Τα Χριστούγεννα Ενός Συνταξιούχου

Της Ειρήνης Αντωνίου

«Κι όπως είπαμε, παππού, τα Χριστούγεννα σε περιμένουμε! Χριστουγεννιάτικο τραπέζι χωρίς εσένα δεν γίνεται!» είπε η Ρηνούλα, πριν χαιρετήσει τον κυρ-Αλέκο στο τηλέφωνο, αφήνοντάς τον με έναν κόμπο στο λαιμό να νιώθει το ‘αδιέξοδο’ των Χριστουγέννων να τον πλησιάζει όλο και περισσότερο…

Μετά τον πρόωρο χαμό της γυναίκας του, η μόνη του οικογένεια ήταν ο γιος του, η νύφη του και η Ρηνούλα, που είχε πάρει όχι μόνο το όνομα της μακαρίτισσας αλλά και τα μεγάλα μαύρα μάτια της. Κι όταν ο γιος του έμεινε άνεργος πριν από 7 χρόνια και σκέφτηκε να μεταναστεύσει – χωρίς τη γυναίκα του, που δεν μπορούσε να αφήσει τη δουλειά της, και την τότε τρίχρονη κόρη του - του είπε: «Γιέ μου, πάνω απ’ όλα η οικογένεια. Η οικογένεια πρέπει να μένει δεμένη. Θα σε βοηθήσω κι εγώ μέχρι να ξαναβρείς δουλειά».

Κι ο γιος του δεν έφυγε. Ποιος ξεριζώνεται από την πατρίδα του, αν μπορεί να το παλέψει έστω και λίγο; Ποιο παιδί αφήνει την αγκαλιά της μάνας του, για να πάει σ’ άλλη μάνα, επειδή είναι πιο πλούσια; Και μετά από πολλές δυσκολίες, ευτυχώς, βρήκε και δουλειά, γιατί το τσεκούρι άρχισε να πέφτει ανελέητο κάθε τόσο στη σύνταξη του κυρ-Αλέκου και να περιορίζει την ευχέρεια «βοήθειας».

Ούτε τα πιστεύω του, λοιπόν, ούτε η κατάστασή του τού επέτρεπαν να απουσιάζει από την οικογενειακή Χριστουγεννιάτικη σύναξη. Αλλά, πώς να πάει; Με άδεια χέρια; Να μην ψωνίσει δώρα για τα παιδιά του και την εγγόνα του; Φυσικά, το ξέρουν ότι έχει πάνω από ένα χρόνο να πάρει επικούρηση από την Τράπεζα… Ναι, βέβαια, την Εθνική, την μεγαλύτερη ελληνική Τράπεζα… Αυτή που υπηρέτησε επί 35 ολόκληρα χρόνια… Τέτοιες χρονιάρες μέρες δε, στα κάτεργα λιγότερο θα δούλευε! Τι ατέλειωτες ουρές μπροστά στα γκισέ! Κι εκείνος σχεδόν έκανε ρεβεγιόν Χριστουγέννων μαζί με τους συναδέλφους του, για να «κλείσουν» ταμείο – να συμφωνήσουν εισπράξεις-πληρωμές-υπόλοιπα με το χέρι και την αριθμομηχανή!! Πού κομπιούτερ τότε…

Τώρα, συνταξιούχος πια, τους συναδέλφους τούς συναντά είτε στο ΤΥΠΕΤ – όλοι λίγο-πολύ έχουν και κάποιο πρόβλημα υγείας – είτε στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που κάνουν μια για το «κόψιμο» του ΛΕΠΕΤΕ, μια για τις περικοπές των συντάξεων και των Δώρων, μια για τις αυξήσεις της φορολογίας και πάει λέγοντας…

Πώς να αγοράσει δώρα για τους δικούς του; Η σύνταξή του έχει μείνει μισή από πέρυσι. Δώρο Χριστουγέννων έχει πάνω από πέντε χρόνια να πάρει. Οι δόσεις του δανείου δεν λένε ούτε να «παγώσουν», ούτε να μειωθούν. Οι φόροι αυξάνονται συνέχεια. Για τα φάρμακά του όλο και πιο βαθιά βάζει το χέρι στην τσέπη…

Εδώ και 8 χρόνια, ειδικά τα Χριστούγεννα, νιώθει μια πλάκα στο στήθος, που γίνεται όλο και πιο βαριά. Φέτος, όμως, την νιώθει ασήκωτη. Καλά να του λείπει η Ειρήνη, η γυναίκα του. Ο Θεός αποφάσισε να του την πάρει, τι μπορεί να κάνει; Αλλά, γιατί να του λείπει η άνεση και η σιγουριά, που δικαιούται να έχει μετά από 35 χρόνια μόχθου μέσα στην Τράπεζα; Ποιοι παριστάνουν τον Θεό και αποφάσισαν να τον ρίξουν στο βάραθρο της στέρησης και της μιζέριας; Κι αντί να χαλαρώνει με τα παιδιά του δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, γιατί πρέπει να στήνεται μέσα στο κρύο και να συμμετέχει μια σε διαδηλώσεις μια σε καταλήψεις - λες και είναι φοιτητής - με τους συναδέλφους του, που τους πονούν τα πόδια και η μέση από τ’ αρθριτικά; Γιατί πρέπει να διεκδικεί τα αυτονόητα; 

Κι όμως, θα αγοράσει δώρα! Και θα περάσει τα Χριστούγεννα με τα παιδιά του και την εγγονή του! Κάποιους φόρους, κάποιο δάνειο θα αφήσει απλήρωτα – σάμπως δεν έχει δώσει ένα σκασμό λεφτά σε δανειστές και τράπεζες μέχρι τώρα; Ούτε μεγιστάνας να ’τανε! Εξάλλου, η Ρηνούλα εκτιμάει τα δώρα του κι ας μην είναι ακριβά. Συνήθως της χαρίζει ένα παιγνίδι που ακονίζει το μυαλό ή ένα βιβλίο. Και πάντα χαίρεται και χαμογελώντας τον κοιτάζει με εκείνο το γλυκό βλέμμα της, ίδιο με της γυναίκας του, που του ζεσταίνει την καρδιά.

Κι ήρθαν τα Χριστούγεννα, κι έφτασε εκείνη η στιγμή. Μόλις η Ρηνούλα είδε το βιβλίο, που της χάρισε ο παππούς της, έλαμψε ολόκληρη! «Το θέατρο στην αρχαία Ελλάδα» διάβασε τον τίτλο μεγαλόφωνα κι ο χείμαρρος του ενθουσιασμού της ήταν ασυγκράτητος: «Παππού, σ’ ευχαριστώ πολύ! Σ’ ευχαριστώ για όλα τα υπέροχα βιβλία που μου έχεις φέρει! Και μαζί τους, μου έφερες τις τέχνες, τις ομορφιές της Γης μας, τα μυστήρια του σύμπαντος! Εξερευνητές, εφευρέτες και ήρωες έχουν παρελάσει μπρος στα μάτια μου! Πόσες ιστορίες από την ελληνική μυθολογία με έχουν συναρπάσει! Αλλά και πόσους αγώνες για την ελευθερία και την ισότητα μού έχεις διηγηθεί!»

«Και μην ξεχνάς ότι ο παππούς σού έχει μιλήσει και γι’ άλλα, ίσως και πιο σημαντικά», συμπλήρωσαν οι γονείς της. «Για παράδειγμα, ότι πρέπει να σεβόμαστε την οικογένεια και την πατρίδα όλων των ανθρώπων, ώστε να απαιτούμε κι εμείς να σέβονται τη δική μας οικογένεια και τη δική μας πατρίδα».

Κι η παιδική φωνούλα σαν το μαγευτικό τραγούδι των Σειρήνων αντήχησε στ’ αυτιά του: «Ναι, το ξέρω!  Έχω τον καλύτερο παππού του κόσμου!» 
Ήταν σίγουρος ότι η μακαρίτισσα η γυναίκα του ήταν εκεί μαζί τους και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο παρακολουθούσε την Ρηνούλα να ανοίγει διάπλατα τη μικρή αγκαλιά της και τρέχοντας να χώνεται στον κόρφο του. Το δάκρυ του κυρ-Αλέκου στέγνωσε στις μπούκλες της Ρηνούλας. Η εγγονή του τού είχε κάνει το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο…

Η Ειρήνη Αντωνίου είναι συνδικαλίστρια, συνταξιούχος της Εθνικής Τράπεζας
και γραμματέας της Τ.Ο. Αμαρουσίου-Πεύκης-Λυκόβρυσης του Ε.ΠΑ.Μ.