Αριστερά και δεξιά εναντίον του Τράμπ

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Πρωτοφανείς αντιδράσεις συνοδεύουν τη νίκη Τραμπ. Έχει καταρρεύσει η καθεστηκυία τάξη των ένθερμων συγχαρητηρίων προς τον εκάστοτε Αμερικανό νεοεκλεγμένο ηγέτη. Δηλώσεις συμπαράταξης, πίστης και αφοσίωσης, υποταγής. Οι ελίτ της ευρωπαϊκής Δύσης δεν έκρυψαν τη δυσθυμία τους, για να μην πούμε την οργή τους, εναντίον του Τραμπ. Δικαιολογημένα. Οι ΗΠΑ παρείχαν πάντα προστασία στις ευρωπαϊκές ελίτ, από τον «κεντροαριστερό» Μπλερ ως τους αμιγώς δεξιούς Σαρκοζί και Μέρκελ, παρά τις όποιες διαφωνίες κατά καιρούς. Ο Τραμπ απειλεί να αποσύρει την προστασία. Οι Ευρωπαίοι θα πληρώνουν για την Άμυνά τους. Αν επιθυμούν, όπως οι Γερμανοί, αμυντική ανεξαρτησία (επανεξοπλισμός) θα πληρώνουν και για τη συλλογική άμυνα (ΝΑΤΟ) και για τη δική τους, όπως οι ΗΠΑ ή η Ελλάδα. Το τζάμπα τέλειωσε. Πειθαρχία οικονομική και συνεπώς πειθαρχία πολιτική. Ο Τραμπ, με απλή λογική, αντιλαμβάνεται ότι ο διπολισμός ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ευρώπη συμφέρει την Αμερική και ζημιώνει τη Γερμανία που εμφανίζεται ως φιλόδοξος σύμμαχος, επικίνδυνος ανταγωνιστής. Αν αναγνωριστούν ορισμένα δικαιώματα στη Μόσχα και σταματήσουν οι απειλές, ο Πούτιν έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι θα είναι μια χαρά παρτενέρ της Δύσης, πρωτίστως της Ουάσιγκτον. Μια μίνι Γιάλτα, εκσυγχρονισμένη, για να το πούμε με απλά λόγια, κατανοητά. Το Βερολίνο έχει εξαγριωθεί, χάνει και την τρίτη ευκαιρία κυριαρχίας.

Ο Κίσινγκερ εμπνεύστηκε το άνοιγμα των ΗΠΑ στην Κίνα ώστε το αδύναμο Πεκίνο να μη φοβάται τη στρατιωτική υπεροχή της Μόσχας. Ο Τραμπ θέλει τώρα να προσεγγίσει, αντίστροφα, τη Μόσχα για....
να αντιμετωπίσουν από κοινού την κινεζική επιθετική εμπορική/οικονομική διείσδυση. Σ’ αυτό το παιχνίδι για ενήλικες η Γερμανία δεν έχει θέση και έχει φάει πολλές ξυλιές για να μάθει τη θέση της. Επί ματαίω, δυστυχώς. Ο «εθνικός καπιταλισμός» της Ρωσίας και ο παγκοσμιοποιημένος των ΗΠΑ ίσως βρουν σημείο ισορροπίας αν ο Τραμπ χαλιναγωγήσει το αδηφάγο «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» που πρώτος είχε καταγγείλει ο Πρόεδρος (και αρχιστράτηγος) Άϊζενχάουερ τη δεκαετία του '50. Ωστόσο μόνο βλάκας μπορεί να πιστέψει ότι οι Ρώσοι θα εγκαταλείψουν τους Κινέζους ώστε μετά να γίνουν το χορταστικό επιδόρπιο των Αμερικανών.

Η συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με το Βερολίνο απέναντι στον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου υποτιμά το ότι ούτε ο Μεταξάς τόλμησε να συνταχθεί με τους Γερμανούς, παρότι ομοϊδεάτης. Αν το Μαξίμου και προσωπικά ο κ. Κοτζιάς, νομίζουν ότι η ομάδα Τραμπ θα αφήσει να περάσει ανώδυνα η σύμπλευση με τη Γερμανία, υπό το πρόσχημα τυπικών ευρωπαϊκών συμμαχικών υποχρεώσεων, έχουν αυταπάτες, με πανάκριβο αντίτιμο.

Η νίκη του Τραμπ είναι αποτέλεσμα της άμεσης, εκλογικής, παρέμβασης του λαϊκού, πληβειακού, παράγοντα. Αντιπαρατίθενται οι μηχανισμοί του πλούτου και της παγκοσμιοποίησης, με λαϊκές δυνάμεις έτσι ώστε το πράγμα να ξεφεύγει από τα γραφεία και τα επιτελεία των κέντρων εξουσίας και να έχει κατέβει στους δρόμους. Είναι εντυπωσιακή η συμπαράταξη, στην πράξη, δυνάμεων υποτίθεται της Αριστεράς με τις κυρίαρχες ελίτ εναντίον του Τραμπ.

Συστημικοί όπως οι Σάντερς, Ολάντ, Ρέντσι αλλά και «αριστερές»(;) ομάδες υιοθέτησαν όλη την επιχειρηματολογία των κυρίαρχων ελίτ για τον Τραμπ: άξεστος, (οι άλλοι βομβάρδιζαν με «τακτ»), δεξιός (λες και οι άλλοι είναι κομμουνιστές/επαναστάτες), σεξιστής (οι άλλοι ήταν παρθένες, Κλίντον, Ολάντ, κλπ). Αυτή η αριστερά λησμονεί ότι η παγκοσμιοποιημένη κυβερνώσα ελίτ της Δύσης περικλείει απατεώνες, μεγαλο-λωποδύτες, σφαγείς λαών. Αυτή η αριστερά ξέρει ότι η κρίση οφείλεται στο ότι αυτοί είναι αχόρταγοι αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να τους αποτινάξει από την εξουσία, διότι έχει γίνει μέρος της και μέλος της. Βγάζει λόγους εναντίον τους αλλά κάθε φορά βρίσκεται απέναντι σε όσους ενώνονται στην πράξη για να τους ρίξουν από την εξουσία. Το ζήσαμε με τους Αγανακτισμένους.

Είναι αποκαλυπτική μια υποτίθεται αριστερή αρθρογραφία που επιλέγει πχ να προβάλλει τον Σάντερς ως υπόδειγμα αδυνατώντας (ή μη θέλοντας) να εντοπίσει ότι το κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι το πρόγραμμά του αλλά η πολιτική στάση του: Το ότι μετά την εσωκομματική ήττα του δεν περιορίστηκε, έστω, στη σιωπή, αλλά δήλωσε την απόλυτη υποταγή του στην Κλίντον. Η εν λόγω αριστερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, επιλέγει ως υπόδειγμα για τον κόσμο την υποταγή και εισπράττει την αδιαφορία ή την περιφρόνηση. Στην ίδια γραμμή πλεύσης υποστήριξε την «αραβική άνοιξη», εν ονόματι της Δημοκρατίας, ενώ πχ ο Μόρσι ήταν ηγέτης των Αδελφών Μουσουλμάνων, συμμαχική οργάνωση των τζιχαντιστών. Ο Τσίπρας δεν απογοήτευσε για όσα έλεγε αλλά για την ασυνέπεια των λόγων με τις πράξεις. Ο Τραμπ φοβίζει αριστερά και δεξιά επειδή ίσως εφαρμόσει όσα υπόσχεται, ή μερικά από αυτά. Και πάντως φαίνεται διατεθειμένος να το προσπαθήσει. Και τότε θα ρεζιλευτούν δεξιοί και αριστεροί διότι θα αποκαλυφθεί πώς τα θεωρούμενα αδύνατον ή καταστροφικά αν εφαρμοστούν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και οι μόνοι ζημιωμένοι θα είναι οι άρχοντες της σημερινής εξουσίας.

Η πτώση της ΕΣΣΔ έδειξε στους απλούς ανθρώπους ότι το διαφημιζόμενο ως «το καλύτερο, πιο ανθρώπινο, σύστημα στον Κόσμο» ηττήθηκε από το χειρότερο σύστημα, το πλέον απάνθρωπο. Δεν θα είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που οι ανατροπές, ενίοτε επαναστατικές, δεν προέρχονται από τους αντιπάλους κάποιου καθεστώτος αλλά από τους φίλους και έως χθες υποστηρικτές του.