Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και Μνημόνια του στρατώνα

Της Αγγελικής Παναγιώτου/FosPhotos

του Θ. Τζήμα

Στο στρατό υπάρχει μια διαδεδομένη και πετυχημένη τακτική από πλευράς ανωτέρων, προκειμένου να μάθουν κάτι που έχει συμβεί σε μια μονάδα ή εν γένει για να επιβάλλουν την πειθαρχία: η συλλογική τιμωρία. Όταν για παράδειγμα δεν αποκαλύπτει κανείς σε μια μονάδα ποιος διέπραξε ένα παράπτωμα- ή θεωρούμενο ως παράπτωμα - ο διοικητής θα επιβάλλει μια συλλογική στέρηση εξόδου, φυλάκιση κλπ.

Η λογική είναι απλή: αντί να χάνεις χρόνο προσπαθώντας να μάθεις ποιος έκανε τι, μεταφέρεις το κόστος σε όλη τη μονάδα- είτε γνωρίζουν, είτε όχι - ώστε σταδιακά οι υπόλοιποι στρατιώτες να δημιουργήσουν ένα δυσβάτακτο περιβάλλον για τον ένα και να τον αναγκάσουν να αποκαλυφθεί. Επιπρόσθετα δε, έχοντας στο μυαλό τους την προοπτική της συλλογικής τιμωρίας να περιφρουρούν οι ίδιοι την τήρηση των διαταγών στο μέλλον.

Βεβαίως αυτή η τακτική μπορεί να εφαρμοστεί και αν κάποιος απλά αδυνατεί να εκτελέσει τις...
διαταγές. Ο αδύναμος έτσι μετατρέπεται σε ένοχο, όπως με εκπληκτικό τρόπο έχει περιγράψει ο Stanley Kubrick στο Full Metal Jacket. Πρόκειται για μια βαθιά παιδευτική διαδικασία: ο αδύναμος, ο ανίκανος να εκτελέσει μια εργασία ή αυτός που παραβιάζει μια διαταγή είναι αντίπαλος, επιζήμιος για τους υπολοίπους. Όχι ο ανώτερος που επιβάλλει την ποινή ή που ενδεχομένως εκδίδει μια παράλογη διαταγή.

Ο μηχανισμός αυτομάτων σταθεροποιητών όπως κατ' ευφημισμό αποκαλούνται οι αυτόματες περικοπές μισθών, συντάξεων, δημοσίων επενδύσεων και επιβολής νέων φόρων όποτε δε θα επιτυγχάνονται οι στόχοι του μνημονίου υπηρετεί την ίδια ακριβώς λογική. Η στόχευση δε της διαμόρφωσης αυτής της μνημονιακής φυλακής διαρκείας είναι κυρίως παιδευτική και λιγότερο δημοσιονομική.

Εξηγούμαι: ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι όλων των μνημονίων, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου είναι ανέφικτοι αποτελεί πια κοινό τόπο. Είναι ακριβώς η μη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους- αυτό στο οποίο ειρήσθω εν παρόδω μπήκε πάτος στο βαρέλι ήδη από το καλοκαίρι του 2011 και ξανά από την άνοιξη του 2012- που προκαλεί την εμπλοκή ΔΝΤ- Γερμανίας. Εμπλοκή που όπως όλα δείχνουν δε θα ξεπεραστεί επί της ουσίας με αποτέλεσμα να ληφθεί μια πολιτική απόφαση που πρόσκαιρα θα βαφτίσει το κρέας ψάρι, ήτοι το μη βιώσιμο χρέος... βιώσιμο.

Και οι υπόλοιποι ωστόσο δημοσιονομικοί διακηρυγμένοι στόχοι είναι ανέφικτοι καθώς ήδη ο εκτροχιασμός της ύφεσης και της ανεργίας εγγυώνται τη συνολική αποτυχία. Είναι επίσης κοινός τόπος ότι βασική αιτία αυτού του εκτροχιασμού ήταν και παραμένουν τα περιοριστικά μέτρα. Άρα η λήψη διαρκώς νέων περιοριστικών μέτρων ως απάντηση στην αποτυχία επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων εξομοιούται με το να ρίχνεις λάδι στη φωτιά.

Επιπλέον, θα πρέπει εδώ να τονιστεί ότι κόντρα σε όσα προπαγανδιστικά ακούγονται η λήψη των νέων μέτρων δε θα γίνεται επιλεκτικά, όποτε θα διαπιστώνεται για παράδειγμα ότι η μη επίτευξη των στόχων οφείλεται σε ανεπάρκειες της διοίκησης ή στη φοροδιαφυγή. Ούτε βεβαίως θα αφορά στοχευμένα αυτούς που τυχόν φοροδιαφεύγουν.

Θα γίνεται σε κάθε περίπτωση και συλλογικά, οριζόντια. Είτε για παράδειγμα δε μειώνεται το έλλειμμα επειδή κάποιοι - διόλου άγνωστοι βεβαίως- φοροδιαφεύγουν, είτε γιατί οι πολλοί δεν μπορούν να πληρώσουν τη διαρκώς βαρύτερη φορολογική επιβάρυνση, η τιμωρία των νέων μέτρων φτωχοποίησης θα είναι συλλογική. Επειδή μάλιστα, τα νέα μέτρα πλήττουν όπως πάντα περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, για αυτά τα στρώματα, η τιμωρία θα είναι και σκληρότερη.

Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω με το δεσμευμένο λογαριασμό εξυπηρέτησης του χρέους, που ενισχύει το τείχος προστασίας των δανειστών της χώρας, συλλαμβάνουμε την πραγματικότητα της μετάβασης από μια -και- τιμωρητική μνημονιακή πολιτική σε μια πολιτική μνημονίων του στρατώνα.

Η συλλογική τιμωρία για τη μη επίτευξη στόχων που είναι αναγνωρισμένα ανέφικτοι ακόμα και από εκείνους που τους επιβάλλουν έχουν ένα βαθύτατα παιδευτικό χαρακτήρα: σκοπεύουν να μας πείσουν ότι από εδώ και πέρα για τα νέα μέτρα φτωχοποίησης, ύφεσης και εξαθλίωσης δε θα φταίνε οι πιστωτές, η τρόικα ή οι μνημονιακές κυβερνήσεις αλλά ο διπλανός μας.

Δεν έχει σημασία αν τυχόν δεν μπορεί να πληρώσει. Σημασία έχει ότι δεν πληρώνει. Άρα ο εχθρός είναι αυτός, ο γείτονας, ο φίλος, ο συγγενής. Αυτόν πρέπει να τον περιφρουρούμε, να τον εξαναγκάζουμε να συμμορφωθεί ή αλλιώς να τον εξοβελίζουμε και να τον περιθωριοποιούμε. Αυτόν, το φτωχοποιημένο μισθωτό ή ελευθεροεπαγγελματία, το συνταξιούχο, τον άνεργο, το νεόπτωχο. Αυτός είναι ο νέος εχθρός. Αλλά επίσης και ο απεργός, ο φοιτητής που κινητοποιείται, οποιοσδήποτε έστω και για μια ημέρα παρεμποδίζει την εφαρμογή των μνημονίων.

Η διαδικασία μίσους και κοινωνικής κατάτμησης αναβαθμίζεται πια, θεσμοθετείται, εισάγεται στην τρέχουσα κουλτούρα και σε κάθε κοινωνικό κύτταρο. Ο “υπεύθυνος” εναντίον του - για όποιο λόγο- ασυνεπούς, την ώρα μάλιστα που η μεγάλη φοροδιαφυγή κερδοσκοπεί και περιφέρει το lifestyle της ανενόχλητα. Παρεμπιπτόντως, δε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πιο εύφορο περιβάλλον για το χρυσαυγίτικο κήρυγμα μίσους.

Ακόμα και το ξεπούλημα κοψοχρονιά του δημοσίου πλούτου ταυτίζεται -υποτίθεται- με την αποφυγή λήψης νέων μέτρων. Όταν βεβαίως πουληθούν όλα σε τιμή ευκαιρίας και μόλα ταύτα δε συλλέγουν τα έσοδα που έχουν υπολογιστεί θα έχουμε και απώλεια δημοσίου πλούτου και νέα μέτρα.

Με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου λοιπόν θεσπίζεται η μνημονιακή πολιτική του στρατώνα. Ακόμα μια φορά, κατά τους κρατούντες το “καλό του έθνους” περνά μέσα από τους στρατώνες.

από το "tvxs.gr"