Η Τουρκία επικεφαλής

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Δεν αρκούν πλέον οι διαπιστώσεις για τις τραγικές επιπτώσεις σε βάρος μας που προκάλεσε ο θανάσιμος εναγκαλισμός της χώρας με τη «Δύση» και κυρίως με την Ε.Ε.. Αυτό που προέχει τώρα, είναι η χάραξη μιας πολιτικής στον αντίποδα αυτής που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα, με στρατηγική στόχευση την εθνική ανεξαρτησία και την υπεράσπιση με κάθε τρόπο του εθνικού χώρου, που θα γίνει δυνατή μόνο με την ανάκτηση όλων των εργαλείων άσκησης πολιτικής, από τη διαγραφή του χρέους, την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας κτλ..

Δυστυχώς, όπως φαίνεται -τουλάχιστον μέχρι τώρα-, μόνο το ΕΠΑΜ διαθέτει ένα τέτοιο ολοκληρωμένο σχέδιο αντιστροφής της φοράς των πραγμάτων και που απαντά θετικά στις προκλήσεις των καιρών.

Όσοι λοιπόν συνειδητοποιούν την κατάσταση και αντιλαμβάνονται την ανάγκη για μια Νέα Πολιτική, ας αφήσουν τις ανέξοδες ρητορείες, τις μεμψιμοιρίες, τη μοιρολατρία ότι τίποτα δεν γίνεται, ή το ψάξιμο του «αριστερού», ή «δεξιού» πρόσημου σε αυτή την πολιτική, που οφείλουμε να ακολουθήσουμε κι ας προστρέξουν μαζί μας, μαζί με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο στον Αγώνα για τη μεγάλη Αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος.

Διαφορετικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διασπείρουν τη σύγχυση, τον φόβο, την απογοήτευση στο λαό και την παραίτησή του από κάθε διεκδίκηση αλλαγής.

Το άρθρο:

του Απόστολου Διαμαντή

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία απέδειξαν πως η χώρα αυτή εξακολουθεί να παραμένει ο κυρίαρχος στην ευρύτερη περιοχή, παρά τον εμφύλιο στο εσωτερικό της, παρά τις μεγάλες εσωτερικές της αντιφάσεις και παρά τις συγκρούσεις με τις ΗΠΑ που προκαλεί η σχετικά αυτόνομη εξωτερική της πολιτική. Η Τουρκία είναι μια σημαντική δύναμη, που είναι σε θέση να μην υπολογίζει τις διαθέσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας, όταν αποφασίζει για τα εθνικά της θέματα.

Πως το πέτυχε αυτό; Το πέτυχε με την ισχυροποίηση αρχικά του εθνικού κεμαλικού....
κράτους και εν συνεχεία με την ενοποιητική δύναμη του ισλαμισμού. Τα δύο αυτά δεδομένα οδήγησαν στην δημιουργία ενός συμπαγούς εθνικού κράτους, μέσω μιας συμπαγούς εθνικής αστικής τάξης, η οποία οδηγεί τη χώρα και διασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα στην περιοχή.

Από τη δεκαετία του '60 η Τουρκία άρχισε να ισορροπεί τον στρατιωτικό συσχετισμό δυνάμεων με την Ελλάδα, η οποία παραδομένη σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και σε μια μεταπρατική κοσμοπολίτικη αστική τάξη συνεχώς έχανε έδαφος. Σήμερα ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι συντριπτικά υπέρ της Τουρκίας, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ουσιαστικά έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.

Η απλή αλήθεια είναι πως χωρίς επαρκείς στρατιωτικούς εξοπλισμούς δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, ούτε καν εσωτερική πολιτική - δεν υπάρχεις καν σαν χώρα. Υπάρχεις μόνον με την άδεια των συμμαχικών δυνάμεων που δεν επιτρέπουν επεκτατικές βλέψεις στην Τουρκία. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι ολοκληρωτικά στο έλεος των Αμερικανών, εφόσον ΕΕ ουσιαστικά δεν υφίσταται.

Η Τουρκία αντιθέτως είναι σε θέση όχι μόνον να αγνοεί την ΕΕ και να σνομπάρει το ζήτημα της εισόδου της στην Ένωση, αλλά και προσβάλει ευθέως τα θεσμικά της όργανα. Σε κάθε ευκαιρία υπενθυμίζει στις Βρυξέλλες ποιος είναι το αφεντικό στην περιοχή και μάλιστα με τρόπο συχνά ιταμό.

Αυτή τη στιγμή, ο Ερντογάν είναι σε θέση να κάνει συμφωνίες με τον Πούτιν, ενώ προηγουμένως του έχει καταρρίψει πολεμικό αεροσκάφος, να κάνει κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις με τις ΗΠΑ, ενώ προηγουμένως έχει συγκρουστεί ευθέως μαζί τους στο ζήτημα του πραξικοπήματος και να απειλεί την ΕΕ ότι θα ανοίξει και πάλι τα σύνορα στους παράνομους μετανάστες.

Παρά το γεγονός όμως ότι ο Ερντογάν μοιάζει πανίσχυρος, το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι μετά από κάποιο διάστημα να καταφέρουν οι Αμερικανοί να τον ανατρέψουν, εφόσον κριθεί πως δεν είναι πλέον συνεργάσιμος απολύτως.

Αυτό όμως καθόλου δεν αλλάζει την ουσία: Η Τουρκία είτε με τον Ερντογάν είτε με άλλον, θα εξακολουθεί να επιβάλει την πολιτική της στην ευρύτερη περιοχή.

Το θλιβερό για την Ελλάδα συμπέρασμα είναι πως ενώ η ίδια δεν διαθέτει ούτε πολιτική, ούτε οικονομική ηγεσία ικανή να οργανώσει ένα εθνικό σχέδιο, πως δεν διαθέτει αυτοδύναμη στρατιωτική ισχύ, αλλά εξαρτάται από την προστασία των ξένων δυνάμεων -είναι δηλαδή κατ’ ουσίαν μια χώρα υπό επιτροπεία- απέναντί της η Τουρκία, η οποία αμφισβητεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα, βρίσκεται στη θέση της απόλυτης παντοδυναμίας, στρατιωτικής και πολιτικής.

Πολλές αυταπάτες είχαμε ως έθνος, αλλά η μεγαλύτερη ήταν η μεταπολεμική μας αυταπάτη, πως εκχωρώντας κυριαρχικά εθνικά μας δικαιώματα στην ΕΕ θα διασφαλίζαμε το μέλλον μας.

Ήταν ένα τραγικό σφάλμα. Πολύ πιθανόν σε λίγο να τρέχουμε έντρομοι να σωθούμε από αυτόν τον θανάσιμο εναγκαλισμό, από τη λεόντειο συμμαχία των Γερμανών και των Γάλλων.

από το «tvxs.gr»