Παιδιών Ζωές

του Θ. Καρτερού

Συγκλονίστηκε όχι μόνο το χωριό του δράματος αλλά όλη η Ελλάδα: Τρία αδελφάκια, πέντε, εφτά και δεκαπέντε χρόνων, κάηκαν ζωντανά μέσα στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού τους, στη Μεσορόπη Καβάλας. Αιτία; Η ξυλόσομπα στην οποία όλα σχεδόν τα σπίτια του χωριού, αλλά και χιλιάδες σπίτια της Βόρειας Ελλάδας, έχουν καταφύγει για να αντιμετωπίσουν τον άγριο χειμώνα.

Η γιαγιά κι ο παππούς των παιδιών είναι συνταξιούχοι δάσκαλοι –που είδαν τις συντάξεις τους να θυσιάζονται στο βωμό των δανειστών. Ο μπαμπάς είναι υπάλληλος της ΔΕΗ, που είδε τον προνομιούχο (;) μισθό του να ακρωτηριάζεται. Η μαμά είναι δασκάλα των γαλλικών στην Καβάλα, που προφανώς είδε το εισόδημά της να μειώνεται εξαιτίας της κρίσης. Και μαζί με όλα αυτά το πετρέλαιο, όρος ζωής για τους μήνες του χειμώνα, έχει γίνει χάρη στους Αδυσώπητους απλησίαστο.

Έτσι η πολύτεκνη οικογένεια με τα δέκα παιδιά κατέφευγε τα σαββατοκύριακα στους παππούδες, για οικονομία, αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ των Νέων. Και οι παππούδες μάζευαν πουρνάρια από το βουνό, για να ζεστάνουν τα εγγόνια τους. Η σόμπα προκάλεσε τη φωτιά, οι ενήλικες...
έτρεχαν αλλόφρονες να σώσουν τα παιδάκια, το δεκαπεντάχρονο παλικάρι όρμησε στο σπίτι να σώσει τα δυο μικρά όταν η στέγη έπεσε –κι εκεί έμεινε μαζί τους.

Δυστύχημα, θα πεις. Και δεν είναι σωστό να εκμεταλλευόμαστε μια τραγωδία. Ναι, αλλά οι κάτοικοι του χωριού που κατά τα Νέα «ξεσπούν» οργισμένοι για τις αιτίες και τους αίτιους, μόνο για τέτοια εκμετάλλευση δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Και όταν άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο. Άνθρωποι αυτοκτονούν. Οικογένειες λιμοκτονούν. Παιδιά λιποθυμούν από τον υποσιτισμό. Παιδιά πληρώνουν με τη ζωή τους την επιδρομή της φτώχειας. Τότε έχουμε δικαίωμα τουλάχιστον να αναρωτηθούμε: Πρέπει να τα δεχτούμε απλώς ως δυστυχήματα ή παράπλευρες απώλειες όλα αυτά; Πρέπει να αποδεχτούμε καρτερικά ως αναπόδραστη την ανθρωπιστική τραγωδία, που ήδη μας σκεπάζει με τη μαυρίλα της; Είναι άσχετα τα καθημερινά δράματα με τα μέτρα και το καθεστώς που έχουν επιβληθεί στη χώρα;

Ας απαντήσει ο καθένας με το χέρι στην καρδιά. Εδώ δεν μιλάμε για λόμπι και για μονόδρομους και για δόσεις και προαπαιτούμενα. Εδώ μιλάμε για παιδιών ζωές, γαμώ τα μνημόνιά τους. Αρκεί ο θρήνος;