Ένα πραξικόπημα που θα ζήλευε και ο Παπαδόπουλος….

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Ούτε που μπορούσε κανείς απ’ εμάς που ψηφίσαμε ΟΧΙ την περασμένη Κυριακή να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε.

Πήγαμε όλοι να ψηφίσουμε με την ελπίδα της νίκης, αλλά και τον ενδόμυχο φόβο μιας επικράτησης του ναι. Ενός ναι που θα σήμαινε το οριστικό τέλος…

Ψηφίσαμε ΟΧΙ με τους ίδιους φόβους και την αγωνία, ότι αυτή μας η απόφαση δεν ήταν καθόλου εύκολη και η ανηφοριά που θα 'πρεπε να ακολουθήσουμε μεγάλη. Και προσπαθούσαμε να φανταστούμε τις αντιδράσεις των δανειστών και τον τρόπο που η κυβέρνηση Τσίπρα -φανερά απροετοίμαστη- θα μπορούσε να οδηγήσει με σχετική ομαλότητα στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Διότι είμασταν σίγουροι ότι οι δανειστές δεν επρόκειτο να αποδεχθούν τις αποφάσεις του ελληνικού λαού. Αλλά είμασταν αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα και να κρατηθούμε όρθιοι και δυνατοί, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Και νικήσαμε Νίκη μεγάλη και απρόσμενη. 

Μια νίκη όμως του λαού που δεν θα μπορούσε με τίποτα να αντέξει το καθεστώς. Έτσι, δεν...
πέρασαν ούτε ελάχιστες ώρες πριν αρχίσει η ανατροπή. Όχι η δική μας, για τη λευτεριά μας, αλλά η δική τους για να επιβάλλουν την οριστική σκλαβιά μας.

Ένα πραξικόπημα τόσο πετυχημένο που θα ζήλευε ακόμα και ο Παπαδόπουλος. Όχι δεν χρειάστηκαν αυτή τη φορά να κατεβούν τα τανκς. Πολύ αγροίκος εκείνος ο Παπαδόπουλος τότε. Σήμερα διαθέτουμε σοφιστικέ πρωθυπουργό και προπαντός «ευρωπαϊστή», που ξέρει να κάνει τη νύχτα μέρα με μια μόνο φράση. «Έλαβα εντολή μη ρήξης» είπε και άφησε τις ερπύστριες των ΜΜΕ να ισοπεδώσουν τα πάντα, βάζοντας το λαό για μια ακόμα φορά στο γύψο. Τότε ήταν οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι τους που απειλούσαν τη χώρα. Σήμερα είναι οι «ακραίοι» και οι «δραχμιστές» που υπονομεύουν τις «στρατηγικές επιλογές του Έθνους». Όχι βέβαια του Έθνους των Ελλήνων, αλλά αυτό των απανταχού λιμοκοντόρων της δεξιάς, των σαπρόφυτων της πασοκικής εξουσίας και της «πρώτη φορά αριστερά» αγυρτείας, που για να επιβιώνουν σε βάρος του λαού μόνο πίσω από τους ξένους προστάτες τους πάντα τρέχουν να κρυφτούν.

Έτσι το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού μετατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες σε ένα τεράστιο ναι στην ταπείνωση, τον εξευτελισμό και την χωρίς όρους παράδοση. Και φτάσαμε στη συζήτηση στη βουλή και τα είδαμε όλα. Πως όλοι μαζί δωσίλογοι λιμοκοντόροι, σαπρόφυτα, αλήτες και προδότες αποφάσισαν την εκτέλεσή μας χωρίς κανένα ενδοιασμό. Εξ άλλου «το είπαν τα κανάλια» ο λαός θέλει ευρώ πάση θυσία! Δηλαδή το ΟΧΙ ήταν -κατ’ αυτούς- εντολή υποβοηθούμενης «ευθανασίας» από την κυβέρνηση και τους λοιπούς του «συνταγματικού» τόξου.

Παρών βεβαίως ο Λαφαζάνης, παρούσα κι η Ζωΐτσα. Και μερικοί μετρημένοι στα δάχτυλα ακόμα. Όσοι ακριβώς χρειάζονται να μείνουν πίσω για να κρατήσουν τα «μπόσικα» και να μην ξεφύγουν πολλοί οπαδοί απ’ το «μαντρί»!

Επειδή αν ήσαν «καθαροί» θα έβγαιναν εγκαίρως να καταγγείλουν και να αποτρέψουν το πραξικόπημα. Και θα καλούσαν το λαό, που ήταν ζεστός ακόμη και στους δρόμους, να προστατεύσει την πεντακάθαρη επιλογή του, ήδη από την πρώτη στιγμή που φάνηκε αυτή να διαστρεβλώνεται και να νοθεύεται η βούλησή του.

Άφησαν όμως το λαό έρμαιο στην πιο μαύρη προπαγάνδα, μόνο του να προσπαθεί να καταλάβει αποσβολωμένος τι του συμβαίνει, να απογοητεύεται και να αποσύρεται. Όπως ακριβώς ήταν το ζητούμενο!. 

Αντί να αντισταθούν δυναμικά στην ηγετική ομάδα και να την αναγκάσουν να μην υπαναχωρήσει, ακόμα και προκαλώντας κυβερνητική κρίση, άφησαν το «παιγνίδι» να εξελιχθεί από το βράδυ της Κυριακής που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος μέχρι χθες στη βουλή, για να δηλώσουν μόνο τότε παρών, ή απέχοντας, τονίζοντας όμως ότι στηρίζουν την κυβέρνηση. Στηρίζουν δηλαδή τους πραξικοπηματίες και το πραξικόπημα, απλά δεν θέλουν τάχατες τα μέτρα. Ποιον τελικά κοροϊδεύουν οι φαρισαίοι και οι υποκριτές;

Αλλά το πραξικόπημα για να πετύχει στο διηνεκές, τους χρειάζεται όλους αυτούς. Γιατί αν δεν υπήρχαν ποιος θα έπαιζε το ρόλο του αναχώματος και της απόσβεσης των αντιδράσεων; Να η Ζωή στο ρόλο της «Μπουμπουλίνας» και ο Λαφαζάνης σε αυτόν του σύγχρονου «Καραϊσκάκη» να υπόσχονται ότι τίποτα δεν χάθηκε και ότι «πήγαμε λίγο πίσω γιατί δεν είμασταν έτοιμοι, αλλά να που τώρα ετοιμαζόμαστε και θα τους δείξουμε εμείς…». Στη δευτέρα παρουσία μαζί με το… ΚΚΕ βεβαίως….

Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς;

Ας μαζέψουμε όσοι μπορούμε τα κομμάτια μας κι ας προχωρήσουμε μπροστά. Ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι, αλλά είμαστε οι πολλοί και πρέπει να ενωθούμε, επειδή δεν έχουμε άλλο δρόμο…..

Αλλά κι αυτοί, οι διαχωρίζοντες -υποτίθεται- τη θέση τους. Αν τους έχει μείνει έστω και μόριο από τσίπα, ας ανακρούσουν πρύμναν. Ας πάρουν έστω και τώρα που τέλειωσε η «γιορτή» τις αποφάσεις τους κι αυτή να ξαναρχίσει. Εμείς εδώ είμαστε, έχουμε το σχέδιο που αυτοί δεν έχουν. Έχουμε τον τρόπο και τη βούληση. Ας συμπαραταχθούν ταπεινά στο πλάι και μαζί μας!