Βουλιάζουμε

Τελικά αυτή η ιστορία κράτησε πολύ περισσότερο απ' όσο το υπολογίζαμε. Στην αρχή ήταν σαν ένα κακόγουστο αστείο, σαν εφιάλτης απ' τον οποίο θα ξυπνήσεις, μια επώδυνη παρένθεση που για να την περάσεις αρκεί να κρατήσεις την αναπνοή σου για λίγα δευτερόλεπτα, τόσο δηλαδή όσο αντέχει ο ανθρώπινος οργανισμός χωρίς ανάσα.

Αλλά η βαλίτσα πάει μακριά. Το αστείο δεν τελειώνει, ο εφιάλτης συνεχίζεται και στον ξύπνιο μας. Τελικά δεν επρόκειτο για ένα δυσάρεστο διάλειμμα στη ζωή μας αλλά για το πώς θα είναι η ζωή μας από εδώ και στο εξής.

Βουλιάζουμε μεσ' τα σκατά, βουλιάζουμε μέσα στη σιωπηλή αποδοχή της βίας που μας επιβλήθηκε αναπάντεχα και ξαφνικά, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα.

Η συνήθεια είναι μεγάλη παγίδα, είναι αμυντικός μηχανισμός του οργανισμού για να αντέχει....
τα άσχημα, αλλά είναι ταυτόχρονα μια παγίδα που σε ακινητοποιεί και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από 'κεί. Είναι ένα ναρκωτικό που παραλύει τα συστήματα αντίδρασης, που σε κάνει σχεδόν φυτό.

Συνηθίσαμε τη ρητορική τους, συνηθίσαμε τις ψευτιές τους, συνηθίσαμε τα δελτία τους, συνηθίσαμε τον αργό θάνατο, τον αργό εκφυλισμό μας, συνηθίσαμε τον παράλογο λόγο.

Συνηθίσαμε τις 24ωρες απεργιούλες και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές, χωρίς να τις θεωρούμε απαραίτητο κομμάτι της ψευδαίσθησης οτι έχουμε ακόμα λόγο, οτι έχουμε ακόμα νεύρα κάτω από το δέρμα μας.

Συνηθίσαμε τις ονομασίες και δεν μας ενδιαφέρει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Συνηθίσαμε τα ράσα και δεχόμαστε ως αυτονόητο οτι κρύβουν από κάτω έναν παπά.

Βουλιάζουμε μέσα στο σύμπαν που παραλάβαμε χωρίς να έχουμε ίχνος διάθεσης να προσθέσουμε εκεί κάτι δημιουργικό, κι ας σαπίζει αυτό το σύμπαν, κι ας ανεβαίνει η στάθμη του βάλτου πάνω από το λαιμό μας.

Αυτή είναι η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ένα κουφάρι σε αποσύνθεση που φαντασιώνεται ακόμα τον εαυτό του για ζωντανό, που βουλιάζει στη λάσπη αργά αλλά σταθερά.

Αμνήμονες, πάλι θα έρθουν οι ίδιοι και θα κάνουν τα ίδια και πάλι θα τους κοιτάξουμε με έκπληξη σα να είναι η πρώτη φορά που θα τους βλέπουμε. Λίγοι μήνες μακριά από τα φώτα της τηλεοπτικής ράμπας και όλοι ξεπλένονται και αποκαθάρονται για να επανέλθουν αναβαπτισμένοι στο νερό της προσωρινής αναχώρησης.

Παιχνίδια επικοινωνιακά που ενώ τα ξέρουμε, μας αρέσει να παίζουμε εμείς πάντα στον ίδιο ρόλο, του κομπάρσου.

Κάποτε λέγαμε ότι η σιωπή κυοφορεί μια έκρηξη, αλλά πέρασε πολύς καιρός από τότε και η σιωπή παγιώθηκε, η έκρηξη πέθανε από ασφυκτικό εγκλεισμό πριν καν εκδηλωθεί.

Κάποιοι καλοί μάγοι φρόντισαν να περάσει και αυτό το κακό, να ησυχάσουν τα πνεύματα, να μη φτάνουμε - προς Θεού! - στα άκρα, όχι στα άκρα!

Κι έτσι απομείναμε μια χλιαρή σούπα του μέσου χώρου, εκεί που λιμνάζουν τα νερά και αρχίζουν να βρωμάνε από τη μούχλα. Εκεί κωπηλατεί συστηματικά και με ρυθμό ο βαρκάρης που θα μεταφέρει το πτώμα μας απέναντι, ήσυχα και καλά, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, χωρίς ακραίες καταστάσεις και φασαρίες.

από το «Κεράσια και Κρίνοι»