Η δεύτερη τετραετία και ο βόμβος των ελικοπτέρων

του Σάκη Μουμτζή

Η συλλογική φαντασίωση είναι το σωσίβιο των ναυαγών. Των καραβοτσακισμένων. Ενώ πνίγο-νται, κατασκευάζουν έναν δικό τους κόσμο που τους βοηθεί να αποδράσουν από την τραγική τους κατάσταση, που ανελέητα τους παρασέρνει στον βυθό. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα στο πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Πιστεύουν πως πέρασαν τα δύσκολα, ενώ αυτά δεν έχουν έρθει ακόμα. Κάνουν όνειρα για το 2018, σχεδιάζοντας μιαν ανέφελη και ευθύγραμμη πορεία, ενώ βρισκόμαστε στα μισά του 2016 και είναι παγκοίνως γνωστό πως ο μνημονιακός χρόνος είναι πυκνός σε γεγονότα που επιφέρουν δραματικές ανατροπές. Τα προηγούμενα έξι χρόνια αυτό απέδειξαν.

Πού βασίζεται η αισιοδοξία των υψηλόβαθμων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ; Μα φυσικά στη γρανιτένια θέληση της κοινοβουλευτικής ομάδας να ψηφίζει ό,τι εισηγείται η κυβέρνηση. Οχυρωμένοι πίσω από την αδιαπραγμάτευτη αρχή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αρχή της δεδηλωμένης, αισθάνονται άτρωτοι οι κυβερνώντες, καθώς είναι βέβαιοι πως ουδείς βουλευτής θα ανατρέψει την κυβέρνηση της Αριστεράς. Πως ουδείς βουλευτής με την αρνητική ψήφο του θα γίνει συνεργός στην «παράδοση των όπλων» για δεύτερη φορά. Συναυτουργός δηλαδή στη νέα Βάρκιζα, όπως λένε.

Τα όσα υποστήριξε πρόσφατα ο Γ. Κυρίτσης δεν ήταν ούτε αμετροεπείς, ούτε φορτισμένες...
συναισθηματικά πολιτικές θέσεις. Ήταν άριστα και ψυχρά υπολογισμένες κουβέντες με συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Απευθυνόταν στο σκληρό 4% του κόμματος -και κυρίως στην κοινοβουλευτική ομάδα- που κλονίστηκε από τον καταιγισμό των νέων μνημονιακών μέτρων. Τους υπενθύμισε τον ταξικό προσανατολισμό τους και τη μορφή του αγώνα που δίνουν. Δηλαδή αγώνα εναντίον των πλουσίων. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα στελέχη τους την ψευδή συνείδηση με τη μαρξιστική του όρου έννοια. Η ειρωνεία της Ιστορίας.

Συνεπώς, έχοντας εξασφαλισμένη την αποφασιστικότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται παντοδύναμη και σχεδιάζει το μέλλον. Επιπλέον, έχοντας ανάγει την επικοινωνία σε αυτοσκοπό και σε απόλυτο όπλο, πιστεύει πως μπορεί να αναστρέψει την πραγματική εικόνα που βλέπει η κοινωνία, να την εξωραΐσει και να αμβλύνει τις συνέπειες της. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ζουν στον κόσμο τους. Απομονωμένοι, όπως συμβαίνει στα καθεστώτα που καταρρέουν, αδυνατούν να εκτιμήσουν τα αλλεπάλληλα μέτρα που θα κληθούν να ψηφίζουν λόγω της αποτυχίας των προηγούμενων, αδυνατούν να φαντασθούν το μέγεθος των κοινωνικών αντιδράσεων, επαναπαυμένοι στη μέχρι στιγμής ανυπαρξία τους και κυρίως αδυνατούν να αντιληφθούν πως στις έκτακτες καταστάσεις οι εξελίξεις ποτέ δεν είναι ευθύγραμμες. Το απρόβλεπτο είναι κανόνας. Και ως γνωστόν το απρόβλεπτο σπανίως είναι διαχειρίσιμο. Σχεδόν πάντα η εμφάνιση του σηματοδοτεί ανατροπές.

Επιπλέον από τις αρχές Ιουλίου φαίνεται πως θα αλλάξει και η συμπεριφορά των εταίρων μας απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ήταν ιδιαίτερα επιεικής μέχρι τώρα λόγω του βρετανικού δημοψηφίσματος. Θα είναι ιδιαίτερα αυστηροί στην άκαμπτη εφαρμογή των ψηφισθέντων μέτρων, καθώς έχουν μάθει πλέον την ελληνική πατέντα των τροπολογιών που τα ακυρώνουν εν όλω ή εν μέρει ή τα μεταθέτουν εν ευθέτω χρόνω. Η αξιολόγηση του φθινοπώρου και η μεταρρύθμιση των εργασιακών ίσως είναι η κρίσιμη σταγόνα στο ποτήρι της οργής.

Και ο Χίτλερ στο καταφύγιο του στα μέσα Απριλίου 1945 ζητούσε από τους στρατηγούς του να ρίξουν στη μάχη τις ανύπαρκτες μεραρχίες και ο Γούσιας το 1948, περικυκλωμένος, ζητούσε να επέμβει η ανύπαρκτη αεροπορία του ΔΣΕ και η εφημερίδα «Αυγή» την 20η Απριλίου 1967 υποστήριζε πως ο λαός θα ματαιώσει το πραξικόπημα. Η εξαπάτηση είναι ίδιον των πονηρών και οι αυταπάτες των απελπισμένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ γρήγορα μετέβη από τη μια κατάσταση στην άλλη.

από το «Liberal» μέσω του «Ας Μιλήσουμε επί τέλους»