Όταν τρώνε δεν μιλάνε...

του Δημήτρη Μηλάκα

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος δεν είναι και το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Ήδη, με τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ξεμπέρδεψε, απ’ ό,τι φαίνεται, οριστικά μαζί του. Κάτι που δυσκολεύεται να αποδεχτεί ο πρώην υπουργός και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, καθώς επιμένει να επιζητεί τα φώτα της δημοσιότητας.

Επί δεκαετίες, κάποιοι σαν τον Θ. Πάγκαλο είχαν συνηθίσει να βρίσκονται στο προσκήνιο. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους μοναδικούς και αναντικατάστατους. Και ήταν, για όσο καιρό μπορούσαν να συντηρήσουν ένα πελατειακό σύστημα, να εξασφαλίσουν το μοίρασμα της πίτας σε ημετέρους και να πουλάνε στο πόπολο φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.

Τώρα που το παραμύθι (της ισχυρής ευρωπαϊκής Ελλάδας) τέλειωσε, όλοι αυτοί οι τύποι, ο....
καθένας με τον τρόπο του, επιχειρούν να αλλάξουν την Ιστορία. Προσπαθούν να διασώσουν άλλος την καρέκλα του, άλλος την υστεροφημία του και όλοι μαζί να μεταθέσουν τις βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας στην ελληνική κοινωνία.

Ήδη και επί τρία συναπτά έτη η ελληνική κοινωνία πληρώνει πανάκριβα τις πολιτικές επιλογές της και, όπως φαίνεται, θα τις πληρώνει επί δεκαετίες. Η ευθύνη της κοινωνίας αντικατοπτρίζεται στην ψήφο της, στα κόμματα και τα πρόσωπα που εμπιστεύεται, στην αδιαφορία και τον κυνισμό της. Υπ’ αυτήν την έννοια το κόστος που καταβάλλει είναι βαρύτατο, αλλά πολύ διαφορετικό από αυτό που ο κύριος Πάγκαλος και οι όμοιοί του επιχειρούν να διαχύσουν στο κοινωνικό σύνολο.

Με πιο απλά λόγια, ο προκλητικός λόγος του Θ. Πάγκαλου έχει έναν και μόνο στόχο. Να βγάλει λάδι τον εαυτό του και το σινάφι του, δημιουργώντας ψευδείς εντυπώσεις, φόβους και ενοχές σε μια ολόκληρη κοινωνία, ώστε να παραμείνει αιώνια δεμένη στην αυθεντία των πολιτικών των μνημονίων. Να ξεπλύνει τους υποκλέπτοντες τις συνομιλίες μας, ακόμη και με κόστος να εκθέσει την Ελλάδα διεθνώς.

Το βάθος και η ένταση της κρίσης, ωστόσο, έχουν και ένα καλό: αφαιρούν την πολιτική μυωπία έτσι ώστε πολιτικοί σαν τον Θ. Πάγκαλο να φαίνονται όπως ακριβώς είναι...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»