Πολιτικό σύστημα και εμπιστοσύνη

του Δημήτρη Μηλάκα

Κάποια στατιστικά που θα απουσιάσουν -όχι αθώα- από τους συνηθισμένους αυτές τις µέρες «απολογισμούς της χρονιάς» έχουν τη σηµασία τους, καθώς περιγράφουν βαθύτερες πτυχές της πολιτικής πραγματικότητας στη χώρα µας, όπως αυτή διαμορφώνεται από το 2009 κι έπειτα.

Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πραγματικό-τητας είναι η απογοήτευση, η αποστράτευση και η αδιαφορία, όπως δείχνει ο αριθμός των πολιτών που επιλέγουν να απομακρυνθούν και να µην συµµετέχουν στις κάθε είδους εκλογικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2015, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, προσήλθαν για να ψηφίσουν 1,5 εκατοµµύριο λιγότεροι απ’ όσους στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009!

Πρόκειται κατά κύριο λόγο για ανθρώπους οι οποίοι χτυπήθηκαν αλύπητα από την κρίση, για....
ανθρώπους που τους «ξέρασε» η οικονοµική διαδικασία και τους πέταξε στα αζήτητα το πολιτικό σύστηµα.

Μέσα απ’ αυτό το πρίσµα καλό θα ήταν όσοι πανηγυρίζουν για τη «µεγάλη συµµετοχή» στις εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού της Ν.∆. να έχουν κατά νου ότι αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν είναι οι µισοί απ’ όσους είχαν προσέλθει για να ψηφίσουν τον Αντώνη Σαµαρά, την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Παναγιώτη Ψωµιάδη.

Μπορεi η αδιαφορία ή η αποστράτευση των πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι να βολεύει τις κάθε είδους εξουσίες, καθώς τους «λύνει τα χέρια», ταυτόχρονα ωστόσο τις απο-νοµιµοποιεί.

∆ιότι µπορεί ο ελληνικός λαός να ψήφισε τον Γ. Παπανδρέου «για καλύτερες µέρες» και να εισέπραξε µνηµόνια και επιτήρηση, µπορεί να εμπιστεύτηκε τον Σαµαρά που κέρδισε τις εκλογές λέγοντας ότι θα επαναδιαπραγµατευθεί το µνηµόνιο και έσπευσε να το εφαρμόσει «µε το νι και µε το σίγμα», µπορεί να έκανε πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα που υποσχόταν ότι θα σκίσει τα µνηµόνια πριν φέρει και υπογράψει το τρίτο, όµως ο κόσµος που είναι διατεθειμένος να εμπιστευθεί το πολιτικό σύστημα ολοένα και λιγοστεύει.

Και από τη στιγµή που ένα σύστημα (στην προκειµένη περίπτωση το πολιτικό) αρχίζει να χάνει την εµπιστοσύνη αυτών που το χρησιµοποιούν (των πολιτών εν προκειμένω), τίποτε καλό δεν προμηνύεται. Ούτε για τους πολίτες ούτε για το σύστηµα…

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»