Η τραγικότητα της μνήμης και της λήθης στην ελαστική συνείδηση

Μια απάντηση στον Κλεάνθη Γρίβα για τη στήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιώργου Φωτεινού

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα λέει ο λαός. Ο κ. Κλεάνθης Γρίβας, πολυγραφότατος και με σημαντικό έργο ζωής στην αρωγή των εξαρτημένων ατόμων, αποφάσισε να συνδράμει την απερχόμενη κυβέρνηση με δημόσια δήλωση στήριξής της στις εκλογές της 7^ης Ιουλίου 2019. Η βιασύνη του να το κάνει όσο γίνεται πιο έγκαιρα (το δημοσίευσε στις 12/6/19), ενδεχομένως να οφείλεται σε δική του πρωτοβουλία για λόγους που ο ίδιος εκτιμάει, ενδεχομένως όμως σε πιέσεις που δέχθηκε από τα ηγετικά κλιμάκια ή από «κύκλους» του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι ώστε το ειδικό βάρος του ονόματός του και η εκτίμηση που απολαμβάνει σε τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, να λειτουργήσουν ως «κράχτης» προκειμένου να ακολουθήσει πληθώρα άλλων τέτοιων δηλώσεων στήριξης προς τον ΣΥΡΙΖΑ από επώνυμους όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών.

Η δήλωσή του υπό μορφή εκτεταμένου άρθρου, δημοσιευμένου στην ιστοσελίδα του και αμέσως μετά σε διάφορες ειδησεογραφικές και μη ιστοσελίδες, έχει τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ και το -αενάως τραγικό- “παιχνίδι” της μνήμης και της λήθης». Η υποστήριξή του στην κυβερνώσα παράταξη δηλώνεται εμμέσως πλην σαφώς στις πρώτες παραγράφους και στον επίλογο, με συνέπεια όλο το ενδιάμεσο «γέμισμα» του άρθρου του, μια μακροσκελής και ενδιαφέρουσα ανάλυση στις μεθόδους χειραγώγησης της ανθρώπινης βούλησης από τα διεθνή κέντρα εξουσίας, να δίνει ωστόσο την εντύπωση του παράταιρου έως προσχηματικού, προκειμένου να λειτουργήσει ως άλλοθι στην εξόφθαλμη στήριξή του στην απερχόμενη κυβέρνηση. Αργοπόρησε δυστυχώς να πέσει στην αντίληψή μου αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Κι όπως δημόσια ήταν η τοποθέτηση της υποστήριξής του, δημόσια απαντώ σ’ αυτήν.

Ο κ. Γρίβας, επιδιώκοντας να κάνει σαφές το στίγμα της στήριξής του εξ’ αρχής, ξεκινάει το άρθρο του με κάτι σαν βαρύγδουπο ρητό, στοιχισμένου στο μέσον του κειμένου του, με το οποίο προσκαλεί όλους μας να σκεφτούμε -διευκρινίζοντας «εάν μπορούμε ακόμη να σκεφτόμαστε»– πως «Τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας και τα 4 χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγέθη ανισότιμα», βάζοντας το όνομά του από κάτω και την ημερομηνία της βαρυσήμαντης αυτής ρήσης.

Στη συνέχεια, κλείνοντας τα μάτια σαν να μην υφίστανται οι εγκληματικές και ποινικά κολάσιμες πράξεις της εν λόγω διακυβέρνησης, σπεύδει να τις αποκαλέσει «πταίσματα» και «λάθη του ΣΥΡΙΖΑ που διαχειρίστηκε την εξουσία τα 4 τελευταία χρόνια». Τις χαρακτηρίζει ως ναι μεν συμβιβασμούς, λάθη και παραλείψεις λόγω άγνοιας, βλακείας ή έστω ιδιοτέλειας κατά περίπτωση, που πάντως «είναι πταίσματα σε σύγκριση με τα ανοσιουργήματα της 40χρονης μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας»! Αυτή η επωδός αποτελεί τον άξονα της όλης επιχειρηματολογίας του!
Αν και ακούγεται κάπως αστείο το να αντιπαραθέτεις απέναντι στη «40χρονη κλεπτοκρατία», μια κυβέρνηση που έχει εντάξει στους κόλπους της, σε υπουργικούς θώκους και στην κοινοβουλευτική ομάδα της, κάθε καρυδιάς καρύδι και κάθε ρέμπελο πολιτικό κατακάθι από τη Ν.Δ. και το πρώην ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύοντας πως δεν αποτελεί παρά τη φυσική συνέχειά τους, το αντιπαρέρχομαι όμως γιατί το επίμαχο ζήτημα είναι αλλού: Ο κ. Γρίβας, συγκρίνει ελαφριά τη καρδία μια κυβέρνηση αχυρανθρώπων που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα τις εντολές του ξένου παράγοντα εξαθλιώνοντας τη χώρα και το λαό της, με όλη την προηγούμενη 40χρονη περίοδο από τη μεταπολίτευση και μετά, στην οποία σύγκριση, κατά τον κ. Γρίβα, το ισοζύγιο αποβαίνει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ! Σαν να λέμε δηλ. ότι θα μπορούσε κάποιος υποστηρικτής του Τσολάκογλου και των κατοχικών πρωθυπουργών της περιόδου 1941 – 1944, να κάνει σύγκριση των κατοχικών κυβερνήσεων με την 40ετία της κλεπτοκρατίας που προηγήθηκε, υποστηρίζοντας ότι οι όποιες πράξεις τους, ήταν πταίσματα μπροστά στα όσα έκαναν οι προκάτοχοί τους!

Δεν κάνω τυχαία την αναφορά στις κατοχικές κυβερνήσεις της περιόδου ’41-44, διότι οι οικονομικές και κοινωνικές τους επιπτώσεις καθώς και η νομική και πολιτική διάσταση εκείνων των κυβερνήσεων, δεν έχουν αισθητές διαφορές με αυτές των σημερινών μνημονιακών κυβερνήσεων, τη μερίδα του λέοντος των οποίων κατέχει χρονικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξηγούμαι για να γίνει σαφέστερο στον κ. Γρίβα και σε όσους συγχρωτίζονται με τις απόψεις που εκφράζει, τι εννοώ:

Οικονομικές επιπτώσεις

Στον οικονομικό τομέα, η καταστροφή είναι σχεδόν παρόμοια με την τότε, με τη μόνη διαφορά ότι δεν βλέπεις π.χ. βομβαρδισμένα εργοστάσια γύρω από τις πόλεις, αλλά εργοστάσια-κουφάρια, κτιριακές εγκαταστάσεις που μόλις πριν από λίγα χρόνια έσφυζαν από ζωή, εργαζόμενους και παραγωγικότητα, να είναι τώρα άδεια κελύφη, χωρίς μηχανολογικό εξοπλισμό αφού έχει κλαπεί ή έχει γίνει σκραπ και ξεπουλήθηκε για παλιοσίδερα. Στην πραγματικότητα, όλη η εικόνα διάλυσης και μιζέριας αυτού που κάποτε αποκαλούσαμε ελληνική οικονομία, αντικατοπτρίζεται διάχυτα σ’ αυτά τα άθλια τσιμεντένια κουφάρια, τα χωρίς καν πορτοπαράθυρα αφού έχουν κλαπεί τα πάντα, ακόμη και οι σκουριές των μηχανημάτων, που ένας ενδεχόμενος βομβαρδισμός τους δεν θα είχε επιφέρει μεγαλύτερη ζημιά. Όχι μόνον αυτό, αλλά βλέπουμε ολόκληρες υποδομές της χώρας που δημιουργήθηκαν επί δεκαετίες με κόπο, ιδρώτα και αίμα από τον ελληνικό λαό (ενεργειακές, τηλεπικοινωνιακές και οδικές υποδομές, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ύδρευση, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ), να έχουν κατατεμαχιστεί, να έχουν εκχωρηθεί ή να εκχωρούνται σε ξένες χώρες και συμφέροντα. Θα επέφερε μεγαλύτερη ζημιά ο ενδεχόμενος βομβαρδισμός τους την περίοδο της κατοχής; Όχι, γιατί τις βομβαρδισμένες υποδομές τις ξανακτίζεις, με την προϋπόθεση να σου ανήκουν. Όταν όμως ως κυβέρνηση, με νόμους που φέρνεις και ψηφίζεις στο κοινοβούλιο, τις εκχωρείς σε ξένα συμφέροντα σαν να είναι τσιφλίκια του παππού σου και όχι περιουσία του ελληνικού λαού, ποιος άλλος χαρακτηρισμός σου ταιριάζει εκτός από αυτόν του δωσιλογισμού;

Ο κ. Γρίβας δεν έχει ακούσει τίποτα για όλα αυτά, σαν να έχουν μονώσει οι τέσσερις τοίχοι του γραφείου του τα αυτιά του, τα μάτια του αλλά και την κρίση του. Το επιχείρημα όσων ενστερνίζονται τη γνώμη του, είναι ότι δεν φταίει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά, αλλά οι προκάτοχές της. Δεν θα ισχυριστώ το αντίθετο για το μοίρασμα των ευθυνών, γιατί όντως, το έμπα της καταστροφής αυτής ξεκίνησε με την πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί Γ. Παπανδρέου, ακολούθως με του Παπαδήμου και στη συνέχεια με την συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όμως, όχι μόνο δεν έκανε καμιά ενέργεια για να φρενάρει την καταστροφή, αλλά αντίθετα την ενέτεινε, οδηγώντας όποιες ακόμη επιχειρήσεις κατάφερναν να φυτοζωούν, να εξαναγκαστούν κι αυτές στο κλείσιμο. Την ίδια στάση κράτησε απέναντι και σε όσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κατόρθωναν να σταθούν στα πόδια τους, όπως και στους ελεύθερους επαγγελματίες, εφαρμόζοντας μια εξουθενωτική φορολογία που όχι απλώς τους εξόντωσε οικονομικά, αλλά τους έχει κάνει εσαεί υπόχρεους υπέρογκων και τεχνητά διογκούμενων χρεών προς την εφορία, έτσι ώστε να μην μπορούν να σηκώσουν ποτέ ξανά κεφάλι, στερώντας έτσι κάθε ικμάδα δημιουργικής προσπάθειας για το μέλλον.

Ούτε γι αυτήν την πολιτική εξόντωσης μικρομεσαίων, εμπόρων και επαγγελματιών, που αύξησε τις στρατιές των ανέργων με το κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων, δεν έχει ακούσει τίποτα ο κ. Γρίβας. Ούτε βέβαια έχει ακούσει τίποτα για τους αρχαιολογικούς τόπους που εκχωρούνται, μαζί με τους θησαυρούς τους, σε ιδιωτικές εταιρείες όπως η ΕΤΑΔ ΑΕ και το υπερταμείο προς χρήση και εκμετάλλευση ξένων συμφερόντων (η διαφορά από την κλοπή των αρχαιοτήτων που επιδίδονταν οι Ναζί, βρίσκεται στο ότι εκείνοι άρπαζαν μεμονωμένα αγάλματα και κτερίσματα, ενώ τώρα τους παραδίδονται ολόκληρα αρχαιολογικά πάρκα με τις εγκαταστάσεις τους και μουσεία με το περιεχόμενό τους)! Ή, μπορεί μεν να τα έχει ακούσει, αλλά την εγκληματική εκχώρηση των αρχαιολογικών θησαυρών, να την θεωρεί ο κ. Γρίβας όχι ποινικό αδίκημα αλλά απλώς «πταίσμα».

Όπως επίσης, ίσως να θεωρεί «πταίσματα και λάθη λόγω απειρίας» και την εκχώρηση της χρήσης, της εκμετάλλευσης αλλά και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων γης και δεκάδων χιλιάδων ακινήτων του δημοσίου στις ντόπιες θυγατρικές των δανειστών, με τον ν. 4389/2016, τον ν.4549/2018 κ.α. που έφερε στο κοινοβούλιο και ψήφισε η κυβέρνηση Συριζανέλ.

Η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη εκχωρείται σε ιδιωτικά συμφέροντα και στους δανειστές, με τους προαναφερόμενους νόμους και άλλους παραπλήσιους (ων ουκ έστιν αριθμός) που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι νόμοι όμως, κατά τον κ. Γρίβα, δεν είναι παρά απλώς «πταίσματα» που οφείλονται σε «συμβιβασμούς, λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές λόγω εξωτερικών πιέσεων, απειρίας, άγνοιας, βλακείας ή ιδιοτέλειας κατά περίπτωση»! Με την ίδια λογική, γιατί κάποιος να μην αιτηθεί την άρση της κατηγορίας περί δωσιλογισμού στον Τσολάκογλου και την αναψηλάφιση της δίκης του, επικαλούμενος το ότι οι πράξεις του οφείλονταν σε «συμβιβασμούς, λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές λόγω εξωτερικών πιέσεων, απειρίας, άγνοιας, βλακείας ή ιδιοτέλειας κατά περίπτωση»; Το επιχείρημα για κάτι τέτοιο προσφέρεται αφειδώς από τον κ. Γρίβα!

Δεν θα αναφερθώ στις απανωτές περικοπές των συντάξεων που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ – μόνον με την περικοπή του ΕΚΑΣ που εγκαινιάστηκε επί ημερών του κ. Κατρούγκαλου, είδαν μέχρι στιγμής οι χαμηλοσυνταξιούχοι να μειώνεται από τα 650€ στα 420€ η σύνταξή τους, δηλ. περικοπή 230€(!) από την αριστερή κυβέρνηση, πράγμα που «τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας» δεν τόλμησαν ποτέ ούτε να το διανοηθούν. Θα κάνω μνεία μόνον στις επικουρικές συντάξεις στις οποίες δεν είχε ποτέ καμία συμμετοχή το κράτος και αφορούν εισφορές καθαρά εργαζομένων και εργοδοτών, συνεπώς η «σφαγή» τους αποτελεί καθαρή κλοπή χωρίς ελαφρυντικά.
Η κλοπή αυτή, που συνιστά ποινικό αδίκημα για όσους την εφάρμοσαν, μπορεί να είναι καταδικαστέα για τις κυβερνήσεις 2011-2014, ίσως όμως να καθαγιάζεται κατά τον κ. Γρίβα από το 2015 και μετά, εφόσον τη συνέχισαν και την ενέτειναν οι «φιλολαϊκές» κυβερνήσεις της αριστεράς και της προόδου!

Οι αναφορές που κάνω είναι ενδεικτικές μπροστά στη λαίλαπα της καταστροφής, και η σημασία τους έγκειται στις τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις που έχουν επιφέρει, βιάζοντας και εξαθλιώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας και τις οικογένειές τους. Οι οποίοι συμπολίτες μας, καλά θα κάνουν κατά τον κ. Γρίβα, να ψηφίσουν στις ερχόμενες εκλογές τους βιαστές τους – αυτό το νόημα δεν έχει το κείμενο στήριξης που εξέδωσε; Διότι ίσως, κατά παραφθορά της γνωστής ρήσης, αν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, μην το κάνεις αν ο βιαστής είναι αριστερό και δικό μας παιδί. Κάτσε του, μη μιλάς και κοίταξε να τον ευχαριστηθείς!

Κοινωνικές επιπτώσεις

Σε ό,τι αφορά τη σύγκριση των κοινωνικών επιπτώσεων με εκείνες της περιόδου της ναζιστικής κατοχής, οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές, με τη μόνη διαφορά στο ότι το σημερινό καθεστώς, έχει πλέον τα μέσα να μην τις κάνει ορατές αλλά να τις κρύβει κάτω από το χαλί. Τις ουρές των συσσιτίων π.χ., δεν τις βλέπεις πλέον δημοσίως στους δρόμους αφού τις έχουν «μαντρώσει» στις υποδομές των φιλανθρωπικών οργανώσεων και της εκκλησίας, για να μη χαλάει η ιλουστρασιόν εικόνα της πρώτης και δεύτερης φορά αριστεράς.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες όμως των πολιτών και των οικογενειών που πλέον συντηρούνται αποκλειστικά από τα συσσίτια, οι καταγγελίες για τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα, οι μέχρι χθες αξιοπρεπείς πολίτες που εξαναγκάζονται να ρίχνουν την περηφάνεια τους και να ζητιανεύουν για να επιβιώσουν, δίνουν το μέγεθος της πλήρους ανέχειας, στον αστερισμό της οποίας οδηγούνται πλέον μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού. Για τον κ. Γρίβα, είναι άμοιρη ευθυνών μια κυβέρνηση που έχει οδηγήσει ολόκληρα τμήματα του λαού της σε συνθήκες ανέχειας και οριακά σε βαθμό λιμοκτονίας.

Όπως είναι άμοιρη ευθυνών για τη μαζική κατάσχεση των περιουσιών των πολιτών (κατοικιών, επαγγελματικών χώρων, αγροτεμαχίων και πάσης φύσεως ακινήτων) από τις τράπεζες και την εφορία. Γνωρίζει μεν ο κ. Γρίβας ότι στη ναζιστική κατοχή, οι μαυραγορίτες σου έπαιρναν το σπίτι για έναν τενεκέ λάδι, αλλά δεν γνωρίζει ότι στη σημερινή κατοχή, η εφορία (της δεύτερης φορά αριστεράς), σου παίρνει το σπίτι για να μειώσεις το τεχνητά προκληθέν χρέος απέναντί της!

Πιθανόν να μην έχει ακούσει ο κ. Γρίβας ότι η μεγάλη επίθεση στην ακίνητη περιουσία των πολιτών, με χιλιάδες πλέον κατασχέσεις κάθε βδομάδα, έγινε δια νόμου επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι φυσικό να μην το γνωρίζει αν δεν πέρασε ποτέ έξω από τις πόρτες των ειρηνοδικείων για να δει την απόγνωση των οικογενειών που έχαναν το σπίτι τους ή των βιοτεχνών που έχαναν την επαγγελματική τους στέγη και καταστρέφονταν ολοσχερώς. Χρησιμοποιώ χρόνο παρατατικό διότι τώρα πλέον τελείωσε αυτό το θέαμα, η δεύτερη φορά αριστερά εφηύρε κάτι που οι δεξιές και πασοκογενείς κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, δεν σκέφτηκαν ή δεν τόλμησαν να κάνουν:

Αφού με τη βία των ΜΑΤ δεν κατάφερνε να αντιμετωπίσει το όλο και διογκούμενο κίνημα κατά των πλειστηριασμών, τους έκανε ηλεκτρονικούς και εκτός ειρηνοδικείων, τους διέσπειρε σε γραφεία ορόφων σε όλη τη χώρα και τους διενεργεί οποιαδήποτε ημέρα και ώρα της εβδομάδας, έτσι ώστε να είναι απρόσιτες σε οποιαδήποτε απόπειρα διαμαρτυρίας. Τέτοια «ευαισθησία» έχει δείξει απέναντι στα κινήματα των πολιτών που υπεράσπιζαν τα δίκαια των συνανθρώπων τους, τέτοια «ευαισθησία» έχει δείξει απέναντι στις οικογένειες και τους μικροβιοτέχνες που χάνουν τις περιουσίες τους σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης! Αλλά εδώ που τα λέμε, εντάξει, τι είναι να χάνουν τις περιουσίες τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας ή να καταστρέφονται άλλες τόσες χιλιάδες μικρομεσαίοι και επαγγελματίες, τι σημασία έχουν ακόμη και οι συνεχιζόμενες αυτοκτονίες μερικών χιλιάδων από αυτούς, «σε σύγκριση με τα ανοσιουργήματα της 40χρονης μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας»;

Κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο σύγκρισης ή μου φαίνεται; Κάποιοι έχουν τελείως αναισθητοποιηθεί στο δράμα μιας ολόκληρης κοινωνίας και στο θάνατο που έχει λιμνάσει στο βλέμμα της, προκειμένου να υπερασπίσουν την ιδεοληψία τους, τις όποιες δημόσιες σχέσεις τους ή τα όποια γραμμάτια οφείλουν στην εξουσία, ή είναι ιδέα μου; Πόσο «αριστερός» μπορείς να δηλώνεις όταν γύρω σου ο θάνατος έχει στήσει γαϊτανάκι κι εσύ κρατάς με αναλγησία τα μάτια ερμητικά κλειστά; Έχει δει ο κ. Γρίβας και όποιοι υποστηρίζουν παρόμοιες απόψεις, τα στατιστικά δεδομένα των ληξιαρχείων όπου για πρώτη φορά στη χώρα μας, οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τις γεννήσεις; Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους δεν έχουμε μια τέτοια καταγραφή! Εξαιρουμένης της περιόδου 1941-1944, για την οποία όμως δεν έχουμε στατιστικά στοιχεία κατ’ έτος. Ακόμη και τότε όμως, παρά τις κακουχίες, τις εκτελέσεις, την πείνα, τις ασθένειες, τα αντίποινα, την εξόντωση ολόκληρων χωριών, η συνολική αποτίμηση της φυσικής μείωσης του πληθυσμού αμέσως μετά τον πόλεμο, ήταν πολύ μικρότερη από τη φυσική μείωση του πληθυσμού που επήλθε στη χώρα μας κατά τα μνημονιακά χρόνια! Ο λόγος, οφείλεται στο ότι ακόμη και τότε, σ’ εκείνες τις τραγικές συνθήκες, δεν έλλειψε η ελπίδα από τον Έλληνα, με συνέπεια οι αθρόες γεννήσεις να αντιμετωπίζουν το κενό που άφηνε το θανατικό!

Το 1946, σύμφωνα με τις επίσημες απογραφές του ελληνικού κράτους, η συνολική αποτίμηση της φυσικής μείωσης του πληθυσμού σε σύγκριση με την απογραφή του 1940, ήταν μείον 87.600 άτομα. Κατά την αντίστοιχη περίοδο 2011 έως 2017, η φυσική μείωση του πληθυσμού στη σχέση θανάτων – γεννήσεων είναι μείον 145.711 άτομα! Σχεδόν διπλάσιος από τότε!

Οι γεννήσεις ήταν ανέκαθεν περισσότερες από τους θανάτους, καθ’ όλη τη διάρκεια ύπαρξης του ελληνικού κράτους, υπερτερούσαν κάθε χρόνο και ποτέ δεν είχε μεταβληθεί αυτό, ακόμη κι αν η αύξηση ήταν έστω κατά μερικές χιλιάδες. Η σχέση γεννήσεων – θανάτων αντιστράφηκε την πρώτη χρονιά της εφαρμογής των μνημονίων: το 2011 και για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, οι θάνατοι ήταν 4.671 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Οι θάνατοι αυξάνονταν σταδιακά κατά τα επόμενα χρόνια σε σχέση με τις γεννήσεις, για να κορυφωθούν τα χρόνια της συριζαϊκής διακυβέρνησης: Το 2015 φτάσαμε στο πρωτοφανές να έχουμε 29.336 περισσότερους θανάτους από τις γεννήσεις, ενώ το 2017 χτυπήσαμε «κόκκινο» ανεβαίνοντας στον αριθμό των 35.948 περισσότερων θανάτων από τις γεννήσεις!

Πού οφείλονται αυτοί οι θάνατοι που πλέον έχουν λάβει διαστάσεις γενοκτονίας; Σκεφτείτε ότι απλά και μόνον με την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας λόγω των περικοπών στα κονδύλια, με τα περισσότερα νοσοκομεία να υπολειτουργούν οι μονάδες τους και να υποχρεώνονται οι ασθενείς να φέρνουν οι ίδιοι από σεντόνια μέχρι σύριγγες και γάζες, με την αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα όπου πολλοί πλέον αδυνατούν να ανταπεξέλθουν, με τις αυτοκτονίες λόγω της πίεσης από τα χρέη ή την απόγνωση, με την εξασθένηση του οργανισμού λόγω κατάθλιψης ή της κακής διατροφής λόγω έλλειψης οικονομικής δυνατότητας, επιτεύχθηκε αυτό που δεν κατάφεραν επί ναζιστικής κατοχής με τις εκτελέσεις, με τα μπλόκα, με το κάψιμο χωριών και την ολοκληρωτική πείνα. Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας, με προεξάρχοντες τους Γερμανούς και σε συνεργασία με τις ντόπιες δωσιλογικές κυβερνήσεις, επινόησαν και εφάρμοσαν αφάνταστα ευφυείς μεθόδους φυσικής εξόντωσης πληθυσμού, χωρίς να απαιτούνται βομβαρδισμοί, θηριωδίες ή εκτελεστικά αποσπάσματα!

Η φυσική μείωση του πληθυσμού από το 2011 έως το 2017 που διαθέτω πρόχειρα τα ακριβή στοιχεία, ήταν 145.711 άτομα, ένας αριθμός που ισοδυναμεί με την απώλεια μιας πόλης μεγέθους της Λάρισας (144.651 κάτοικοι). Η μερίδα του λέοντος ανήκει στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπου σε μια τριετία (2015, 2016 και 2017), ο αριθμός των θανάτων που υπερτερούν των γεννήσεων, έφτασε στο ρεκόρ των 91.174 (σαν να λέμε ότι εξαφανίστηκαν δύο πόλεις μεγέθους της Δράμας και της Βέροιας)! Όλα αυτά, χωρίς να προσθέσουμε τη συνεχιζόμενη φυσική μείωση του πληθυσμού με νούμερα του 2018 και του πρώτου εξαμήνου του 2019 . Αν λοιπόν έχει σε κάτι δίκιο ο κ. Γρίβας, είναι ότι όντως «τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας και τα 4 χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγέθη ανισότιμα», διότι τέτοια μαζική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού δεν έχει ξαναϋπάρξει, όχι μόνο στα «40 χρόνια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας», αλλά ουδέποτε στην ιστορία του ελληνικού κράτους σε συνθήκες ειρήνης!

Τη συνέχιση αυτής της πολιτικής που ζέχνει θάνατο από παντού, δηλ. στην ουσία τον αυτοχειριασμό μας, καλεί τον κόσμο να ψηφίσει ο κ. Γρίβας με το άρθρο του. Ίσως γιατί θα πρέπει να πειστούμε ότι ο θάνατος μπορεί να είναι πιο γλυκός αν προέρχεται από «δικά μας παιδιά», από τον αριστερό δωσιλογισμό. Και για όσους βιαστούν να ρίξουν το φταίξιμο στον ελληνικό λαό γι αυτήν την πρωτοφανή στα χρονικά αύξηση των θανάτων από τις γεννήσεις, υποστηρίζοντας ότι οφείλεται στο ότι «οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά», παραβλέπουν μάλλον εσκεμμένα το ότι για να φέρεις παιδιά στον κόσμο, πρέπει να έχεις μέσα σου την ελπίδα για το μέλλον κι όχι να σου έχουν προκαλέσει την αίσθηση της θανατερής απελπισιάς. Ας τους θυμίσω λοιπόν ότι κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, η συνολική μείωση του πληθυσμού στη χώρα μας λόγω θανάτων, εκτελέσεων αλλά και αποδημιών στο εξωτερικό, ήταν 530.000 άνθρωποι.

Η μείωση του πληθυσμού στα μνημονιακά χρόνια λόγω αποκλειστικά αποδημιών, έχει ξεπεράσει κατά πολύ εκείνον της ναζιστικής κατοχής! 600.000, νέοι κυρίως άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα μας για να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Πώς λοιπόν να έχουμε νέες γεννήσεις στη χώρα μας, πώς να κάνουν οικογένειες αυτοί οι νέοι άνθρωποι και με τι θράσος αναφέρονται ορισμένοι στις «ευθύνες» του Έλληνα που «δεν κάνει παιδιά», όταν του έχει στερηθεί κάθε δυνατότητα για στοιχειωδώς φυσιολογικές συνθήκες διαβίωσης; Αλλά εντάξει, τι σημασία έχουν όλα αυτά και γιατί να ενδιαφερθούμε για τις διαστάσεις γενοκτονίας που πλέον έχει λάβει η μείωση του πληθυσμού λόγω θανάτων και μετανάστευσης, όταν προέχει το σπουδαιότερο: να υπερασπίσουμε πάσει θυσία το κόμμα μας αδιαφορώντας για τη χώρα και το λαό της, ή έστω, να βγάλουμε δημόσια επιστολή στήριξης σύμφωνα με την ιδεοληψία που μας διακατέχει;

Η νομική και πολιτική διάσταση

Ίσως όμως το πλέον σημαντικό που δεν έλαβε υπόψη του ο κ. Γρίβας, πράγμα που προξενεί κατάπληξη εφόσον έχει αποδείξει επανειλημμένα την ανεπτυγμένη πολιτική του οξυδέρκεια, είναι η νομική και πολιτική διάσταση του σημερινού καθεστώτος, η οποία ταυτίζεται σχεδόν απόλυτα με εκείνη των κυβερνήσεων της ναζιστικής κατοχής. Διότι ειλικρινά, πώς θα χαρακτήριζε ο ίδιος μια κυβέρνηση που φέρνει σχέδιο νόμου στη βουλή όπου ανάμεσα στα τόσα άλλα απαράδεκτα, εθελόδουλα και ποταπά άρθρα του, διαβάζουμε επίσης ότι «Η Κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, ΠΡΙΝ από την οριστικοποίηση και την Νομική έγκρισή τους»; (ν.4336/2015 Φ.Ε.Κ. 94, Παράγραφος Γ – Σελίδα 1014).

Η «οριστικοποίηση και η Νομική έγκριση» δηλώνει την ψήφιση νομοσχεδίων από τη βουλή και την οριστικοποίησή τους ως νόμων του κράτους. Επειδή σχεδόν το 90% των νόμων που έρχονται και θα έρθουν στη βουλή, σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με ζητήματα που προβλέπονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης, με την ψήφιση του άρθρου αυτού συνέβη κάτι τελείως πρωτοφανές για οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο: Οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχθηκαν εθελούσια την ουσιαστική αυτοκατάργησή τους, εφόσον αποδέχονται ότι ΔΕΝ μπορούν να πάρουν καμιά απόφαση χωρίς την έγκριση των δανειστών!

Σε τι διαφέρει η παραδοχή αυτή, από τις κυβερνήσεις των κατοχικών πρωθυπουργών οι οποίοι δεν μπορούσαν να πάρουν καμιά απόφαση χωρίς την έγκριση της Κομαντατούρ; Η μόνη διαφορά ίσως είναι το ότι στην εποχή της εκμηδένισης των αποστάσεων που μας έκανε όλους «μια ευρωπαϊκή γειτονιά», πιο εύκολο και γρήγορο είναι να διαβουλεύεσαι διαδικτυακά με την Κομαντατούρ των Βρυξελλών παρά να πας για συνεννοήσεις μέχρι την οδό Κοραή 4 που στεγάζονταν η παλιά Κομαντατούρ!

Να διευκρινίσουμε επίσης ότι αυτό το νομοσχέδιο κι αυτό το άρθρο της απόλυτης και δουλοπρεπούς υποταγής, που υποδηλώνει πλήρη παραδοχή του καθεστώτος κατοχής, δεν το έφεραν στη βουλή ούτε ο ΓΑΠ, ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι όταν κυβερνούσαν. Το έφεραν οι «σύντροφοι» της πρώτης φορά αριστεράς στις 14/8/2015 και βρίσκεται στους όρους του τρίτου μνημονίου!

Υπάρχει όμως και μια ακόμη, καταλυτικότερη επίπτωση:

Το νομοσχέδιο και το άρθρο αυτό ψηφίστηκαν από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων της βουλής! Με συνέπεια, να μην έχουν αποδεχθεί απλώς η τότε κυβέρνηση και όσες επόμενες ακολουθήσουν τον εθελούσιο αυτοευνουχισμό τους, αλλά να τον έχει αποδεχθεί και σύσσωμη η βουλή για τον εαυτό της! (λέω σύσσωμη γιατί τα δύο δήθεν «αντιμνημονιακά» κόμματα που δεν το ψήφισαν, ουδέποτε ψέλλισαν την οποιαδήποτε νύξη γι αυτό και τα άλλα παρεμφερή άρθρα). Διότι όταν ως νομοθετικό σώμα, αποδέχεσαι εκ των προτέρων ότι δεν παίζει κανένα ρόλο ό,τι κι αν προτείνεις και ό,τι κι αν νομοθετήσεις εάν αυτό δεν έχει την έγκριση της τρόικα ή του κουαρτέτου, τότε έχεις αποδεχθεί ότι ο ρόλος σου είναι τελείως διακοσμητικός, κάτι σαν το θέατρο της ευρωβουλής, χωρίς καμία ουσιαστική δικαιοδοσία, κατά παράβαση κάθε έννοιας όχι μόνο του συντάγματος αλλά και αυτής καθαυτής της θεσμικής σου ύπαρξης!

Όποιοι λοιπόν αρνούνται τη συσχέτιση του τωρινού καθεστώτος κατοχής με εκείνο της περιόδου ’41 – 44, κραδαίνοντας ως επιχείρημα το ότι τότε δεν λειτουργούσε το κοινοβούλιο, ας απαντήσουν με ειλικρίνεια, τι διαφορά υπάρχει μεταξύ της έλλειψης βουλής και μιας βουλής που λειτουργεί απλώς ως πρωτοκολλητής των αποφάσεων των δανειστών; Τι διαφορά υπάρχει μεταξύ της έλλειψης κοινοβουλίου και ενός κοινοβουλίου που έχει δεχθεί την ουσιαστική αυτοκατάργησή του, εφόσον αποδέχθηκε ότι δεν μπορεί να νομοθετήσει χωρίς προηγούμενη γνώση και έγκριση των περιβόητων «θεσμών»; Ποιος είναι πλέον ο ρόλος των βουλευτών, ιδίως εκείνων των κομμάτων που είτε έχουν ψηφίσει, είτε νομιμοποίησαν με την παρουσία τους και άρα την αποδοχή τους την εξευτελιστική αυτή ρύθμιση, αφού έχουν αποδεχθεί ξεκάθαρα και με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι θα κυβερνάει πλέον, νομότυπα, ο ξένος παράγοντας; Το ίδιο ακριβώς δεν είχαν αποδεχθεί και οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης ως συνεργάτες των Γερμανών; Με τη διαφορά ότι εκείνοι ήταν πολύ πιο ειλικρινείς: δεν χρησιμοποιούσαν το άλλοθι ενός κοινοβουλίου για να εκτελούν τις αποφάσεις των κατακτητών. Οι σημερινοί τους συνεργάτες είναι πολύ πιο υποκριτές, και γι αυτό πολύ πιο ύπουλοι και επικίνδυνοι. Διότι φορούν το κοστούμι παραλλαγής του βουλευτή για την παραπλάνηση του κόσμου ότι ζούμε σε «κανονικές συνθήκες», χωρίς να «καρφώνονται» όπως οι παλιοί με κάποιον αγκυλωτό στο πέτο!

Δεν θα προχωρήσω περισσότερο σε παραδείγματα αυτοεξευτελισμού και εθελούσιας υποταγής που έχουν αποδεχθεί οι μνημονιακές κυβερνήσεις (τη μακροβιότερη εκ των οποίων μας προτρέπει να ψηφίσουμε ο κ. Γρίβας). Όπως την υπόσκαψη στοιχειωδών λειτουργιών του κοινοβουλίου που έχει δεσμευτεί για τη στέρηση δυνατότητας μελλοντικών του αποφάσεων όταν δεν συμφέρει τους δανειστές (άρθρο 2§4 του ν.4389/2016)! Ή την ΑΑΔΕ (θεσμοθετημένη κι αυτή επί ΣΥΡΙΖΑ) που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, για την οποία δεσμεύτηκε δια νόμου η κυβέρνηση ότι δεν έχει καμία νομική, διοικητική και πολιτική δικαιοδοσία και παρέμβαση επ’ αυτής!! (ερευνώντας κανείς για κάτι αντίστοιχο ιστορικά, το μόνο που μπορεί να βρει ως θεσμοθετημένη παράλληλη εξουσία είναι τα Allgemeine Schutzstaffel, κοινώς Γενικά SS επί ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά ακόμη κι εκείνα, υπάγονταν στον αρχηγό του κράτους. Η ΑΑΔΕ υπάγεται αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των Βρυξελλών)! Για τον εγκληματικό και τελείως έκνομο χαρακτήρα της ύπαρξης της ΑΑΔΕ, βλ. το άρθρο μου: Μπαμπά πώς λέγεται η Μαφία στα ελληνικά; ΑΑΔΕ παιδί μου!

Θα σταματήσω εδώ και δεν θα επεκταθώ ούτε στην αδρανοποίηση αλλά και την πλήρη καταπάτηση του συνταγματικού χάρτη της χώρας (τουλάχιστον, οι πρωταίτιοι της χούντας είχαν την ελάχιστη εντιμότητα να δηλώσουν ότι καταργούν μια σειρά άρθρων του, οι σημερινοί το έχουν κάνει στην κυριολεξία κουρελόχαρτο το σύνταγμα ενώ έχουν την αδιαντροπιά να αυτοαποκαλούνται «συνταγματικό τόξο»)! Ούτε στη μεγάλη ανατροπή της εκφρασμένης ετυμηγορίας του λαού στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 (για το οποίο ο κ. Γρίβας, προς τιμή του, είχε πάρει ξεκάθαρη και δημόσια θέση υπέρ του ΟΧΙ, αλλά τώρα αποκαλεί «πταίσμα» την κατάφωρη, έκνομη και ποινικά υπόλογη καταπάτηση της λαϊκής θέλησης και του άρθρου 44§2 του συντάγματος που έχει δεσμευτικό και επιτακτικό χαρακτήρα)! Πρωτοφανείς δηλ. καταστάσεις που αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι, όντως, «τα 4 χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγέθη ανισότιμα» συγκριτικά με την προηγούμενη 40ετία. Διότι τέτοια de facto κατάλυση των συνταγματικών επιταγών και κάθε είδους θέσμισης στη χώρα, δεν είχαμε ποτέ άλλοτε σε όλα «τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας»!

Κι όμως, η ευκαιρία δόθηκε στον κ. Γρίβα!

Θα δεχθώ ότι η πρωτοβουλία του κ. Γρίβα να συνδράμει εμμέσως με το άρθρο του στον προεκλογικό αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν οφείλεται ούτε σε παρεμβολές που του ασκήθηκαν ούτε σε πιέσεις άλλου τύπου. Παρά μόνο στην ειλικρινή του αγωνία ότι έστω κι έτσι, έστω κι αν έχουμε να κάνουμε με την αθλιότερη και πιο χαμερπή συνομοταξία αριστερών που ανέλαβαν ποτέ κυβερνητική εξουσία, ωστόσο ένιωσε υποχρεωμένος να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου «για να μην ξανάρθει η δεξιά» ή οι εκπρόσωποι της «40χρονης κλεπτοκρατίας».

Εν τοιαύτη περιπτώσει, το ερώτημα είναι για ποιο λόγο ο κ. Γρίβας να επιλέξει το -κατά τη γνώμη του- «μη χείρον» μεταξύ δύο εθελόδουλων κομματικών σχηματισμών που υπακούν στα ίδια κέντρα εξουσίας και ασκούν την ίδια εξοντωτική πολιτική; Για ποιο λόγο δηλ. να προτρέψει τον κόσμο να συναινέσει στη σφαγή του, επιλέγοντας απλώς τον «καλό» δήμιο από τον κακό; Είχαν θέσει ποτέ οι διανοούμενοι του ΕΑΜ, το δίλημμα στον κόσμο αν θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ του Τσολάκογλου από τον Ράλλη ή του Ράλλη από τον Λογοθετόπουλο; Ή αντιθέτως, παρότρυναν σε αγώνα το λαό για να αποτινάξει πλήρως τον ζυγό, συμβάλλοντας και η ίδια η διανόηση στη δημιουργία του απελευθερωτικού μετώπου; Το οποίο ξεκίνησε, μέσα στη μαυρίλα και την απελπισία της εποχής, από ορισμένα μικρά και αμελητέα σε δύναμη και κοινωνική απήχηση κόμματα (το Αγροτικό Κόμμα, κάποια άλλα μικρότερα και κυρίως το τότε ΚΚΕ, που όμως τα υπολείμματα των οργανώσεών του ήταν διαλυμένα από την ασφάλεια του Μανιαδάκη), για να λάβει στη συνέχεια τις επικές διαστάσεις που γνωρίζουμε. Αν οι συνθήκες τη δεδομένη στιγμή δεν ευνοούν άλλες μορφές αγώνα, αν οι εκλογές δίνουν ακόμη περιθώρια για να ανατραπεί όσο γίνεται ομαλότερα η καθεστωτική πολιτική τάξη, τότε το ίδιο δεν θα έπρεπε να κάνει και σήμερα η όποια διανόηση απέμεινε να σέβεται τον εαυτό της, καλώντας σε ένα αντίστοιχο μέτωπο δυνάμεων προκειμένου να αποτινάξουμε το ζυγό που μας έχουν φορέσει ξένα κέντρα εξουσίας με τους ντόπιους συνεργάτες τους;

Δεν ξέρω αν είναι η ηλικία που έχει αμβλύνει τον κάποτε ασυμβίβαστο Κλεάνθη Γρίβα που γνωρίζαμε, ή αν είναι ο γνωστός ιός που χτύπησε μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας που προέρχονται από την ευρύτερη αριστερά. Η αίσθηση δηλ. μιας ιδεολογικής «συγγένειας» με τον ΣΥΡΙΖΑ και η εναπόθεση όλων των προσδοκιών τους σ’ αυτόν όταν πρωτοσχημάτισε κυβέρνηση, με συνέπεια η προδοσία που ένιωσαν να δέχονται στη συνέχεια, να τους έχει παροπλίσει μέχρι παράλυσης, να τους έχει αφαιρέσει κάθε ελπίδα και να σύρονται τώρα στην επιλογή του «μη χείρον βέλτιστου», ελπίζοντας ίσως σε μια παράταση χρόνου πριν βρεθούν και οι ίδιοι στους κόφτες της κρεατομηχανής.

Όπως και να έχει, είναι μια θλιβερή κατάπτωση που δεν την εύχομαι για κανέναν.

Αν πραγματικά νοιαζόταν ο κ. Γρίβας για να μην ξανάρθει η «40χρονη κλεπτοκρατία», δεν θα καλούσε τον κόσμο να ψηφίσει τους εκπροσώπους της άμεσης συνέχειάς της. Αλλά θα τον καλούσε σε ένα σάλπισμα έγερσης για να αποτινάξει το ζυγό που του έχουν φορέσει και το λαιμοκόφτη του θανάτου που σφίγγουν γύρω του. Θέτοντας και ο ίδιος τον εαυτό του, συμβολικά έστω, στη διαδικασία συγκρότησης κοινού μετώπου όλων των αντικαθεστωτικών και πατριωτικών / δημοκρατικών δυνάμεων, έτσι ώστε να υπάρξει εκείνη η αναγκαία σύμπραξη που θα δώσει στο λαό τη δυνατότητα να συσπειρωθεί γύρω της προκειμένου να αντιμετωπίσει το σπιράλ θανάτου που τον οδηγούνε. Αυτό έπραξε ο Δημήτρης Γληνός τη δεδομένη στιγμή, καλώντας τους πάντες, ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών καταβολών, να συσπειρωθούν γύρω από το σχηματιζόμενο μέτωπο εθνικής αντίστασης, με κυρίαρχο στόχο την εθνική απελευθέρωση και προτάγματα την Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Αυτό θα έπρεπε να κάνει κάθε συνεπής διανοούμενος σήμερα, έστω και αν είναι η τελευταία έντιμη πολιτική πράξη της ζωής του. Αλλά ως φαίνεται, την πολιτική παρακαταθήκη που μας παρέδωσε ο Δ. Γληνός, πρώτη απ’ όλους την υποβαθμίζει και την απεμπολεί η σημερινή διανόηση της αριστεράς!

Μήπως δεν είχε την ευκαιρία, δεδομένων των ιστορικών αναλογιών, να πράξει κάτι αντίστοιχο ο κ. Γρίβας; Μήπως δεν του δόθηκε η δυνατότητα; Κι όμως, μέσα στη μαυρίλα και την απελπισία της σημερινής εποχής, το μέτωπο των αντικαθεστωτικών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, έθεσε ήδη τις βάσεις της δημιουργίας του, αφενός με την εκλογική σύμπραξη Ε.ΠΑ.Μ. και Αγροτικού Κτηνοτροφικού Κόμματος Ελλάδας (Α.Κ.Κ.ΕΛ.), στην οποία προσέθεσαν τις δυνάμεις τους το ΔΗ.Κ.ΚΙ. και πολιτικοκοινωνικοί φορείς, αφετέρου με την πρόθεση ενίσχυσης του μετώπου από πολιτικές οργανώσεις, κινήματα πολιτών και κοινωνικούς φορείς αμέσως μετά τις εκλογές.

Ήταν από τους πρώτους ο κ. Γρίβας που ενημερώθηκε γι αυτήν την επιδίωξη, καθώς βρισκόταν ακόμη τότε στα «σκαριά» και πριν πάρει διαστάσεις, όταν τον επισκέφθηκα στο γραφείο του με συναγωνίστριά μου από το ΕΠΑΜ, μόλις έξι μέρες πριν δημοσιεύσει το εν λόγω άρθρο του. Όπου του μιλήσαμε για την αναγκαιότητα ενός κοινού μετώπου, με αφετηρία την εκλογική σύμπραξη δημοκρατικών, πατριωτικών και οπωσδήποτε αντιμνημονιακών δυνάμεων που επιδιώκουμε σ’ αυτές τις εκλογές, έτσι ώστε να δοθεί ξανά η ελπίδα στον κόσμο και να τον συσπειρώσει αναπτερώνοντας το ηθικό του.

Όπου του αναφέραμε για την τεράστια κρισιμότητα αυτών των εκλογών, εφόσον λόγω αναθεωρητικής βουλής, κινδυνεύουμε να συνταγματοποιήσουν τα μνημόνια αφαιρώντας κάθε νομικό έρεισμα στο οποίο μπορεί ακόμη να στηρίζεται ο λαός. Ζητώντας τη στήριξή του σ’ αυτό το μέτωπο που συγκροτείται, με τη συμβολική έστω παρουσία του στο ψηφοδέλτιο.

Ο κ. Γρίβας, αφού υποβάθμισε τους κινδύνους της συνταγματικής αναθεώρησης επειδή «δεν θα ισχύσουν άμεσα αλλά από τη μεθεπόμενη βουλή»(!), αρνήθηκε ευγενικά την πρότασή μας, με το επιχείρημα ότι η βουλή είναι Κίρκη και όποιοι κάθονται στις καρέκλες της, τους μεταμορφώνει σε γουρούνια γι αυτό και αρνείται την εμπλοκή του με τις εκλογές για να μην υποστεί και ο ίδιος αυτήν τη μεταμόρφωση! Ως εύσχημη και επιπόλαια μορφή άρνησης, ίσως να την δεχόμουν από άλλον, όχι όμως από τον κ. Γρίβα που μάλιστα, αφού έκανε το λάθος να αναφέρει ένα τέτοιο πρόσχημα, στη συνέχεια αναγκάστηκε να αναπτύξει και συλλογιστική επιχειρημάτων επ’ αυτού! Μου είναι δηλ. ακατανόητο από έναν Κλεάνθη Γρίβα, με το γνωστό σε όλους γνωσιακό, πολιτικό και ρηξικέλευθο υπόβαθρο, να φέρνει επιχειρήματα ρηχής ηθικολογίας κοινότατου μικροαστικού σκεπτικισμού (δεν του τα είπα αυτά για λόγους αβρότητας, φιλοξενούμενοι στο γραφείο του είμασταν άλλωστε). Διότι αν κάνεις το λάθος, ως πολιτικό υποκείμενο, και πάρεις στα σοβαρά τους λόγους που προέβαλε, ιδίως μάλιστα αν οι άνθρωποι που πλαισιώνουν έναν πολιτικό σχηματισμό αποδεχθούν μια τέτοια συλλογιστική, σημαίνει να απαξιώσεις την είσοδό σου στο κοινοβούλιο και άρα ν’ αφήσεις να το λυμαίνονται όλοι αυτοί που το ευνούχισαν! Για ποια ανατροπή να μιλήσεις, ποια λαϊκά συμφέροντα να επιδιώξεις να εκπροσωπήσεις, ποια απελευθέρωση της χώρας να πρεσβεύσει ένα μέτωπο λαϊκών δυνάμεων, εάν, αρνούμενο να αναλάβει τα ηνία της χώρας, αφενός υποδηλώνει την ανεπάρκειά του, αφετέρου επιτρέπει συνειδητά να την διοικούν ανενόχλητοι αυτοί που την ξεπούλησαν; Προτιμάς δε να υποστεί ο λαός κι η χώρα σου την ανείπωτη καταστροφή, μόνο και μόνο λόγω του φόβου σου ότι αν επιδιώξεις να παρέμβεις αποτελεσματικά για την ανατροπή του ζόφου, κινδυνεύεις… «να γίνεις γουρούνι», δηλ. να αλλοτριωθείς! Υπάρχει καλύτερο επιχείρημα που να οδηγεί στην απομάκρυνση από την κεντρική πολιτική σκηνή, που να σε μετατρέπει πολιτικά, αντί για «τέκνο της ανάγκης», απλώς σε άσφαιρο ακτιβιστή μεμονωμένων και σποραδικών διαμαρτυριών, βολεύοντας πλήρως τη δωσίλογη εξουσία για να συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο της;

Ο κ. Γρίβας ήταν σαφής ότι δεν έχει τη διάθεση να συμβάλλει, έστω και με συμβολική χειρονομία, στην αναγκαιότητα των καιρών. Δικαίωμά του αναφαίρετο και κανένας δεν θα μπορούσε να τον ψέξει για τις προσωπικές επιλογές του, αν δεν μας εξέπληττε με τη δημοσίευση του εν λόγω άρθρου του μετά από τη συνάντησή μας, με το οποίο, στην ουσία, προτείνει ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ (ίσως να μην φοβάται ότι οι βουλευτές του θα μεταμορφωθούν σε γουρούνια, ή να συμπέρανε ότι έχουν τόσο αποκτηνωθεί από την προηγούμενη θητεία τους που η μεταμόρφωσή τους έχει ολοκληρωθεί και δεν πάει άλλο). Αποδεικνύοντας με την πράξη του αυτή ότι μάλλον σφάλλαμε που τον προσεγγίσαμε, πιστεύοντας αφελώς ότι ανήκει σ’ εκείνη την πάστα των κοινωνικά καταξιωμένων που προτίθενται να συμβάλλουν στην απελευθερωτική προσπάθεια του λαού, όπως σφάλλαμε επίσης όταν νομίσαμε ότι εντέλει επιλέγει την ιδιωτεία. Ο κ. Γρίβας δεν επέλεξε την ιδιωτεία, αντίθετα, επέλεξε την άμεση τριβή του με τα κεντρικά πολιτικά δρώμενα. Όχι όμως στην παράδοση της πολιτικής παρακαταθήκης ενός Δημήτρη Γληνού, αλλά στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Στηρίζοντας το καθεστώς του δωσιλογισμού, της ιδιοτέλειας και του εφιάλτη που βιώνει ο λαός.

Ολοκληρώνοντας το άρθρο του ο κ. Γρίβας, επαναλαμβάνει το άλλοθι που δίνει στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλώντας και πάλι όλες αυτές τις εγκληματικές πράξεις που συνοπτικά ανέπτυξα, ως «λάθη, παραλείψεις, απειρία, άγνοια, βλακεία» κλπ, συμπληρώνοντας ωστόσο «χωρίς να υποβαθμίζεται η αναγκαία αυστηρή κριτική»!.. Διακρίνω κάποια νότα συνειδησιακής ελαστικότητας σε όλο αυτό ή κάνω λάθος; Γιατί τον θυμάμαι στα τέλη του 2013, να ξεσπαθώνει λάβρος λέγοντας (και πολύ σωστά) ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πειραματόζωο από το κονκλάβιο της Ε.Ε. και των δανειστών «επειδή έχει το πιο εξωνημένο πολιτικό προσωπικό, διατεθειμένο να πάρει οποιαδήποτε απόφαση και να εφαρμόσει οποιοδήποτε μέτρο σε βάρος της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες»! Σπάνια συναντάς τόσο οξυδερκή περιγραφή όπως η πιο πάνω! Αποδεικνύεται όμως πως όταν το πολιτικό προσωπικό με όλη αυτή τη χυδαία συμπεριφορά που εξαιρετικά περιέγραψε, δεν ανήκει στις παρατάξεις των Σαμαροβενιζέλων αλλά συμβαίνει να είναι «δικά μας παιδιά», δεν το αποκαλούμε εξωνημένο, δεν το ξεφωνίζουμε, αποκρύβουμε το ότι εφαρμόζει οποιοδήποτε μέτρο σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Αρκούμαστε απλώς σε μια «αναγκαία αυστηρή κριτική» και προτρέπουμε να τους ξαναψηφίσουμε!
Τα πιο πάνω, ο κ. Γρίβας τα έλεγε στην κατάμεστη αίθουσα του Ιανού, ως συμπαρουσιαστής του βιβλίου του Δημήτρη Καζάκη «Μονόδρομος η Ανατροπή». Τα χρόνια πέρασαν, η λήθη κάλυψε τη μνήμη εκείνης της άμεσης και οξυδερκούς κριτικής, το βάρος στους ώμους άμβλυνε τον κοφτερό της λόγο, μέχρι όπως φαίνεται να τον μεταλλάξει τελείως σε λόγο συνηγορίας προς την εξουσία – έστω και με μια τζούρα «αναγκαίας αυστηρής κριτικής»!

Ο κ. Γρίβας κλείνει το άρθρο του αφήνοντας να εννοηθεί ότι, στην επιλογή της ψήφου, «σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσει η σχέση μνήμης και λήθης που χαρακτηρίζει τον καθένα μας». Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του, αρκεί η πλάστιγγα της σχέσης αυτής, να μην ζυγιάζει εσκεμμένα υπέρ της λήθης όταν πρόκειται για τα πρόσφατα εγκλήματα και υπέρ της μνήμης μόνον για τα περασμένα, γιατί θα μοιάζουμε σαν τους μανάβηδες που κλέβουνε στο ζύγι. Με τραγική συνέπεια, αν εθιστεί κανείς σ’ αυτό, την επιλεκτική ευαισθησία του και την ελαστικότητα στις διακυμάνσεις της πολιτικής του συνείδησης.

Τιμώ τον άνθρωπο και επιστήμονα Κλεάνθη Γρίβα, γι αυτό και η πιο πάνω κριτική είναι αυστηρά πολιτική, απ’ αφορμή τη δημόσια στήριξή του στο σύγχρονο δωσιλογισμό με το κόκκινο -ή έστω το ροζέ- προσωπείο. Δεν αφορά το επιστημονικό του έργο, το ερευνητικό όπως και την κοινωνική του προσφορά, δεν αφορά το εν γένει συγγραφικό του έργο και την αξιόλογη αρθρογραφία του.

Γι αυτό, όσο «σκληρή» ή έντονη κι αν θεωρήσει κανείς τη γλώσσα που χρησιμοποίησα στα όσα έχω αναπτύξει, είναι ωστόσο αναγκαία ειδικά στις κρίσιμες συνθήκες που βρισκόμαστε, όπου η κριτική οφείλει να είναι ανελέητη προκειμένου να δει ο καθένας από μας πού έσφαλλε, να ξεπεράσουμε τις ανεπάρκειές μας, να υπερβούμε τον κακό μας εαυτό και τα όποια λάθη προηγούμενων επιλογών μας, έχοντας το θάρρος να αναθεωρήσουμε όπου απαιτείται. «Ανελέητη κριτική όλων όσων υπάρχουν» σύμφωνα με τον Μαρξ, «ανελέητη τόσο με την έννοια ότι δεν φοβάται σε ποια συμπεράσματα θα καταλήξει, όσο και με την έννοια ότι εξ’ ίσου δεν φοβάται να συγκρουστεί με τις όποιες κατεστημένες εξουσίες» (Καρλ Μαρξ, «Γράμματα στα Γερμανο-Γαλλικά Χρονικά»).

Τίποτα δεν έχει τελειώσει και όλα τώρα αρχίζουν. Οι βάσεις για την δημιουργία ενός ισχυρού πόλου αντιμνημονιακών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων που τέθηκαν, ίσως αποτελέσει τη θρυαλλίδα για να τελειώνουμε οριστικά με το καθεστώς κατοχής στη χώρα μας, με τα χρηματιστικά συμφέροντα που τη λυμαίνονται και την απροκάλυπτη ξένη εξάρτηση. Σ’ αυτό το στόχο δεν περισσεύει κανένας δημοκράτης πατριώτης, ανεξάρτητα αν κατά καιρούς υπέπεσε σε λάθη μέσα στη σύγχυση που επικρατεί ή στις πιέσεις που υφίσταται. Αξίες σαν τον Κλεάνθη Γρίβα, είναι απαραίτητες και πάντα καλοδεχούμενες στον αγώνα για την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την ευημερία του εργαζόμενου λαού σ’ αυτή τη χώρα.

Θεσσαλονίκη, 28/6/2019

Γιώργος Φωτεινός, μέλος της Π.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr