Από το Brexit στο Grexit

του Νίκου Ιγγλέση

Σοκ και δέος προκάλεσε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Το αδιανόητο, μέχρι πρόσφατα δηλαδή, η αποχώρηση μιας χώρας από τον πύργο της «ευρωβαβέλ» έγινε πραγματικότητα. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν πρόκειται για μια μικρή περιθωριακή χώρα αλλά για μια μεγάλη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και πυρηνική δύναμη. Κανείς από την παγκόσμια διακυβέρνηση δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η φιλελεύθερη Βρετανία θα αμφισβητούσε το ευρωπαϊκό υποσύνολο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, την ΕΕ και θα έβγαζε το «πρώτο τούβλο από τον τοίχο» του συστήματος, όπως είπε ο Νάϊτζελ Φάρατζ.

Όλοι προσπάθησαν να αποτρέψουν το «κακό». Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, ταξίδεψε στο Λονδίνο και ζήτησε από τους Βρετανούς να ψηφίσουν Bremain (παραμονή). Ο πολωνός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ δήλωσε ότι μια ψήφος υπέρ του Brexit (έξοδος) θα είναι η αρχή της καταστροφής του δυτικού πολιτικού πολιτισμού στο σύνολό του! Ο άτεγκτος γερμανός υπουργός Οικονομικών του Δ΄ Ράϊχ Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δήλωσε ότι: «εντός σημαίνει εντός και εκτός σημαίνει εκτός», προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τους Βρετανούς, ότι η όποια απόφασή τους θα είναι τελεσίδικη - μη αναστρέψιμη.

Στην ίδια γραμμή ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, η Κριστίν....
Λαγκάρντ του ΔΝΤ, ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, o πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάϊσελμπλουμ και πολλοί άλλοι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ. Ακόμη και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης ζήτησε από τους συμπατριώτες του που έχουν διπλή υπηκοότητα να ψηφίσουν Bremain. Μακρινές χώρες όπως η Αυστραλία, η Ινδία, η Κίνα και άλλες τάχθηκαν κατά του Brexit.

Ακολούθησε η «Επιχείρηση φόβος» που εστίαζε στις οικονομικές επιπτώσεις σε περίπτωση εξόδου από την ΕΕ, όπως γίνεται και στην Ελλάδα από το 2010 για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ. Ο βρετανός υπουργός των Οικονομικών Τζορτζ Όσμπορν, η Τράπεζα της Αγγλίας, μεγάλες διεθνείς τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης, Πανεπιστήμια και μεγαλοεπενδυτές όπως ο Τζόρτζ Σόρος ανέλαβαν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Όλοι αυτοί οι στυλοβάτες της παγκοσμιοποίησης προέβλεψαν υποτίμηση της αγγλικής λίρας κατά 15-20%, πληθωρισμό περίπου 5%, μείωση του ΑΕΠ 1-15%, μείωση κατά 2.000.000 των θέσεων εργασίας, περιορισμό των συντάξεων και αποχώρηση πολλών μεγάλων επιχειρήσεων από το City του Λονδίνου.

Παράλληλα οι επικεφαλής 1.285 επιχειρήσεων από τις οποίες οι 50 βρίσκονται στο χρηματιστηριακό δείκτη FTSE 100 και απασχολούν συνολικά 1,75 εκατομμύρια εργαζόμενους, με δημόσια παρέμβασή τους ζήτησαν την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Ακόμη δεκάδες πολυεθνικές από άλλες ευρωπαϊκές χώρες συγκέντρωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου ν’ αγοράσουν διαφημιστικό χώρο στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης και να προπαγανδίσουν υπέρ του Bremain.

Μια εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα, η ύποπτη δολοφονία της νεαρής βουλευτίνας του Εργατικού Κόμματος και μητέρας δύο παιδιών, Τζο Κοξ, που έκανε εκστρατεία υπέρ της παραμονής, από ένα «χρήσιμο» ψυχασθενή, χρησιμοποιήθηκε για να επηρεάσει τον ψυχισμό των αμφιταλαντευόμενων ψηφοφόρων. Το μοτίβο των περισσότερων βρετανικών και διεθνών μέσων ενημέρωσης ήταν ότι οι εθνικο-λαϊκιστές του Brexit δολοφονούν τους αντιπάλους τους. Τέλος, το δικό τους καθοριστικό ρόλο, όπως και στις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα, έπαιξαν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων που εμπλούτιζαν τα στοιχεία τους με αυτά από τις εταιρείες στοιχημάτων. Σ’ όλη την προεκλογική περίοδο οι «πέτσινες» δημοσκοπήσεις έδιναν προβάδισμα στο Bremain για να αποθαρρύνονται οι οπαδοί του Brexit. Την ημέρα του δημοψηφίσματος η εταιρεία YouGov στη δημοσκόπησή της που μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο Sky News έδινε 52% στο Bremain και μόνο 48% στο Brexit. Το πραγματικό αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αντίστροφο.

Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

Όλα τα όπλα χρησιμοποιήθηκαν από τα εξαπτέρυγα της παγκοσμιοποίησης, τους πολιτικούς «ηγέτες», την «αριστοκρατία» του City, τους traders των hedgefunds, τους διευθυντές των πολυεθνικών και την ακαδημαϊκή νομενκλατούρα. Τελικά όλοι τους ηττήθηκαν πανηγυρικά από κάποιους «ασήμαντους λαϊκιστές», «εθνικιστές», «ρατσιστές» και «ευρωφοβικούς», τον Μπόρις Τζόνσον με μια μειοψηφία των συντηρητικών βουλευτών και τον Νάϊτζελ Φάρατζ του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (Ukip) που διαθέτει ένα μόνο βουλευτή στο Κοινοβούλιο.

Συμπέρασμα: Τα δημοψηφίσματα κάνουν κακό στο σύστημα και πρέπει να αποφεύγονται όπως ο διάβολος το λιβάνι. Υπάρχει όμως κι άλλη λύση, να υποχρεωθούν οι Βρετανοί να ξαναψηφίσουν, όπως ζητούν ορισμένοι από τους χαμένους του Bremain. Μάλιστα, για τιμωρία, θα μπορούσαν να υποχρεωθούν να ψηφίζουν κάθε μήνα μέχρι που, εξαντλημένοι και εξουθενωμένοι, καταψηφίσουν το Brexit. Όχι, δεν πρόκειται για κάποια φαεινή ιδέα του γράφοντος, αφού αυτό έχει γίνει και στο παρελθόν. Θυμίζουμε ότι το 2001 οι Ιρλανδοί με ποσοστό 53,9% καταψήφισαν τη Συνθήκη της Νίκαιας. Το 2002 έγινε νέο δημοψήφισμα και η Συνθήκη υπερψηφίστηκε με 62,9%. Επίσης το 2008 πάλι οι Ιρλανδοί με ποσοστό 53,2% καταψήφισαν τη Συνθήκη της Λισαβόνας αλλά ένα χρόνο αργότερα, το 2009, μετά μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία, την κατακύρωσαν, με 67,1%.

Άλλοι από τους χαμένους του Bremain  ζητούν από το νεοεκλεγέντα δήμαρχο του Λονδίνου, τον Πακιστανό Σαντίκ Καν, να ανεξαρτητοποιήσει την πρωτεύουσα από το Ηνωμένο Βασίλειο, ώστε αυτή να παραμείνει τμήμα της ΕΕ. Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη. Όσον αφορά τους Σκωτσέζους εθνικιστές που μετά το δημοψήφισμα έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ξαναθέσουν το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκονται σε πολιτική σύγχυση. Εμφανίζονται να διαλέγουν αφεντικό, θέλουν να απαλλαγούν από την κυριαρχία του Λονδίνου και να υπαχθούν στην κυριαρχία των Βρυξελλών, δηλαδή, του Βερολίνου.

Οι γραμμές αυτές γράφτηκαν δύο μέρες μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος με το οποίο οι Βρετανοί πήραν πίσω τον έλεγχο της χώρας τους, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Ντόναλτ Τραμπ και αποτελούν συνέχεια του άρθρου «Παγκοσμιοποίση VS Λαϊκισμός» που δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στο τεύχος 345 (17-6-16) και στο http://greekattack.wordpress.com. Τις προσεχείς μέρες θα ακούσουμε πολλά φαιδρά, ήδη τα μνημονιακά-γερμανόφιλα εγχώρια μέσα ενημέρωσης άρχισαν να παρουσιάζουν Βρετανούς που μερικές ώρες μετά την ψήφο τους άλλαξαν γνώμη και ζητούν επανάληψη του δημοψηφίσματος! Στόχος τους να αποθαρρύνουν τους Έλληνες ώστε το αίτημα για Grexit να μη γίνει πλειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία. Οι Βρετανοί έκαναν ένα λάθος, προσοχή μην το κάνετε και εσείς Έλληνες, μας λένε.

Το Grexit

Αν οι Βρετανοί είχαν δέκα λόγους να θέλουν να φύγουν από την ΕΕ οι Έλληνες έχουν εκατόν δέκα, λόγω του ευρώ, της οικονομικής καταστροφής και της λεηλασίας της χώρας τους, τουλάχιστον, τα τελευταία έξι μνημονιακά χρόνια. Η περίπτωση όμως της Ελλάδας που ανήκει στην Ευρωζώνη είναι διαφορετική από αυτή της Βρετανίας που έχει το δικό της εθνικό νόμισμα, τη λίρα.

Η Ελλάδα αν θέλει να αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία της και να πάψει να κυβερνάται από τους απάτριδες παγκοσμιοποιημένους γραφειοκράτες των Βρυξελλών πρέπει πρώτα να βγει από το ευρώ και να θέσει σε κυκλοφορία το δικό της εθνικό νόμισμα, τη Νέα Δραχμή. Η πράξη αυτή θα θωρακίσει την ελληνική οικονομία η οποία θα μπορεί να λειτουργεί χωρίς η χώρα να υπόκειται σε εκβιασμούς με τη στέρηση της ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που σήμερα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης και κυκλοφορίας του νομίσματος.

Χωρίς το εθνικό νόμισμά της, η Ελλάδα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις, τουλάχιστον διετείς, διαπραγματεύσεις που, όπως έδειξε η περίπτωση της Βρετανίας, απαιτούνται για την έξοδο από την ΕΕ. Πώς μπορεί η χώρα μας να διαπραγματευτεί τις εμπορικές σχέσεις της με την ΕΕ, αλλά και τρίτες χώρες, το δασμολογικό καθεστώς των εξαγωγών - εισαγωγών, την παροχή και λήψη υπηρεσιών, τη διατραπεζική διακίνηση κεφαλαίων και πολλά άλλα παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης; Η Ελλάδα δεν μπορεί να επικαλεστεί το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας, όπως θα κάνει η Βρετανία, γιατί όχι σε δύο χρόνια αλλά σε δύο εβδομάδες, το Βερολίνο, η Κομισιόν και η ΕΚΤ θα έχουν διαλύσει τη χώρα με το υπερόπλο του νομίσματος.

Όσοι, κυρίως από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, αλλά όχι μόνο, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από την ΕΕ και όταν συμβεί αυτό αναπόφευκτα θα βγει και από το ευρώ κάνουν μεγάλο στρατηγικό λάθος. Πριν αρχίσεις ένα πόλεμο φροντίζεις να αποκτήσεις τα όπλα που θα σου επιτρέψουν να πολεμήσεις με σημαντική πιθανότητα νίκης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το υπερόπλο μας είναι το νόμισμά μας, που θα μας επιτρέψει να παραμείνουμε ζωντανοί καθ’ όλη τη διάρκεια των «πολεμικών» επιχειρήσεων.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η Επανάσταση του Grexit–Το Σχέδιο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.

Τα άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την 1-7-16