Είδες η Deutsche Bank (κι όχι μόνο);

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Όταν βλέπει κανείς να επανέρχεται ο πανικός στην παγκόσμια οικονομία εξαιτίας της κρίσης στην Deutsche Bank, τη στιγμή που συμπληρώνονται 8 χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers, εύκολα μπορεί να προχωρήσει στην εκτίμηση ότι κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ από τα λάθη τους. Ότι τα βαθιά αδιέξοδα που παρατηρούμε στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα είναι απόρροια της απληστίας κάποιων μεγαλοτραπεζιτών. Ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο επιχειρείται να δοθεί η αίσθηση ότι για το συνεχιζόμενο καθοδικό σπιράλ ευθύνεται απλά και μόνο η στενοκεφαλιά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Δεν ξέρω, βέβαια, κατά πόσο οι περισσότεροι από εκείνους, που με περίσσια σιγουριά τοποθετούνται επί τέτοιων ζητημάτων, θα παραδέχονταν ποτέ ότι το πρόβλημα που έχουν μπροστά τους είναι δομικό. Και μάλιστα τόσο δομικό, που κανείς τους δε θα ήθελε ποτέ κι επ’ ουδενί να το αντιμετωπίσει. Αυτός είναι ακριβώς κι ο λόγος που δεν αποδόθηκαν ποτέ οι πραγματικές ευθύνες για την κρίση του 2008. Κάποια τραπεζικά στελέχη απλά παραδέχθηκαν ότι και έπαιρναν υπερβολικά μεγάλους μισθούς και τα έκαναν από πάνω «σαλάτα», οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης είπαν «γράψτε λάθος, αλλά....
εμείς πρέπει να ασχοληθούμε με την Ελλάδα τώρα», ενώ η κυβέρνηση Μπους βρισκόταν ήδη σε αποδρομή.

Κάπως έτσι, οι μόνοι που «πλήρωσαν το μάρμαρο» ήταν τα εκατομμύρια Αμερικάνων που βρέθηκαν να ζουν άστεγοι και σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.  Το πιο ωραίο είναι πως το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα ετοιμάζεται να βιώσει το «σκάσιμο» μιας δεύτερης φούσκας μετά από εκείνη των στεγαστικών. Αρκετοί μάλιστα εκτιμούν ότι τα «κόκκινα» φοιτητικά δάνεια (υπολογίζονται σε πάνω από ένα τρις δολάρια) ίσως αποδειχθούν ένα πολύ πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα για την αμερικάνικη οικονομία κι όχι μόνο.

Υπό ένα αντίστοιχο πρίσμα, λοιπόν, μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς και το ξέσπασμα της κρίσης στην καρδιά της λεγόμενης «ατμομηχανής της Ευρώπης», τη Γερμανία. Στην περίπτωση μας βέβαια υπήρχε (κι εξακολουθεί) να υπάρχει μια επιπλέον δομική ιδιομορφία: η ύπαρξη της Ευρωζώνης. Αυτή επέτρεπε αρχικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να «μεταφερθεί» το βάρος της χασούρας που υφίσταντο κάποιοι από τους ευρωπαϊκούς τραπεζικούς κολοσσούς στους Έλληνες, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς, τους Κύπριους...

Έλα όμως που το πρόβλημα, όπως προείπαμε, είναι βαθιά δομικό, ώστε αυτό να μην είναι από κάποιο σημείο και μετά αρκετό. Άλλωστε, η υπόθεση της Deutsche Bank «βρωμάει» απ’ όπου κι αν την πιάσεις, αποδεικνύοντας σε πόσο σαθρές βάσεις είναι χτισμένη η σύγχρονη εκδοχή του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως ο εν λόγω τραπεζικός κολοσσός εμπλέκεται τόσο στην διόγκωση της φούσκας των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, όσο και στην χρεοκοπία του Ντιτρόιτ το 2013.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ξέσπασμα ενός ακόμη ανελέητου πολέμου μεταξύ αμερικάνικων κι ευρωπαϊκών οικονομικών συμφερόντων μόνο είδηση δεν αποτελεί. Σε τελική ανάλυση, είναι γνωστό ότι «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει». Εκείνο που πρέπει να ενδιαφέρει πρωτίστως είναι ότι το βάρος της (σχεδόν βέβαιης πια) «διάσωσης» της συγκεκριμένης τράπεζας (θεωρούμενης άλλωστε από την πλειοψηφία των αναλυτών too big to fail), αναμένεται να αναλάβουν για μια ακόμη φορά οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Στη χώρα μας, άλλωστε, έχουμε πικρή εμπειρία από «διασώσεις» τραπεζών. Πρόκειται για εκείνες ακριβώς που αφότου χρηματοδοτήθηκαν σε τρεις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις με κρατικό χρήμα ύψους άνω των 100 δις ευρώ, σήμερα έρχονται να «ξεκλειδώσουν» τη διαδικασία των πλειστηριασμών. Μετά απ’ όλα αυτά, αλήθεια έχουν απομείνει πια τόσοι πολλοί που να «τσιμπάνε» μπροστά φόβητρο τυχόν τραπεζικών καταρρεύσεων;

από το «tvxs.gr»