Η Ύβρις της Ύβρεως και η Ζωή της ζωής

του Γιάννη Μακριδάκη

Μου ήρθε ένα μέηλ από αναγνώστρια και λέει, ανάμεσα στα άλλα, τα εξής:

“Όταν ανωτέρα βία σε οδηγεί στο χειρουργείο, τότε ελάχιστα είναι τα πράγματα που μετράνε στα αλήθεια. Προσωπικά από χτες αισθάνομαι εκτός τόπου και χρόνου. Η αγωνία για τον δικό σου άνθρωπο όλα τα υπόλοιπα τα κάνει σκόνη. Ποια πολιτική κατάσταση; Ποια κόμματα; Kρίση; Ποιοι κολλημένοι ανισόρροποι και φανατισμένοι χωρίς λόγο και αιτία; ΄Ολα μάταια και αστεία, γελοία για να ακριβολογώ.”

Όποτε προκύπτει θέμα υγείας και μάλιστα σοβαρό, και σε εποχές προ κρίσης οικονομικής, τα άτομα αναγκάζονται βίαια να εξέλθουν από την εικονική πραγματικότητα και να ξαναγίνουν άνθρωποι. Να θυμηθούν ότι είναι ταπεινά πλάσματα της φύσης που έχουν πνοή η οποία μπορεί να κοπεί ανά πάσα στιγμή ή να μετατραπεί ξαφνικά η ζωή τους σε ένα μαρτύριο πόνου. Γι’ αυτό πάντα, ακόμα και τα άτομα που ζουν μια παράλληλη από την Ζωή ζωή, λέγαν και λένε πως πάνω απ’ όλα η Υγεία, εννοώντας βέβαια την υγεία του ανθρώπου που τα φέρει ως άτομα. Διότι αν δεν έχει Υγεία ο άνθρωπος, δεν μπορεί να έχει Ζωή για να την αγνοεί και να δίνεται ολοσχερώς...
στην ζωή του ατόμου που φέρει. Μόλις τελειώσει η ζωή ή η υγεία του ανθρώπου, τελειώνει ή δυσκολεύει η ζωή του ατόμου.

Παρόλα αυτά σπάνια θυμόμαστε πως το άτομό μας εδράζεται σε άνθρωπο. Η αλαζονεία είναι βασικό γνώρισμα του ατόμου, είναι η Ύβρις της Ύβρεως. Διότι η Ύβρις δεν είναι άλλη από το ότι αφήνουμε τον άνθρωπο για να γίνουμε άτομα, από το ότι αφήνουμε τη Ζωή για να ζήσουμε μια άλλη παράλληλη ζωή. Κι επειδή είμαστε ντιπ αμόρφωτοι, όπως μας εκπαίδευσαν στα καθεστωτικά σπουδαστήρια, διαπράττουμε και την Ύβρη της Ύβρεως που είναι η αίσθηση πως είμαστε άτρωτοι καταναλωτές αρκεί να έχουμε χρήμα ή εξουσία στα χέρια μας.

Το έχω γράψει πάρα πολλές φορές, το ξαναγράφω με την σημερινή ευκαιρία. Άλλο είναι η Ζωή κι άλλο αυτό που ζούμε. Ας μην περιμένουμε να μας το θυμίσει μια ασθένεια δική μας ή ενός κοντινού μας προσώπου. Η ζωή μέσα στο χρηματοοικονομικό σύστημα που θεωρεί το άτομο γρανάζι του και που το ορίζει ως υγιές όταν έχει εργασία και χρήμα για να καταναλώνει, ως ναυάγιο όταν βγει στη σύνταξη αλλά και ως νεκρό, τιποτένιο όταν το ωθεί στην ανεργία, είναι μια ψεύτικη παντελώς πραγματικότητα, που έχουμε κατορθώσει να μας κλέβει τη Ζωή κι εμείς να την κοιτάζουμε αδρανείς κι ανήμποροι διότι έτσι μας εκπαίδευσαν.

Μας εκπαίδευσαν να ορίζουμε ως ζωή την περίοδο της Ζωής μας κατά την οποίαν είμαστε χρήσιμα γρανάζια για το σύστημα. Να ορίζουμε ως φυσικό θάνατο την συνταξιοδότηση, ως φόνο την απόλυση και ως αυτοκτονία την παραίτηση. Μια εικονική πραγματικότητα δηλαδή της Ζωής. Σαν να ζούμε στο φέισμπουκ κάθε μέρα. Και ξαφνικά τσακ, έρχεται η ασθένεια να μας πει πως κάτι ξεχάσαμε. Τον άνθρωπο που κουβαλάμε όσον καιρό παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Τον άνθρωπο που μας φέρει και είναι η βάση και η ουσία των πάντων.

Ταπεινότητα και σεβασμός στην κάθε στιγμή, στην κάθε πνοή. Αυτό σημαίνει άνθρωπος. Τίποτα παραπάνω. Όποιος νομίζει πως είναι κάτι παραπάνω, θα εκπλαγεί δυσάρεστα και μάλιστα πολύ γρήγορα. Διότι μπορεί η ζωή του ατόμου μας να φαίνεται μεγάλη και να την κάνουνε ακόμα μεγαλύτερη με επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης και λοιπά τερτίπια αλλά η Ζωή μας είναι πάρα πολύ μικρή. Και μοναδική.