Οι νοτιοσλάβοι διαχρονικά επιβουλεύονται την Ελλάδα και οι ευρωατλαντιστές επικυριαρχούν

Tου Γιώργου Βαζάκα


«… Η Πολιτεία λωλάθηκε κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη…»
Κωστής Παλαμάς         

Θα ξεκινούσαμε λέγοντας ποιος από τους Συνέλληνες σήμερα δεν αγωνιά και δεν ανησυχεί βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας οτιδήποτε σχετικό με τα εθνικά μας θέματα. Από τη μεριά μας με ανάλογη ευαισθησία,  θα παρουσιάσουμε κάποιες – δε θα τις έλεγα απόψεις – αλλά ιστορικές γνώσεις για το τόσο τουλάχιστον από το 1991 πολυσυζητημένο  πολύπαθο θέμα, που αφορά στη Μακεδονία μας και τη γειτονική περιοχή των Σκοπίων. Από την προηγούμενη χρονιά συζητήσεις επί συζητήσεων, κεντρική υπόθεση στα «πάνελ» των μέσων ενημέρωσης, συλλαλητήρια, χαμός, για να αναγνωρισθεί ή για να μη αναγνωρισθεί από την Ελλάδα το κράτος των Σκοπίων με όνομα που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία. Η Ελληνική κυβέρνηση παρά την πλειοψηφία του λαϊκού αισθήματος προχώρησε, όπως ξέρουμε στο προσύμφωνο των Πρεσπών αποδεχόμεη για τα Σκόπια το όνομα Βόρεια Μακεδονία. Κι η ένταση κι ο αναβρασμός καλά κρατεί και να δούμε… Κι αν το θέμα δεν επιλυθεί, όπως αρμόζει στο ελληνικό δίκαιο και σύμφωνα προς τα διεθνώς νόμιμα, η αναταραχή θα συνεχισθεί για πολύ…

Στο άρθρο μας θα αναφέρουμε κάποια στοιχεία, κάποια δεδομένα, που κρίνουμε πώς το «Σκοπιανό» κατά τα διεθνώς νόμιμα μπορούσε να είχε άλλη αντιμετώπιση από τη μεριά της Ελλάδας και για την περίοδο στο βάθος των παρελθόντων χρόνων και για την περίοδο μετά το 1991 μέχρι τις μέρες μας.

Λοιπόν δε θέλουμε να εντυπωσιάσουμε, αλλά είναι ιστορική αλήθεια, οι αυτοκρατορίες της Ευρώπης από το 19^ο αι. και κυρίως η Αυστροουγγαρία και η Τσαρική Ρωσία εποφθαλμιούσαν τη Μακεδονία θέτοντας από τότε θέμα : «Αυτονομίας της Μακεδονίας». Και  τότε με τη συνθήκη του Βερολίνου 1878 αυτό επιδίωκαν: Μικρά κράτη, υβριδικής μορφής στα Βαλκάνια υπό την προστασία τους. Μήπως με την ίδρυση του κρατιδίου των Σκοπίων σήμερα οι ευρωατλαντιστές μάς γυρίζουν πίσω στη συνθήκη του Βερολίνου; Πάντα η ιστορία κάνει κύκλους.

Ναι, αλλά τα επακολουθήσαντα γεγονότα οι αιματηροί βαλκανικοί πόλεμοι, απελευθέρωσαν τους βαλκανικούς λαούς κι αυτοί συγκρότησαν με τους αγώνες τους την εθνογένεσή τους και καθορίστηκαν τα σύνορά τους, όπως κατοχυρώθηκαν και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα από την περίφημη συνθήκη του Βουκουρεστίου  το 1913. Κατά τη συνθήκη αυτή – οι συνθήκες θέσμια ειρήνης, είναι απαράβατες – η περιοχή των Σκοπίων ανήκει στη Σερβία.

Και στις μέρες μας,  οι συνολικές ενέργειες των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1991 μέχρι και τώρα τόσο στο θέμα της αναγνώρισης του κρατιδίου, όσο στην ονοματοδοσία του βάζουν τορπίλη σε μια βασική συνθήκη, του Βουκουρεστίου, που καθορίζει τα βόρεια σύνορά μας και με την Αλβανία. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το «κράτος» των Σκοπίων είναι ένα κράτος υβριδικής μορφής (=διασταύρωσης λαών) που προέκυψε από την εμπόλεμη επέμβαση των ευρωατλαντιστών στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δηλ. σε ανεξάρτητο κράτος μέλους του ΟΗΕ, με αποτέλεσμα τη διάλυσή της.

Γι’ αυτό και μόνο έπρεπε κάθε σκέψη για αναγνώριση των Σκοπίων εκ μέρους της Ελλάδας  να είχε απορριφθεί, γιατί αυτό παραβιάζει τη βασική συνθήκη του Βουκουρεστίου και κατά συνέπεια πολύ φοβούμαστε, ότι ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου στα Βαλκάνια. Φανταζόμαστε τους Βούλγαρους να μας ζητάνε αυτά, που μας ζητούσανε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, δηλ τη Δ. Θράκη ή την Καβάλα; Ή οι Αλβανοί την Παραμυθιά; Με άλλα λόγια αναθεωρούνται έτσι σύνορα όχι μόνο για μας, αλλά για όλα τα Βαλκάνια. Δεν είναι καθόλου αστείο να μπει θέμα Ντομπρουτσά ανάμεσα σε Βουλγαρία και Ρουμανία.

Πώς είναι δυνατόν να μην κουβεντιάζεται καθόλου, ότι η αναγνώριση απόσχισης ενός κράτους προς όφελος ξένων συμφερόντων και με τη μεθόδευση ξένων δυνάμεων σε βάρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας αποτελεί νομικό προηγούμενο, για να μας κάνουν τα ίδια σε μας είτε στη Μακεδονία, είτε στην Ήπειρο, που τώρα βλέπουμε και τον αλυτρωτισμό των Αλβανών ή στη Θράκη με τους Τούρκους;

Δυστυχώς οι άσχημοι χειρισμοί εκ μέρους της Ελλάδας άρχισαν από τότε, το 1991, από τότε που ξεκίνησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τότε η Γερμανία διέδιδε, ότι όποιο ομόσπονδο τμήμα ανεξαρτοποιούνταν από τη Γιουγκοσλαβία, αυτή θα το αναγνώριζε και παράλληλα θα το ενίσχυε οικονομικά. Η ενέργεια αυτή της Γερμανίας κατά τις αποφάσεις του ΟΗΕ για το σχετικό ζήτημα είναι επιθετική πράξη και απαγορεύεται ρητά από τον ΟΗΕ για τις φιλικές σχέσεις ανάμεσα σε κράτη. Το γεγονός αυτό και μόνο έδινε το δικαίωμα να πει η Ελλάδα, όχι στα Σκόπια. Δεν το επικαλέστηκε ποτέ.

Ακόμη το 1991  η ΔΑΣΕ (Οργανισμός Ασφάλειας και Σταθερότητας στην Ευρώπη), σημερινός ΟΑΣΕ γνωμοδότησε τονίζοντας ότι δεν αρκούν σε ένα πληθυσμιακό σύνολο ανθρώπων, για να αυτοπροσδιορισθεί ως έθνος και άρα να έχει κυριαρχικά δικαιώματα, το θρήσκευμα, η γλώσσα ή η πολιτιστική παράδοση. Αυτά τα στοιχεία – τα έχουν τα Σκόπια – αλλά δεν είναι έθνος, είναι μια μειονότητα, όπως ήταν πριν αποσχισθούν στα πλαίσια ενός κυρίαρχου έθνους, το οποίο με όρους δημοκρατίας τα επέτρεπε ελεύθερα να αυτοπροσδιορίζονται. Τη γνωμοδότηση αυτή της ΔΑΣΕ αντί η χώρα μας να την κάνει σημαία και να αποκλείσει τις εξελίξεις γύρω από την αναγνώριση των Σκοπίων και αυτή δεν τη χρησιμοποίησε.

Όμως σ’ αυτή τη στιγμή, στα 1991 το παιχνίδι των Ευρωαμερικάνων άρχισε να παίζει… Έπρεπε πάση θυσία να γίνει αναγνώριση των Σκοπίων. Τότε δεν τους ενδιέφερε τόσο με ποια ονομασία. Έπρεπε να περάσει η αναγνώριση αποκλειστικά από την Ελλάδα – πόσο φανερό είναι αυτό σήμερα – γιατί  αν δεν γινόταν απ’ αυτή δε θα υπήρχε αναγνώριση γενικά. Εάν έστω κι ένα από τα θεμελιωμένα κράτη εκείνης της εποχής στα Βαλκάνια δεν προχωρούσε στην αναγνώριση, δε θα μπορούσε να προχωρήσει κι ο διαμελισμός της τότε Γιουγκοσλαβίας και πρωτίστως η διάσπαση της Σερβίας από το Κόσσοβο και το Μαυροβούνιο.

Κι έτσι σ’ αυτή τη χρονική στιγμή το παιχνίδι αρχίζει με την ονοματοδοσία.  Κυβέρνηση τότε στην Ελλάδα το 1991-1992 ήταν του μακαρίτη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με υπουργό εξωτερικών τον κ. Αντ. Σαμαρά. Αυτή η κυβέρνηση συμφώνησε μέσα στο πλέγμα των διεργασιών ή των πιέσεων για τις αποσχίσεις κρατών στα Βαλκάνια, που αναφέραμε πιο πάνω, κάτι πρωτοφανές για τα διεθνή δεδομένα – δεν έχουμε άλλο προηγούμενο – συμφώνησε λοιπόν να αναγνωρισθεί και να γίνει δεκτό το αποσχισθέν κράτος των Σκοπίων στον ΟΗΕ  με την προσωρινή ονομασία: FYROM=ΠΓΔΜ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας).

Νομίζουμε ότι αυτή η ελληνική αποδοχή υπήρξε και το μοιραίο λάθος για τις εξελίξεις ως προς την ονοματοθεσία στα Σκόπια. Οποιαδήποτε άρνηση στο όνομα των Σκοπίων της λέξεως Μακεδονία, είτε επίσημη, είτε λαϊκής έκφρασης δεν μπορεί να μη προσκρούσει σ’ αυτό το δεδομένο. Και μια αξιοσημείωτη πιστεύουμε λεπτομέρεια για το θέμα. Στο τότε υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης Κων/νου Μητσοτάκη συμμετείχε  ως υπουργός και ο κ. Μίκης Θεοδωράκης και λέγεται ότι γι’ αυτή τη σημαντική απόφαση της κυβέρνησης, για το FYROM διαφώνησε… Το ερώτημά μας, γιατί δεν παραιτήθηκε τότε; Οι σημερινοί του αγώνες, για να μη έχει το όνομα των Σκοπίων τη λέξη Μακεδονία, είναι φανερό ότι σκοντάφτουν σημαντικά στην επιλογή: ΠΓΔΜ., της κυβέρνησης Κων/νου Μητσοτάκη, όπου συμμετείχε.

Και μετά τη συμφωνία για την προσωρινή ονομασία Σκοπίων στον ΟΗΕ με το αρτικόλεκτο: ΠΓΔΜ από το 1992 μέχρι τις μέρες, χωρίς λεπτομέρειες – λίγο πολύ όλοι τα γνωρίζουμε – διαμορφώθηκε το εξής σκηνικό. Οι Σκοπιανοί ανένδοτα θέλουν να ονομασθούν Μακεδονία και στην Ελλάδα μας κυριάρχησε η εναντίωση στις βλέψεις των Σκοπιανών, αναβρασμός λαϊκά συλλαλητήρια, αλλά χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα. Απ’ όλα αυτά οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις στο κοινοβούλιο κατέληξαν: Στα Σκόπια να δοθεί μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Όμως αν και διατύπωσαν αυτή τη θέση, στις πολιτικές διαβουλεύσεις τους δεν ακούσαμε καμιά άποψη που να εξειδικεύει συγκεκριμένα πώς θέλουν το γεωγραφικό προσδιορισμό. Σ’ αυτό τους βοηθά η ίδια η κοντινή ιστορία της περιοχής. Και να  τι εννοούμε: Στα 1929 ο τότε βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας Αλέξανδρος ο Α΄ διαίρεσε το βασίλειό του σε εννιά επαρχίες (μπανοβίνες στη σερβοκροατική διάλεκτο). Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και η μπανοβίνα του Βαρδάρη (bardaska), δηλαδή η περιοχή των Σκοπίων. Η περιοχή ήταν από τότε πολυεθνική, γι’ αυτό ο βασιλιάς Αλέξανδρος ο Α΄ δημιούργησε αυτές τις 9  μπανοβίνες με βάση τη γεωγραφία της κάθε περιοχής, δηλαδή βασισμένος σε ονόματα ποταμών, λιμνών κλπ. Ο ποταμός, για να δώσει το γεωγραφικό προσδιορισμό στο χώρο των Σκοπίων υπήρξε ο Βαρδάρης δηλαδή ο Αξιός.

Αυτό ήταν ένα ωραιότατο παράδειγμα πρότασης για την ονοματοδοσία στα Σκόπια, μια που το επίσημο ελληνικό πολιτικό προσωπικό ήθελε γεωγραφικό προσδιορισμό σ’ αυτό το όνομα. Δυστυχώς αυτό το ιστορικό επιχείρημα όχι μόνο δεν ακούστηκε ως άποψη, αλλά ούτε και προτάθηκε. Και κυρίως μ’ αυτό κυριολεκτείται η έννοια γεωγραφικός όρος (ονομασία σχετιζόμενη με γεωγραφία: ποταμό, θάλασσα ή βουνό). Μα και όρος Μακεδονία είναι γεωγραφικός. Και φυσικά είναι, αλλ’ όμως ουσιαστικά περιέχει κι άλλα συστατικά στοιχεία (πολιτιστικά, κοινωνικά, εθνικής ταυτότητας) κι επομένως δεν αποτελεί όρο που να προσδιορίζει γεωγραφική περιοχή, μια που έχει και τα πολλά αναφερθέντα συστατικά στοιχεία.  Και αυτά τα καπηλεύονται οι Σκοπιανοί, αν πάρουν ονομασία με τη λέξη Μακεδονία.

Αξίζει τώρα να δούμε πώς φτάσαμε στις ηλιθιότητες των Σκοπιανών, να προπαγανδίζουν ότι είναι Μακεδόνες και ότι ο Μ. Αλέξανδρος ήταν Σλάβος, αν και το ξέρουν – ο πρώτος πρόεδρός τους ο Γκλιγκόρωφ το ’χε δηλώσει: Είμαστε Σλάβοι και φθάσαμε εδώ τον 7^ο αι. Λοιπόν με τη σειρά: Ήδη προαναφέραμε τι συνέβη στην περιοχή το 1929 που αυτή ονομάστηκε μπανοβίνα Bardaska και διατηρήθηκε με αυτή την ονομασία μέχρι το 1941, οπότε την κατέλαβαν οι Γερμανοί Ναζί. Τότε μοιράζοντας την περιοχή στη Σερβία, τη Βουλγαρία και την Αλβανία δημιούργησαν πρώτοι αυτοί στα Σκόπια το λεγόμενο Μακεδονικό κράτος.

Οι Γερμανοί Ναζί λοιπόν πρώτοι εμβολίασαν τους γείτονές μας με την ιδεολογία του Μακεδονισμού κι όχι ο Τίτο. Τότε οι Γερμανοί Ναζί δώσανε εξουσίες στο διαβόητο ΒΕΜΕΡΟ, πρόγονος του σημερινού, που τότε όμως στελεχώνονταν από εγκληματίες, που από τη δεκαετία του ’30 διακινούσαν όπλα και όπιο. Το ΒΕΜΕΡΟ με επικεφαλής τον Μιχαήλωφ, τον Πρωτογέρωφ και τον Αλεξαντρώφ διέπραξαν πάμπολα εγκλήματα, φτάνοντας και μέχρι τα νότια στο χώρο της ελληνικής Μακεδονίας. Εδώ συνέδρασαν με το λεγόμενο σύνταγμα Πούλιου συνεργαζόμενου με τον επικεφαλής των Ναζί, τον αιμοσταγή Σούμπερτ. Εκείνο το ΒΕΜΕΡΟ παρά την αιμοσταγή δράση του μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διασώθηκε από τους Αμερικανούς, για να  χρησιμοποιήσουν τα στελέχη του, όπως μπορούσαν ενάντια στον τότε υπαρκτό σοσιαλισμό.

Και φθάνουμε στα 1944 ο Τίτο επικεφαλής των παρτιζάνων του ηγείται της Γιουγκοσλαβίας του. Αυτός για δικούς του λόγους το μακεδονικό κράτος των Ναζί στην περιοχή το ονόμασε Σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας. Τότε οι μεγάλοι μας σύμμαχοι Αμερικανοί με τον υπουργό τους των εξωτερικών Στιτένιους στην κυβέρνηση Ρούσβελτ εξέδωσαν εγκύκλιο, με την οποία κατακεραύνωναν την επιλογή του Τίτο να ονομάσει την ενλόγω περιοχή σε δημοκρατία της Μακεδονίας και ότι αυτό αποτελεί και θα αποτελέσει – βλέπουμε προφητικοί οι Αμερικάνοι – αιχμή του δόρατος ενάντια στον Ελληνισμό και άλλα τέτοια ωραία.

Είναι η εποχή που ο Τίτο έχει καλές ακόμη σχέσεις με την ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και την Σοβιετική Ένωση, με τον Στάλιν, το αντίπαλο δέος των Αμερικανών. Αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα, ο Τίτο αποβάλλεται από την ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ, τα χάλασε με το Στάλιν, οπότε οι Αμερικανοί θέλουν να τον προσεταιρισθούν, για να τους εξυπηρετεί ενάντια στην τότε Σοβιετική Ένωση. Φθάνουμε στα 1950 και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι προφανώς λόγω του σφιχταγκαλιάσματός τους με τον Τίτο μιλούν για Μακεδονικό έθνος στο έδαφος των Σκοπίων. Για ακόμη μια φορά καταδείχνεται ότι δεν υπάρχουν στις διακρατικές σχέσεις μόνιμοι φίλοι ή μόνιμοι εχθροί, αλλά μόνιμα συμφέροντα.

Και έρχεται το 1955 και τότε ο Τίτο διαμορφώνοντας διοικητικά τη «Μακεδονία» του αποσκοπεί την προσάρτηση τόσο της Βουλγαρικής, όσο και της Ελληνικής Μακεδονίας της εποχής εκείνης και μαζί με το Κόσσοβο, που του έδωσε ημιαυτονομία, για να προσαρτήσει την Αλβανία, πρότεινε μια ομοσπονδία υπό γιουγκοσλαβική επικυριαρχία.  Στην πρότασή του και η Αλβανία αρνήθηκε, όπως και η Βουλγαρία, αν και είχαν ανάλογα κοινωνικοπολιτικά καθεστώτα. Η Ελλάδα με κυβερνήτη της τότε τον μακαρίτη Κων/νο Καραμανλή τη δέχθηκε. Η Ελλάς πιεσμένη από το μεγάλο σύμμαχο υπέγραψε με τον Τίτο, γιατί τότε αυτός εξυπηρετούσε τους Αμερικανούς ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Η υπογραφή αυτή είναι γνωστή ως Σύμφωνο αποσιώπησης.

Με τα όσα προαναφέραμε, ενδεικτικά φαίνεται, πώς αδέξιοι χειρισμοί κλιμακωτά διαμόρφωσαν τις αντιλήψεις περί Μακεδονισμού στην περιοχή των Σκοπίων. Στο σημείο αυτό ενθυμούμαστε μια αποστροφή του λόγου του κ. Τσίπρα προς τον κ. Μπουτάρη κάπου στα μέσα του Μάη του 2018. Είπε τότε ο κ. Τσίπρας για τους Σκοπιανούς. « 70 χρόνια αυτοί λέγονται Μακεδόνες». Μ’ αυτή τη φράση ο κ. Τσίπρας εκών άκων μας τα μπλέκει. Γιατί άλλος είναι ο αυτοπροσδιορισμός μιας περιοχής διοικητικά, δηλ. μια  διευθέτηση στο εσωτερικό ενός κυρίαρχου κράτους όπως έκανε ο Τίτο κι άλλο συγκροτημένο κυρίαρχο κράτος, όπως επιδιώκουν σήμερα οι Σκοπιανοί στον ίδιο χώρο. Πιθανόν ο κ. Τσίπρας μας προετοίμαζε για τις Πρέσπες.

Και επίσης δυστυχώς στην όλη αυτή ιστορία με τα Σκόπια είδαμε τον καθένα να πετάει τη δικιά του «μπαρούφα» περί Μακεδονίας, και κανένας δεν ασχολήθηκε με τη γεωπολιτική ανάλυση της κατάστασης στην περιοχή από την άποψη του διεθνούς δικαίου. Μια που το λέμε, ξεκαθαρίζουμε λίγα πράγματα: Τα Σκόπια το 2014 είχανε φτάσει στα όριά τους. Ήτανε ήδη ετοιμόρροπα, στην επικράτειά τους είχε φουντώσει εμφύλιος, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι είχαν μπει στην περιοχή και ζητούσαν από τον πρωθυπουργό τους τότε τον Γκρούεφσκι νεοφασίστα από το ΒΕΜΕΡΟ να μετατρέψει το κράτος του σε χαλαρή συνομοσπονδία με ισότιμη συμμετοχή των Αλβανών.

Ο Γκρούεφσκι, επειδή μ΄ αυτό που ζητούσαν οι Ευρωπαίοι τα Σκόπια έχαναν πλέον το χαρακτήρα του λεγόμενου «Μακεδονικού έθνους – κράτους» του, τι έκανε; Πήγε στη Σερβία και δημιούργησε μια μόνιμη με τους Σέρβους διακυβερνητική επιτροπή, για  να συζητήσει με τη Σερβία την επανένωση της λεγόμενης «Μακεδονίας» δηλ. των Σκοπίων με τη Σερβία σε μια νέα Γιουγκοσλαβία.

Ενώ έτσι ενεργούσε ο Γκρούεφσκι, άρχισαν να οργιάζουν οι πράκτορες του Σόρος, των Ευρωπαίων, των  Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ βάζοντας στόχο, ότι κάτι πρέπει να γίνει με τον Γκρούεφσκι και έτσι οργανώνουν την ανατροπή της κυβέρνησής του. Κι αυτό ήταν σχετικά εύκολο, γιατί τους προσφέρονταν από τη μεριά του Γκρούεφσκι μια κυριολεκτικά μαφιόζικη κατάσταση. Πώς το κάναν; Βγήκε ο γενικός εισαγγελέας και τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί – ας μην ξεχνούμε σήμερα ο Γκρούεφσκι είναι ως φυγόδικος έξω από τη χώρα του – για 40 σκάνδαλα και δεν ξέρουμε και για τι άλλο. Έπειτα από αυτά ο Γρούεφσκι έπεσε, στη συνέχεια ήρθε μια νέα κατάσταση με τον Ζάεφ και το σοσιαλδημοκρατικό του κόμμα, αριστερό κι αυτό, μαζί με 5 ή 6 αλβανικά κόμματα και φτιάχνουν τη σημερινή κατάσταση με εντολή «άνωθεν» των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων: λύστε το ζήτημα του ονόματος, για να ενταχτείτε στο ΝΑΤΟ, και την ΕΕ, προκειμένου να μη μπορεί να γίνει οποιαδήποτε επανασυνεννόηση για τη δημιουργία μιας Γιουγκοσλαβίας.

Με τα όσα αναφέραμε είναι κατανοητό, πόσο μεθοδευμένα και πόσο έντεχνα συγκροτήθηκε το Σκοπιανό – «Μακεδονικό» κράτος στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Η χρόνια μέσω ψευτοπροπαγάνδας παραχάραξη από τους Σκοπιανούς της ιστορίας μας, οι σκοπιμότητες των Ευρωαμερικανών, αλλά και η υποχωρητικότητα της ελληνικής πολιτικής, μας έφτασε την υπόθεση ως εδώ. Πέρσι μέχρι να φτάσουμε τον περασμένο Ιούνιο στη συμφωνία των Πρεσπών ακούγαμε συστηματικά από τους υποστηρικτές για συμφωνία με τα Σκόπια το κεντρικό τους επιχείρημα: «Μα δε βλέπουμε, ότι πάνω από 140 χώρες αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία;» Ποτέ όμως δεν εξήγησαν ότι, αφού ήταν τόσοι πολλοί οι αναγνωρίσαντες, γιατί ήταν τόσο απαραίτητη η αναγνώριση από μια χώρα, δηλ. από την Ελλάδα, όπως το κάναμε εμείς στην αρχή του άρθρου μας.

Φάνηκε στην ανάλυσή μας, αλλά θα το ξανατονήσουμε: Η ουσία για το Σκοπιανό, που δυστυχώς δεν το ’χει καταλάβει ο πολύς κόσμος δεν είναι η ονοματοδοσία, απλά το όνομα για τα Σκόπια, αλλά είναι η αναθεώρηση της θεμελιώδους συνθήκης ύπαρξης του Ελληνικού κράτους, δηλ. η συνθήκη του Βουκουρεστίου στα 1913. Γι’ αυτό η βασική διπλωματική στάση της ελληνικής πλευράς δεν έπρεπε να ήταν οι συζητήσεις για το όνομά του – και το όνομα βεβαίως έχει τη σημασία του – κρατιδίου των Σκοπίων, αλλά πρωτίστως γι΄ αυτό: Το κρατίδιο παρομοιάζοντάς το σαν βρέφος θα πούμε, πριν ασχοληθείς, πώς θα το ονομάσεις, θα πρέπει να φροντίσεις, αν θα ζήσει ή όχι,  αν αυτό το κρατίδιο πληρούσε βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου, για να μπορούσε να υπάρξει ως κράτος: Δηλαδή

1) Δεν είναι προϊόν ξένης επέμβασης. Σαφέστατα είναι. 2) Προέρχεται από κάποιο εθνικό κίνημα σε επίπεδο διανόησης είτε λαϊκών εξεγέρσεων με σκοπό την αυτοδιάθεση. Κι εδώ δεν έχουν τίποτε τέτοιο τα Σκόπια να αναδείξουν. Τη Μακεδονία του Iliden που ψευδοεπικαλούνται, αυτή ανήκει σε βουλγάρικες οργανώσεις. Από κει και πέρα Ο Γκλιγκόρωφ δεν υποστήριξε ότι, επειδή καταπιεζόμαστε εθνικά, φεύγουμε από τη Γιουγκοσλαβία, αλλά μια που φεύγουν τα άλλα ομόσπονδα από αυτή, φεύγουμε κι εμείς. 3)Δεν αναγνωρίζω ένα κράτος που προβλέπω ή που συνιστά παράγοντα αποσταθεροποίησης στην περιοχή. Δυστυχώς στα χρόνια ύπαρξής του το κρατίδιο ως γνωστό προκάλεσε πολέμους και στις μέρες μας ο Αμερικάνικος τύπος ασχολείται, με το πώς τα Σκόπια θα γίνουν η θρυαλλίδα ενός νέου πολέμου στα Βαλκάνια.

Αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις για τις μέρες μας από το 1991, ενώ βρίσκονται προ των προαναφερθέντων δεδομένων, λειτουργούν ως απάτριδες με μια λογική  παραχωρούμε τα πάντα, τα παραδίνουμε όλα στο όνομα μιας αδιευκρίνιστης πολεμικής απειλής: – θα δεχτούμε  πόλεμο – ενώ έτσι μας πάνε σε πόλεμο. Και τι κάνουνε; ευνοούν και το στρατόπεδο των απάτριδων που στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προσφέρουν ό,τι μας ζητήσουν και ταυτόχρονα αποδέχονται και τους εθνικιστές που ψάχνουν αιτιολογήσεις στα κατάβαθα της ιστορίας μας. Ταυτόχρονα οι Αμερικάνοι ξέρουν και παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι ελέγχουν και τις δυο ομάδες,  ώστε η κερκίδα να μην μπορεί να επιλέξει.

Και η συμπεριφορά του πατριώτη, που μιλά  στη βάση των δικαιωμάτων του λαού, δε βάζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τον Μ. Αλέξανδρο, τον πολιτισμό μας, αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα, αυτά αποτελούν στοιχείο της ιστορίας, δεν τα χρησιμοποιώ ως στοιχεία δικαίωσής μου. Δικαίωσή μου είναι οι συμφωνίες, που εγώ με το αίμα μου, με το αίμα του λαού μου έχουν υπογραφεί. Αυτές ένα σοβαρό κράτος δεν τις παίρνει πίσω και  είναι casus belli, για όποιον τις αμφισβητεί. Αλλιώς βάζουμε κάτω τη χώρα μας και την τεμαχίζουμε.

Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε αυτούς που λένε η Μακεδονία είναι Ελληνική. Συγγνώμη εμείς βροντοφωνάζουμε η Ελλάδα είναι ελληνική. Και η Μακεδονία είναι οργανικό κομμάτι της Ελλάδας. Και αυτό που παλεύει ο πατριώτης σε σχέση με τον εθνικιστή δεν είναι να ακρωτηριασθεί η χώρα κι ας είναι όλη η Ελλάδα υπό μνημονιακή κατοχή, αυτό που παλεύει, είναι ότι μάχεται για μια ενιαία, αδιαίρετη Ελλάδα, ελεύθερη κι ανεξάρτητη. Γι΄ αυτά παλεύει ο Έλληνας πατριώτης από την εποχή της παλιγγενεσίας του 1821 μέχρι σήμερα.

Θα το ξαναπούμε, δυστυχώς από τον περασμένο Φλεβάρη οι επίσημοι ελληνικοί χειρισμοί οδήγησαν πανηγυρικά στην υπογραφή του προσυμφώνου των Πρεσπών. Μ’ αυτό τα Σκόπια θα ονομάζονται Β. Μακεδονία. Το χειρότερο ότι σ’ αυτό κατοχυρώνεται γι’ αυτούς το Μακεδονικό έθνος που το στηρίζουν σ’ ένα παραμύθι τους: τη δημοκρατία του Κρούσεβο και στην απόφαση του Αντιφασιστικού Συμβουλίου της Γιουγκοσλαβίας(ΑΣτΓ).  Μόνο που ξεχνούν ότι αυτό το  ΑΣτΓ  το 1943 αποφάσισε τη συγκρότηση της Γιουγκοσλαβίας κι όχι τη συγκρότηση της δημοκρατίας της Μακεδονίας. (Να το παραμύθι).

Θεσπίζει για τους Σκοπιανούς τη λεγόμενη μακεδονική ιδιότητα Εξαιτίας αυτής της θεσμοθέτησης ένας Έλληνας σλαβόφωνος απαγορεύεται απ’ εδώ και μπρος να θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα κι είναι υποχρεωμένος να ταυτίζεται με τα Σκόπια. Είναι σα να λέμε ένας Έλληνας Βλάχικης καταγωγής δεν είναι Έλληνας αλλά Ρουμάνος. Ταυτόχρονα η συμφωνία των Πρεσπών βάζει από την πίσω πόρτα νέα μειονότητα στο ελληνικό έδαφος κατά το πρότυπο της συμφωνίας του Μονάχου του 1938, που αναγνώριζε μειονότητες και προστασία μειονοτήτων από ξένα κράτη και αυτό μας οδήγησε στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμη από τις 3/9/2018 συγκροτήθηκε επιτροπή, για να αλλάξει τα σχολικά βιβλία και τα αρχαιολογικά μνημεία. Αυτό είναι πρωτάκουστο η διεθνής διπλωματία να αλλάζει την ιστορία. Ο ΤσιπροΚοτζιάς είναι ικανός για όλα.

Βέβαια αυτή η κατάσταση η τόσο ζοφερή για τη χώρα μας που απ’ την ανάλυσή μας φαίνεται ότι οι Σκοπιανή ελίτ με τους Ευρωαμερικανούς παγιώνουν, δε μπορεί να ειπωθεί, ότι δεν είναι και αναστρέψιμη. Και κατά το διεθνές δίκαιο, επειδή τα πεπραγμένα του ΤσιπροΚοτζιά είναι μια μονομερής κυβερνητική πράξη, μια νέα κυβέρνηση μπορεί να πει ότι διαφωνεί και να την αλλάξει. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σ΄ όλο τον κόσμο. Το πιο χαρακτηριστικό σε σχέση με το Σκοπιανό είναι η Σερβία. Αυτή το Γενάρη  2017 αναθεώρησε την αναγνώριση της  Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως αντιπερισπασμό στην αναγνώριση εκ μέρους των Σκοπίων του Κοσσόβου. Και έκτοτε τι λέει; Εγώ πλέον δεν αναγνωρίζω τα Σκόπια ούτε ως « δημοκρατία της Μακεδονίας», ούτε ως «ξέρω εγώ τι», ούτε ως «τίποτα».

Μάλιστα ο Σέρβος ΥΠΕΞ της εποχής εκείνης ζήτησε από την ελληνική πλευρά τη συνδρομή της, για να φτιάξουν ένα κοινό μέτωπο Βαλκανικής συνεννόησης, ώστε να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα όπως με τα Σκόπια, το Κόσσοβο και οι υπόλοιπες ανοιχτές πληγές σχετικές μ’ αυτά. Τίποτε όμως δεν έγινε. Πάντως από τότε μέχρι και σήμερα η Σερβία δεν αναγνωρίζει τα Σκόπια. Έπαθε τίποτε η Σερβία; Έγινε πόλεμος, Έπεσε πάνω της ο ουρανός; Κι αν δεν έπαθε τίποτε η Σερβία, γιατί οι ελληνικές ελίτ να κινδυνολογούν δικαιολογώντας την αναγνώριση των Σκοπίων;

Με τα όσα αναφέραμε, δώσαμε κάποιες ουσιαστικές κατά τη γνώμη μας πληροφορίες για το θέμα των Σκοπίων, αναδεικνύοντας κάποιες αλήθειες, που δυστυχώς στο χρονικό διάστημα που απασχόλησε κι απασχολεί το «πρόβλημα» με τα Σκόπια δεν ακούστηκαν. Στην ανάλυσή μας φωτογραφίζεται συχνά η σύμπλευση των Ελλήνων και των Σκοπιανών ιθυνόντων με τον Ευρωαμερικάνικο παράγοντα. Και εύλογα μπορεί ο αναγνώστης να αναρωτηθεί, μα έχουμε συνωμοσία; Απαντούμε όχι, έτσι κινείται η διεθνής πραγματικότητα απ’ το 19αι. Όμως θα πούμε ότι, όπου υπάρχουν ντεσού(μυστικά) στο παρασκήνιο, εκεί είναι σίγουρο ότι υπάρχουν συνωμοσίες. Το πρόβλημα για μας είναι, όταν ο οποιοσδήποτε κ. Φίλης μπορεί να μην έχει ιδέα για ό,τι αναφέρεται και την ίδια στιγμή εξαίρετοι διπλωμάτες της πατρίδας μας – γνωρίζουμε ορισμένοι είναι εξαίρετοι και ξέρουν πολύ καλά τα ζητήματα – αλλά σιωπούν. Αλλά και η επιστημονική διανόηση, που ασχολείται ειδικά με τα ζητήματα αυτά, γιατί δε σηκώνει λόγο, γιατί δε σηκώνει τον τόνο της φωνής τους; Εξαιτίας αυτής της στάσης φοβούμαστε για τα χειρότερα.

Έτσι εμάς, το λαό μας μπλοκάρουν επενδύοντας στην άγνοιά μας. Βέβαια δε φταίμε εμείς γι’ αυτό, φταίει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, φταίει όλο το καθεστώς απαξίωσης της ιστορίας μας, που υπάρχει κι έτσι εύκολα εντασσόμαστε σε παρατάξεις, που είναι έτοιμες να σφαγούν μεταξύ τους για τα συμφέροντα άλλων και που για πράγματα, που η κοινή λογική μπορεί να δώσει απαντήσεις.

Για όσα περιλαμβάνει το άρθρο μας, σας καλούμε να μη τα δεχτείτε, όμως ψάξτε τα, θα διαπιστώσετε ότι έτσι είναι…  Kαι πολύ φοβούμαστε ότι με τα όσα αναφέραμε επαληθεύεται ο μεγάλος μας Κ. Παλαμάς:

«… Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.  …»
Κατερίνη 23/12/2018

Ο Γιώργος Βαζάκας είναι Φιλόλογος και μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, υποψήφιος του Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015. 

Πηγή: https://www.epamhellas.gr