Μετά την επέτειο: Ακόμη μια μέρα παράτασης του αδιεξόδου

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Η πρώτη επέτειος του (πρωτόγνωρου για τα ελληνικά κι ευρωπαϊκά δεδομένα) πολιτικού εγχειρήματος της κυβέρνησης της Αριστεράς είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των επετείων που παρουσιάζουν τα ζευγάρια που βρίσκονται σε προφανές τέλμα.

Έντονη αμηχανία, καχυποψία απέναντι στα πάντα, παγωμένα χαμόγελα και μεγαλοστομίες, μπας και ξεπεραστούν τα αδιέξοδα. Άλλωστε, ο χρόνος που πέρασε έφερε στην επιφάνεια αρκετά από τα γνωρίσματα τα οποία παρουσιάζει μια σχέση που βρίσκεται σε ραγδαία φθορά. Από τον αρχικό ενθουσιασμό, στην κορύφωση του ερωτικού πάθους, στην άμεση διάψευση των βασικών προσδοκιών, στην απογοήτευση και ακολούθως στην άκεφη απόπειρα επανεκκίνησης της σχέσης με τη δημιουργία ενός διαρκούς (ανεξήγητου εκ πρώτης όψεως) εκρηκτικού κλίματος, που έρχεται να επιβεβαιώσει τον πραγματικό εκφυλισμό της.

Την ώρα λοιπόν που διαπιστώνεται η ουσιαστική απαξίωση της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με εκείνα τα ....
κοινωνικά τμήματα που τον ανέδειξαν στην εξουσία, παρατηρούμε πως η κυβέρνηση επενδύει σχεδόν αποκλειστικά στη στρατηγική της πόλωσης απέναντι στη ΝΔ. Δεν της λείπουν άλλωστε τα πατήματα: το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπό τη νέα ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, δείχνει έτοιμο πια να πάρει μια συνειδητά ακραία νεοφιλελεύθερη στροφή, έχοντας μάλιστα συνάψει πολιτική συμμαχία με επίσης ακραία δεξιά στοιχεία. Είναι επίσης ηλίου φαεινότερο πως η ΝΔ εξακολουθεί να διατηρεί σχέσεις εξάρτησης με το σύστημα της παλιάς διαπλοκής, ενώ παράλληλα ταυτίζεται με τις πιο σκληρές φωνές που ενυπάρχουν ακόμη και στο εσωτερικό των δανειστών.

Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτό δε μοιάζει να είναι πλέον αρκετό, αφού δεν είναι δυνατό να παραβιάζει συνεχώς ανοιχτές θύρες. Μπορεί να το έπραξε στις πρόσφατες εκλογές με σχετική επιτυχία, φαίνεται όμως πως πλέον το πολιτικό πλεονέκτημα που (ξανα)κέρδισε την 20η Σεπτέμβρη έχει χαθεί, τέσσερις μόλις μήνες μετά.

Είναι δεδομένο λοιπόν πως η ηγεσία του μεγαλύτερου κυβερνώντος κόμματος έρχεται πια ενώπιος ενωπίω με τις ευθύνες των επιλογών που έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια του ενός χρόνου διακυβέρνησής της. Μια διακυβέρνηση που σημαδεύτηκε έντονα, τουλάχιστον στο πρώτο επτάμηνό της, από παλινωδίες κι αμφιθυμία ως προς τη στρατηγική σε τέτοιο βαθμό, ώστε αρκετοί να μιλάνε για «εκ διαμέτρου αντίρροπες τάσεις από παράλληλα κέντρα αποφάσεων».

Κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας, πηγαίνοντας όλο και παραπέρα την μνημονιακή εφαρμογή, βρίσκεται φυσιολογικά μεταξύ διασταυρούμενων πυρών. Από τη μια έχει την κλιμακούμενη κοινωνική ένταση, που προέρχεται από έξι χρόνια πολιτικών λιτότητας και την οποία επιχειρεί να κατευνάσει τσαλαβουτώντας μεταξύ διακηρύξεων περί «προστασίας των ασθενέστερων» αλλά και της γνωστής διαδικασίας του κοινωνικού αυτοματισμού.

Από την άλλη, τη στιγμή που ζορίζεται να πείσει το σύνολο της (οριακής) κοινοβουλευτικής του δύναμης για την ανάγκη υπερψήφισης των επίμαχων νομοθετημάτων, βλέπει τους δανειστές να του διαμηνύουν πως «αυτά που δίνεις είναι πολύ λίγα». Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και για αυτή την πολυπόθητη ρύθμιση του χρέους μοιάζει πια δεδομένο πως θα απαιτηθεί από τους δανειστές ένα νέο πακέτο μέτρων, αφού πρώτα η κυβέρνηση περάσει από την «ιερά εξέταση» της αξιολόγησης.

Απέναντι σε όσους λοιπόν μιλάνε για «ένα χρόνο αριστερής διακυβέρνησης», όλο και περισσότεροι αντιτείνουν ότι πλέον «απλά προστίθενται μέρες παράτασης του αδιεξόδου».

Η κυβέρνηση Τσίπρα, μπαίνοντας βαθύτερα στο φαύλο κύκλο των μνημονιακών πολιτικών, εμφανίζει την εικόνα αποσύνθεσης των αμέσως προηγούμενων κυβερνήσεων, ιδιαίτερα από τη στιγμή που προέκυπτε η (κατά Στουρνάρα) «μεταρρυθμιστική κόπωση» των κοινοβουλευτικών τους δυνάμεων.

Ίσως αυτή ακριβώς να είναι και μια από τις τελευταίες ενδείξεις πραγματικής ώσμωσης, μιας μερίδας έστω, της πολιτικής ηγεσίας με την κοινωνία. Για να κάνει την εμφάνισή της δυστυχώς κάθε φορά, αργά ή γρήγορα, «μια αναγκαία συμμαχία προθύμων» για να δώσει συνέχεια στο αδιέξοδο.

Κι είναι αυτός ακριβώς ο φαύλος κύκλος, που μοιάζει επιτακτική ανάγκη να σπάσει.

από το «tvxs.gr»