Η Ελλάδα μεταξύ σφύρας και άκμονος

του Πέτρου Αργυρίου

"Αμφισβητούμενες ζώνες του Ιονίου."

Αυτό εκστόμισε ο "φιλέλληνας" πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντυ Ράμα σε συνέντευξη του στον Παπαχελά.

Δεν είναι πυροτέχνημα για εσωτερική κατα-νάλωση.

Είναι θέση της αλβανικής κυβέρνησης η οποία σε σύγκριση με άλλα αλυτρωτικά αλβανικά στοιχεία είναι μετριοπαθής.

Ο Ράμα μίλησε επίσης για Αλβανία σε Κόσοβο, "Μακεδονία" και Μαυροβούνιο.

Οι θέσεις Ράμα είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με τις θέσεις Ερντογάν για την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης. Δύο γειτονικές χώρες αμφισβητούν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας η οποία σε όλα τα επίπεδα πεθαίνει.

Όπου υπάρχουν πτώματα, θα υπάρχουν και κοράκια.

Η ελληνική διπλωματία των τελευταίων ετών ήταν μια ψευδαίσθηση ευρωπατρονίας που διαρκώς διαψεύστηκε.

Η Ελλάδα είναι κρατημένη από τα αρχίδια της Τουρκίας που έχει τη στρόφιγγα του προσφυγικού.

Από τ αρχίδια της Γερμανίας που έχει τα κλειδιά του δανεισμού.

Από τη μία έχεις μια χώρα, την Αλβανία που έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην εκτροφή του....
ευρωπαϊκού ισλαμιστικού εξτρεμισμού που συνέβαλε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και θεωρεί αλβανικά τα Σκόπια, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο και το Ιόνιο.

Από την άλλη, το μεγάλο νεοοθωμανικό σύμμαχο της που οραματίζεται την παλιά αυτοκρατορία, με έναν ηγέτη που φυλακίζει Κούρδους βουλευτές και διώκει εκατοντάδες χιλιάδες άλλους από τον κρατικό μηχανισμό. Διώκει ακόμη και φοιτητές.

Κι οι δυο τους βρίσκονται σε υψηλή συνέργεια.

Και για τον δεύτερο προωθείς την ευρωπαϊκή του ένταξη ενώ ο πρώτος προσβλέπει σε σένα για το ίδιο πράμα.

Ποια είναι η απάντηση σου σε αυτά;

Αυτή τη στιγμή οι χώρες του Βίζενγκραντ, έχοντας φτιάξει το δικό τους πλέον άξονα, σου συμπεριφέρονται εχθρικά για δύο λόγους: Είσαι πηγή δαπανών και πύλη μεταναστών.

Ποια είναι η προσπάθεια της Ελλάδας για προσέγγιση και δημιουργία έστω και ευκαιριακών συμμαχιών με αυτές τις χώρες με κοινό παρονομαστή την παραδοσιακή τους Τουρκοφοβία;

Ποιες οι διπλωματικές προσεγγίσεις προς τη Σερβία που μόνο ως απειλή μπορεί να θεωρεί τον αλβανικό αλυτρωτισμό;

Η ΕΕ δεν εγγυάται τίποτε για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Η δημιουργία του ευρωστρατού που ψηφίστηκε μόλις προχθές ως παρενέργεια τη εκλογής Τραμπ και των αντιλήψεων του για το ρόλο του ΝΑΤΟ, όχι μόνο δεν εγγυάται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας: το αντίθετο.

Νέα φετάρα του προϋπολογισμού της χώρας θα πηγαίνει στον ευρωστρατό ενώ η σύσκεψη Καμμένου-Μητσοτάκη-Γεωργιάδη και οι σκέψεις για υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στα 18 σε μια χώρα που πεθαίνει και πληθυσμιακά μάλλον δεν είναι ασύνδετες με τη δημιουργία ενός ευρωστρατού που θα λειτουργεί ως μπάτσος στο εσωτερικό της Ευρώπης και ως ιμπεριαλιστική δύναμη ταχείας επέμβασης στο εξωτερικό -καμία σχέση δεν θα ‘χει όμως με την προστασία των ελληνικών συνόρων.

Θα προλάβει όμως ο ευρωστρατός να δημιουργηθεί;

Όσο κι αν όψιμα λεονταρίζει ο Ρέντζι για έλεγχο του πλεονασματικού γερμανικού προϋπολογισμού, στις 4 Δεκέμβρη θα χάσει το δικό του δημοψήφισμα και αν έχει τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα θα τηρήσει τη δέσμευση του να παραιτηθεί, εξέλιξη που θα οδηγήσει πιθανώς σε εκλογές και σε σαρωτική νίκη του κόμματος των πέντε αστέρων, το οποίο, αν δεν ενδώσει η Γερμανία στις απαιτήσεις του θα επιστρέψει την Ιταλία στην λιρέτα.

Αυτή η εξέλιξη θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη δυναμική στη Λεπέν. Τυχόν εκλογή της θα οδηγήσει σε παρόμοιες εξελίξεις από την πλευρά της Γαλλίας.

Η Ελλάδα πιθανόν να βρεθεί η μόνη χώρα που θα εναντιώνεται στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σε ό,τι πλήρως γερμανικό θα έχει απομείνει από τη σημερινή Ευρωζώνη.

Η ιστορία δεν είναι γραμμική.

Στην παρούσα φάση της γίνεται όλο και πιο χαοτική.

Οι κουβέντες για ανάπτυξη κι αριθμούς είναι οι σκέψεις ενός ηλιθίου που μετράει τα κέρματα του για να αγοράσει σοκολάτα από ένα ψιλικατζίδικο που βομβαρδίζεται μπροστά στα μάτια του.

από το «agriazwa.blogspot.com»