Εθνική Ανεξαρτησία, ή χρεοκοπία εντός ευρωένωσης και συνέχιση της κατοχής; (μέρος πρώτο)

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Είναι απορίας άξιον το πως μετά από σχεδόν επτά χρόνια που επιβλήθηκε στη χώρα ένα καθεστώς κατοχής με πρόσχημα το χρέος και με όπλο την αποστέρηση της δυνατότητας έκδοσης εθνικού νομίσματος, μερικοί εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται τα βασικά.

Εντύπωση και μεγάλη απορία προκαλεί η επιμονή των κυρίων αυτών, ενώ αναλύουν -ως ένα βαθμό- σωστά την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί, να επιμένουν, να ρίχνουν τις ευθύνες στον ελληνικό λαό για τα δεινά που υφίσταται, να ομιλούν για λάθη του ιδίου και να προτείνουν ανεδαφικές λύσεις. Λύσεις είτε μη ρεαλιστικές, είτε τέτοιες, που αν εφαρμοστούν θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Αναφέρομαι στο γνωστό οικονομικό site «analyst.gr», στο οποίο με πρόσφατα άρθρα τους τόσο ο κ. Άρης Οικονόμου (Η λύση της χρεοκοπίας), όσο και ο κ. Β. Βιλιάρδος (Ελλάδα και ΗΠΑ, βίοι παράλληλοι), μας προτείνουν -και όχι για πρώτη φορά- τη λύση της χρεοκοπίας εντός της ευρωένωσης.

Κατ’ αρχήν, ο κ. Οικονόμου -παθιασμένος ως φαίνεται εραστής του ευρώ- προσπαθεί να συγκαλύψει την παλιά(;) τους θέση υπέρ του διπλού νομίσματος για τη χώρα, προκειμένου αυτή να....
παραμείνει στην ευρωζώνη πάσει θυσία, συγχέοντας το εθνικό κρατικό νόμισμα με το διπλό, ή εναλλακτικό νόμισμα και με τη συνοδεία ενός 4^ου σκληρού μνημονίου, ως απόρροια της μη εφαρμογής της δικής τους πρότασης (χρεοκοπία και στάση πληρωμών εντός ευρωένωσης, η οποία και αναπόδραστα θα φέρει το διπλό κατοχικό νόμισμα).

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Βιλιάρδος ομιλεί πλέον περί κατοχικής δραχμής, προσπαθώντας να απεμπλακεί ο ίδιος από την άμεση στήριξη που έδινε μέχρι τώρα σε ένα διπλό νομισματικό σύστημα, χωρίς βεβαίως να φαίνεται από κάπου, ότι άλλαξε γνώμη.

Ωστόσο και οι δύο αρθρογράφοι -συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον- δεν μπορούν -παρά τις προσπάθειές τους- να κρύψουν επ’ ουδενί την αρρωστημένη ευρωλαγνεία που καθοδηγεί τη σκέψη, τις αναλύσεις τους και τις προτάσεις τους.

Ξεκινώντας από τον κ. Οικονόμου, ο οποίος -αφελώς, ή με κουτοπονηριά- μιλάει σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο π.χ. «Όλα αυτά συνέβησαν επειδή δεν θελήσαμε ποτέ να ερευνήσουμε τις όποιες δυνατότητες εξυπηρέτησης των δημοσίων χρεών μας…», ή παρακάτω «Αντί λοιπόν να ασχοληθούμε με τον πυρήνα των προβλημάτων μας…». Ποιοι αλήθεια δεν θελήσαμε και ποιοι επίσης δεν ασχοληθήκαμε με τον πυρήνα των προβλημάτων μας; Ποιοι ακριβώς; Ο ελληνικός λαός; Ο ελληνικός λαός αποφάσιζε; Και τι ακριβώς επιλογές του δίνονταν;

Προς τι λοιπόν αυτή η έμμεση πλην σαφής προσπάθεια ενοχοποίησης συλλήβδην των Ελλήνων πολιτών με τη χρήση του πρώτου πληθυντικού; Άραγε τόσα χρόνια ποια είναι η συνεισφορά του analyst.gr και των αρθρογράφων του στο ξεκαθάρισμα της εικόνας και τη σωστή ενημέρωση του κόσμου για το τι πραγματικά συνέβαινε και συμβαίνει; Ή οφείλουν, να αναρωτηθούν μήπως και οι ίδιοι συνέβαλαν στη σύγχυση που επικράτησε και εξακολουθούν να πράττουν το ίδιο σήμερα;

Ή -από την άλλη- ενδεχομένως αυτή η προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών έχει να κάνει με την αντίστοιχη προσπάθεια αθώωσης από τις εγκληματικές ευθύνες και την μεγάλη προδοσία σε βάρος της πατρίδας μας των (ενδεχομένων) πολιτικών τους εντολέων;

Κατηγορεί βεβαίως -και σωστά- ο κ. Οικονόμου αυτούς που μας οδήγησαν στα νύχια του ΔΝΤ, δεν αναφέρει όμως τίποτα για το ρόλο της Ε.Ε. και των περίφημων «θεσμών» της στην επιβολή της κατοχής. Όμως τα πραγματικά του πυρά τα στρέφει απέναντι σε αυτούς που θεώρησαν το χρέος επαχθές και πρότειναν την παύση αποπληρωμής του.

Όμως ο κ. Οικονόμου κάνει μέγα λάθος, διότι εάν παρακολουθούσε την αρθρογραφία, αλλά και τα βιβλία που εκδόθηκαν στο μεσοδιάστημα από το 2010 μέχρι σήμερα από πληθώρα οικονομολόγων, αλλά και νομικών, εμείς που προτείνουμε τη μη αναγνώριση του χρέους και την οριστική παύση αποπληρωμής του, δεν το κάνουμε διότι το θεωρούμε απλά επαχθές -όπως ο ίδιος ισχυρίζεται-, αλλά διότι είναι απολύτως παράνομο και ληστρικό σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Οι δε δανειακές συμβάσεις που το διέπουν -όπως είναι ομολογημένο από το ίδιο το ΔΝΤ στην έκθεσή του στις αρχές Αυγούστου του 2016, αλλά και από πάμπολλες άλλες πλευρές-, απετέλεσαν προϊόν εκβιασμού, απάτης, πλάνης και εν τέλει συνομωσίας σε βάρος της χώρας μας, προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η χώρα κατέστη πειραματόζωο, προκειμένου να της επιβληθεί έξωθεν ξένη κατοχή και να λεηλατηθεί, χωρίς τη χρήση όπλων. Τέτοιες συμβάσεις και συνθήκες όμως, είναι σύμφωνα με τη Σύμβαση της Βιέννης του 1969 περί του Δικαίου των Συνθηκών, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Διεθνούς Δικαίου, παράνομες και θεωρούνται ως μηδέποτε γενόμενες, ακυρώνοντας ταυτόχρονα και κάθε αποτέλεσμα που έχει παραχθεί εξ αιτίας τους μέχρι την κατάργησή τους, ενώ δίδει επιπλέον το δικαίωμα στους θιγόμενους από τέτοιου είδους λεόντειες συμβάσεις, να διεκδικήσουν και να πετύχουν μεγάλες αποζημιώσεις. Τόσο απλά και καταγεγραμμένα λεπτομερώς! 

Έτσι απαντάται και το ερώτημα, που θέτει με υπερβάλλουσα κουτοπονηριά, γιατί δεν αναρωτηθήκαμε το πως είναι το δικό μας χρέος επαχθές και όχι εκείνο των άλλων χωρών, που αναφέρει ο κ. Οικονόμου.

Αν και αρμόδιοι να απαντήσουν -για κάθε περίπτωση ξεχωριστά- είναι οι ίδιοι που τους αφορά το χρέος τους και όχι εμείς εκ του μακρόθεν. Εμείς οφείλουμε πρώτα και κύρια να βλέπουμε και να φροντίζουμε τα του οίκου μας και αυτό κάνουμε!

Πέραν αυτού όμως, είναι ακριβώς το ευρώ που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε ως μια «μηχανή» παραγωγής ατέρμονος χρέους. Το εάν η Ιταλία όμως, αντιμετωπίζει κι αυτή τεράστια προβλήματα μεν, αντέχει δε και δεν έχει φτάσει στο σημείο που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, οφείλεται ακριβώς στο μέγεθος της, ενώ δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε, ότι η ιθύνουσα ελίτ εκεί δεν είναι στον ίδιο βαθμό ξεπουλημένη και υποτελής, όσο η αντίστοιχη στη χώρα μας. Γι’ αυτό και οι τάσεις ανεξαρτητοποίησης εκεί είναι περισσότερο εμφανείς και έντονες από ότι είναι εδώ. Γι’ αυτό και επιλέχθηκε η Ελλάδα για το μεγάλο «πείραμα» και όχι η γειτονική χώρα.

Βεβαίως ο κ. Οικονόμου αντιφάσκει, όταν στη συνέχεια παραδέχεται, ότι η πολιτική των μνημονίων (ως απόρροια και αναπόσπαστο τμήμα των δανειακών συμβάσεων) αποδείχθηκε προμελετημένο έγκλημα, διότι πως είναι δυνατό να είναι νόμιμο και πληρωτέο ένα χρέος που προέκυψε από ένα εκ προμελέτης έγκλημα;

Στη συνέχεια και παραθέτοντας ένα ατυχέστατο και παιδαριώδες παράδειγμα για κάποιον που δεν εργάστηκε παραπάνω, όταν χρεώθηκε, για να μπορεί να αποπληρώνει το δάνειό του στην τράπεζα, μας εγκαλεί ξανά για τα λάθη μας και μας προτείνει την εντός ευρωένωσης χρεοκοπίας για να γλυτώσουμε από τους δανειστές.

Φυσικά, ούτε καν διανοείται να μας περιγράψει το πως θα γίνει μια τέτοια χρεοκοπία εντός ευρωένωσης και τι συνέπειες θα έχει, αφού επιπρόσθετα και το παράνομο χρέος θα έχουμε αναγνωρίσει, απεμπολώντας -οριστικά- αναφαίρετα εκ του διεθνούς δικαίου απορρέοντα δικαιώματά μας και θα έχουμε αποδεχθεί τελεσίδικα το καθεστώς κατοχής.

Φυσικά για τους κυρίους αυτούς, όλα τούτα είναι λεπτομέρειες που δεν χρειάζεται να εξηγηθούν, αφού ο υπέρτατος σκοπός και στόχος είναι η υπεράσπιση του ευρώ και η παραμονή μας εντός ευρωένωσης πάσει θυσία. Γι’ αυτό σπεύδει ο κ. Οικονόμου να μας κατηγορήσει για ψευδαισθήσεις, θεωρώντας λάθος το ότι προσπαθούμε να επιρρίψουμε τις ευθύνες στο ευρώ. Διαστρεβλώνει επίσης -είτε διότι δεν αντιλαμβάνεται, είτε σκόπιμα- τις θέσεις μας για εθνικό κρατικό νόμισμα, για το οποίο ουδέποτε ισχυριστήκαμε, ότι θα «θεραπεύσει ως δια μαγείας όλες τις ασθένειες…». Αφού είναι παγκοίνως γνωστό, ότι το εθνικό κρατικό νόμισμα αποτελεί αναγκαία συνθήκη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι ικανή, να επιλύσει τα προβλήματα και ως τέτοια συνθήκη αποτελεί την αφετηρία και μόνο μιας άλλης ελπιδοφόρας πορείας για την πατρίδα και το λαό μας. Από το σημείο αυτό και μετά είναι οι πολιτικές που θα συνοδεύσουν την καθιέρωση του εθνικού κρατικού νομίσματος, που θα θεραπεύσουν, ή θα επιδεινώσουν κάθε μας ζήτημα. Πολιτικές, που σήμερα είναι αδύνατο να ακολουθηθούν, εξ αιτίας και μόνον της συμμετοχής μας στην ευρωένωση και του ευρώ. Ψιλά γράμματα -όμως- όλα αυτά γι’ αυτούς που έχουν μάθει να αναλύουν επιφανειακά και να κάνουν κριτική στο «άρπα-κόλλα», μολονότι κατά καιρούς έχουν δοθεί εμπεριστατωμένα όλες οι απαντήσεις!

Όμως και προφανώς η εθνική ανεξαρτησία δεν λέει και πολλά πράγματα σε όλους όσους έχουν τη φεντεραλιστική ιδεοληψία να καθοδηγεί τις σκέψεις και τα λόγια τους, εάν δε την αντιμάχονται ευθέως.

Στο κείμενό του όμως ο «αναλυτής» του analyst.gr στην απέλπιδα προσπάθειά του να πείσει, προβαίνει στο ατόπημα να συντηρήσει έμμεσα τις φοβίες ενός μέρους της κοινωνίας για τη μόνη δόκιμη εναλλακτική λύση που υπάρχει, επισείοντας τον γεωπολιτικό κίνδυνο. Αγνοεί, ή δεν θέλει να βλέπει, ότι αυτός ο κίνδυνος είναι σήμερα κάτω από το καθεστώς στέρησης της εθνικής μας κυριαρχίας που έχει φτάσει σε υπερθετικό βαθμό. Αγνοεί, ότι ένας λαός που σέβεται την πατρίδα του και τον εαυτό του και ένα κράτος ανεξάρτητο και κυρίαρχο μπορεί να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά κάθε εξωτερικό κίνδυνο, αντίθετα ένα διαλυμένο κράτος και ένα λαός εξαθλιωμένος που έχει χάσει την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό του καθίσταται έρμαιο κάθε εξωτερικής επιβουλής. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει τώρα και όχι τότε που θα διεκδικήσουμε και θα πετύχουμε την ανεξαρτησία μας.

Για να αποφύγει τη σκληρή κριτική απέναντι σε τέτοιου είδους ατοπήματα, αναγνωρίζει ότι μπορεί να κάνει και λάθος, αλλά επιμένει να προτείνει τα πλέον ανεδαφικά σύμφωνα με τις επιφανειακές αναλύσεις και τις ευρωλάγνες ιδεοληψίες του, χωρίς να αποφύγει τις ειρωνείες, ότι τάχα οι οπαδοί της δραχμής θα έχουμε τη χαρά να τη δούμε στην πράξη μέσω του τέταρτου μνημονίου που έρχεται, συγχέοντας εδώ απολύτως σκόπιμα με τον πιο αισχρό και αήθη προπαγανδιστικό τρόπο το διπλό νομισματικό που μέχρι πρόσφατα διαφήμιζε με το εθνικό κρατικό νόμισμα.

Στο δεύτερο μέρος που θα ακολουθήσει άμεσα, υπάρχει λεπτομερέστατη απάντηση σημείο προς σημείο της πρότασης του κ. Βιλιάρδου, που αναφέρεται στο δικό του άρθρο «Ελλάδα και ΗΠΑ, βίοι παράλληλοι»

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και μέλος της ΠΓ του ΕΠΑΜ