Μνημόνια: Οι αλήθειες και τα ψέματα που τα συνοδεύουν.

του Δημήτρη Κυπριώτη

Τελικά τι ισχύει και τι όχι σε σχέση με τα μνημόνια; Ο κόσμος τα έχει στην κυριολεξία χαμένα. Δεν ξέρει τι ακριβώς και ποιον να πιστέψει. Τη συγκυβέρνηση που κάθε λίγο και λιγάκι του υπόσχεται δια στόματος μάλιστα πρωθυπουργού ότι καθημερινά «σκίζει τα μνημόνια» και ότι δεν θα υπάρξουν ξανά νέα μέτρα, για να δει μετά από λίγο καιρό ότι όλα γίνονται αντίθετα ή την αξιωματική αντιπολίτευση που και αυτή «θα σκίσει τα μνημόνια» μόλις όμως αναλάβει τη εξουσία, χωρίς να μπορεί βέβαια και αυτή, προς το παρόν τουλάχιστον, να εξηγήσει με πειστικό τρόπο το που ακριβώς θα βρει λεφτά για να κάνει κάτι το διαφορετικό;

Στην τελική ποιος λέει στο λαό την αλήθεια και ποιος τον κοροϊδεύει;

Σε μία πρώτη προσέγγιση του θέματος θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι, το « μνημόνιο» λειτουργεί και ως άλλοθι για τα κόμματα, αφού με την επίκλησή του μπορούν να κρύψουν την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν την οικονομική κυρίως κρίση με διαφορετικό τρόπο, πέραν ...
αυτού της αναμονής και της υπομονής που προτείνουν, αλλά και της ελπίδας που αφειδώς παρέχουν στους «ταλαίπωρους» πολίτες, ότι τα πάντα τελειώνουν μόλις «φύγουν» τα μνημόνια!

Η πρώτη αλήθεια όμως είναι ότι τα προγράμματα που εφαρμόζονται στη χώρα μας με βάση τα μνημόνια που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα βαίνουν προς ολοκλήρωση. Είναι γνωστό ότι το 2014 τελειώνουν οι δόσεις από την ΕΕ και μένουν αυτές του ΔΝΤ, που δεν είναι βέβαια και ευκαταφρόνητες, μέχρι τα μέσα του 2016.

Τα παραπάνω σημαίνουν πρακτικά ότι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο η τρόικα θα πραγματοποιήσει τον τελευταίο της έλεγχο με τη μορφή που έχουμε γνωρίσει. Να λοιπόν η «αλήθεια» που λέει η κυβέρνηση, όταν ισχυρίζεται ότι έφτασε το τέλος του μνημονίου και της τρόικας! Προφανώς όμως και δεν είναι αυτή η αλήθεια ή τουλάχιστον για να είμαστε επιεικείς η όλη αλήθεια!

Κατά τα φαινόμενα και μέχρι στιγμής φαίνεται, ότι δεν θα "φτιαχτεί" 3ο πακέτο μνημονίου για τη χώρα μας με τη μορφή ενός ή περισσοτέρων δανείων και αυτό για ένα και μοναδικό λόγο. Τα εθνικά κοινοβούλια της ΕΕ για να αποφασίσουν νέα χρηματοδότηση θα πρέπει να γνωρίζουν γιατί δεν απέδωσαν οι μέχρι τώρα χρηματοδοτήσεις;

Αν λοιπόν προχωρήσουν στην υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου, τότε θα είναι υποχρεωμένοι, οι εταίροι και οι πιστωτές μας, να παραδεχτούν ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγήκε και θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις στο δικό τους πλέον ακροατήριο, που θα τους εγκαλεί όμως για πέταγμα χρημάτων στην κυριολεξία σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, με ότι αυτό σημαίνει για την εσωτερική τους πολιτική επιβίωση.

Αναγκαστικά λοιπόν η χρηματοδότηση που είναι αναγκαία, αφού με τίποτα δεν βγαίνει το πρόγραμμα, θα πάρει μία άλλη μορφή για να μην υπάρχουν διαμαρτυρίες.

Αυτό λοιπόν που τώρα και καιρό μεθοδεύεται είναι να μπορέσουν να καλύψουν τα χρηματοδοτικά κενά της Ελλάδας με άλλους τρόπους, πέραν των μνημονίων, όπως πχ με διευκολύνσεις σε σχέση με την εξυπηρέτηση του χρέους, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, με περίοδο χάριτος, με σταθερά τα χαμηλά επιτόκια και με πολλά άλλα «κόλπα», τα οποία όμως σε τίποτα δεν θα μεταβάλλουν την «βιωσιμότητα» του χρέους επί το ελαφρότερο, αντιθέτως θα την κάνουν επαχθέστερη, ακόμη και για πολλές νέες γενιές Ελλήνων!

Όμως όποιο και αν είναι το τελικό μείγμα που θα «σοφιστούν» οι πιστωτές μας να ακολουθήσουν, η αλήθεια είναι μία και μοναδική.

Στα χρόνια που έρχονται και τα οποία φαίνεται θα είναι πολλά, θα υπάρξει σκληρή εποπτεία για να διασφαλιστεί ότι η Ελλάδα δεν θα εγκαταλείψει την πολιτική που της έχει επιβληθεί και η οποία έχει γονατίσει στην κυριολεξία ένα ολόκληρο έθνος, άσχετο αν αυτή έχει «βαφτιστεί» μεταρρυθμιστική προσπάθεια!

Και αυτό που αποσιωπάται και από την κυβέρνηση αλλά και από την αντιπολίτευση, είναι το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση, τους είναι γνωστή, γιατί απλούστατα προβλέπεται από το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που ισχύει στην Ευρώπη, που καθορίζει ότι οι χώρες που βγαίνουν από πρόγραμμα στήριξης ελέγχονται, μέχρι να εξοφληθεί το 75% της χρηματοδότησης που έχουν πάρει! Δηλαδή, με τα σημερινά δεδομένα και μόνο, ο έλεγχος αισίως φτάνει μέχρι το 2042!

Την αλήθεια αυτήν όμως μήπως την άκουσε ποτέ κανείς να λέγεται ξεκάθαρα είτε από την κυβέρνηση είτε από την αντιπολίτευση; Προφανώς και όχι. Αντίθετα όμως, όλοι τους πλειοδοτούν στο ποιος θα σκίσει πρώτος τα μνημόνια!

Μετά από περίπου 7 χρόνια ύφεσης και τουλάχιστον 4 χρόνια μνημονίων και ενώ έχει περάσει πάνω από τη χώρα και τους πολίτες της ένας πραγματικός οδοστρωτήρας, τι παρατηρούμε;

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας εξακολουθεί να σκέπτεται και να συμπεριφέρεται, όπως ακριβώς τον γνωρίσαμε και πριν από την κρίση και όταν μας έφερε την κρίση, αλλά και τώρα ακόμη μεσούσης της κρίσης.

Εξακολουθούμε να βλέπουμε καβγάδες ανούσιους στα τηλε-παράθυρα, παλληκαρισμούς χωρίς αντίκρισμα για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλλίτερα την κατάσταση και άλλες παρόμοιες ανοησίες, με ένα κα μοναδικό σκοπό. Το πώς όλοι αυτοί που καβγαδίζουν σε «ξένο αχυρώνα», θα μπορέσουν να κερδίσουν πολιτικό χρόνο για τη διατήρησή τους στην εξουσία ή στην προσπάθειά τους να την κατακτήσουν, αδιαφορώντας εντελώς αν αποκρύπτουν την αλήθεια από τον κόσμο, ακόμη και με ψέματα.

Είναι παγκοίνως πλέον γνωστό ότι, σκληρή διαπραγμάτευση επικαλούνταν και οι σημερινοί κυβερνώντες πριν αναλάβουν την εξουσία για να βελτιώσουν το οικονομικό κλίμα, τα ίδια όμως επικαλούνται και σήμερα οι επίδοξοι αντικαταστάτες τους.

Κανένας τους όμως δεν κάθισε να εξηγήσει στο λαό: πως θα μπορέσει να βελτιωθεί το οικονομικό κλίμα με τις διαστάσεις που έχει πάρει το χρέος, πως θα μπορέσουν να ξεφύγουν αμφότεροι από τις δεσμεύσεις που έχει επιβάλει η ΟΝΕ, πώς θα αλλάξουν την ασυδοσία που επικρατεί στο τραπεζικό σύστημα αλλά και τι θα κάνουν με την ατιμωρησία που απολαμβάνει το πολιτικό προσωπικό;

Σε όλα αυτά αν δεν δοθούν πειστικές απαντήσεις είναι σίγουρο ότι, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν, όση καλή θέληση και να έχουν για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, τίποτα δεν θα μπορέσουν να καταφέρουν.

Επειδή λοιπόν, κατά τη δική μας άποψη, το παιχνίδι και η τράπουλα είναι σημαδεμένα, οι παίκτες είναι στημένοι και η διαιτησία είναι  ανύπαρκτη, αν θα ήθελε κάποιος να επιδείξει τη διαφορετικότητά του θα πρέπει να τα αλλάξει όλα.

Και επειδή οι αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν με συζήτηση καλής θέλησης, αφού η απέναντι πλευρά το μόνο που θέλει είναι να σε κατασπαράξει, τότε οφείλεις να πάρεις μονομερώς τα όποια μέτρα σου.

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, καταλήγουμε ότι πράγματι, δεν θα έχουμε μνημόνιο και τρόικα μετά από λίγο καιρό, όχι βέβαια γιατί θα τους διώξει η συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου ή όποια άλλη κυβέρνηση την αντικαταστήσει, αλλά επειδή η τρόικα έχει τελειώσει το πρώτο στάδιο του έργου της με τη μορφή που την γνωρίσαμε και έτσι αποχωρεί οικειοθελώς «μαζί με τα «μνημόνια».

Βέβαια τα μνημόνια μπορεί να φύγουν από τη ζωή των Ελλήνων, όμως πίσω τους αφήνουν πραγματικά συντρίμμια.

Μισθούς και συντάξεις στο ναδίρ, στο όριο που είχαν προδιαγράψει, δηλαδή στα 360 ευρώ, εμποροϋπάλληλους που θα δουλεύουν όλες τις Κυριακές του χρόνου με τα ίδια ίσως και λιγότερα χρήματα, με 4ώρα και αυτά κουτσουρεμένα την εβδομάδα, με εργαζόμενους που δεν θα έχουν πια δικαίωμα στην απεργία, με ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος που δεν θα εξασφαλίζει ούτε την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση παρά μόνο τη στοιχειώδη επιβίωση, δεν θα υπάρχει στο εξής καμία συνδικαλιστική κάλυψη για τους εργαζόμενους και δεν θα προστατεύονται από το φόβο της απόλυσης και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Όσο δε για τους δημόσιους υπάλληλους, αυτοί θα βρίσκονται συνεχώς υπό τη «δαμόκλεια σπάθη» της απόλυσης, μέσω του εφευρήματος της κινητικότητας και της αξιολόγησης. Ένας πραγματικός εργασιακός μεσαίωνας είναι ότι αφήνουν πίσω τους τα μνημόνια πριν αναλάβει δράση αμέσως μετά το Ταμείο Χρηματοδοτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ)!

Όμως τα κατορθώματα της τρόικας και των μνημονίων δεν σταματάνε μόνο στα παραπάνω. Μας αφήνουν και τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών, αφού προηγουμένως φρόντισαν να τα φορτώσουν στις πλάτες του «κοσμάκη», ενώ την ίδια στιγμή τα αφεντικά τους, αφού απεχώρησαν από τις διοικήσεις τους, απολαμβάνουν όσα έβγαλαν στους φορολογικούς παραδείσους.

Και για να ολοκληρωθεί η κοροϊδία που παίζεται στις πλάτες του Ελληνικού λαού, επιστρέφουν τώρα ως αγοραστές, με τα χρήματα που ήδη έχουν βγάλει έξω, για να λάβουν μέρος είτε στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που έχει σημάνει η συγκυβέρνηση μέσω του ευαγούς ιδρύματος του ΤΑΥΠΕΔ, είτε ως μεγάλοι επενδυτές για να παραλάβουν και πάλι τις τράπεζες που είχαν παραδώσει!

Τα παραπάνω δεν αποτελούν φαντασιώσεις ή λόγια του αέρα, αλλά είναι η πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται από τη διευθύνουσα σύμβουλο του ΤΧΣ που δηλώνει επί λέξει:

«Αυτό που έγινε στην Ελλάδα δεν έχει γίνει πουθενά στον κόσμο. Δεν μιλάμε για την ανακεφαλαιοποίηση μιας-δυο μεμονωμένων τραπεζών, αλλά για το σύνολο του τραπεζικού τομέα. Οι τράπεζες στην Ελλάδα πέρασαν από τον ιδιωτικό τομέα σε καθεστώς κρατικής ενίσχυσης και τώρα βρισκόμαστε στη φάση της μετάβασης και πάλι σε ιδιωτικά χέρια» (!!!)

Τι άλλο θα πρέπει να αναφέρει κανείς για να φανερώσει και να αποδείξει τα αναρίθμητα ψέματα που έχουν ειπωθεί στον Ελληνικό λαό;

Και πως μπορεί αυτός ο λαός, μετά από όλα αυτά, να δείξει την εμπιστοσύνη του σε κόμματα και πολιτικούς, όταν αυτά τα 6 χρόνια που διαρκεί το μαρτύριό του, έχει ακούσει τα πάντα αλλά ποτέ την αλήθεια;