Το διπλό νομισματικό και οι επιπτώσεις του

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Μεσούσης της «σκληρής» διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους δανειστές ξαναήλθαν στο προσκήνιο παλιά σενάρια για την κυκλοφορία διπλού νομίσματος, είτε με καθαρή νομισματική μορφή π.χ. μαλακό ευρώ (Geuro), είτε με κάποια μορφή υποσχετικής (IOU), με την οποία θα πραγματοποιούνται οι εσωτερικές πληρωμές του κράτους προς τους πολίτες και όλες εν γένει οι εσωτερικές συναλλαγές.

Η πρόταση αυτή έρχεται να διατυπωθεί ακριβώς τη στιγμή που γίνεται πλέον παραδεκτό από όλους, ότι δεν είναι δυνατό να εξυπηρετούνται οι ανάγκες πληρωμών μισθών και συντάξεων, ή των άλλων υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους προς τους Έλληνες πολίτες, πολύ περισσότερο οι ανάγκες για ανάταξη της οικονομίας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στον αποπληθωρισμό, την ύφεση και την παραγωγική αποσάθρωση, και ταυτόχρονα να εξυπηρετείται το υπέρογκο δημόσιο χρέος, με απρόσκοπτη τη συνέχιση των πληρωμών προς τους δανειστές.

Η πρόταση αυτή για την παράλληλη κυκλοφορία ενός εσωτερικού νομίσματος στηρίζεται στην απλή...
λογική του όσα ευρώ υπάρχουν σε κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας, ή εισέρχονται σε αυτή μέσω του εξωτερικού ισοζυγίου να κατευθύνονται αποκλειστικά στην πληρωμή του χρέους και την λειτουργία των τραπεζών ενώ για την πληρωμή όλων των υπόλοιπων υποχρεώσεων του κράτους στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και για τις συναλλαγές μεταξύ των πολιτών να χρησιμοποιηθεί ένα τοπικό νόμισμα, που θα μπορεί να υποτιμάται και να συμβάλει έτσι στην αύξηση της ρευστότητας και στην «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας. Εκείνο όμως που προέχει πάντα είναι η αποπληρωμή του χρέους σε σκληρό νόμισμα!

Το διπλό νομισματικό σύστημα δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Από την αρχαιότητα έχουν υπάρξει πάμπολλες περιπτώσεις διπλού νομισματικού συστήματος. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το παράλληλο νόμισμα χρησιμοποιήθηκε για μια βίαιη ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των υποτελών τάξεων, ή για τη λεηλασία του εγχώριου πλούτου από ξένους κατακτητές. Ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στην πρόσφατη ιστορία μας είναι η κυκλοφορία της «ράλλικης» δραχμής κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Αλλά και πιο παλιά, πριν τη χρεοκοπία του 1893 επί κυβερνήσεως Σωτηρόπουλου, όπου κυκλοφόρησε διπλό νόμισμα υπό τη μορφή υποσχετικής (σκριπ).

Το σενάριο του διπλού νομισματικού είχε πέσει στο «τραπέζι» από τους Αμερικανούς ήδη από το 2010, ενώ υιοθετήθηκε από τη Ντόιτσε Μπανκ τον Μάιο του 2012 με σχετική έκθεσή της που συνέταξε ένας από τους προνομιακούς συνομιλητές του Βαρουφάκη και της κυβέρνησης Τσίπρα σήμερα, ο Τόμας Μάγιερ, ο οποίος επανήλθε πρόσφατα με νέα μελέτη που εκδόθηκε στις 20 Μαΐου από το Κέντρο για Ευρωπαϊκές Πολιτικές Σπουδές (Centre for European Policy Studies) και υπογράφει ο ίδιος.

Η σοβαρότητα των σχετικών ζυμώσεων αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι πολλά κυβερνητικά στελέχη έχουν αναφερθεί σε μια τέτοια προοπτική -και μάλιστα θετικά-, ενώ η κυβέρνηση ουδέποτε διέψευσε ότι το συζητά.

Τι θα συμβεί όμως στην περίπτωση της εφαρμογής ενός τέτοιου διπλού νομισματικού συστήματος, με τα χρέη να αποπληρώνονται σε σκληρό ευρώ και οι υπόλοιπες συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας να πραγματοποιούνται σε ένα υποτιμήσιμο «μαλακό» νόμισμα, οποιασδήποτε μορφής και ονόματος που θα δοθεί σε αυτό;

Σε αντίθεση με την εφαρμογή ενός και μοναδικού μέσου συναλλαγής με την καθιέρωση Εθνικού κρατικού νομίσματος ελεγχόμενο πλήρως από το ελληνικό δημόσιο, το παράλληλο αυτό νόμισμα στο ευρώ και ανεξάρτητα από την αρχική ισοτιμία του με αυτό, που μπορεί να καθοριστεί ακόμα και σε 1:1, θα καταρρεύσει, αφού κανείς δεν θα το δέχεται σαν ισότιμο του ευρώ. Η υποτίμησή του θα είναι ραγδαία στις καθημερινές συναλλαγές και η μαύρη αγορά σε ευρώ θα κυριαρχήσει, έστω κι αν αρχικά το κράτος και οι τράπεζες θα το δέχονται με την επίσημη ισοτιμία, η οποία γρήγορα θα παρασυρθεί από την πραγματικότητα στην αγορά.

Η επιβολή διπλού νομισματικού θα σημάνει πρακτικά την κατάρρευση κάθε εσωτερικής αξίας, τόσο των αμοιβών της εργασίας, στους μισθούς και τις συντάξεις, όσο και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων, είτε αυτά συνιστούν ιδιωτική περιουσία, είτε δημόσια. Θα έλθουν έτσι να ολοκληρωθούν οι καταστροφικές συνέπειες της εσωτερικής υποτίμησης και θα γίνει πραγματικότητα αυτό που μας απειλούσαν εξ αρχής να συμβεί στην περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα, να έλθουν δηλαδή οι ξένοι, ή όλοι αυτοί που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό, να μας αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο.

Θα πρόκειται για το πιο σκληρό και απάνθρωπο οικονομικό απαρτχάιντ σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και υπέρ των ξένων δανειστών και της εγχώριας ολιγαρχίας, αφού ο μισθός, ή η σύνταξη π.χ. των 1000 ευρώ όταν θα πληρώνεται με το νέο παράλληλο νόμισμα θα έχει αγοραστική δύναμη ενδεχομένως και κάτω των 300 ευρώ, -όπως ακριβώς οι δανειστές επιδιώκουν να συμβεί από την αρχή της ένταξης της χώρας στα μνημόνια και αποκαλύφθηκε επισήμως στην αντίστοιχη εξεταστική επιτροπή της Βουλής πρόσφατα-, αφού οι τιμές των προϊόντων κατά βάση θα υπολογίζονται σε ευρώ, όπως επίσης οι υποχρεώσεις των πολιτών στο κράτος και τις τράπεζες. Έτσι, ουσιαστικά θα έχουμε από τη μια τον αποπληθωρισμό και την ύφεση που θα προκαλεί το ευρώ και η εξαφάνισή του, ενώ από την άλλη, η πανάκριβη κυκλοφορία του στη μαύρη αγορά και η συστηματική υποτίμηση του εσωτερικού νομίσματος θα προκαλέσει τέτοιο υπερπληθωρισμό που θα κατατρώγει βίαια τα λαϊκά εισοδήματα, γενικεύοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση, αφού πολλοί θα είναι εκείνοι που δεν θα δέχονται καν να συναλλαχθούν με το νόμισμα αυτό και θα απαιτούν πληρωμή σε ευρώ, που όμως πολύ λίγοι θα μπορούν να διαθέτουν, ενώ όσοι διαθέτουν ακόμα κάποιες αποταμιεύσεις πολύ σύντομα αυτές θα εξανεμισθούν στην προσπάθεια κάλυψης βασικών αναγκών, που δεν θα μπορούν να εξυπηρετηθούν παρά μόνο σε ευρώ στη μαύρη αγορά.

Η εφαρμογή διπλού νομισματικού πρόκειται ουσιαστικά για ένα βαθιά αντιλαϊκό σχέδιο, μια παγίδα φτώχειας και εξαθλίωσης ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού, που έρχεται να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των πιστωτών και της εγχώριας ολιγαρχίας, ξεκληρίζοντας κυριολεκτικά τη μέση ελληνική οικογένεια, με αντίστοιχες επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Τότε πραγματικά θα διαπιστώσουμε όλοι τι σημαίνει στην πράξη τρίτος κόσμος και κράτος παρίας.

Κι όμως βρίσκονται κάποιοι Έλληνες -υποτίθεται- εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, που το προτείνουν ως μικρότερο κακό από την οικειοθελή έξοδο της χώρας από την ευρωένωση, και μάλιστα στο όνομα της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης…

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο 1ο φύλλο της εφημερίδας "ΑΝΑΠΟΔΑ"