Η κυνική απεικόνιση της κρίσης… through the mirror!

του Δημήτρη  Α. Γιαννακόπουλου

«Ανήκουμε στους δανειστές μας»! Αυτό είναι το σύνθημα που χαράσσει η πολιτική ηγεσία μας στον καθρέφτη, μέσω του οποίου διακρίνει κανείς την ταυτότητα της σημερινής Ελλάδας. Τα κράτη που ανήκουν στους δανειστές τους, όμως, εμφανίζονται στον καθρέφτη σαν υποθηκευμένα μαγαζιά λιανικής. Όσο κερδίζει ο δανειστής από την υποθήκη το μαγαζί θα παραμείνει ανοιχτό, μετά θα κλείσει και θα εκποιηθεί το περιεχόμενο ή ακόμη θα κατακερματιστεί το ίδιο το μαγαζί ως οντότητα στον πολιτικό χάρτη.

Επιμήκυνση του χρεοστασίου σημαίνει διεύρυνση της υποθήκης και ότι η υποθήκη μπορεί να μεταβιβαστεί σε άλλον δανειστή. Υπάρχει άλλος δανειστής; Υπάρχει, αλλά Ευρώ δεν δίνει. Δραχμές δεν δίνει. Δολάριο δεν δίνει. Ρούβλι δεν δίνει… Και τι δίνει; Αυτό που δίνει ο τοκογλύφος: χρόνο σε Ευρώ μέχρι να του παραδώσεις το μαγαζί! Να το κάνει τι; Ενυπόθηκο δάνειο για την...

πάρτη του με χαμηλό επιτόκιο. Και έτσι σώζεται το Ευρώ! Αυτά γίνονται εκεί όπου η ιδιότητα του δανειστή, συγχέεται σκοπίμως και παραμορφωτικώς με την ιδιότητα του εγγυητή.

Η τρόικα προσέφερε εδώδιμα και αποικιακά ως δανειστής και όχι ως εγγυητής. Και έτσι την πατήσαμε, παρόλο που ημείς είχαμε προειδοποιήσει από το πρωί της κρίσης: αν δεν μετατραπεί η τρόικα σε εγγυητή θα το χάσεις το μαγαζί! Εσύ διαπλοκή την έκανες ύπουλα δανειστή και όχι εγγυητή, εξαπατώντας τον λαό, διότι έσπευσες να καλύψεις την κατάχρηση από το ταμείο! Με άλλα λόγια, το αφεντικό τρελάθηκε από τις συνέπειες που θα είχε το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία της Ελλάδας και τρέμοντας επίσης για τις πιθανές συνέπειες από τον άμεσο παραμερισμό του από το ταμείο και την διεύθυνση, μετέτρεψε αυτούς που κάλεσε για εγγυητές σε επίσημους μεγαλοδανειστές. Και αυτό ενώ το χρέος ολοένα και περισσότερο από ιδιωτικό μετατρέπεται σε επίσημο, δηλαδή σε ενυπόθηκο στοιχείο.

Εκεί όπου σταματάει η κερδοσκοπία των επίσημων φορέων της τρόικας – με «ριγμένο» το ΔΝΤ – αρχίζει η επιμήκυνση του ενυπόθηκου δανεισμού. Στην περίπτωση αυτή θα γίνει προσπάθεια να μην ληφθούν υπόψιν τα κερδοσκοπικά στοιχεία που επιβαρύνουν την αξία του μαγαζιού (επιπλωμένο και επανδρωμένο). Η αξία του «καταστήματος Ελλάς», αποτιμάται αυτή την περίοδο από την ηγεσία των επίσημων δανειστών με την βοήθεια των ελεγκτών της τρόικας με κριτήριο την συντηρητική εκτίμηση της μελλοντικής εμπορευσιμότητας του ακινήτου, λαμβάνοντας υπόψιν τα μακροχρόνια γεωπολιτικά και πιθανά γεωοικονομικά χαρακτηριστικά του, τις ευρωπαϊκές και τις τοπικές συνθήκες της αγοράς, την τρέχουσα χρήση και τις κατάλληλες εναλλακτικές χρήσεις του καταστήματος σε επίπεδο γεωστρατηγικής και διεθνούς πολιτικής. Να γιατί η στενή συνεργασία στο ζήτημα Γερμανίας – ΗΠΑ – Γαλλίας.

Καταλάβατε ότι το ζήτημα της «διαφωνίας»/«διαπραγμάτευσης» μεταξύ της Συγκυβέρνησης των διαπλεκομένων και της τρόικας εστιάζεται απλώς στην διαμόρφωση της αξίας του μαγαζιού και πουθενά αλλού; Άμα ρυθμιστεί το ζήτημα της χρήσης, θα ρυθμιστεί και το ζήτημα της αξίας, άρα και οι τιμές και ο είδος των προϊόντων και υπηρεσιών που (θα) προσφέρει /παράγει το κατάστημα. Αυτό θα κρίνει το εσωτερικό μέσο συναλλαγών και τον μηχανισμό διατήρησης ρευστότητας στην εσωτερική αγορά, καθώς λεφτά πρέπει να υπάρχουν για να κινείται το κατάστημα.

Δεν γνωρίζω αν με παρακολουθείς αναγνώστη; Αν δεν το κάνεις εσύ θα το κάνει κάποιος άλλος, καθώς υπάρχουν και αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την «ρευστοποίηση» ακόμη και των κειμένων που ασκούν κριτική στην ηγεμονία τους! Και αυτά (τα κριτικά κείμενα) περιουσία του μαγαζιού θεωρούνται. Μόνον που η τρόικα έχει αντίρρηση. Αυτά τα θεωρεί κερδοσκοπικές αποτιμήσεις που πρέπει να αφαιρεθούν από την εκτίμηση της αξίας! Δεν αστειεύομαι, το κόστος που πληρώνει η Συγκυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πολιτικής αντίδρασης, δεν προσμετράται. «Κόψε το λαιμό σου», λέει η Μέρκελ στον Σαμαρά, «δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος σου». Και ο κ Σαμαράς μοιάζει – με κριτήριο τα όσα λέει στο εσωτερικό της Ελλάδας – να απαντά: «ούτε εμένα»! Αν πει τέτοια κουβέντα θα ψάχνουμε πολύ σύντομα για νέο πρωθυπουργό! Θα πρέπει να συνεννοηθούμε: το πολιτικό κόστος δεν προσμετράται στην αξία του καταστήματος, κατά τον ενυπόθηκο δανεισμό της Ελλάδος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα χρεωθεί έμμεσα στον δανειστή, «σωτήρα» του χρεοκοπημένου καταστηματάρχη!

Το ζήτημα είναι μα μην περάσει το μαγαζί στα χέρια των εργαζόμενων. Τι ξέρουν αυτοί από δημόσιες σχέσεις, διεθνή πατρωνία και κοστολόγηση υπηρεσιών; Άσε που κλέβουν το ίδιο το μαγαζί (τους) που τους δίνει ψωμί! Να, γιατί μεγεθύνεται η αξία του ψωμιού, ενώ η τιμή εμφανίζεται να παραμένει σταθερή. Στην παραοικονομία προστέθηκε και η εσωτερική υποτίμηση. Η δεύτερη τροφοδοτεί την πρώτη, μια και λεφτά δεν υπάρχουν και έτσι αυξάνεται η πίεση για δόμηση και εφαρμογή ενός μηχανισμού παραγωγής εσωτερικής ρευστότητας, καθώς όπως υποσχέθηκαν οι Συγκυβερνώντες στους επίσημους δανειστές: «στο ευρώ θα παραμείνουμε πάση θυσία».

Στο βαθμό που κινηθεί χρήμα στην αγορά με ρήτρα ευρώ η παραοικονομία θα πάρει άλλη μορφή (μαυραγοριτική), με τον τραπεζίτη στο ρόλο του Δεσπόζοντα Μαυραγορίτη. Και όλα αυτά μέχρι η αγορά να ισορροπήσει σε επίπεδο υποτίμησης γύρω στο 50%, εντός του χρόνου πολιτικής επιμήκυνσης του έργου του Μεγάλου Συνασπισμού. Τότε και μόνον τότε θα εισρεύσουν κεφάλαια για επενδύσεις και ανάπτυξη του καταστήματος, που θα χαίρουν όμως της εμπιστοσύνης του «επίσημου» δανειστή, ο οποίος θα έχει νομιμοποίηση στην έγκριση των επενδύσεων, μια και θα κρατά τις υποθήκες στα χέρια του.

Για να καταλάβετε καλύτερα, θεωρείστε ότι τα «παιδιά» της τρόικας, αυτή την περίοδο λειτουργούν αποκλειστικά ως εκτιμητές για να προσδιορίσουν τον λεγόμενο Solvency Ratio Directive (τον Συντελεστή Φερεγγυότητας) της Ελλάδας. Οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με την αγοραία αξία του συνόλου του «καταστήματος Ελλάς», συμπεριλαμβανομένων των μετρήσιμων φυσικών πόρων και του ανθρωπίνου κεφαλαίου (όπως νομίζουν οι φίλοι μου της αριστεράς και μέρος των δεξιών πατριωτών), καθώς – όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενα σημειώματά μου – αυτή αντιστοιχεί σε εκτίμηση της αξίας σε μια τρέχουσα αγορά και σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με την εκτίμηση κινδύνου για τους επίσημους δανειστές μας στο πλαίσιο του μακροπρόθεσμου προγράμματος «διάσωσης» της Ελλάδας, δηλαδή κάρπωσης της γενικότερης απόδοσης (υπεραξίας) του καταστήματος. Από αυτό θα εξαρτηθεί η επιμήκυνση του προγράμματος με σειρά μνημονίων και πακέτων λιτότητας σε συνδυασμό με ένα ευρύ, αλλά προσεκτικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Να, μην εισέλθουν και «παρείσακτοι» στον κύκλο ελέγχου των επίσημων μεγαλοδανειστών!

Βεβαίως, η πολιτική επιμήκυνση θα απαιτήσει επιπλέον δάνειο και μην ακούτε το κ. Σαμαρά, ο οποίος μιμούμενος τον κ. Παπανδρέου δηλώνει: «δεν θέλουμε λεφτά, πολιτική υποστήριξη ζητούμε»! Για νέο δανεισμό το ΔΝΤ ζητεί κούρεμα των ελληνικών ομολόγων της ΕΚΤ, τουλάχιστον. Θα γίνει και αυτό στην ώρα του! Θα πραγματοποιηθεί και δεύτερη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Πρώτα όμως απαιτείται νέα προσέγγιση της δυνητικής ζημίας (VaR το λέμε στην αγορά) για τη διαχείριση του κινδύνου έκθεσης των κεντρικών πιστωτικών ιδρυμάτων, των μεγαλοδανειστών «εταίρων» μας! Ε, αυτό περιμένει η κ. Μέρκελ για να ανοίξει το παιχνίδι και να αποκαλύψει τα χαρτιά της. Μέχρι τότε ο κ. Σαμαράς και οι κυβερνητικοί εταίροι του θα καλούν τον λαό σε νέες θυσίες για παραμονή στο Ευρώ, εκτοξεύοντας νέες – απαρχαιωμένες όμως ως αφήγηση – απειλές για καταστροφική επάνοδο στην δραχμή.

Η εσωτερική υποτίμηση θα συνεχιστεί μέχρι να καταρρεύσει σε κρίσιμο βαθμό ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός. Πότε θα συμβεί αυτό, δεν γνωρίζω. Μόλις φτάσουμε όμως εκεί η «δραχμοποίηση» της εσωτερικής αγοράς ενός υποθηκευμένου κράτους (μαγαζιού) θα προβληθεί ως μονόδρομος. Η ιδανική λύση για τους επίσημους δανειστές, κύριους ουσιαστικά του κράτους/καταστήματος και σωτήρια λύση για τους τοπικούς αποθηκάριους και φοροεισπράκτορες. Μια σωτήρια λύση και για την διαπλοκή, με την έννοια ότι μπορεί να ελπίζει πως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας [δικά τους δηλαδή] θα είναι», μετά από έναν νέο «εθνικο-απελευθερωτικό» αγώνα στον οποίο θα πρωταγωνιστήσουν ασφαλώς!

Προς το παρόν όμως, το μέλλον της διαπλοκής θα κριθεί από την ικανότητά της να κινητοποιεί τον λαό για νέες θυσίες. Μόλις αρχίσουν οι μαζικές «λιποταξίες» και η άρνηση αυτοθυσιών («και την σύνταξή μου να δώσω για την πατρίδα, Πρόεδρε», δηλαδή), τότε θα πρέπει να αλλάξει το μέτρο της δυνητικής ζημίας (VaR), που λέγαμε, για τους δανειστές μας και τους χρηματιστές φυσικά. Πάλι από την αρχή θα πρέπει να πιάσει δουλειά το κλιμάκιο της τρόικας! Τότε θα υπάρξει κίνδυνος για τρίτη και φαρμακερή για τους φορολογούμενους, εργαζόμενους ολόκληρης της ΕΕ και όχι μόνον της Ελλάδας, αναδιάρθρωσης ελληνικού χρέους. Τότε θα αρχίσουν συγκρούσεις και μια νέα περίοδος καταστολής, εθνικισμού και γενικότερης αναταραχής στην ήπειρό μας.

Η «επιμήκυνση» οδηγεί με άλλα λόγια στην επιβάρυνση του πολιτικού κλίματος στην ΕΕ. Η μετατροπή της Ελλάδας σε υποθηκευμένο μαγαζί, είναι βόμβα στα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης. Ο ευρωπαϊσμός σκοτώνεται από όσους τον κεφαλαιοποίησαν. Ο λόγος τώρα περνά στην αριστερά, στο βαθμό που μάθει να μιλά μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτικώς γλώσσα. Το συμφέρον του ελληνικού λαού, σήμερα όσο ποτέ, έρχεται να συναντήσει το συμφέρον των Γερμανών, Γάλλων και των υπολοίπων εργαζομένων στην ΕΕ. Αυτοί από εδώ και πέρα πρέπει να αποτελέσουν το κοινό της Ελληνικής γνήσιας διανόησης.