Μια σκαμπρόζικη ιστορία αμιγώς πολιτική

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια σκαμπρόζικη ιστορία, όπως αυτή με τον Ολάντ σκάει μπροστά στα μάτια μας και συνταράσσει τους πάντες. Ούτε είναι πρωτοφανές ότι ο «έρωτας» διακλαδώνεται σε ελάχιστα ειδυλλιακές διαδρομές μεταξύ υπόκοσμου, εγκλήματος, κατασκοπείας και χρήματος. Η σκαμπρόζικη ιστορία που εκτυλίσσεται στη Γαλλία με τον Ολάντ να φθάνει με σκουτεράκι στο διαμέρισμα της φίλης του, με την επίσημη σύντροφό του να εισάγεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο με κρίση υστερίας, το διαμέρισμα που ήταν άντρο της Κορσικανής Μαφίας έχει διασκεδαστικές όσο και διδακτικές όψεις. Αν μάλιστα επαληθευτούν κουτσομπολιά ότι η- πως- τη- λένε πρώην επίσημη σύντροφος είχε φήμη Μαρίας Αντουανέτας, είχε εκνευρίσει τη Σεγκολέν (πρώην-πρώην του Ολάντ, μητέρα των παιδιών του και υποψήφια για την προεδρία των σοσιαλιστών) η οποία απηυδισμένη του γνώρισε τη σημερινή «πέτρα του σκανδάλου» ώστε να απαλλαγεί από την ενοχλητική που της έκλεψε τον άντρα, τότε όχι άδικα μπορούμε να σκεφτούμε ότι η πάλη των τάξεων κινεί την Ιστορία αλλά το σπίρτο δεν το κρατάει αορίστως μια τάξη αλλά συγκεκριμένοι άνθρωποι που κινούνται από τα πάθη τους. Οι Γάλλοι αποφάνθηκαν ήδη (σε δημοσκόπηση) με ποσοστό 77% ότι αυτή είναι μια προσωπική υπόθεση του Ολάντ. Εμ, έλα που δεν είναι. Πρώτα χρήσιμη είναι μια μικρή διεθνής αναδρομή:

Η Λεβίνσκι κράτησε το φόρεμα με «το λεκέ», απόδειξη του «έρωτά της» με τον Κλίντον, ώστε...
να το χρησιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή, δυο ολόκληρα χρόνια μετά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου επιχειρήθηκε να ρεζιλευτεί για τη σχέση του με τη Δήμητρα, τη συνοδεία αποκαλυπτικών φωτογραφιών όχι με τον Ανδρέα αλλά με τον τότε σύζυγό της. Έπληξαν την αξιοπρέπεια ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ όταν δημοσιεύθηκαν «τολμηρές» φωτογραφίες της και πάλι με τον σύζυγό της στην κρεβατοκάμαρά τους. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος με κορυφαίες περιπτώσεις την περιπέτεια του Στρος Καν και τα μπούγκα-μπούγκα πάρτι του Μπερλουσκόνι. Ο Στρος-Καν, λένε οι Γάλλοι, είχε άποψη διαφορετική από την κρατούσα για την πορεία της ΕΕ ενώ ο Μπερλουσκόνι απειλούσε να βγάλει την Ιταλία από το ευρώ αμφισβητώντας τη γερμανική παντοκρατορία. Οι ερωτικές σχέσεις για μια ακόμα φορά όπλο πολιτικής εξόντωσης. Στην περίπτωση Ολάντ η Υπηρεσία προστασίας του Προέδρου της Δημοκρατίας και ο αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών δεν προνόησαν, δεν προστάτευσαν, δεν ενημέρωσαν τον Πρόεδρο ότι το διαμέρισμα ήταν ύποπτο. Τον εξέθεσαν και προφανώς δεν πρόκειται για ανικανότητα αλλά για προδοσία όχι μόνο προσωπικά του Προέδρου αλλά της ίδιας της Γαλλίας αφού το σκάνδαλο πλήττει το γόητρο της χώρας. Ποια προσωπική υπόθεση;

Οι σχέσεις των δυο φύλων είναι υποτίθεται απελευθερωμένες αλλά οι διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης γνωρίζουν πως το ερωτικό σκάνδαλο εξακολουθεί να είναι αποτελεσματικό όπλο. Αλλά επειδή ο κόσμος έχει πια άλλες σοβαρότερες σκοτούρες καρυκεύουν το σεξ με ολίγον έγκλημα ή κατασκοπεία. Σε χώρες του αγγλοσαξωνικού Κόσμου η σάλτσα (του υπόκοσμου) δεν είναι απαραίτητη επειδή κυριαρχεί ακόμα ο πουριτανισμός και η συναφής υποκρισία. Κατά κάποιο τρόπο το ίδιο το όπλο αποκαλύπτει την πηγή της έμπνευσης, το χρήστη.

Υποτίθεται ότι στην εποχή μας ο λαός έχει την τελευταία λέξη, η Δημοκρατία είναι βασίλισσα. Η βασίλισσα θέλει το βασιλιά της. Διαμορφώνεται η εικόνα του πολιτικού ηγέτη ως προσώπου άμωμου και ανεπίληπτου, υπεράνω του τρόπου ζωής του «μέσου πολίτη» αναγκασμένου να υποκύπτει, να συμβιβάζεται, ενίοτε να σέρνεται για να επιβιώσει. Έτσι ο ηγέτης/βασιλιάς είναι ευάλωτος (και αιχμάλωτος, εκβιαζόμενος) στο παραμικρό «ατόπημα». Ο λαός τον ψηφίζει έως ότου κάποιος από μηχανής θεός αφαιρεί το μανδύα και ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Ο λαός γιουχάρει, εκδικείται, τιμωρεί, εκτονώνεται. Λειτουργεί ακόμα το κόλπο. Την ίδια στιγμή που ευτελίζεται ο γάμος (πχ γάμος ομοφυλοφίλων), οι σχέσεις εκτός νυμφίου καταλογίζονται ως αμαρτία της πολιτικής ζωής και όχι ως προσωπική υπόθεση. Την ίδια ώρα που διαλαλούνται οι απελευθερωμένες σχέσεις η πορνεία ανθίζει όσο ποτέ-το εμπόριο υπεράνω όλων. Και δεν έχει τέλος.

Το ερώτημα γιατί και γιατί τώρα έγινε στόχος ο Ολάντ ίσως μείνει χωρίς σαφή απάντηση. Η Γαλλία είχε συνταχθεί πρόσφατα με τις ΗΠΑ και εναντίον της Γερμανίας στην ακολουθητέα οικονομική πολιτική λιτότητας. Και όσο να ‘ναι άλλο να θέλει αλλαγή ο Τσίπρας ως (μελλοντικός) πρωθυπουργός της Ελλάδας και άλλο να επιδιώκει αλλαγή η Γαλλία. Είναι αυτό; Και είναι αρκετό; Υποθέσεις μπορεί να γίνουν πολλές μεταξύ των οποίων και ότι η άκρατη (και άκριτη, σύμφωνα με ορισμένους Γάλλους) φιλοϊσραηλινή στάση του Ολάντ τον καταδίκασε στα μάτια αντίπαλων αυτής της πολιτικής-και δεν είναι λίγοι. Χωρίς Γαλλία δεν υπάρχει ΕΕ, ούτε γερμανική κυριαρχία, όποια μορφή και αν πάρει οποιαδήποτε νέα συμμαχία στην Ευρώπη, αν διαλυόταν η υπάρχουσα. Ακόμα και αν ήταν τυχαία και άδολη (πράγμα απίθανο) η εκκίνηση της «υπόθεσης Ολάντ», οι επιπτώσεις θα είναι κρίσιμες γνωρίζοντας ότι το Εθνικό Μέτωπο απειλεί, ο Σαρκοζί ελπίζει να ξαναδώσει στην παραδοσιακή (αλλά φιλοαμερικανική) δεξιά την αίγλη της, οι σοσιαλιστές καταρρέουν, η γερμανική κυριαρχία αμφισβητείται όλο και πιο έντονα. Όλα είναι ανοιχτά όσο η κρίση βαθαίνει.

από το «iskra.gr»