Πόσο κοστίζει η εξαγορά ενός κοινοβουλίου;

Του Δημήτρη Καζάκη

Τεράστια επιτυχία!

H ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε μια έκδοση 5ετούς ομολόγου της χώρας μας, 5 έτους διαρκείας, για 2,5 δισ. ευρώ, με κουπόνι 3,45% και με εμφανιζόμενη υπερκάλυψη πάνω από 5 φορές!
Αυτό όμως που δεν μας λένε είναι το πόσο τεράστια επιτυχία συνιστά στις μεθόδους εξαγοράς του πολιτικού προσωπικού η έκδοση ομολόγων από την κυβέρνηση. Και μάλιστα υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας και ασυδοσίας.

Κι αυτή η έκδοση, η επικαλούμενη «έξοδος στις αγορές», έγινε – όπως όλα δείχνουν – πρωτίστως για το «φοδράρισμα» της τσέπης του κυβερνώντος κόμματος και των ημετέρων του. Ανταμοιβή ίσως για το γεγονός ότι υπό καθεστώς «παλατιανού πραξικοπήματος» αλά Ιουλιανών 1965, μια κυβέρνηση μειοψηφίας και αποστατών «χάρισε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ μια νίκη με τη λήξη της διένεξης για το όνομα στα Βαλκάνια,» όπως αναφέρει διθυραμβικά το γνωστό πρακτορείο κερδοσκοπικών συμφερόντων Bloomberg (25/1/2019).
Τι άλλο εκτός από εξαγορά πολιτικού προσωπικού μπορεί να συνιστά αυτή η «έξοδος στις αγορές». Ιδίως όταν ο κ. Ντράγκι δήλωσε μόλις προχθές ότι «η ΕΚΤ θα εντάξει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα στην ποσοτική χαλάρωση όταν γίνουν επιλέξιμα. Αυτήν την στιγμή δεν πληρούν τα κριτήρια», (28.01.2019).

Ποιος σοβαρός επενδυτής θα τολμούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα υπό καθεστώς τέτοιας αβεβαιότητας; Μόνο ο «μιλημένος». Μόνο εκείνος που συναλλάσσεται στο παρασκήνιο με την κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Μόνο εκείνος που αγοράζει στο όνομα και προς όφελος υπουργών, στελεχών και ημετέρων της κυβέρνησης.

Η εξαγορά πολιτικού προσωπικού διαμέσου της έκδοσης ομολόγων είναι μια άκρως συνηθισμένη πρακτική τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια. Ειδικά από τότε που στην Ελλάδα ο δημόσιος δανεισμός μετατράπηκε σε ειδικό φεουδαρχικό προνόμιο της εκάστοτε κυβέρνησης, για το οποίο δεν ελέγχεται από κανέναν και δεν λογοδοτεί σε κανέναν.

Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις, ιδίως από την εποχή εκείνης του κ. Μητσοτάκη, επέβαλαν ως «άγραφο νόμο» τον δημόσιο δανεισμό χωρίς την προτέρα κύρωση από το κοινοβούλιο, όπως απαιτούσε έως τότε ο νόμος. Κατόπιν οι κυβερνήσεις Σημίτη κατοχύρωσαν με νόμο τον εν λευκώ και κεκλεισμένων των θυρών δημόσιο δανεισμό με ομόλογα χωρίς την προηγούμενη κύρωση του κοινοβουλίου.
Προκειμένου η διαχείριση του δημοσίου χρέους να γίνει ακόμη πιο αδιαφανής για την εξαγορά του πολιτικού προσωπικού, δημιουργήθηκε ο ΟΔΔΗΧ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους) προκειμένου η όλη επιχείρηση διαπλοκής της εκάστοτε κυβέρνησης με τους κερδοσκόπους της αγοράς να προστατευθεί απόλυτα.

Κι ας τόνιζε το Ελεγκτικό Συνέδριο ότι όταν διαπιστώνεται σημαντική απόκλιση από τις προβλέψεις του Προϋπολογισμού «δεν συνάδει με τις διατάξεις των άρθρων 79 παρ. 2 του Συντάγματος και 5 παρ. 2 και 8 παρ. 2 του Ν. 2362/1995, σύμφωνα με τις οποίες όλα τα έσοδα και έξοδα του Κράτους πρέπει να αναγράφονται στον Προϋπολογισμό και στον Απολογισμό και, σε περίπτωση που τα πραγματοποιούμενα έσοδα ή έξοδα αποκλίνουν σημαντικά από τις προβλέψεις, πρέπει να υποβάλλεται στη Βουλή συμπληρωματικός ή διορθωτικός Προϋπολογισμός προς ψήφιση, συνοδευόμενος από προσωρινό Απολογισμό του διαρρεύσαντος χρονικού διαστήματος.» (Έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επί του Απολογισμού των εσόδων και εξόδων του Κράτους έτους 2009 και του Γενικού Ισολογισμού της 31ης Δεκεμβρίου 2009, σ. 64)

Ποτέ δεν εφαρμόστηκαν οι προβλέψεις του Συντάγματος και του νόμου, ειδικά στην περίπτωση του δημοσίου δανεισμού. Και προκειμένου το πολιτικό προσωπικό να κερδοσκοπεί ασύδοτα και υπό καθεστώς απόλυτης προστασίας, εισήχθη στη Συνταγματική αναθεώρηση του 2001 η προστασία των υπουργών.

Μόνο ο μηχανισμός της κεντρικής τράπεζας είναι σε θέση να εντοπίσει τη διαδρομή των ομολόγων κι έτσι να αποκαλυφθεί το κύκλωμα εξαγοράς του πολιτικού προσωπικού. Για να μην διακινδυνεύει το πολιτικό προσωπικό, επιβλήθηκε καθεστώς ανεξαρτησίας της κεντρικής τράπεζας έναντι κάθε ελεγκτικής αρχής του δημοσίου.

Το καθεστώς αυτο της ανεξαρτησίας για την κεντρική τράπεζα έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα παραλογισμού εντός της ευρωζώνης, ώστε να μην μπορεί να διεξαχθεί κανενός είδους αποτελεσματική έρευνα για την εξαγορά πολιτικού προσωπικού από τις αγορές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ στη Σλοβενία, προκειμένου να σταματήσει η δικαστική έρευνα του Ελεγκτικού Συνεδρίου της χώρας για το bail-out, που εφαρμόστηκε το 2013 σε βάρος καταθετών και κατόχων τραπεζικών τίτλων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή περάτωσε την περασμένη εβδομάδα τη δίωξη της Σλοβενίας για την κατάσχεση εγγράφων της ΕΚΤ σε επιδρομή στην κεντρική τράπεζα της Λιουμπλιάνα πριν από τρία χρόνια, καθώς οι ερευνητές εξέτασαν το ρόλο της στη διάσωση των τραπεζών.

Ομερτά για την διαπλοκή και την εξαγορά του πολιτικού προσωπικού σε κάθε χώρα διαμέσου των τραπεζών. Αυτός είναι ο κύριος λόγος εκτίναξης του δημοσίου χρέους σ’ όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Πρώτα και κύρια στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει κανενός είδους έλεγχος ή λογοδοσία για το πολιτικό προσωπικό. Να γιατί ακόμη και το «πόθεν έσχες» των εκάστοτε κυβερνητικών στελεχών – ιδίως των πρωθυπουργών και των υπουργών – όλα αυτά τα χρόνια προτιμούν τα χαρτοφυλάκια ομολόγων.

Κι όπως είναι φυσικό η «μεταμνημονιακή» Ελλάδα υπό καθεστώς κατοχής των δανειστών και με την δικαιοσύνη καθ’ όλα υποταγμένη στις άνωθεν και έξωθεν επιταγές, προσφέρεται ιδιαίτερα για εκδόσεις ομολόγων, που κρύβουν συμφωνίες εξαγοράς στο παρασκήνιο. Ποτέ άλλοτε η χώρα μας δεν ήταν τόσο πρόσφορη για κάθε λογής εξαγορά πολιτικού προσωπικού.
Να θυμίσουμε επίσης για όσους δεν μασάνε κουτόχορτο τα εξής:

(α) Η Ελλάδα έχει δημόσιο χρέος που ξεπερνά τα 356 δισ. ευρώ και βρίσκεται σε ύψος άνω των 193% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα παγκόσμια μετά την Ιαπωνία σε ύψος χρέους ως προς το ΑΕΠ της.

(β) Το μέσο επιτόκιο του συνόλου των δανείων από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό προς την Ελλάδα βρίσκεται στο 1,62%. Με άλλα λόγια η Ελλάδα «βγήκε στις αγορές» για να δανειστεί με σχεδόν τριπλάσιο επιτόκιο από εκείνο του μηχανισμού.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν πρώτα και κύρια την εκτίναξη του δημόσιου χρέους στο άμεσο μέλλον. Μέσα στην επόμενη πενταετία αν συνεχίσουμε να δανειζόμαστε «από τις αγορές» με ανάλογο επιτόκιο, το δημόσιο χρέος θα πλησιάσει τα 400 δις ευρώ. Κι αν ακόμη η ελληνική οικονομία κατορθώσει να πιάσει τις προβλέψεις του ΑΕΠ με βάση το Μεσοπρόθεσμο 2019-2022, που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές, τότε το ύψος του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ σε 5 χρόνια από τώρα θα βρίσκεται και πάλι γύρω στο 190%. Κι όχι βέβαια στο 150% που αυθαίρετα εκτιμούν οι δανειστές.

Και για να αναχαιτιστεί η σχέση χρέους/ΑΕΠ θα χρειαστούν ακόμη πιο σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές απ’ ότι επί προηγουμένων μνημονίων.
Ας μην ξεχνάμε ότι χάρις σ’ αυτήν την πολιτική δημόσιου δανεισμού με ευρώ την περίοδο 2000-2009, η οποία στηρίχθηκε σε επιτόκια επιπέδου 3,4% και διάρκεια δεκαετίας, η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Πρόκειται για το περιβόητο «οικονομικό θαύμα» της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη και ύστερα του Καραμανλή, που εκθείαζαν με τις ετήσιες εκθέσεις τους όλα τα ευαγή ιδρύματα, όπως ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ.

Ακόμη και η Μέρκελ έδινε συχαρίκια όταν επισκέφτηκε στις 20 Ιουλίου το 2007 την Ελλάδα. «Η κ. Μέρκελ μίλησε με θερμά λόγια για τα επιτεύγματα της χώρας μας στην οικονομία, λέγοντας «τώρα έχετε 4% ρυθμό ανάπτυξης. Αυτό για μας είναι απλά ένα όνειρο», μετέδιδε το ΑΠΕ (20/7/2007).
Καλό είναι να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε με ύψος δημοσίου χρέους 298,5 δις ευρώ (31/12/2009), ήτοι 129% επί του ετήσιου ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς. Στις 31/3/2010 το ύψος του δημοσίου χρέους είχε ανέλθει στα 310,4 δις ευρώ, μετά την «τεράστια επιτυχία» της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου να βγει δύο φορές στις αγορές για να δανειστεί με επιτόκιο κοντά στο 4% και υπερκάλυψη προσφορών έως 5 φορές το ύψος των ομολόγων.

Στις 30/6/2010 το ύψος του δημοσίου χρέους ανερχόταν στα 316,9 δις ευρώ και η Ελλάδα ήδη βρισκόταν υπό καθεστώς μνημονίων και «δανειακής διευκόλυνσης» από τις κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης.

Κι όμως σήμερα με το δημόσιο χρέος στα 356 δις ευρώ ή στο 193% του ΑΕΠ, υπό καθεστώς γενικής εκποίησης και κατοχής με το πολιτικό προσωπικό να είναι σε θέση να εξαγοράζεται τόσο φανερά, όσο ποτέ για να «κλείσει» κάθε λογής άτιμης συμφωνίας, έχουν το θράσος τα παπαγαλάκια να εκθειάζουν την «έξοδο στις αγορές».

Ναι κύριοι, η «Ελλάδα είναι στη μόδα», όπως γράφουν και λένε οι πιο αδίστακτοι.
Είναι «στη μόδα» για τους επενδυτές γύπες των αγορών που τρέφονται με κουφάρια χωρών και λαούς σε γενοκτονία.

Ο Δημήτρης Καζακης είναι Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr