Κοινωνική ευαισθησία

του Γιάννη Σιδέρη

Ο θάνατος της 56χρονης από τα Χανιά η οποία για να διατηρηθεί στην ζωή χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στην χώρα για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές των τελευταίων χρόνων.

Ανεξαρτήτως για το τι συνέβη και η άτυχη γυναίκα κατέληξε, από ότι φαίνεται, από την διακοπή του ρεύματος, το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό για να περιοριστούμε σε μια συζήτηση ανάθεσης ευθυνών μεταξύ των εμπλεκομένων υπηρεσιών και ατόμων.

Μην ξεχνάμε ότι σε αυτήν την γυναίκα είχαν κόψει και το πενιχρό εισόδημα, με το οποίο ενισχυόταν, από τον ΟΓΑ!

Όλα αυτά είναι απόρροια μιας πολιτικής η οποία προκρίνει την κοινωνική αναλγησία ως υποχρεωτική επιλογή λόγω οικονομικών υποχρεώσεων και εδραιώθηκε πάνω στον κοινωνικό...
κανιβαλισμό! Το συμβάν αυτό, μόνο μεμονωμένο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Σε μια κοινωνία όπου, βάσει των στοιχείων της ΕΥΡΩΣΤΑΤ, πάνω από ένας στους τρεις πολίτες ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, είναι βέβαιο πως πολλά περιστατικά πίσω από κλειστές πόρτες δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, για διάφορους λόγους.

Με πολιτικά πρόσωπα τα οποία για να στηρίξουν τις πολιτικές επιλογές τους, φτάνουν στο σημείο να λένε ότι το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, η συγκυβέρνηση έχει καταστήσει σαφές πλέον ποιον δρόμο έχει επιλέξει και ποιών τα συμφέροντα υπερασπίζονται.

Με τα γνωστά για τον ρόλο τους ΜΜΕ να προσπαθούν να στρέψουν τις ευθύνες στο οικογενειακό περιβάλλον της εκλιπούσης, απενοχοποιώντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα για την κατάρρευση των κοινωνικών δομών, μετατοπίζουν τις όποιες ενοχές στον πολίτη-ιδιώτη.

Η κοινωνία μας πια, κάτω από την στρεβλή ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, έχει μετατραπεί σε ένα σύνολο ατόμων που απλά έχουν εκπαιδευτεί να καταναλώνουν. Εξάλλου ο δυτικός πολιτισμός δεν έχει ανάγκη από πολίτες!

Έχει ανάγκη όμως από πειθήνια όντα τα οποία θα συνεισφέρουν στα κέρδη των πολυεθνικών που υπηρετεί.

Έτσι λοιπόν, ένας ιδιώτης, ένα άτομο της σύγχρονης κοινωνίας μας, ένας συν-άνθρωπος, παίρνει εντολή διακοπής ρεύματος σε κάποιο σπίτι. “Την δουλειά του κάνει” θα πει κάποιος. “Πρέπει κι αυτός να θρέψει την οικογένειά του” θα πει κάποιος άλλος. Εδώ λοιπόν σαφώς υπεισέρχεται και η ατομική ευθύνη, το αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης του καθένα μας ξεχωριστά, ως ανθρώπου πέρα και πάνω απ’ όλα!

Ένας άνθρωπος λοιπόν πηγαίνει σε ένα σπίτι να διακόψει το ρεύμα, εκτελώντας εντολές βέβαια. Προσπερνώ το ότι η “δουλειά” του, ο τρόπος που “βγάζει το ψωμί του” είναι καταφανέστατα σε πολλές περιπτώσεις κοινωνικά ανάλγητος. Χωρίς να αναρωτηθεί καν το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το σπίτι του οποίου το ρεύμα θα διέκοπτε, προέβη στην διακοπή!

Να ήταν το κίνητρό του το ποσό που θα λάμβανε από μια ακόμη διακοπή; Να ήταν ένα χρηματικό ποσό η αιτία για μια πιθανώς απάνθρωπη πράξη;

Σε μια κοινωνία όπου το δημόσιο συμφέρον βάλλεται με το πρόσχημα της επιβάρυνσης του φορολογούμενου, όπου η ιδιώτευση προβάλλεται ως η μόνη λύση για την μετεξέλιξη της χώρας, τέτοιες πρακτικές δεν πρέπει να μας ξενίζουν.

Βέβαια, η προσωπική ευθύνη είναι ένα θέμα που βαραίνει τον κάθε πολίτη διαφορετικά. Και ίσως η κοινωνική ευαισθησία των μελών της κοινωνίας μας είναι ένα ισχυρό όπλο που θα έλυνε το πρόβλημα στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας!

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας