Το φίδι, ο σκορπιός και η τσαγιέρα

του Διονύση Τσακνή

Επωάστηκε το αυγό του φιδιού. Έσκασε το τσόφλι του και γυρνάει στις πόλεις έρποντας, δαγκώνοντας, δολοφονώντας. Κάποιοι, χρόνια τώρα, ζέσταιναν τη φωλιά του και φρόντιζαν για τη γέννα του, πιστεύοντας οι άθλιοι πως -δε γίνεται- θα το ελέγξουν. Έλα όμως που το φίδι, δε γίνεται κατοι­κίδιο. Όσο και αν πάσχιζαν κάποιες αδρά πληρωμένες πένες και τηλεοπτικά μικρόφωνα να το εξη­μερώσουν τάχα και να το συμβουλέψουν ν' αφήσει κατά μέρος τη ζούγκλα που το γέννησε και κάποια στιγμή στο μέλλον, να φορέσει φράκο συνομιλητή και -γιατί όχι- κυβερνητικού εταίρου, δεν τα κατάφεραν.

Όταν ο βάτραχος, που  μετέφερε το σκορπιό στην απέναντι όχθη και δέχτηκε το δολοφονικό του δάγκωμα στο σβέρκο, ρώτησε: “μα τι έκανες θα πνιγείς κι εσύ μαζί μου”, ο σκορπιός απάντησε: “είναι η φύση μου τέτοια”.

Χρυσές δουλειές έκαναν οι Εγγλέζοι και Γάλλοι μπουρζουάδες στη δεκαετία του '30 με το ....
άθλιο κατακάθι της ιστορίας που ματοκύλισε τον κόσμο, τούτο όμως δεν ήταν αρκετό, για να περιορίσουν τις ορέξεις του για παγκόσμια κυριαρχία.

Χρυσές δουλειές κάνει και σήμερα ο Τραπεζίτης κι ο βιομήχανος που σπέρνει φτώχεια και τρόμο και θερίζει χρήμα, αλλά κι ανθρώπινες ζωές. Πότε νοιάστηκαν όλοι αυτοί, για κανένα άλλο πολίτευμα πέρα απ' αυτό που θεοποίησαν και που ακούει στο όνομα “αγορά”; Πού έμαθαν την έννοια της δημοκρατίας; Στα σκλαβοπάζαρα και στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, ή στα ιδιωτικά τους τζετ που μεταφέρουν αυτούς και το χρήμα τους, σε πατρίδες βολικές για τον πλουτισμό τους;

Αν σήμερα, ο φασισμός δεν τους... ταιριάζει, είναι που κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, με τις πολιτικές τους μαριονέτες. Αυτοί βλέπεις, είναι ευγενείς. Ομιλούν γλώσσες πολλές, σπουδάσανε στα εξωτερικά, τα τζάκια τους γειτνιάζουν με τα δικά τους, είναι ευρωπαίοι, πώς αλλιώς. Είναι και θέμα αισθητικής άλλωστε. Τους καλείς σ' ένα σουαρέ ντε γκαλά χωρίς κίνδυνο να γίνεις ρεζίλι. Από κοντά και κάποιους λυσσασμένους της ακίνδυνης και καθ' όλα υποταγμένης διανόησης ως μαϊντα­νούς για τις εκστασιασμένες συζύγους. Έτσι που η πινακοθήκη των ανιστόρητων ηλιθίων να αποκτά βαρύτητα και υπόσταση.

Και οι μελανοχίτωνες; Ε, αυτοί για τη βρόμικη δουλειά. Τα κολάρα σχεδιάζουν και οι άλλοι εκτελούν. Μίσος αβυσσαλέο τρέφουν και οι δυο κατηγορίες για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Διαφέρουν οι μέθοδοι. Άλλος με την πένα και άλλος με το μαχαίρι. Θέμα αντίληψης περί όπλων.

Προς τι λοιπόν η έκπληξη και η αγανάκτηση όταν οι δεύτεροι, βγάζουν στιλέτα, παρελαύνουν σα στρατόκαβλοι που είναι, με το αρχιφασιστοειδές να δίνει παραγγέλματα, όταν οργανωμένοι όπως τα τάγματα εφόδου, δέρνουν, λεηλατούν και δολοφονούν; Τίνος παιδιά είναι και ποια μήτρα ιδεο­λογική, τους ξεπέταξε;

Προς τι το ξάφνιασμα για τα δημοσκοπικά ποσοστά τους; Ποιος προσευχόταν να μπουν στη βουλή κόβοντας ποσοστά απ' τους αντιπάλους και ποιος σήμερα τους φλερτάρει ως πιθανούς συμμάχους σε διαφαινόμενη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης; Οι ίδιοι που τους καταγγέλλουν.

Όταν ο άξεστος γελαδάρης του Αμερικάνικου νότου αντίκρισε για πρώτη φορά  την ατμομηχανή να σέρνει τα βαγόνια της, ένιωσε τόσο φόβο, που στο πρώτο μπαρ που πήγε έντρομος να κρυφτεί, πυ­ροβόλησε την τσαγιέρα που έβραζε βγάζοντας ατμό, λέγοντας: “Αυτά τα θηρία τα σκοτώνεις όταν είναι μικρά”.

Τώρα μεγάλωσαν και τα δάκρυα των υπευθύνων γι αυτό το μεγάλωμα, περιττεύουν.

Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για την εργατική πρωτοπορία και τους συμμάχους της. Άμεση αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική συμμαχία τώρα. Χωρίς μεμψιμοιρίες και αποκλεισμούς, χωρίς πιστοποιητικά ακραιφνών κομμουνιστικών φρονημάτων, χωρίς χωριστές πο­ρείες και συγκεντρώσεις. Έτσι θα αναθαρρήσει ο λαός και θα βγει ξανά στους δρόμους. Έτσι μπο­ρεί να τσακιστεί το τέρας πριν είναι πολύ αργά... Οι  υποθήκες του Ζαχαριάδη και του Χαρίλαου για τις συμμαχίες, είν' εδώ!

Ας είναι λοιπόν ο σ. Παύλος το τελευταίο θύμα.

από τον «Εργατικός Αγώνας» μέσω «iskra.gr»