Από την Αικατερίνη Β’ στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Η αφύπνιση του ορθόδοξου πολιτισμού θα έχει σημαντικές συνέπειες στην Ευρώπη

Γράφει ο  Τιερί Μεϊσάν

Από την αρχή του πολέμου κατά της Συρίας το 2011, η Ρωσία την στηρίζει ενάντια σε αυτό που θεωρεί μια εξωτερική επίθεση. Ενώ ο δυτικός Τύπος εξηγεί αυτή τη συμπεριφορά ως αλληλεγγύη μεταξύ δικτατοριών, ο Τιερί Μεϊσάν εκθέτει τους πραγματικούς ιστορικούς λόγους. Παρατηρεί ότι η νίκη, η οποία είναι επίσης αυτή της Μόσχας, ανοίγει μια νέα περίοδο για τον Ορθόδοξο πολιτισμό στην Ευρώπη.

Για να οικοδομήσει τη σύγχρονη Ρωσία, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β’ αποφάσισε να κάνει τη πρωτεύουσα της, Αγία Πετρούπολη, το πρώτο πολιτιστικό κέντρο στον κόσμο. Ρίζωσε τη χώρα της στο Ορθόδοξο Χριστιανικό πολιτιστικό υπόβαθρο της, ανέπτυξε τη χρήση της γαλλικής γλώσσας και κάλεσε τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους διανοούμενους και καλλιτέχνες στην αυλή της, είτε ήταν καθολικοί, προτεστάντες ή ορθόδοξοι, ακόμη και μουσουλμάνοι.

Έχοντας τη συνείδηση της πολιτισμικής απώλειας που αντιπροσώπευε για την Ορθοδοξία, επομένως για τη Ρωσία, την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Μέση Ανατολή ενώπιον της μισαλλοδοξίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεκίνησε ένα πόλεμο εναντίον του σουλτάνου. Προσάρτησε τη Κριμαία, μετέτρεψε την Μαύρη Θάλασσα σε ορθόδοξη θάλασσα και άρχισε να απελευθερώσει τη Μεγάλη Συρία καταλαβαίνοντας τη Βηρυτό [1]. Δήλωσε τότε ότι «η Μεγάλη Συρία είναι το κλειδί του Οίκου Ρωσίας».

Αυτό το όνειρο απορρίφθηκε από τους Γάλλους και τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας (1853) και ακόμη περισσότερο από τους Μπολσεβίκους που απέρριπταν τη θέση της Ορθοδοξίας στη Ρωσία. Το 1918, έπαιξαν το παιχνίδι τουMustafa Kemal Atatürk για λογαριασμό του διακινητή όπλων Αλέξανδρου Παρβούς, χορηγού του Λένιν.

Το όνειρο της Μεγάλης Αικατερίνης θα περιμένει μέχρι το 2017 για να βρει μια αρχή της πραγματοποίησης. Ο πρόεδρος Πούτιν προσάρτησε και αυτός τη Κριμαία και απελευθέρωσε τη Συρία, όχι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά από τζιχαντιστές που καθοδηγούνται από Γάλλους, Βρετανούς και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ρωσία έχει καταστεί η προστατευτική δύναμη όλων των πληθυσμών, όποια και αν είναι η θρησκεία τους, από τις όχθες του Νείλου μέχρι τα όρη του Έλμπρους.

Η σύνοδος κορυφής του Σότσι σηματοδοτεί το ρόλο της Ρωσίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Είναι από τούδε και στο εξής η προστατευτική δύναμη του Ιράν, της Συρίας και της Τουρκίας· τα δύο τελευταία Κράτη έχοντας αλλάξει από το στρατόπεδο της Ουάσιγκτον το 1991 σε εκείνο της Μόσχας το 2017.

Η αφύπνιση του ορθόδοξου πολιτισμού θα έχει σημαντικές συνέπειες στην Ευρώπη. Η ήπειρος διαιρείται ιστορικά μεταξύ μιας καθολικής και προτεσταντικής περιοχής στη Δύση και ορθόδοξης στην Ανατολή. Συζητούν και παζαρεύουν με τον Θεό στη Δύση, υποτάσσονται στο Μεγαλείο Του και Τον λατρεύουν στην Ανατολή. Οι οικογενειακές δομές είναι πιο άνισες στη Δύση και πιο ισότιμες στην Ανατολή. Από τον 11ο αιώνα, αυτή η πολιτισμική διαφορά ραγίζει την Ευρώπη. 

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» δεν σεβόταν αυτή τη διαίρεση, ενώ η Ορθόδοξη Ελλάδα συνδέθηκε με το ΝΑΤΟ η Καθολική Πολωνία ενσωματώθηκε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σήμερα, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στοχεύει πρωτίστως στην επιβολή του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου στις χώρες με ορθόδοξη κουλτούρα. Μπορούμε από σήμερα να προβλέψουμε τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το θρίαμβο του ανοικτού πολιτιστικού μοντέλου της Αγίας Πετρούπολης.

Οι χριστιανοί της Ανατολής δεν αισθανθήκαν ποτέ να τους αφορούν οι ενδοευρωπαϊκές πολιτισμικές διαφορές, αλλά οι Ευρωπαίοι τις αντιλήφθηκαν πάντα είτε ως καθολικές είτε ως ορθόδοξες. Έτσι, από το 1848, η Γαλλία είχε σχεδιάσει να μετακινήσει του καθολικούς και μαρωνίτες της Συρίας στην Αλγερία και να εξοντώσει τους ορθόδοξους. Το Παρίσι σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει αυτούς τους πιστούς στη Ρώμη χριστιανούς Άραβες για να παρακολουθήσουν τους Αλγερινούς μουσουλμάνους. 

Έλλειψη εφαρμογής αυτού του σχεδίου, κατέληξε να βασίζεται στους ντόπιους Εβραίους (διάταγμα Crémieux) και τους ανέθεσε την αποστολή αυτή (1870). Πιο πρόσφατα, κατά τη διάρκεια των πολέμων του Ιράκ και της Συρίας, οι Δυτικοευρωπαίοι καλωσόρισαν πολλούς Χριστιανούς της Ανατολής, στην πραγματικότητα αποκλειστικά καθολικούς, ποτέ ορθόδοξους.

Για τη Συρία, το έργο του προέδρου Πούτιν είναι η ευκαιρία να επιστρέψει στις δικές της βασικές αρχές μετά την εμπειρία των τζιχαντιστών που ήθελαν να επιβάλλουν σε όλους το μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο τους: η Συρία δεν είναι μεγάλη παρά μόνο όταν φροντίζει όλους τους πληθυσμούς της, χωρίς εξαίρεση. Αρχικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν σχεδίαζε να διοργανώσει ένα «Συνέδριο των Συριακών Λαών» στο Σότσι. Τελικά αναγνώρισε ότι στη Συρία, σε αντίθεση με τη Ρωσία, καμία κοινότητα δεν έχει δική της επικράτεια, όλες ζουν αναμιγμένες στη μοναδική πατρίδα τους. Θα είναι τελικά ένα «Συνέδριο του Συριακού Διαλόγου».

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση  Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή: voltairenet.org, μέσω http://teleytaiaexodos.blogspot.gr/