Το ευρώ και η στάση του Νίκα

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Στις αρχές της περασμένη δεκαετίας (2003) έγινε στη Σουηδία δημοψήφισμα αν η χώρα θα έμπαινε ή όχι στο ευρώ. Δυο μέρες πριν από την ψηφοφορία δολοφονήθηκε η Άννα Λιντ, Υπουργός Εξωτερικών και οπαδός της ένταξης στο ευρώ. Το δημοψήφισμα δεν αναβλήθηκε, η πλειοψηφία απόρριψης του ευρώ δεν ανατράπηκε, κανείς στη Σουηδία δεν λυπάται γι’ αυτό και φυσικά διαψεύστηκαν όλες οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν καταστροφή αν η χώρα έμενε εκτός του ενιαίου νομίσματος. Το σενάριο επαναλήφθηκε στη Βρετανία. Η μόνη διαφορά είναι ότι η δολοφονία έγινε λίγο νωρίτερα δίνοντας χρόνο στον κόσμο να χωνέψει συναισθηματικά το γεγονός και στην προπαγάνδα να συνδράμει το κατά δύναμη. Παρ’ όλα αυτά, επειδή παρά την εικαζόμενη μεταστροφή της Κοινής Γνώμης τίποτα δεν είναι σίγουρο, (Τετάρτη 22) κυκλοφορεί στη Βρετανία υπόμνημα οπαδών του «μένουμε Ευρώπη» με τριάντα χιλιάδες υπογραφές (σύμφωνα με γαλλικό ιστότοπο) με αίτημα να ματαιωθεί το δημοψήφισμα. Για να ασχοληθεί η Βουλή των Κοινοτήτων με το αίτημα χρειάζονται 100 χιλιάδες υπογραφές….

Η δολοφονία της Τζο Κοξ ήταν αριστοτεχνικά σχεδιασμένη. Ο δολοφόνος ήταν ο άνδρας της διπλανής πόρτας, ήρεμος, αφανής, ανώδυνος, με σκοτεινό παρελθόν και υπόγειο παρόν. Το προφίλ του δολοφόνου καλλιεργεί το φόβο για το γείτονα, ενισχύει την τάση απομόνωσης (για να μην αντιδρούμε συλλογικά), ταυτίζει τη διάθεση αποχώρησης από την ΕΕ με πρόσωπο όχι απλώς ακραίο και εγκληματικό αλλά ψυχολογικά απεχθές.

Παρασκευή πρωί, πριν από τα επίσημα οριστικά αποτελέσματα, το BREXIT κερδίζει. Έτσι ή αλλιώς το Βρετανικό δημοψήφισμα δεν είναι κοσμοϊστορικό γεγονός, δεν θα έρθει το τέλος του Κόσμου, ούτε....
του Καπιταλισμού. Η ΕΕ δεν είναι η πρώτη ούτε θα είναι η τελευταία απόπειρα ομαδοποίησης Δυτικών ευρωπαϊκών χωρών - πχ Καρλομάγνος, Χανσεατική Ένωση κλπ. Αλλά και στο χαμηλότερο επίπεδο, των πολιτικών εξελίξεων της περιόδου, δεν θα αλλάξουν οι συσχετισμοί ισχύος στην ΕΕ, η γερμανική κυριαρχία δεν θα απειληθεί και πολύ περισσότερο, δεν θα μεταβληθούν οι ισορροπίες με τρίτες χώρες, ιδιαίτερα με τη Ρωσία, για ένα λόγο: η Ευρώπη δεν είναι μια ανεξάρτητη περιοχή του πλανήτη με δική της πολιτική. Είναι περιοχή υποτελής στις ΗΠΑ.

Το δημοψήφισμα στη Βρετανία ανέδειξε το διχασμό, τους φόβους, τις επιφυλάξεις και τις ελπίδες που υπάρχουν παντού στην Ευρώπη. Δεν είναι νίκη κατά κράτος των οπαδών του «έξω», την εξουσία κατέχουν πάντα οι «άλλοι», αλλά πλήττει τη γερμανική κυριαρχία, ενθαρρύνει τους οπαδούς της ανεξαρτησίας σε όλη την ΕΕ. Κερδισμένοι, πέρα από τις όποιες επιθυμίες, μπορεί να είναι οι πολίτες των μεγάλων χωρών αν οι κυβερνήσεις τους δείξουν στοιχειώδη αποφασιστικότητα απέναντι στο Βερολίνο. Όποιοι νομίζουν ότι χώρες όπως η Ελλάδα θα ωφεληθούν επειδή το ευρωιερατείο και το Βερολίνο θα ταραχτούν από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μάλλον θα πέσουν τραγικά έξω.

Όλοι οι Βρετανοί επίσημοι, από τους δήθεν «ακραίους» της αριστεράς, όπως ο ηγέτης των Εργατικών, έως τους υποτίθεται εθνικιστές Σκοτσέζους και την ηγεσία των κυβερνώντων Τόρυς, όλοι συντάχθηκαν με το ευρωιερατείο. Θέλουν να διατηρηθεί ανέπαφο το «στάτους κβο», όπως το καθόρισε ο Α΄ Γραμματέας του ΝΑΤΟ λόρδος Ισμέι λέγοντας: “Σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να έχει τις ΗΠΑ εντός (Ευρώπης), τη Ρωσία εκτός και τη Γερμανία από κάτω”. Ισχύει απολύτως και για την ΕΕ, το βλέπουμε.

Άλλες μερίδες των Βρετανών, αστοί και πληβείοι, τμήματα της κυρίαρχης ελίτ και εργαζόμενοι, με άποψη για τα οικονομικά και εθνικά συμφέροντα, μαζεύτηκαν από την άλλη πλευρά, του BREXIT…. Για την Πατρίδα ρε γαμώτο.

Έχουμε, ας πούμε, μια «Στάση του Νίκα» απέναντι στο υπεροπτικό ευρωιερατείο. Και βλέπουμε με τα μάτια μας τι γίνεται όταν υπάρχει σύμπτωση των «πάνω» με τους «κάτω», όταν συμπλέουν διαφορετικές τάξεις, απόψεις, σκοποί, μαζί οι Βένετοι και οι Πράσινοι, άρα επικίνδυνοι είτε χάσουν είτε κερδίσουν. Επειδή αυτοί, μαζί, αν δεν σφαχτούν από τον Ιουστινιανό, μπορεί, δύνανται, να γκρεμίσουν αυτοκράτορες.

Κατά τις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες των έξη μεγαλύτερων χωρών- μελών της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία κλπ) θέλουν, στη (σχετική) πλειοψηφία τους, την παραμονή των Βρετανών στην ΕΕ. Πολλοί φοβούνται ακόμα το ξήλωμα όχι φυσικά επειδή είναι παράδεισος η ΕΕ αλλά επειδή, μεταξύ άλλων, δεν ξεχνούν ότι η πρόσφατη Ιστορία της διαιρεμένης Ευρώπης έχει εκατομμύρια νεκρούς και ανείπωτη δυστυχία. Για τον ίδιο λόγο (ή και γι’ αυτόν) δεν ριζώνει η υστερική πλέον αντιρωσική προπαγάνδα των Δυτικών ΜΜΕ. Πώς να πείσουν ότι φταίει ο Πούτιν για τα Μνημόνια, τους κόφτες στα μεροκάματα, τη διάδοση της τρομοκρατίας στις Ευρωπαϊκές Μητροπόλεις με τα εκατοντάδες θύματα;

Το ευρωιερατείο, πολλοί ευρωπαίοι αλλά και ο Πούτιν βρίσκονται στο ίδιο μήκος - ο Πούτιν μίλησε για «ισχυρή Ευρώπη», δηλαδή με τη Βρετανία εντός ΕΕ. Για το ευρωιερατείο και τις ΗΠΑ το δημοψήφισμα κρίνει τον έλεγχο που ασκούν στον κόσμο. Εκεί που νομίζουν ότι ο έλεγχος είναι απόλυτος (ή σχεδόν) εκεί ξεφεύγουν τα πρόβατα και γίνονται άνθρωποι. Το συνολικό οικοδόμημα του Δυτικού Κόσμου κινδυνεύει σοβαρά από τη διάθεση του κόσμου να μην υποτάσσεται στις υποδείξεις. Ιδίως όταν οι ιθύνοντες είναι τόσο προκλητικά διεφθαρμένοι και οι υποδείξεις τους τόσο βάναυσα ταλαιπωρούν τα συνήθη υποζύγια αλλά και ουκ ολίγους Ιππείς. Οπότε, ο κοσμάκης συναντιέται, απροσδόκητα αλλά λογικά, με μερικούς υπεράνω πάσης υποψίας. Τα κάστρα πέφτουν άλλοτε με έφοδο, όπως τα Χειμερινά Ανάκτορα, και άλλοτε όταν οι πολιορκητές τα βρίσκουν με τους Άρχοντες που κρατάνε τα κλειδιά της Κερκόπορτας.

από το «iskra.gr»