Παγκοσμιοποίηση, το σημερινό ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού

Του Γιώργου Γιαγκίδη

Η παγκοσμιοποίηση, σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, δεν βασίζεται σε ένα ισχυρό και εξέχον κράτος, αλλά σε μια παντοδύναμη χρηματιστηριακή νομενκλατούρα ή ομάδα ιδιωτών, με στόχο την υπερεξουσία και ταυτόχρονα την όσο το δυνατό εντονότερη κερδοφορία. Απέναντι λοιπόν στην παγκοσμιοποίηση, που σήμερα ρευστοποιεί σε χρήμα όλη την ανθρώπινη δυναμική, κεντρικός εχθρός στέκεται το κράτος-έθνος. 

Διότι πλέον είναι ευνόητο, ειδικά μετά το αποτυχημένο πολεμικό εγχείρημα του Βιετνάμ μέσα στην δεκαετία το ‘70, πως οι στρατιωτικοί πόλεμοι είναι δαπανηροί και προσελκύουν έντονα το λαϊκό ενδιαφέρον εναντίον τους, με αποτέλεσμα να πρέπει να εφευρεθεί μια πιο «εξευγενισμένη»
αλλά εξίσου επώδυνη μέθοδος «θανάτου», με αιχμή του δόρατος τον οικονομικό παράγοντα. 

Εδώ ακριβώς πατούν τόσο η «μαλακή» αριστερά όσο και η δεξιά, που παίζουν με τους κανόνες του κεφαλαίου και απλά διαπραγματεύονται μια καλύτερη θέση κάτω από τον «καπιταλιστικό ήλιο». 

Ο ιμπεριαλισμός βασίστηκε σε ένα κράτος γίγαντα, ενώ η παγκοσμιοποίηση θέλει την υπέρβαση του κράτους ή και τον πλήρη αφανισμό του, χάριν μιας νέας μορφής οργάνωσης που όλα τα θωρεί και όλα τα καθορίζει, με τις περίφημες «αγορές», οι οποίες καθορίζουν την πορεία ολόκληρων λαών σήμερα, χρεοκοπώντας τους ή μη, ως το σύγχρονο άρμα της δυτικής κυρίως καπιταλιστικής μηχανής. 

Χαρακτηριστικά τα εξής δεδομένα: 

1. Το 2017 το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού της γης απόκτησε το 82% του συνολικού παραχθέντος πλούτου. 

2. Τέσσερις μόλις ημέρες χρειάζεται ένας CEO που εργάζεται για ένα από τα πέντε κορυφαία FashionBrands, για να κερδίσει όσα ένας εργάτης από το Μπαγκλαντές σε ολόκληρη τη ζωή του. 

3. Μόλις 8 άτομα κατέχουν πλούτο που ισούται με το σύνολο της περιουσίας 3,5 δις ανθρώπων, δηλαδή του 50% του πληθυσμού της γης (OXFAM, 2018). 

4. Tο πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το έτος 2000 το 54,1% του συνολικού πλούτου της Ελλάδος, το 2007 το 48,6%, ενώ το 2014 το 56,1%, με το ποσοστό κάθε έτος να έχει ανοδική πορεία (CreditSuisse, 2014). 

Η παγκοσμιοποίηση έχει ως πυλώνες τρία (3) διακριτά στοιχεία: 

1. Το κεφάλαιο δεν γνωρίζει, ούτε πρέπει να αντιμετωπίζει τα τείχη των ανεξάρτητων κρατών, πρέπει δηλαδή να έχουμε ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου στις αγορές, δίχως περιορισμούς και φορολογικές επιβαρύνσεις. 

2. Πρέπει να υπάρχει ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών. Το εγχώριο προϊόν οφείλει να μένει απροστάτευτο και να παραμερίζεται χάριν του διεθνούς προϊόντος, που συνήθως αποτελεί καρπό των πολυεθνικών εταιρειών. 

3. Πρέπει να υπάρχει ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού, δηλαδή μεταναστών. Εδώ συνίσταται η μεγάλη ανάγκη επιβολής της απαλλαγής των λαών από κουλτούρα, ήθη, έθιμα, πατριωτισμό, εθνισμό κ.ά., με σκοπό την ευκολότερη υιοθέτηση της «κουλτούρας του μετανάστη», που τον ωθεί να πορεύεται όπου το κεφάλαιο θελήσει. Φυσικά, ο μόνος κερδισμένος είναι το κεφάλαιο, καθώς μιλάμε για διακίνηση φθηνού εργατικού δυναμικού από τις αδύναμες χώρες προς τις ισχυρότερες, με τους χειρότερους όρους τόσο για τον εργάτη όσο και για τον λαό υποδοχής. 

Ιστορικά, η συγκρότηση  του κράτους-έθνους αποτέλεσε ταξική νίκη των λαών, που έσπασε τα στεγανά και τις αλυσίδες των απύθμενων και ατέρμονων αυτοκρατοριών. Επίσης, μέσα από επαναστάσεις και νίκες, έδωσε φωνή στους λαούς και τις διεκδικήσεις τους και έτσι το κράτος-έθνος αποτέλεσε ένα δημιούργημα απευθείας από τους λαούς, μέσα από το αίμα, τους αγώνες και όνειρα τους, ειδικά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν είδαμε σύσσωμους λαούς να αντιστέκονται στη ναζιστική λαίλαπα, που στόχευε σε ένα παγκοσμιοποιημένο ναζιστικό μοντέλο ως χωνευτήρι λαών. 

Ετσι λοιπόν βλέπουμε να προωθείται η ατομική ελευθερία έναντι της συλλογικής, δηλαδή να καταναλώνουμε όλη την ενέργεια μας στα δικαιώματα κάποιας εσωτερικής κοινωνικής ομάδας, την ίδια ώρα που τα παλλαϊκά αιτήματα προσπερνιούνται και η συλλογική ελευθερία των λαών ωθείται στο μαράζωμα -ένας άψογος, έντεχνος αποπροσανατολισμός. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εμπειρία της Ελλάδας, όπου εμμονικά η καθεστηκυία τάξη, ως φερέφωνο της παγκοσμιοποίησης, προσπαθεί να δημιουργήσει εμφύλιο ζήτημα, με την τάση να διχάσει τον λαό σε «διεθνιστές» και «εθνικιστές», βαφτίζοντας τον αγνό πατριωτισμό «εθνικισμό» ή ακόμα και φασισμό, ενώ ο «διεθνισμός»– απατριδισμός θεωρείται εχέγγυο προσόν, με πολλούς να ξεχνούν την ίδια ώρα, πως είναι το κυριότερο χαρτί της παγκοσμιοποίησης και στοχεύει με τα ίδια μέσα στην ενδυνάμωση της. 

Έτσι νεκρανασταίνεται με πάθος το πτώμα του φασισμού στον κόσμο, καθώς πλέον τον παρατηρούμε απόλυτα δεμένο με το κεφάλαιο. 

Τα ιδεολογήματα λοιπόν για αυτούς δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού και αλλάζουν ανάλογα τις συνθήκες, καθώς ο πατριωτισμός έχει παραμεριστεί χάριν της επέλασης της παγκοσμιοποίησης, της πιο ακραιφνούς μορφής καπιταλισμού, με στόχο την υποδούλωση των λαών από διεθνείς νομενκλατούρες, χάριν του οικονομικού υπερκέρδους, που για να μας τους διαπεράσουν πρέπει να σπάσουν το προστατευτικό κέλυφος του κράτους-έθνους. 

(Πηγή έμπνευσης, σε μεγάλο βαθμό, του παρόντος άρθρου αποτελεί το νέο και εξαιρετικό βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση «Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού». Κομμάτι του παρουσιάστηκε από τον ίδιο πρόσφατα, στην ημερίδα του Ε.ΠΑ.Μ. «Εθνικά Θέματα: Πως συγκροτείται το Γεωπολιτικό Μνημόνιο», μιας προσπάθειας συζήτησης επί της ουσίας, με όραμα, στόχους και θέσεις για το πώς τούτη η πατρίδα και οι λαοί του κόσμου θα ελευθερωθούν από τον Ευρωατλαντικό χαλκά του ΝΑΤΟ και άλλων καλοθελητών.) 

Ο Γιώργος Γιαγκίδης είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Τ.Ο. Θεσσαλονίκης.