Μπίχλες δεν θα γίνουμε ποτέ

του Καρτέσιου

Βγαίνει ο Κυρίτσης και δηλώνει ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι η μετακύλιση ενός κομματιού του βάρους από τους ασθενέστερους στους ευπορότερους. Σαν ιδρωμένη πατούσα στα μούτρα μας. Λες και το ΕΚΑΣ το έπαιρναν οι εύποροι, λες και οι έμμεσοι φόροι επιβαρύνουν τους εύπορους, λες και ο κόφτης θα κόψει τον κώλο των εύπορων.

Βγαίνει η Βαγενά και δηλώνει ότι «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε». Μια βρωμερή πατούσα αφήνει σημάδια στα σοκάκια του μυαλού μας. Ωμή παραδοχή ότι η χώρα εάλω και θα μείνει σκλαβωμένη επί 99 χρόνια με την υπογραφή τής βουλευτού. Κι επειδή όσοι την έκριναν «δεν ήταν ευφυείς, αλλά φαρμακερά φίδια» ίσως να μας τιμωρήσει ψηφίζοντας κατοχή της χώρας επί άλλα 301 χρόνια για να μάθουμε να μην κρίνουμε.

Βγαίνει ο Κατρούγκαλος και λέει ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να διασφαλίζει τους πιο φτωχούς και τους πιο αδύναμους. Μια μπίχλα τρομερή από το σαπισμένο πτώμα του «νέου» τρυπάει τα ρουθούνια μας. Λες και δεν ξέρουμε ότι σύμφωνα τουλάχιστον με όσα παραδέχθηκαν στις δηλώσεις τους, κορυφαίοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν περιουσίες εκατομμυρίων. Ποιοι είναι οι πλούσιοι που θα «αγωνιστούν για το καλό των φτωχών», καρικατούρες του Ρομπέν των Δασών;

Αυτοί και πάνω απ’ όλους ο Τσίπρας, έδωσαν το δικαίωμα στον Καρακούση να γράφει στο....
«ΒΗΜΑ» άρθρα με τίτλο «Καιρός για ειρήνευση κ. Τσίπρα»  όπου μεταξύ άλλων διαπιστώνει ότι: «η διαίρεση των προηγούμενων ετών μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», τεχνητή, απολύτως κατασκευασμένη για σκοπούς αμιγώς πολιτικούς, δεν υφίσταται πλέον. Διαλύθηκε στην κυριολεξία, δεν στέκει, δεν μπορεί να υποστηριχθεί, ούτε καν από τους ιδεοληπτικούς της άκρας Αριστεράς ή εκείνους της Άκρας Δεξιάς».

Δεν ξεπλένεται, όμως, έτσι η μπίχλα, ούτε κυρίως μπορείς να τους τσουβαλιάσεις όλους στο βόθρο της. Ναι, ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του έδωσαν το δικαίωμα στον μνημονιακό συρφετό να λέει σήμερα ότι οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί δεν είχαν ποτέ ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους, ότι η επιλογή στρατοπέδου δεν είχε ποτέ και ταξική αφετηρία, ότι φτωχοί και πλούσιοι, εργάτες, βιομήχανοι και τραπεζίτες πατήθηκαν και λεηλατήθηκαν μαζί και το ίδιο από τα μνημόνια, ότι η «διαμάχη μνημονιακών – αντιμνημονιακών» επρόκειτο απλώς για ένα ακόμη πεδίο ανάπτυξης πολιτικής καριέρας.

Σωστό! Αυτό το δώρο τούς το έκανε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τους έδωσαν το δικαίωμα να βλέπουν αποκλειστικά ένα οπαδικό στοιχείο στο διαχωρισμό μνημονιακών – αντιμνημονιακών, σαν οπαδοί δύο ομάδων ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι που μαζεύτηκαν σε φιλικό σπίτι να δουν τον αγώνα και με το σφύριγμα της λήξης έφυγαν μονιασμένοι. Μπίχλες!

Λοιπόν, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε όλοι μπίχλες. Ούτε όλοι μνημονιακοί. Ούτε όλοι «δε γαμιέται το σύμπαν, η πάρτη μας να’ναι καλά». Ούτε έχουμε καμιά σχέση με τις Βασούλες του ΣΥΡΙΖΑ που «με πόνο ψυχής και τα λοιπά…». Ούτε έχουμε παρτίδες με τις Κατριβάνου. Ούτε ψαρώνουμε με τη δήθεν εσωκομματική αντιπολίτευση των «53», ας πάρουν και τα 3 τα δικά μου να γίνουν 56.

Υπάρχουμε κι εμείς που θεωρούμε ότι η χώρα εάλω δίχως να χρειαστεί πολιορκία, δίχως να υπάρξει αντίσταση. Σημίτης και Καραμανλής έριξαν τα τείχη. ΓΑΠ, ΣαμαροΒενιζέλοι και Τσίπρας υποδέχτηκαν τους κατακτητές και μας πρόσφεραν στο δίσκο σαν κέρασμα. Μαζί με τον δίσκο και όλα τα ασημικά.

Ο σκοπός τους είναι ένας. Να σβήσουν τους μικρομεσαίους, να φτάσουν τον μισθό στα 100 ευρώ, να χαρίσουν τα πάντα. Αν το έκαναν με την πρώτη προσπάθεια, θα είχαν πέσει και τα δέντρα να τους πλακώσουν. Γι’ αυτό και όλα γίνονται με τρόπο. Μέσω «δημοκρατικών διαδικασιών». Οι εκλογές είναι το μεγάλο τους άλλοθι. «Ήξεραν τι ψήφιζαν». Όλοι αυτό είπαν για να δικαιωθούν κι αυτό θα λένε στη συνέχεια. Με χαμόγελο κι ευγένεια θα μας γαμήσουν ώσπου να ξυπνήσουμε σε Νταχάου και ν’ αναρωτιόμαστε σαν ναρκοληπτικοί «πως φτάσαμε ως εδώ;».

Ψηφίζοντας, στηρίζοντας και σιωπώντας θα έχουμε φτάσει ως εκεί. Και θα μας πάνε γαμιώντας. Είτε από τον Τσίπρα, είτε από τον Κούλη, είτε από κάποιον άλλον στημένο, κάποιον άλλον έτοιμο από καιρό να μας δώσει στεγνά και δίχως τον φόβο της παραμικρής τιμωρίας.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι γουρούνια που κρύβουν το λίπος τους κάτω από τα στρώματα. Υπάρχουν πολλά τέτοια γύρω μας. Κυκλοφόρησε πολύ 500ευρω μόλις ανακοινώθηκε ότι θα καταργηθεί. Θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτό το λίπος, όμως τα γουρούνια θα μείνουν γουρούνια, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τους δοθεί πάλι η ευκαιρία να σεντουκιάσουν μαύρο χρήμα. Μάταιη η αναμονή. Το χρήμα θα μαζευτεί στους λίγους για να μείνει στους λίγους.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όχι επειδή δε μπορούμε να γίνουμε σαν τους μπίχλες ή τα γουρούνια, αλλά επειδή δεν θελήσαμε ποτέ να γίνουμε. Επειδή τα «όχι» μας είναι όρκος. Γι’ αυτό και ποτέ δε θα ντραπούμε που ζούμε. Ναι, ξέρω, ούτε οι μπίχλες και τα γουρούνια ντρέπονται που ζουν. Όμως ντρέπεται η ζωή γι’ αυτούς. Κι αυτή είναι μια από τις μεγάλες μας διαφορές.