Ο Μπερλουσκόνι παρών

του Απ. Αποστολόπουλου

Ξαναγυρίζει, λοιπόν, o (ερωτύλος) Μπερλουσκόνι; Την ώρα μάλιστα που η κεντροαριστερά μόλις εξέλεξε τον Μπερσάνι, προσκείμενο, όπως λένε, στον Όλάντ(ρεου) ενώ ο εσωκομματικός αντίπαλός του είναι οπαδός του Μπλερ. Επαναστάτης μπροστά τους ο Τσίπρας κι ας τον βλέπουν «οι ακραιφνείς» ως την πιο διάσημη φιγούρα του ρεφορμισμού.

Στα σοβαρά: ένα μέρος της άρχουσας τάξης στην Ιταλία (οι πατριώτες; Η εθνική αστική τάξη;) αποφάσισε ότι «μπάστα», δεν πάει άλλο με το ευρώ και τη φτώχεια, χάνουμε τους πελάτες μας και την πατρίδα μας και δηλώνει ότι θα δώσει μάχη. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν μεγάλο προβάδισμα στον (κεντροαριστερό, με πόσα εισαγωγικά;) Μπερσάνι αλλά οι ηγέτιδες τάξεις δεν ασχολούνται με τους δημοσκόπους, κατεβαίνουν στο πεδίο της μάχης που μετατρέπεται σε πεδίο τιμής. Έχουν κάτι να υπερασπίσουν, τα συμφέροντά τους, και αυτό κάνουν στην πράξη οι ηγέτιδες τάξεις. Υπάρχει κάτι που δεν είναι ευκόλως εννοούμενο;

Η ομοβροντία των αρνητικών (για να μην πούμε πανικόβλητων) αντιδράσεων από το Βερολίνο ως το Παρίσι αλλά και μέσα στην ίδια τη Ρώμη, ξεκούφανε την Ευρώπη. Οι βλακείες (περί αυτού πρόκειται και να μη μασάμε τα λόγια μας) περί ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα είχαν, έστω ελάχιστο, νόημα αν οι ενδοαριστερές αντιθέσεις ήταν κατά τι μικρότερες. Αλλά δεν είναι, όπως καλά γνωρίζουμε όλοι.

Ο δεξιός και ερωτύλος Μπερλουσκόνι αφορίζει τη λιτότητα, απειλεί να πάρει την Ιταλία και να...
φύγει από το ευρώ, δηλώνει φίλος του Πούτιν, διεκδικεί θέση αξιοπρέπειας για τη χώρα του. Και ο Πρόεδρος της Ιταλίας δήλωσε ότι ο Μόντι, το χαϊδεμένο παιδί των Τραπεζών και υπάλληλος τους, δεν έχει δικαίωμα να κατέβει στις εκλογές ως αρχηγός κόμματος. Για όποιον δεν κατάλαβε ο Πρόεδρος μάλλον με τον Μπερλουσκόνι συμφωνεί και πάντως όχι με τον Μόντι.

Να, λοιπόν, από εκεί που δεν το περιμέναμε (;), η Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να κλυδωνιστεί όχι τόσο και μόνο από τα αριστερά της αλλά και από τη Δεξιά, ένα μέρος της. Να κλυδωνιστεί σε πατριωτική βάση. Ασφαλώς υπάρχουν (ταξικά) συμφέροντα πίσω από κάθε πατριωτισμό, όπως και πίσω από το μηδενισμό της πατρίδας. Το θέμα είναι τι διαλέγεις. Υπάρχουν, είπε κάποιος, οι ηθικοπλαστικές (επί λέξει) αξίες της Αριστεράς. Ναι, αλλά ποιες ακριβώς; Αξία το Ομηρικό «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρις». Αξία και το να λες ότι έχουν οι Σκοπιανοί το δικαίωμα να ονομάζονται «όπως θέλουν», διαψεύδοντας την Ιστορία. Ποια επιλέγουμε; Χωρίς σαφείς επιλογές ούτε ηγεσία είναι δυνατή ούτε ασφαλώς κυβέρνηση-ούτε πάσης φύσεως αντιπολίτευση.

Δεν έχει σημασία αν θα ηττηθεί ο Μπερλουσκόνι (είπαμε παραπάνω γι' αυτό) αλλά η δυναμική των πραγμάτων. Πόσο ο Ιταλικός λαός καταλαβαίνει τι τρέχει, πόσο, επιτέλους, θέλει να είναι ανεξάρτητη η χώρα του, πόσο είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί. Με ηγέτες κάτι μεταξύ Ολαντρέου και Μπλερ;

Κάθε ψύχραιμος βλέπει ότι η αμφισβήτηση, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, έχει κοινό σημείο (όχι κοινή προοπτική) την υπεράσπιση του συνόλου, της χώρας, της πατρίδας. Απέναντι στη γερμανική βουλιμία. Βλέπει ότι κοινό αίτημα, από τα δεξιά και από αριστερά, είναι να σταματήσει η πολιτική της «λιτότητας» (λέγε με, εξαθλίωσης) και υποταγής όχι αορίστως στο «Μεγάλο Κεφάλαιο» αλλά στο γερμανικό κεφάλαιο. Ο αντίπαλος είναι πάντα συγκεκριμένος, ούτε αόρατος ούτε απροσδιόριστος. Όταν έχεις αντίπαλο πρέπει να έχεις και φίλο/ φίλους. Αν ο εχθρός του εχθρού σου πρέπει να γίνει φίλος σου, να γίνει, αν δεν πρέπει να μη γίνει. Η ουσία είναι να νικήσεις για λογαριασμό του λαού σου, να μην τον οδηγήσεις σε νέα χειρότερα δεινά. Ελάχιστα ενδιαφέρει αν ο τρόπος θα είναι «ήπιος» ή «άγριος», αν απαιτούνται «μονομερείς» ενέργειες ή διαπραγμάτευση, αν θα στρίψεις από δω ή από κει. Όλα αυτά είναι τρικυμίες του ταξιδιού. Αρκεί να έχεις στο νου κάποια Ιθάκη και κάθε φορά να ξεπερνάς την τρικυμία που έχεις σήμερα. Την αυριανή, αύριο. Αλλιώς θα πνιγείς. Καμιά φορά, σε μια κουταλιά νερό.