Περί αυτοκτονίας.

του mitsos175

Είχα πολλές και μεγάλες ατυχίες στη ζωή μου. Ποτέ όμως, ότι συμφορά κι αν με βρήκε, δεν σκέφτηκα την αυτοκτονία. Για πολλούς υποκει-μενικούς κι αντικειμενικούς λόγους. Ένας υπο-κειμενικός λόγος είναι η περιέργεια. Θέλω να δω πως θα τιμωρηθούν, γιατί θα τιμωρηθούν σίγουρα, οι δοσίλογοι, οι υπεύθυνοι των περισ-σότερων συμφορών. Γιατί ακόμα και τα προ-βλήματα υγείας πολλών συνανθρώπων μας οφείλονται στα άσχημα οικονομικά τους, που δεν τους επιτρέπουν να προσέξουν τον εαυτό τους, όσο θα έπρεπε.

Άλλος υποκειμενικός λόγος είναι το πείσμα. Δεν θα τους κάνω τη χάρη να βελτιώσω τις στατιστικές τους, απαλλάσσοντας τους από ένα άνεργο. Για την ανεργία είναι υπεύθυνες οι δικές τους αισχρές πράξεις. Κάποτε είχα δουλειά, μάλιστα έχω κάνει αρκετές. Δεν έχω κανένα σκοπό να τους αφήσω να κλέψουν τη ζωή μου αδιαμαρτύρητα. Όσο ζω, θα τους πολεμάω, θα ανταποδίδω τα χτυπήματα. Κάποτε θα νικήσω, πάντως δε θα δεχτώ ποτέ την ήττα. Ακόμα κι αν σε αυτή τη ζωή δεν τα καταφέρω να αλλάξω δραστικά τον κόσμο, δε θα ηττηθώ, αφού θα αφήσω την καλύτερη κληρονομιά: Τη δίψα για Ελευθερία, για Δικαιοσύνη, για Ισότητα. Αυτό μου δίνει θάρρος, κουράγιο και δύναμη. Θα έχω πολεμήσει, δεν θα γίνω ποτέ σκλάβος.

Αλλά υπάρχουν κι αντικειμενικοί λόγοι. Κανένας άνθρωπος δεν περισσεύει. Όλοι είμαστε μοναδικοί...
κι ανεπανάληπτοι σαν χαρακτήρες. Ακόμα κι οι κλώνοι έχουν διαφορές. Μια αυτοκτονία λοιπόν είναι υποτίμηση, άδικη του εαυτού μας. Και είναι ασφαλώς άδικη η υποτίμηση αυτή, αφού, αν υποθέσουμε πως πρέπει κάποιοι να κάνουν χαρακίρι, αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι άρπαγες, αλλά οι συγκεκριμένοι δεν έχουν διόλου τσίπα, ούτε φυσικά σκοπό να αυτοκτονήσουν. Παρασιτούν εις βάρος των πολλών, ενώ κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Λέγονται πολιτικοί και πλούσιοι. Θα λέγαμε λοιπόν ότι όσοι αυτοκτονούν, είναι ευαίσθητοι, τους αξίζει σίγουρα να ζήσουν.

Ένας άλλος αντικειμενικός λόγος είναι ο πόνος. Όχι ο σωματικός πόνος, αλλά η θλίψη που θα φέρει ο θάνατος σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον αυτόχειρα. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι, που ενδιαφέρονται, είτε είναι συγγενείς, είτε φίλοι. Ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι τέτοιες που τους εμποδίζει να εκδηλώνουν συχνά έμπρακτα το ενδιαφέρον τους, αυτό υπάρχει. Είπαμε και επιμένουμε: Κανένας δεν περισσεύει και όσοι βάζουν στο μυαλό κάτι τέτοιο, να το βγάλουν αμέσως. Θα πληγώσουν πολλούς χωρίς να το θέλουν, ενώ θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα.

Κι εδώ ερχόμαστε στον επόμενο λόγο: Τα προβλήματα. Αν μπορούσα, θα μίλαγα με έναν από τους συνανθρώπους που έκαναν αυτή την πράξη και θα τον ρωτούσα: Τι στο καλό σκαφτόσουν; Ποτέ μα ποτέ δε λύθηκε πρόβλημα με την αυτοκτονία, πλην μιας μόνο εξαιρετικής περίπτωσης: Του Χίτλερ όταν πλέον στριμώχθηκε. Σε ΟΛΕΣ τις άλλες περιπτώσεις ήρθε να προστεθεί στα δεινά κι ο θάνατος ενός καλού ανθρώπου. Άραγε υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι ο θάνατος; Μόνο προς το χειρότερο! Αν πχ χρωστάμε, θα βάλουν από πάνω φόρο κληρονομίας! Παρεμπιπτόντως, λένε να πάρουν την περιουσία έτσι, γιατί στους πλειστηριασμούς πέφτουν φάπες. Η σύνταξη ή ο μισθός δεν θα αυξηθεί, θα μηδενιστεί, πράγμα που θα προκαλέσει χαρά στους υπευθύνους της καταστροφής μας.

Οι κυβερνώντες προσπαθούν να μας σπάσουν. Προσπαθούν να μας στερήσουν όχι μόνο τα υλικά αγαθά, αλλά και την Ελπίδα. Δεν θα τα καταφέρουν. Κάθε μέρα που είμαστε ζωντανοί έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τον κόσμο. Και μια μέρα θα την αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία. Γιατί είμαστε ίδιοι, έχουμε ο ένας τον άλλο, καταλαβαίνουμε, παίρναμε τα ίδια, είμαστε άνθρωποι.

Σε θέλω λοιπόν ζωντανό δίπλα μου, ακούς; Σε έχω ανάγκη σύντροφε, γιατί, αν μείνω μόνος, δεν θα τα καταφέρω. Μαζί όμως σίγουρα μπορούμε.

Κάνεις λοιπόν μεγάλο λάθος να λες ότι δεν αξίζεις. Αξίζεις και μάλιστα πάρα πολύ, σίγουρα πολύ περισσότερο από όσους μας κυβερνάν. Ζήσε. Ζήσε για ότι αγαπάς, για όσους σε αγαπούν, βρες ένα σκοπό, αν θέλεις, έλα να λύσουμε τα προβλήματα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

από το «Βαθύ Κόκκινο»