Από τη Γαλλία με αγάπη

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Προκύπτουν αρκετά διδάγματα από τον πρωτόγνωρο αναβρασμό που επικρατεί στη γαλλική κοινωνία τις τελευταίες εβδομάδες εξαιτίας του νόμου για τα εργασιακά που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση Ολάντ. Κατά πρώτον, γιατί αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς νοείται η «μεταρρύθμιση» στη σύγχρονη Ενωμένη Ευρώπη (κι όχι μόνο), η οποία μάλιστα υποτίθεται πως έχει πάντα ως στόχο την «τόνωση της ανάπτυξης».

Άλλωστε, ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος διατείνεται πως οι επιχειρούμενες αλλαγές στην εργασιακή νομοθεσία έχουν ως βασικό στόχο τη μείωση της ανεργίας. Με αυτό το πρόσχημα δίνει ως «δώρο» στους εργοδότες τη δυνατότητα να παρακάμπτουν τις εθνικές και κλαδικές συμβάσεις για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας με ατομικές συμβάσεις, ενώ παράλληλα μειώνει δραστικά για αυτούς το κόστος απολύσεων μέσω της συρρίκνωσης των νόμιμων αποζημιώσεων.

Πόσο προοδευτικό είναι το στίγμα Ολάντ;

Ο Φρανσουά Ολάντ, βέβαια, δεν είχε καμιά Τρόικα στο κεφάλι του, τουλάχιστον όχι εμφανώς...
(η αλήθεια είναι πως υπήρχαν σχετικές πιέσεις από Κομισιόν και ΔΝΤ). Αντιθέτως, το όλο σχέδιο είναι έμπνευσης δικής του και του επιτελείου του. Έχει καθαρά «σοσιαλιστική απόχρωση» θα μπορούσε να πει κανείς, αφού η γαλλική δεξιά έχει ανέβει στα κάγκελα καταθέτοντας μέχρι και πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης Βαλς. Εδώ βρίσκουμε λοιπόν μια ακόμη αυταπάτη (μιας κι είναι της μόδας ο όρος), η οποία καλό είναι να καταρριφθεί. Αυτή έχει να κάνει με την εντύπωση που συστηματικά καλλιεργείται από μεγάλη μερίδα των κυβερνητικών στελεχών ότι η Ευρώπη μπορεί να «αλλάξει» σε πιο προοδευτική κατεύθυνση μέσω της προσέγγισης με την καθεστώσα ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Αλήθεια, πόσο προοδευτική θεωρείται η προσπάθεια επιβολής του εργασιακού νόμου μέσω διατάγματος, με την παράλληλη παράκαμψη του Κοινοβουλίου, υπό τον φόβο μαζικών διαρροών κατά την ψήφισή του; Επιπλέον, μήπως η ρητορεία περί «ταραξιών» που χρησιμοποίησε ο Φρανσουά Ολάντ αναφερόμενος σε όσους κινητοποιούνται αντιδρώντας θυμίζει σε τελική ανάλυση πιο πολύ Σαμαρά;

Η κοινωνία στο προσκήνιο... χωρίς αστερίσκους

Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι τεράστιες, συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις έρχονται ως απότοκο των έντονων ανισοτήτων που βίωνε η γαλλική κοινωνία (κατά το πρότυπο των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κοινωνιών) τα τελευταία χρόνια. Θα πρέπει να σημειωθεί, βέβαια, πως η Γαλλία έχει παράδοση πολύ ισχυρών συνδικάτων, τα οποία έχουν τη δυνατότητα και να κινητοποιούν και να εμπνέουν, κάτι που αξιοποίησαν παραλύοντας στην κυριολεξία ολόκληρη τη χώρα. Ίσως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να προβληματιστούμε ως προς το κατά πόσο μπορούμε σε αυτή τη συγκυρία να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με τα «κουφάρια» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Σε κάθε περίπτωση, παρότι οι όποιες συγκρίσεις μπορεί να φαντάζουν παράταιρες, ατυχείς ή άκαιρες, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η γαλλική κοινωνία επιδεικνύει πολύ αυξημένα αντανακλαστικά απέναντι στην επέλαση του νεοφιλελεύθερου δόγματος, δείχνοντας μάλιστα διάθεση να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους. Κανείς προφανώς δε μασάει στα επιχειρήματα «περί κινδύνου να πληγεί η εικόνα της χώρας διεθνώς», λίγες μέρες μάλιστα πριν αυτή να φιλοξενήσει το Euro 2016. Πολλώ δε μάλλον κανείς δεν τόλμησε να καταλογίσει σε όλους όσους κινητοποιούνται ενάντια στο νομοθέτημα Ολάντ, ότι με τη στάση τους πριμοδοτούν το Σαρκοζί, την Λεπέν ή οποιονδήποτε άλλον. Ίσως γιατί εκεί είναι ξεκάθαρο πως οι κοινωνίες αντιδρούνε απέναντι σε βάρβαρες πολιτικές από όπου κι αν επιβάλλονται αυτές, χωρίς να υπεισέρχονται στη δημόσια συζήτηση «θολά» πολιτικά στίγματα ή ανύπαρκτοι ταξικοί αστερίσκοι.   

από το «tvxs.gr»