Φαήλο, λαστ γήαρ …

του Γιάννη Σιδέρη

Όταν άκουσα τον Φαήλο Κρανιδιώτη σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου, να απαντά σε σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου πως, σε αυτήν την οικονομική συγκυρία, «πατριωτισμός είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος», η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γελάσω με την ψυχή μου και να αλλάξω αμέσως σταθμό, μια και βεβαιώθηκα για το μέγεθος της πολιτικής σκέψης του «φίλου» του Πρωθυπουργού, ο οποίος αυτοπροσ-διορίζεται ως πατριώτης.

Από εκεί και πέρα όμως, σκέψεις άρχισαν να βομβαρδίζουν το νου μου. Αν και ξέρω που να κατατάξω στο πολιτικό φάσμα τον κύριο Κρανιδιώτη, αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως η έννοια του «πατριωτισμού», έχει πλέον αρχίσει να παίρνει μια άλλη διάσταση στα χρόνια των μνημονίων. Και αν για το ΠΑΣΟΚ ο όρος αυτός είχε εξαφανισθεί από την ρητορική του εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα μετά την επικράτηση....
των εκσυγχρονιστών στην ηγεσία του, για την λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Κατ’ αρχάς, δεν νοείται λαϊκή δεξιά που να μην εντάσσει στο πολιτικό της λόγο τον πατριωτισμό μια και, μετά τον εμφύλιο, ταύτισε την ύπαρξή της με αυτόν. Και αν για τον κόσμο που την ακολουθούσε θεωρείτο δεδομένο, για τους ηγέτες της ποτέ δεν ήταν έτσι. Υποτελής πάντοτε στις «Μεγάλες Δυνάμεις» της εκάστοτε ιστορικής στιγμής, ήταν έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αρκεί οι ίδιοι  να έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας. Ωστόσο, ως νικητές του εμφυλίου συνεπικουρούμενοι και από τα τραγικά λάθη του ΚΚΕ, καπηλεύονταν πάντοτε την έννοια της «πατρίδας», φτάνοντας σε σημείο να την μονοπωλούν.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην μεταπολίτευση, όπου ο κόσμος αυτός, όλα αυτά τα χρόνια, εκφραζόταν μέσω του κόμματος της ΝΔ, ο ιδρυτής της οποίας ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ, κάνοντας πραγματικότητα την περίφημη ρήση του «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, η ΕΟΚ έγινε ΕΕ και η χώρα μας είναι στον στενό πυρήνα της, την Ευρωζώνη. Και εδώ κάπου αρχίζει η λαϊκή δεξιά, όπως την εξέφραζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, να «χάνει τη μπάλα»!

Η ΕΕ μετατρέπεται σε υπερεθνικό οργανισμό, που στηρίζοντας απροκάλυπτα τους μεγάλου χρηματοοικονομικούς οργανισμούς, στραγγαλίζει τους λαούς, εφαρμόζοντας μια πολιτική άγριας λιτότητας και απαιτώντας εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Η ηγεσία της δεξιάς τώρα πια, δεν μπορεί παρά να αποκαλυφθεί στον ίδιο της τον κόσμο, έναν κόσμο όμως που η ίδια έτρεφε με ψεύτικες πατριωτικές κορώνες τόσα χρόνια. Μοιάζει να είναι η εκδίκηση της ιστορίας! Και όντως έτσι είναι. Ο κύριος Σαμαράς λοιπόν, ξέροντας πολύ καλά τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται, προσπάθησε (και ακόμα προσπαθεί) να πολώσει όσο το δυνατόν περισσότερο το κλίμα, πιστεύοντας πως έτσι θα ενεργοποιήσει τα αντι-αριστερά σύνδρομά του που -ενδεχομένως και να- βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Φυσικά δεν κατάφερε, παρά να φαίνεται ακόμα πιο πανικοβλημένος.

Πώς να εξηγήσει στον κόσμο της λαϊκής δεξιάς, πως «για το καλό της χώρας» θα πρέπει να υποσκελίσουμε την εθνική μας ταυτότητα, προκειμένου να «Ανήκομεν εις την Δύσιν»; Και σε ποια Δύση ανήκουμε τελικά; Αυτή που με κάθε τρόπο επιβάλλει πολιτικές εξευτελισμού του Ελληνικού λαού; Αυτή που, στο όνομα ενός αμφιβόλου προελεύσεως χρέους (και σίγουρα χωρίς ευθύνη του λαού), απαιτεί την εκποίηση της περιουσίας του, δημόσιας και ιδιωτικής; Αυτή που έχει μετατραπεί σε «δικτατορική δημοκρατία»; Αυτή που έχει αναγάγει την ενότητα των λαών σε επικυριαρχία των ισχυρών έναντι των ασθενέστερων;

Πώς να εξηγήσει στον κόσμο της λαϊκής δεξιάς πως ο «πατριωτισμός» του εξαντλείται στην τήρηση των όρων των δανειακών συμβάσεων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει στην καθημερινότητά του; Ο φόβος της εξόδου από το ευρώ, δεν φοβίζει κανέναν πια, μια και ο λαός, έτσι κι αλλιώς δεν έχει χρήματα για πετρέλαιο (η έλλειψή του ήταν ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα των «μνημονιακών»), η δημόσια υγεία αποδομείται (η έλλειψη φαρμάκων άλλο ένα επιχείρημα) και γενικά η οικονομία εκτροχιάζεται, συμπαρασύροντας και την κυβέρνηση του φίλου του.

Ακούγοντας λοιπόν τον Φαήλο να ισχυρίζεται πως η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος συνιστά πατριωτική πράξη, κατάλαβα πως πρόκειται για την ύστατη προσπάθεια της ηγεσίας της δεξιάς στην χώρα μας να εντάξει την παραδοσιακά προσφιλή της έννοια του πατριωτισμού στην πολιτική της, όπως την ασκεί σε αυτήν την ιστορική περίοδο, πολιτική υποτέλειας και δωσιλογισμού, εν αναμονή μάλιστα και των νέων μέτρων που προωθούν οι δανειστές. Πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια να συνεχίσει η ΝΔ του Σαμαρά, διανθισμένη με ακροδεξιάς ρητορικής στοιχεία στα πλαίσια της πόλωσης όπως ο Κρανιδιώτης, να εκπροσωπεί τον χώρο της λαϊκής δεξιάς. Είναι προφανές βέβαια, πως ο εν λόγω κόσμος του «Καραμανλικού» χώρου, όχι μόνο δεν μπορεί να εκφραστεί μέσω αυτής της διαστρεβλωμένης δεξιάς, αλλά πλέον και μετά τον απροκάλυπτο εναγκαλισμό του Σαμαρά με τον πλήρως απαξιωμένο από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας Βενιζέλο, πνέει τα λοίσθια για την ηγεσία του.

Το πολιτικό σύστημα όμως, συνεπικουρούμενο από τις Ευρωπαϊκές ηγεσίες, δεν θέλει να εγκαταλείψει τις μεταπολιτευτικές πρακτικές του, όσο και αν πια είναι φανερό πως γράφει τις τελευταίες σελίδες της ιστορίας του. Ο χώρος της λαϊκής δεξιάς πρέπει να ανασυνταχθεί, με κάθε τρόπο. Ήδη ο Γιώργος Καρατζαφέρης, αρχίζει να βγαίνει στο προσκήνιο, προσπαθώντας να καλύψει το χώρο της ακροδεξιάς, μετά το «τράβηγμα του αυτιού» από την ΕΕ για την ΧΑ. Είναι μια καλή και δοκιμασμένη εφεδρεία. Η ΝΔ, όμως; Εδώ τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Από τις παρυφές της ακροδεξιάς μέχρι και το κέντρο οι ψηφοφόροι, έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε πραγματική απειλή για το πολιτικό σύστημα. Και αν για την ήδη καταβαραθρωμένη κεντροαριστερά, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα πριν από τις εκλογές του Μαΐου, για την λαϊκή δεξιά φαίνεται να δυσκολεύουν το ίδιο, πράγμα που αναμένεται να αποτυπωθεί στις ερχόμενες  Ευρωεκλογές.

Ένα πράγμα είναι πάντως βέβαιο. Με τον «πατριωτισμό» των αριθμών, των τεχνοκρατών και των «ειδικών», δεν πείθεται ο πάλαι ποτέ ψηφοφόρος της παραδοσιακής δεξιάς, όσο και αν φωνάζει ο Φαήλος. Και όσο κι αν αντιπαραθέτει την πρακτικότητα ως επιχείρημα, φωνάζοντας «που θα βρούμε λεφτά;» πρέπει να ξέρει, τουλάχιστον αυτός που λέει πως κινείται στον πατριωτικό χώρο της δεξιάς, πως στον πατριωτισμό, δεν χωράνε νούμερα, πρωτογενή πλεονάσματα και ρεαλισμός.

Ο πατριώτης, κύριε Φαήλο «πατριώτη», το πρώτο που διεκδικεί  είναι η αξιοπρέπειά του. Ο πατριώτης, κύριε Φαήλο «πατριώτη», δεν διστάζει να θυσιαστεί για την πατρίδα του. Είναι συνυφασμένος ο πατριωτισμός, κύριε Φαήλο «πατριώτη» με την θυσία, από την εποχή, αν δεν το ξέρετε, των Θερμοπυλών. Δεν έχει λογιστικούς λογαριασμούς και επίφαση «υπευθυνότητας» ο πατριωτισμός, κύριε Φαήλο «πατριώτη» και προπάντων, δεν μονοπωλείται από κανέναν και πάντως όχι από δουλοπρεπείς κυβερνήσεις, όπως του φίλου σου του Σαμαρά, που με τόση θέρμη υποστηρίζεις… κύριε Φαήλο «πατριώτη». Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο κόσμος της λαϊκής δεξιάς … κύριε Φαήλο «πατριώτη».

από το Ε.Πα.Μ. Πάτρας