Το ΚΚΕ;...

Το καλοκαίρι φεύγει, οι μέρες μικραίνουν, η κρίση βαθαίνει, ο Σεπτέμβρης έρχεται φέρνοντας αυτήν τη φορά μαζί του εκτός απ’ τη μελαγχολία του και την οργή των πολιτών.

Παγιδευμένη η Ελλάδα στις απαιτήσεις της κυρίας Μέρκελ για μια χώρα - ειδική οικονομική ζώνη των 412 Eυρώ το μηνιάτικο, ήδη ασφυκτιά.

Η διαχείριση αυτής της ασφυξίας απ’ την τριτοκοσμική -τριτοκατωκοσμική- τριανδρία της ελεεινής μορφής που απλώς εκτελεί τις εντολές που λαμβάνει από τους Τοκογλύφους, ή στην πτώση αυτής της...

κυβέρνησης θα οδηγήσει μέσω εκλογών ή επίσης στην πτώση της μέσα από εξέγερση.

Κατά τούτο οι συσχετισμοί μεταξύ των κομμάτων, καθώς και οι εξελίξεις στο εσωτερικό τους αποκτούν κρίσιμο ειδικό βάρος. Και κατά τούτο επίσης η αταραξία του ΚΚΕ αφήνει κατάπληκτους όσους αριστερούς, ακόμα και δεξιούς, πόσω μάλλον κομμουνιστές (μέλη ή όχι του κόμματος) εξακολουθούν να ελπίζουν σε μια πιο αποτελεσματική προς όφελος του λαού παρέμβαση του κόμματος της εργατικής τάξης στις εξελίξεις.

Είναι παράδοξο, αλλά αυτό που φαίνεται να διαπερνάει τη ρητορική (όχι όμως απαραιτήτως και τον προβληματισμό) του κόμματος είναι μια ναρκισσιστικά επαναλαμβανόμενη δήλωση δικαίωσης. Οτι οι θέσεις του κόμματος, κυρίως ως προς τις δυνατότητες μιας αριστερής διακυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, επιβεβαιώνονται.

Το θέμα δεν είναι ότι μια τέτοια άποψη είναι αριστερίστικη, για την ακρίβεια τροτσκιστική, ούτε ότι έτσι το ΚΚΕ αυτοακυρώνεται ως καθοριστική δύναμη για τις εξελίξεις, ώσπου ο λαός να επιλέξει τον σοσιαλισμό και να του δώσει την ανάλογη εντολή. Το θέμα είναι η ίδια η επιβεβαίωση. 

Ο ρόλος ενός κόμματος, και μάλιστα ενός κόμματος όπως το ΚΚΕ, δεν είναι να επιβεβαιώνεται, αλλά να μη χάνει το δίκιο του.

Κι ακόμα περισσότερο να μην πετάει με την πολιτική του το δίκιο του λαού στα σκυλιά, φέρνοντας το εκλογικό του ποσοστό στο 4,5%!

Ο ρόλος του ΚΚΕ δεν είναι ο ρόλος του προφήτη, αλλά τουμπροστάρη. Δεν είναι ο ρόλος της Κασσάνδρας που επιβεβαιώνεται ότι θα πέσει η Τροία, αλλά του Εκτορα που αγωνίζεται να μην πέσει.

Αυτή η πικρόχολη αυταρέσκεια του «εμείς τα βλέπαμε και τα είπαμε», δεν αποκαθιστά το γεγονός της πολιτικής αποτυχίας να δει τα ίδια κι αναλόγως να φερθεί ο λαός.

Αν υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ έχει ιστορικό δίκιο (και κατά τη γνώμη μου έχει) κι όμως καταφέρνει να το χάνει τόσο εύκολα, τότε η στρατηγική του και η τακτική του έχουν πρόβλημα. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι έχει πρόβλημα ο λαός, οπότε πρέπει να τον αλλάξουμε, όπως έλεγε ειρωνικά ο Μπρεχτ, ή να δεχτούμε ότι πρέπει να «διορθώσει την ψήφο του», όπως τον κάλεσε στα σοβαρά ηΑλέκα! (Και ο λαός όντως την «διόρθωσε» και έστειλε το κόμμα στο ιστορικό χαμηλό του 4,5%)...

Η στιγμή ήταν κρίσιμη -η κρίση!- μάλιστα ιστορική. Το ΚΚΕ κάνοντας ένα λογικό άλμα αποφάνθηκε ότι το πρόβλημα δεν ήταν το Μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός! Θεϊκό! Λες και δεν ξέραμε όλοι ότι το Μνημόνιο είναι μια έκφανση (τρομερή όμως έκφανση) της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης!

Ομως, το λογικό αυτό άλμα (στο κενό όπως απεδείχθη) ήταν η μόνη θεωρία που επέτρεπε στο ΚΚΕ να μη συμπαραταχθεί με άλλες αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις (πλην όμως... αμαρτωλές)

Αυτή η διεκδίκηση καθαρότητας από πλευράς του ΚΚΕ δεν ήταν παρά αυτό που απεδείχθη: μια σεχταριστική υπεκφυγή. Κρατώντας το ΚΚΕ τον εαυτόν του στα απόσκια, έστειλε την πολιτική του (κι όχι μόνον την εκλογική του επιρροή) στα αποκαΐδια.

Αν το ΚΚΕ είχε σήμερα 10% και -γιατί όχι;- 15%, όλα, εις ότι αφορά τη δυναμική του λαού, θα ήταν αλλοιώς.

Είναι παράδοξο (διότι είναι παράλογο) να επιμένουν ορισμένοι του ΚΚΕ σε αυτήν την άχρηστη για τον λαό (με βάση τη συγκυρία) γραμμή.

Η ψήφος προς το ΚΚΕ ήταν και είναι μια δύσκολη ψήφος - προϋποθέτει βαθιά πολιτικοποίηση, γνώση και ευαισθησία. Η ψήφος απομάκρυνσης απ’ το ΚΚΕ είναι ακόμα δυσκολότερη - προϋποθέτει απογοήτευση και για πολλούς βαθύ τραύμα.

Το ΚΚΕ κατάφερε το δεύτερο, ενώ ήταν κρίσιμο για τη χώρα, αλλά και τους άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς να επιτύχει το πρώτο.

Ηταν υποχρεωμένο να επιτύχει το πρώτο.

Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο κρίσιμα, κάθε μέρα καταστρέφονται ζωές, ταυτόχρονα όμως όλο και πιο πολλοί πολίτες χάνουν τις αυταπάτες τους για τον δικομματισμό και το πελατειακό σύστημα.

Οι εξελίξεις θα είναι γοργές και παρ’ ότι οι καιροί ου μενετοί, υπάρχει ακόμα ο χρόνος και κυρίως η ανάγκη να επανασχεδιάσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος τη στρατηγική του....

από το "enikos.gr"