Μπροστά σε νέα καθήκοντα

Ανακοίνωση

Το έργο χιλιοπαιγμένο και χωρίς φαντασία: τα ψηφισμένα από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τις λοιπές μνημονιακές δυνάμεις προαπαιτούμενα γίνονται αντικείμενα διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. “Σκληρών” κατά τους συμπολιτευόμενους. “Μαλακών” κατά τους αντιπολιτευόμενους... Σαν τα ναρκωτικά ένα πράμα... Σαν το δεξιό μνημόνιο, αριστερό μνημόνιο... και ο χορός καλά κρατεί! Νά 'χουν και θέμα τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) τώρα που έκλεισε το Μέγα Θέμα των ΜΜΕ(ξαθλίωσης)!

Πριν λίγο οι “θεσμοί” αξίωναν την θεσμοθέτηση των ιδιωτικοποιήσεων για τις υποδομές της πατρίδας μας, για εθνικά κοινωνικά αγαθά και επιχειρήσεις. Τώρα έφτασε η σειρά της χαριστικής βολής στα εργασιακά δικαιώματα και συνθήκες, και τον συνδικαλισμό. Και δώστου νά 'χει!

Κάθε μήνα, κάθε βδομάδα, μια νέα αντιμεταρρύθμιση στο δρόμο για τη σωτηρία του Ευρώ! Γκρεμίζουν κοινωνικές κατακτήσεις μιας τουλάχιστον εκατονταετηρίδας!

Αυτά συμφώνησαν με τους δανειστές, αυτά προβλέπονται στα μνημόνια που όλοι μαζί ψήφισαν για να μείνουμε Ευρώπη! Αυτά στρώνουν το δρόμο προς το “διπλό νόμισμα” των Σόιμπλε Παπαδημητρίου!

Οι ιδιωτικοποιήσεις άλλωστε, παντού και πάντα προϋποθέτουν και συνεπάγονται απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων και κατεδάφιση κοινωνικοπολιτικών κατακτήσεων:

“Αξιολογήσεις” η άλλη όψη της “αξιοκρατίας”! Ποιος αξιολογεί; Ποιος χωρίζει τους άξιους από τους ανάξιους; Ας αφήσουμε το παιδικό τούτο ερώτημα να βράζει στην αφέλειά του, ή ας ακούσουμε τον “αριστούχο” πρώην υπουργό να μας μιλά για τον Θώκο του όπου εχάθει!

Η απελευθέρωση των απολύσεων ήταν πάντα το απαραίτητο συμπλήρωμα της απελευθέρωσης των αγορών! Χωρίς νομάδες ανέργων απαλλαγμένων από “παράλογες”....
απαιτήσεις αξιοπρεπούς διαβίωσης, χωρίς ντόπιους και ξένους μετανάστες ο άνθρωπος εμπόρευμα δεν “απελευθερώνεται” από τις ανθρώπινες ιδιότητές του! Οι εργαζόμενοι -και στον δημόσιο τομέα- κάνουν ένα ακόμα βήμα σ' αυτό τον δρόμο προς την “ελευθερία”!

Με τις παραπάνω σκέψεις ο συνδικαλιστικός τομέας του Ε.ΠΑ.Μ. επανέρχεται στην πρότασή του για τον κοινωνικό συνδικαλισμό: Θεωρούμε ότι είναι καθήκον όλων μας, ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, να αντισταθούμε στο σύγχρονο εμφυλιοπολεμικό σάλπισμα του καθεστώτος, τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» δεν στοχεύει μόνο στην αποδυνάμωση του αγώνα από ενοχικά σύνδρομα, δικαιολογημένα ή όχι, αδιάφορο! Στοχεύει και στην επιλεκτική ενοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων του κόσμου της εργασίας, που ανάλογα με τις ανάγκες της χρεοκρατίας αποψιλώνονται από τους όρους της ύπαρξής τους, ενώ ταυτόχρονα καταστρέφεται η χώρα και εκποιείται ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος των Ελλήνων σε όφελος των “αγορών” και των “θεσμών” τους.

Η ηττοπάθεια και η λογική της ανάθεσης, που καλλιεργείται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ειδικά από τις ηγετικές ομάδες του κοινωνικού εταιρισμού διαβρώνουν την εργατική συνείδηση, συμβάλλουν στην ελαστικοποίηση της ηθικής και τρέφουν τη διαφθορά. Οδηγούν στην αντικατάσταση των κοινωνικών αξιών από την ψυχολογία του όχλου. Σε αυτό το έδαφος τα ΜΜΕ(εξαχρείωσης) καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό. Από αυτό το βούρκο τρέφεται και ο φασισμός.

Σήμερα δυστυχώς ή ευτυχώς, οι εργαζόμενοι πρέπει να ανακαλύψουν πως δεν φτάνει να πολεμήσουν μόνο για το μεροκάματο ή τον μισθό τους. Δεν είναι αρκετό ν’ αντιπαλέψουν μόνο την βάρβαρη επιδρομή στα κοινωνικά και εργασιακά τους δικαιώματα. Έχουν να αντιμετωπίσουν την ολοκληρωτική χρεοκοπία του ελληνικού μεταπολιτευτικού συστήματος, που απειλεί να συμπαρασύρει στην κατάρρευσή του ολόκληρη την χώρα και τον λαό της. Χρειάζεται δηλαδή να εξυγιάνουν και να ανακτήσουν τα συνδικάτα τους. Να ξανακάνουν το συνδικαλιστικό κίνημα όπλο στα χέρια τους!

Η εργατική τάξη συγκροτείται μόνο στον βαθμό που εκφράζει και διεκδικεί την πανεθνική της ενότητα, μέσα από παλλαϊκούς αγώνες για κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατία και ανεξαρτησία. Διεκδικώντας λαϊκή κυριαρχία και εθνική αυτοδιάθεση, κατακτά και την πολιτική της ηγεμονία στην ίδια της την πατρίδα.

Στα αρπακτικά του νεοφιλελευθερισμού και της αποικιοκρατίας έχει παραδοθεί αυτή η ίδια η ακεραιότητα και η ύπαρξη της χώρας, η νομική της υπόσταση, ό,τι δηλαδή κατοχυρώνει και θεμελιώνει με κυρίαρχο τρόπο, εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η επιβίωση της χώρας και του λαού της, εξαρτάται πλέον στον μέγιστο βαθμό, από το πόσο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι και νεολαία υιοθετούν εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά στις διεκδικήσεις τους. Από το πόσο θα καταστούν ικανοί να υψώσουν τείχη θωράκισης κι αντίστασης στα σχέδια αποικιοποίησης και ακρωτηριασμού της ίδιας τους της χώρας.

Γι αυτό σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο αγώνας δεν μπορεί να είναι αποσπασματικός, ασύνδετος, ασυντόνιστος. Δεν μπορεί να αφορά μονάχα αυτό ή το άλλο μείγμα μέτρων! Άλλωστε, η εποχή της διαμαρτυρίας, των αποσπασματικών διεκδικήσεων, των συντεχνιακών αιτημάτων έχει περάσει ανεπιστρεπτί! Ο κόσμος της εργασίας μπορεί να ανασυγκροτηθεί πολιτικά και συνδικαλιστικά μόνο διεκδικώντας όχι τούτο ή το άλλο δικαίωμα, αλλά την ίδια του τη χώρα!

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ

Αθήνα 23 Νοεμβρίου 2016

Ο Συνδικαλιστικός Τομέας του ΕΠΑΜ