Το «μαύρο» πέφτει στην πολιτική ζωή

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Αποκαλυπτική, σε μεγάλο βαθμό, υπήρξε πρόσφατη έρευνα ενόψει των αμερικάνικων εκλογών, σύμφωνα με την οποία περίπου 1 στους 4 νέους 18 - 35 ετών δείχνουν να προτι-μούν να έρθει το τέλος του κόσμου παρά να αναλάβει κάποιος εκ των Ντόναλντ Τραμπ και Χίλαρι Κλίντον την προεδρία.

Κι όσο κι αν πολλοί θα ρίξουν την αποκλειστική ευθύνη για τον εκφυλισμό και την απαξίωση της όλης διαδικασίας στον (κατά κοινή ομολογία επικίνδυνο) υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι η αντίπαλός του από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών μόνο δημοφιλής δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Πιθανότατα όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς το πόσο βαθιά συνδεδεμένη είναι η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ με τα πιο διεφθαρμένα τμήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αυτά δηλαδή που βύθισαν την αμερικάνικη κοινωνία στην οικονομική κρίση του 2008.

Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν τους Αμερικάνους. Αυτοί, δυστυχώς, σε λίγες βδομάδες θα κληθούν να επιλέξουν (όσοι τέλος πάντων προσέλθουν στις κάλπες) μεταξύ μιας πολύ κακής και μιας ακόμη χειρότερης υποψηφιότητας. Αναρωτιέμαι όμως ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ανάλογης...
δημοσκόπησης στη χώρα μας. Πως θα καταγραφόταν άραγε ο πραγματικός βαθμός αποδοχής των πολιτικών κομμάτων;

Έχω την αίσθηση πως ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων κομμάτων δε θα ήθελαν να μάθουν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας δημοσκόπησης. Πολλώ δε μάλλον, έχω την βεβαιότητα πως, εφόσον προέκυπταν κάποια πολύ αρνητικά ευρήματα, θα είχαμε τις γνωστές σπασμωδικές αντιδράσεις. Άλλοι δηλαδή θα τα απέδιδαν στην «επέλαση του λαϊκισμού», ενώ άλλοι θα έσπευδαν να χαρακτηρίσουν και αυτές τις δημοσκοπήσεις ως «στημένες». Όλοι όμως θα έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν. Ίσως πάλι η διαμόρφωση μιας τέτοιας κατάστασης να τους είναι απολύτως βολική.

Κάτι τέτοιο άλλωστε θα παρείχε μια είδους ερμηνεία για την αντιπολιτική στάση που έχουν υιοθετήσει το τελευταίο διάστημα τόσο τα κυβερνητικά όσο και τα περισσότερα αντιπολιτευόμενα κόμματα με επίκεντρο τον «ιερό πόλεμο» ο οποίος έχει ξεσπάσει γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες. Πρόκειται δε για έναν πόλεμο, στον οποίο φαίνεται να αναδιατάσσουν δυνάμεις κάποια από τα μεγαλύτερα εγχώρια οικονομικά κι εκδοτικά συμφέροντα, ενώ όλες οι πλευρές δείχνουν διάθεση να μην αφήσουν τίποτα όρθιο, εμπλέκοντας ευθέως ακόμη και τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης.

Κάπως έτσι λοιπόν η ΝΔ (μαζί με το ΠΑΣΟΚ), σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τμήμα των συστημικών ΜΜΕ, φτάνει στο σημείο να κατηγορεί την κυβέρνηση για «συνταγματική εκτροπή και πρακτικές παρακράτους», καλώντας δε τους πολίτες σε «εγρήγορση». Την ίδια στιγμή, στο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να προσπαθούν να υπερβούν την εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, ανακαλύπτοντας παντού «υπονομευτές» και «μεταμοντέρνα πραξικοπήματα», αδυνατώντας να παραδεχτούν πως τα θεμέλια της κυβέρνησής τους κατά κύριο λόγο κινδυνεύουν από την εμβάθυνση των πολιτικών λιτότητας που οι ίδιοι εφαρμόζουν.

Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως όλοι τους γνωρίζουν πως ο εν λόγω πόλεμος ελάχιστα αφορά την ελληνική κοινωνία. Αντιθέτως, με δεδομένη την καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες, η συγκεκριμένη τακτική των κομματικών ηγεσιών περισσότερο συμβάλλει έτι περαιτέρω στην απαξίωση της πολιτικής ζωής, ωθώντας τους περισσότερους στην παραίτηση, ρίχνοντας παράλληλα «νερό στο μύλο» επικίνδυνων μορφωμάτων, όπως αυτό της Χρυσής Αυγής.

Ενδεχομένως με αυτό τον τρόπο να αποδειχτεί πως το «μαύρο» κινδυνεύει να σημαδέψει πολύ πιο σημαντικές πτυχές της δημόσιας ζωής από εκείνες για τις οποίες γίνεται εσχάτως καυγάς.

από το «tvxs.gr»