Τέσσερα «οράματα» για το 2017…

Περί ”σιγουριάς”, τραπεζών, βαγονιών και ζουρλομανδύα

του Διονύση Ελευθεράτου

Να λοιπόν τα «μεγάλα οράματα» του σύγχρονου «success story», για το πρώιμο (ή και όχι) 2017: Πρώτο, να ολοκληρωθεί «όσο το δυνατόν συντομότερα» κι αυτή η «αξιολόγηση». Το «πάση θυσία» δεν λέγεται, αλλά και γιατί να ειπωθεί; Ανήκει στην κατηγορία των ευκόλως εννοούμενων που παραλείπονται. Όταν, άλλωστε, επέλθουν και οι επόμενες περικοπές, όλο και κάποια λεκτική πιρουέτα θα αναλάβει -πάλι- να υποτιμήσει τη νοημοσύνη του κόσμου, περίπου όσο υποβαθμίζει και τη ζωή του ο «ευρω-μονόδρομος». Αφ’ ης στιγμής αποδείχθηκε, λχ, ότι υπάρχει και «13^η σύνταξη εφάπαξ καταβαλ-λόμενη», αλλά -ω του θαύματος- παραμένουσα «σύνταξη», τίποτε δεν αποκλείεται (να ακουστεί).

Δεύτερο όραμα: Να «αποκατασταθεί η οικονομική σταθερότητα». Ναι, ντε, αυτή που υποτίθεται πως θα την είχαμε δεδομένη στην τσέπη μας (διότι οτιδήποτε στρογγυλοκάθεται σε τσέπη σχεδόν άδεια, «βρίσκει» χώρο, στερεώνεται καλά και δεν πετάγεται έξω), από τον «δύσκολο συμβιβασμό» της 12^ης Ιουλίου 2015 και εντεύθεν. Ναι, μωρέ, αυτή που κατά έναν περίεργο τρόπο αίρεται πριν από κάθε «αξιολόγηση», μολονότι παραμένει ακλόνητο το «στάτους» της πλήρους κυβερνητικής υποταγής στα κανιβαλικά «θέλω» των δανειστών.

Τρίτο όραμα: Ως αποτέλεσμα της «άρσης της αβεβαιότητας» νούμερο (τάδε -χάσαμε τον....
λογαριασμό), να εισέλθουμε επιτέλους στο σύστημα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι και να ανασάνουν οι τράπεζές «μας»… Πώς το λέγαμε παλιά, στις ταινίες; «Εδώ ήλθαμε πάμε να φύγουμε…».

Άντε, λοιπόν, φτου κι από την αρχή. Νυν υπέρ πάντων το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για να έχουν τουλάχιστον μια κάποια σιγουριά οι καταθέτες. Για να ζούμε με την ελπίδα ότι μπορεί οι τράπεζες να «δώσουν ρευστότητα στην «πραγματική οικονομία». Για να έχουν κάποια υπόσταση ως «συναλλασσόμενοι» και «πελάτες» των τραπεζών, εάν βεβαίως δεν χρωστούν σε αυτές, όσοι νιώθουν ευτελισμένοι ως εργαζόμενοι, ως αναζητούντες εργασία, ως συνταξιούχοι ή ως παραζαλισμένοι, οι οποίοι μαδούν τη μαργαρίτα για να μαντέψουν: Θα λάβουν άραγε ποτέ σύνταξη, κάτι που να της μοιάζει, ή θα αρκεστούν σε κάποιο επίδομα νεκρικής τελετής, το οποίο δεν αποκλείεται να βαπτιστεί ως αντικατάσταση της… 12^ης και 13^ης;

Σε ένα ερώτημα, όμως, αποφεύγουν να απαντήσουν όσοι έμαθαν να σκέφτονται όπως ο… Γ. Στουρνάρας: Πώς διάολο θα μπορούσε στ’ αλήθεια να ορθοποδήσει πραγματικά ένα τραπεζικό σύστημα, ήδη εξουθενωμένο, υπό συνθήκες διαρκώς επεκτεινόμενης ένδειας, άρα και αδυναμίας του κόσμου να αποταμιεύσει;

Υποτίθεται πως τα «capital control» χαλάρωσαν, υποτίθεται πως κάποια «σιγουριά» έχει επέλθει (ναι, είπαμε, αυτή που… ξαναφεύγει στις παραμονές κάθε «αξιολόγησης»), αλλά οι ιδιωτικές καταθέσεις δεν αυξήθηκαν από το τέλος του 2015 έως το τέλος του 2016 παρά μόνο κατά 3,6 δισεκατομμύρια ευρώ, Από τα 123,4 έφθασαν στα 127 δισεκατομμύρια. Τον Σεπτέμβριο του 2009, δηλαδή προ μνημονίων, ήταν 237, 8 δισεκατομμύρια…

Το χρήμα απλώς ανακυκλώνεται. Οι καταθέτες το αποσύρουν από τις τράπεζες για να διεκπεραιώσουν τις συναλλαγές τους και κατόπιν οι επιχειρήσεις το καταθέτουν εκ νέου, ως «νέο» χρήμα. Έτερον ουδέν, ή, άντε, σχεδόν ουδέν. Πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Κουράστηκε ο κόσμος να ακούει εκκλήσεις για επανατοποθέτηση του χρήματος στις τράπεζες, λες και είναι πχ λίγοι όσοι έχουν ήδη ξοδέψει σημαντικό τμήμα των «έτοιμων» για να ζήσουν.

Στεκόμαστε λίγο παραπάνω στον τομέα των τραπεζών, επειδή θέλουμε να δείξουμε πως ούτε αυτός ξεφεύγει από τον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο, για να θυμηθούμε την παλιά ρήση του Μπέρναρντ Μάλαμουντ, δεν υπάρχει σωστός σταθμός, εάν έχεις μπει σε λάθος τρένο. Όπως δεν υπάρχει σοφή κίνηση, εάν αυτή σε διατηρεί στην κινούμενη άμμο.

Η ιδέα πως αν υποβαθμίσουμε κι άλλο τη ζωή μας κάτι θα έχουμε να κερδίσουμε τουλάχιστον ως… πελάτες των τραπεζών, δεν είναι λιγότερο εξωφρενική από όσες έχουμε έως τώρα ακούσει: Ότι κι από μέτρα ύφεσης μπορεί «να πάρει εμπρός η οικονομία», ότι η λιτότητα ίσως και να σώσει το ασφαλιστικό σύστημα (!), ότι, ότι, ότι.

Υπάρχει τέταρτο όραμα; Ω, ναι. Να αναχθεί σε συγκροτημένη επιστήμη -πολιτική, επικοινωνιακή, ή ό,τι άλλο νομίζετε- η θεωρία του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τον «ζουρλομανδύα». Δηλαδή, για το ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο είναι αρκούντως παρανοϊκό όταν ο υπουργός αρθρογραφεί στο Open Democracy, αλλά ικανό να οδηγήσει σε «ανάκαμψη» ή τουλάχιστον να μην την αποτρέψει, οσάκις ο ίδιος άνθρωπος «επιχειρηματολογεί» ενώπιον εγχώριου ακροατηρίου, υπέρ της ανάγκης να επιδειχθεί υπομονή και πίστη στο φως που κάποια στιγμή «θα φανεί στην άκρη του τούνελ»…

Αν μη τι άλλο, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος εξέθεσε την μνημονιακή «αντιπολίτευση» που ειρωνεύεται την κυβέρνηση πως «κάθεται σούζα» όταν δίνει αναφορά στους «έξω» και «λεονταρίζει», στα καθ’ ημάς. Τώρα που ο Ευκλείδης «έβγαλε» όλη του την καταπιεσμένη αριστεροσύνη μιλώντας σε ένα διεθνές δίκτυο, η χλευάζουσα διαπλοκή ας καταπιεί τη γλώσσα της. Μην το υποτιμάτε, ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη κυβερνητική «επιτυχία» σε όλο το 2017…

από το «Πριν»