Η πτώση της κυβέρνησης της Ιταλίας είναι άλλη μια νίκη της Ευρω-Ατλαντικής μοναρχίας έναντι στον ιταλικό λαό

Του Κώστα Αν. Δέδε

Όλα άρχισαν πριν καν συγκροτηθεί η νέα Ιταλική κυβέρνηση, του συνασπισμού των κομμάτων των 5 Αστέρων, του Λουίτζι Ντι Μάιο και της Λίγκας του βορά, του Ματτέο Σαλβίνη.
Στις 27/05/2018 ο πρόεδρος της Ιταλίας κ. Σέρτζιο Ματταρέλλα, ενεργώντας πραξικοπηματικά, δεν δέχτηκε να «ονοματίσει»* για υπουργό οικονομικών τον κ. Πάολο Σαβόνα, κατά παράβαση βέβαια του Ιταλικού συντάγματος που θέλει τον πρόεδρο να «ονοματίζει» την κυβέρνηση και όχι να την «εγκρίνει».

Γιατί όμως ο πρόεδρος αναγκάστηκε να κάνει κάτι τόσο τρανταχτό, αμφισβητώντας ξεκάθαρα το σύνταγμα και την θέληση του Ιταλικού λαού;
Ήταν τα «μυστικά» που κουβαλούσε ο κ. Σαβόνα τα οποία ήταν ικανά να ανατρέψουν το ευρώ και το οικοδόμημα της Ε.Ε., όπως ο ίδιος ο πρόεδρος δήλωσε δικαιολογώντας την απόφαση του. Αυτοπροσδιορίζεται λοιπόν σαν άμεσος υποστηριχτής των συμφερόντων της Ε.Ε και όχι της χώρας του, όπως από το λαό του πρόσφατα, εντάλθηκε.

Το ποια ήταν αυτά τα «μυστικά» που ανάγκασαν τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας να προχωρήσει σε πραξικόπημα και να ρισκάρει την λαϊκή εξέγερση, το εξήγησε τότε μια εμπεριστατωμένη (όπως πάντα) ανάλυση το Προέδρου του Ε.ΠΑ.Μ., Δημήτρη Καζάκη, που με λίγα λόγια έλεγε ότι ο κάθε υπουργός οικονομικών (εδώ ο Σαβόνα) μπορεί να δημιουργήσει (να «κόψει») ευρώ, δίνοντας την εντολή και το ποσόν στον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας του, δίχως να δώσει αναφορά σε κανέναν.

Ο κ. Σαβόνα, όπως είχε δεσμευτεί προγραμματικά, θα το έκανε από την πρώτη ημέρα, για να χρηματοδοτήσει το «εισόδημα υπηκοότητας» (700 ευρώ/μήνα), μια δέσμευση της νέας κυβέρνησης προς όλους τους Ιταλούς υπηκόους που είχαν χαμηλότερα εισοδήματα.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν στις αγορές αν ο Υπουργός οικονομικών της Ιταλίας εφάρμοζε το πρόγραμμά του; Και αν το έκανε ο Ιταλός, γιατί οι υπόλοιποι λαοί να μην απαιτούσαν από τους δικούς τους υπουργούς να το εφαρμόσουν και αυτοί;

Το ότι στο πρόγραμμα του συνασπισμού των δυο κομμάτων υπήρχε αυτό το σχέδιο που πήγαινε ξεκάθαρα ενάντια στα συμφέροντα της Ε.Ε, αποδεικνύει και ένα άλλο πολύ σοβαρό, κατά την άποψή μου, θέμα, ότι δηλαδή ο κυβερνητικός συνδυασμός που προέκυψε από τις εκλογές της 4^ης Μαρτίου 2018 στην γείτονα χώρα, είχε ξεκάθαρα πρόγραμμα και διάθεση να δουλέψει υπέρ του λαού.
Ήταν δηλαδή ένα πραγματικό «λαϊκό εργαστήριο του κίτρινο–πράσινου συνασπισμού», όπως το αποκαλεί ο Ιταλός φιλόσοφος Ντιέγκο Φουζάρο.**

Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο αγκάθι για τους πάτρωνες του «ενιαίου φιλελεύθερου κόμματος του κεφαλαίου» των χρηματιστικών ελίτ (επίσης Ντιέγκο Φουζάρο).
Τελικά, την πρώτη Ιουνίου, ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, φυσικά υπουργός οικονομικών δεν ήταν πλέον ο κ. Πάολο Σαβόνα, αλλά ο κ. Τζιοβάνι Τρία, ακαδημαϊκός οικονομολόγος, γνωστός βέβαια για τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του και φανατικός υποστηριχτής του ευρώ και της Ε.Ε. Άρα δικός τους άνθρωπος.

Εδώ ο μουσικός σηκώνει τα χέρια ψηλά!!
Γιατί ένας πανίσχυρος Δημοκρατικός συνασπισμός κομμάτων με φρεσκότατη λαϊκή εντολή και μεγάλη λαϊκή στήριξη, να υποκύπτει σε μια ξεκάθαρη πραξικοπηματική ενέργεια του προέδρου του κράτους και δεν προσφεύγει στην δικαιοσύνη να καθαιρέσει τον παράνομο πρόεδρο, με ότι αυτό σημαίνει, αφού είχαν τον νόμο με το μέρος τους;
Η μοναδική απάντηση που μπορεί να δοθεί σε αυτό, είναι ότι τελικά οι «ηγέτες» του «λαϊκού εργαστηρίου του «κίτρινο–πράσινου συνασπισμού», και ελέγχονται, και εκτελούν εντολές «άνωθεν».
Αυτό βέβαια περιπλέκει τα πράγματα και δημιουργεί νέα ερωτήματα.

Στην διάρκεια της μικρής θητείας του (13 μήνες) ο κίτρινο–πράσινος κυβερνητικός συνασπισμός, είχε αντιφατική συμπεριφορά σε όλα τα πολιτικά θέματα, κατά τα πρότυπα του «και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ».Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η θέση της κυβέρνησης για την Βενεζουέλα, όπου δεν αναγνώρισαν μεν τον Γκουάιντο σαν νόμιμο πρόεδρο της χώρας, αλλά ούτε και τον Μαδούρο, αφού δέχτηκαν ότι οι εκλογές της πανηγυρικής επανεκλογής του, ήταν παράνομες και θα έπρεπε να επαναληφθούν.

Κάτι ανάλογο ήταν και η θέση του Σαλβίνι στο μεταναστευτικό. Όπου σωστά μεν έκλεισε τα σύνορα της χώρας του στο μεταναστευτικό κύμα από την Λιβύη, αλλά δεν κάλεσε την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, κατά τα διεθνώς προβλεπόμενα από τον οργανισμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έτσι ώστε να προμηθεύσει με νόμιμα ταξιδιωτικά έγραφα τους μετανάστες για να προχωρήσουν στον προορισμό τους. Γιατί ο πραγματικός τους προορισμός είναι οι χώρες της βόρειας Ευρώπης, αλλά το σχέδιο (Δουβλίνο Ι και ΙΙ) είναι να παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και την Ιταλία για να γίνονται βορρά εκμετάλλευσης στα χέρια των εμπόρων φτηνής εργασίας, των εμπόρων οργάνων και ότι άλλο απάνθρωπο στηρίζει η εγκληματική συμμορία των απάτριδων γραφειοκρατών των Βρυξελλών.
Το ποιο πρόσφατο, όχι μόνο αντιφατικό αλλά και «κουφό», ήταν η απόφαση του Σαλβίνι να ρίξει την κυβέρνηση που και αυτός συμμετείχε. Η πράξη του αυτή μπορεί άνετα να θεωρηθεί σαν την πολιτική του αυτοκτονία, αφού όπως δείχνουν τα πράγματα είναι αμφίβολο αν θα είναι μέλος της επόμενης κυβέρνησης.

Αντιφατική είναι επίσης δήλωση του πρωθυπουργού Τζουζέπε Κόντε, στην τοποθέτησή του στο κοινοβούλιο της 20-08-2019, όπου επίσης επισημοποίησε την πτώση της κυβέρνησης και είπε:
«Ουσιαστικά, όχι μόνο πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από τον τυφλό και ενδοτικό ευρωπαϊσμό, αλλά θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε εξίσου από τις μορφές της εθνικής κυριαρχίας ή καλλίτερα από αυτές τις μορφές εθνικής κυριαρχίας, που αναγκαστικά οδηγούν σε σύγκρουση».

Εδώ ο μουσικός σηκώνει ξανά τα χέρια ψηλά!!!
Πως είναι δυνατόν ο ίδιος ο αρχηγός του κυβερνητικού, κίτρινο–πράσινου συνασπισμού, να αποποιείται δημόσια τον βασικότερο πυλώνα της κυβέρνησής του, που είναι το αίτημα για την Εθνική Κυριαρχία της χώρας του και να κατηγορεί τον Σαλβίνι ότι ανέτρεψε την κυβέρνηση;;.
Γιατί οι άρχοντες του «ενιαίου φιλελεύθερου κόμματος του κεφαλαίου» των χρηματιστικών ελίτ, έδωσαν την εντολή για χαρακίρι στον Σαλβίνι, αφού πρωθυπουργός και οι δυο πολιτικοί αρχηγοί του κίτρινο–πράσινου συνασπισμού είναι υπό την επιρροή τους;

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα.
– Γιατί λοιπόν να ρίξουν μια κυβέρνηση που στο κάτω κάτω δεν τους ενόχλησε;
– Γιατί τώρα, εν μέσω Αυγούστου;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα, έρχεται από την αντίληψη στο πόσο σοβαρό θέμα είναι η πραγματική ύπαρξη αυτού που αποκαλούμε «εσωκομματική δημοκρατία», που κατά τα άλλα όλα τα αρχηγικά κόμματα επικαλούνται την ύπαρξή της.

Όντως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Μπέππε Γκρίλλο την κατασκευή της εξαιρετικά δημοκρατικής – οριζόντιας δομής του κόμματός του, που αποκλείει στην εκάστοτε ηγετική ομάδα να αποφασίζει δίχως την συναίνεση της βάσης του κόμματος, αφού για κάθε θέμα υπάρχουν μορφές εσωτερικών δημοψηφισμάτων.
Εν ολίγοις, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούσαν άλλο να καθυστερήσουν την κυβερνητική δέσμευση για δημοψήφισμα για την έξοδο της Ιταλίας από την Ε.Ε.
Αν γινόταν αυτό, τα μαντάτα λένε ότι το ΝΑΙ στην έξοδο, θα περνούσε κατά πολύ τα ποσοστά του δικού μας δημοψηφίσματος. Αυτό θα έβαζε ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ στα θεμέλια του εγκληματικού μορφώματος της Ε.Ε. και θα απελευθέρωνε και τις άλλες χώρες από τον κατοχικό ζυγό των Βρυξελλών.

Να γιατί ο πρωθυπουργός  Τζουζέπε Κόντε, στη συνέχεια της ίδιας τοποθέτησής του, έσπευσε να δηλώσει:
«Η εξωτερική μας πολιτική, ακόμη και σε ένα γεωπολιτικό τοπίο σε μεγάλη κινητικότητα, θα πρέπει να παραμένει πιστή στους δύο θεμελιώδεις πυλώνες, της διατλαντικής σχέσης και της σχέσης με την ΕΕ». Δηλαδή την υποταγή του σε αυτούς.
Το γιατί όμως τώρα βιαστικά μέσα στον Αύγουστο, εξηγείται από μια άλλη εκδοχή που έβαλε στο τραπέζι και πάλι ο Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ., Δημήτρης Καζάκης, ότι δηλαδή μέσα στους επόμενους μήνες θα έχουμε αναπόφευκτο παγκόσμιο Κραχ, μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας (ήδη υπάρχουν δημοσιεύματα για το τρίξιμο των θεμελίων της Ντόιτσε Μπανκ, με άνοιγμα πάνω από 43 τρις).

Δεν θα μπορούσαν να επιτρέψουν να υπάρχει, εντός της Ε.Ε, μια κυβέρνηση που δεν ήταν εντελώς ελεγχόμενη, κατά τα πρότυπα των κατοχικών κυβερνήσεων της χώρας μας. Έτσι ώστε να υπάρχει ένας ενιαίος συνδυασμός για τον χειρισμό του προβλήματος του επερχόμενου κραχ, υπέρ βέβαια των χωρών του Ευρωπαϊκού βορρά.
Δηλαδή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»!!
Τα μηνύματα που βγαίνουν από όλο αυτό το σκηνικό για εμάς, είναι κατά την άποψή μου δυο:
Το πρώτο είναι ότι «οι πάτρωνες του ενιαίου φιλελεύθερου κόμματος του κεφαλαίου», είναι ανίσχυροι μπροστά στις πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες.

Άρα υπάρχει τρόπος να νικηθούν.

Γιατί, την ύπαρξη του «λαϊκού εργαστηρίου» πολέμησαν λυσσαλέα, και τελικά το κατέστρεψαν και όχι τους αρχηγούς του. Αφού απ’ ότι φαίνεται, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι από τον συνασπισμό των 5 αστέρων με το Δημοκρατικό Κόμμα του πρώην πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, που ο λαός στις προηγούμενες εκλογές τον έριξε στα τάρταρα.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να επιστρέψει στην εξουσία η αριστερά του φούξια και να φτιάξουν έναν «κίτρινο–φούξια» συνασπισμό των χρηματιστικών ελίτ.

Για εκλογές βέβαια ούτε λόγος.
Το δεύτερο είναι, ότι δεν γίνετε ένα κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων να τα καταφέρουν.
Χρειαζόσαστε μια ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διακυβέρνηση, απευθείας από τον λαό, όπως αυτή που έχει μελετήσει και τεκμηριωμένα στηρίζει το Ε.ΠΑ.Μ.

Κώστας Αν. Δέδες είναι Αρχιτέκτων Μηχανικός και Συντονιστής της Τ.Ο. Δήμου Μεγαρέων του Ενιαίου ΠΑλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ)

* Το άρθρο 92 του ιταλικού συντάγματος ορίζει: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «ονοματίζει» τον Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου και, ύστερα από πρόταση του, τους Υπουργούς.

** Ντιέγκο Φουζάρο, Φιλόσοφος. Έχουν μεταφραστεί δυο βιβλία του:
Ευρώπη & καπιταλισμός, (εκδ. Ασίνη)

Και πάλι ο Μαρξ, (εκδόσεις ΚΨΜ)
*** Εννοεί με την Ευρώ-Ατλαντική συμμαχία όπως θα εξηγήσει στη συνέχεια του λόγου του

Πηγή: https://www.epamhellas.gr