«Πόνος ψυχής» και … «Don’t worry, be happy»

Ο ΣΥΡΙΖΑ που «αναγκάζεται», ο ΣΥΡΙΖΑ που τον «ρεαλισμό» ασπάζεται και στη μέση ένας Λεβέντης …

του Διονύση Ελευθεράτου

Ε, λοιπόν, όχι. Παρά τις περί του αντιθέτου κακοήθεις διαδόσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 εξακολουθεί να διαθέτει «αριστερή πτέρυγα». Την απαρτίζουν, τώρα, όσοι διακηρύττουν ότι τους προκαλούν «πόνο ψυχής» τα «δύσκολα μέτρα που δεσμεύθηκε να υλοποιήσει η κυβέρνηση». Έναν «πόνο ψυχής», όμως, που κατά θαυματουργό τρόπο συνδυάζεται με δηλώσεις «υπερηφάνειας για τη διαπραγμάτευση», αλλά και βεβαιότητας πως έτσι «θα σωθεί η χώρα».

Πώς «έτσι»; Μα με την υλοποίηση των μέτρων που προκαλούν «πόνο ψυχής», καθώς όσοι «αναγκαστικά τα εφαρμόζουν» τα θεωρούν ζημιογόνα από κοινωνικής και οικονομικής πλευράς. Μα εάν είναι ζημιογόνα, τότε πώς οδηγούν σε «σωτηρία»; Στοπ.

Η ψυχή είπαμε πως πονά, να μην πονέσει και το μυαλό από το πολύ στραμπούληγμα, ΟΚ;

Τι τα θέλετε, όμως… Τούτη η «νέο - αριστερή» πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ φθίνει. Συρρικνώνεται ή ....
τουλάχιστον όλο και αραιότερα εκδηλώνεται. Αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Πόσες φορές μπορεί κάποιος να διακηρύξει ότι είναι της συνιστώσας «Μνημονιακός βαριάς Καρδιάς», προτού διατρέξει τον κίνδυνο να ακούσει σιχτιρίσματα, ανάμεικτα -ίσως- με νουθεσίες του τύπου «τότε άντε τράβα για κανένα μπάι πας ή καμία μεταμόσχευση»; Όχι πολλές, σίγουρα.

Αν σωστά θυμόμαστε, το τελευταίο κυβερνητικό στέλεχος που αποτόλμησε να κοινοποιήσει, με στεντόρεια φωνή, τον πόνο της ψυχής του, ήταν ο Χρ. Σπίρτζης, για την υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων -πρακτικά, της εκχώρησής τους στους Γερμανούς. Βαριά πολιτικά διόδια υποχρεώθηκε να καταβάλλει ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, προκειμένου να θέσει την λαβωμένη του ψυχή στο ασθενοφόρο που θα ακολουθούσε την «εθνική οδό» της Εξιλέωσης. Ειρωνείες από τους «νεοφιλελέδες» της ΝΔ, όπως τη Ντόρα και τον Χατζηδάκη, χλεύη και από τον Πρετεντέρη και λοιπούς…

Αναμενόμενο. Ο «δικαιωμένος» από τον ΣΥΡΙΖΑ συστημικός πολιτικός – μιντιακός «γαλαξίας», ο λουφαγμένος το βράδυ της 5ης Ιουλίου και ξεσαλωμένος από την 13η και εντεύθεν, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να μην διασύρει τις «πονεμένες ψυχές». Αλλά ούτε και το τμήμα της κοινωνίας που αγανακτεί με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου δείχνει διατεθειμένο να «μαλακώσει», μόνο και μόνο επειδή την υλοποίηση ενός προγράμματος αλά Θάτσερ συνοδεύουν και ορισμένες οιμωγές αλά Μάρθα Βούρτση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, στις τάξεις της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ φυσιολογικά υποχωρούν οι εξομολογήσεις των πονεμένων και πληθαίνουν οι δέουσες «αξιολογήσεις νέων δεδομένων»… Κι αυτές συγκλίνουν στην επί της ουσίας υπεράσπιση της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Φαντάζει άλλωστε «αξιοπρεπέστερο» να λες πως ως αντιπολίτευση «υπερέβαλες», επιδείκνυες κάποια «λαϊκίστικη ανωριμότητα» ή δεν είχες αντιληφθεί διάφορες παραμέτρους, παρά να κλαψουρίζεις που το μεν δίκιο σου ήταν «βουνό», η δε αδυναμία σου να το υπηρετήσεις και να το αναδείξεις παραμένει κανονικό Εβερεστ…

Δείχνει πολιτικά διεισδυτικότερο (μέχρι κάποιου σημείου, φυσικά) να ποντάρεις σε προδιαμορφωμένα συντηρητικά στερεότυπα, τα οποία εκ των πραγμάτων απέκτησαν νέες διαστάσεις έπειτα από την άτακτη, ταπεινωτική υποχώρησή σου στους δανειστές, παρά να ομολογείς διαρκώς και να διεκτραγωδείς την ιδιότητα του αγκιστρωμένου ψαριού.

Κάπως έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου αποκαθιστά, σταδιακά έστω, την «ενότητα θεωρίας και πράξης». Οι «πονεμένοι» τύπου Σπίρτζη λιγοστεύουν ή σιωπούν, οι «ωριμασμένοι» πληθαίνουν και μιλούν. Και τι δεν ακούσαμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και από βουλευτές του ΣΥ-PIZA. Δηλώσεις «ανάνηψης» για το ασφαλιστικό, το δόγματα του τύπου «όποιος είχε μισθό 1.200 ευρώ και ήθελε να μένει στην Αγία Παρασκευή το έκανε λόγω νεοπλουτισμού» (λες και κι ένα ζευγάρι σε σπιτικό με δυο τέτοια εισοδήματα όφειλε να «μυρίσει τα νύχια του» και να μαντέψει τι θα πάθαινε από το 2010 και εντεύθεν), κλπ, κλπ.

Αυτή ακριβώς η σταδιακή αποκατάσταση της ενότητας «λόγων και έργων» ισοδυναμεί με τεράστια προσφορά προς το οικονομικό-πολιτικό-«μιντιακό» κατεστημένο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα άλλα, πασχίζει να εμφανίζει ως αδυσώπητο και λυσσαλέο εχθρό του (με αυτόν τον ισχυρισμό θα ασχοληθούμε σε ξεχωριστό σημείωμα).

Εάν ο «φρεσκομνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ χρησίμευε ως ακούσιος μεν, αλλά καταλυτικός συνήγορος υπέρ του αξιώματος πως «δεν υπήρχε άλλη επιλογή» πέραν της αποδοχής του μονεταριστικού ολέθρου, ο υπό διαμόρφωση «μνημονικός No 2» ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει και εμβαθύνει την προσφορά. Πρώτα «απέδειξε» ότι τα μνημόνια «ήταν μονόδρομος», τώρα αποδεικνύει κάτι «πολυτιμότερο»: Πως όποια πολιτική δύναμη υποταχθεί στον (υποτιθέμενο) «μονόδρομο», τελικά καθιστά (πραγματικό) μονόδρομο όσα -βασικά και θεμελιώδη- θα πράξει στη συνέχεια.

Το όλο πράγμα θυμίζει αυτό που τόνιζε ο Μπέρναντ Μάλαμουντ: «Εάν μπεις σε λάθος τρένο, κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός».

Το δε «μιντιακό σύστημα», το ίδιο που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να γελοιοποιήσει κάθε -περί «πόνου ψυχής»- εξομολόγηση, επιδεικνύει αμέριστη κατανόηση, συγκαταβατικότητα και ικανοποίηση για τις ενδείξεις και αποδείξεις «ωρίμανσης». Χλευάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ που «πονά» και εξαναγκάζεται, ενθαρρύνεται ο ΣΥΡΙ-ΖΑ που «είδε το φως το αληθινό» και το ασπάζεται. Άντε, το πολύ -πολύ με ολίγη λεπτή ειρωνεία για το καθυστερημένο της «ανάνηψης»…

Εάν κάποιος αμφισβητεί ότι αυτός είναι κανόνας, δεν έχει παρά να θυμηθεί πώς ακριβώς συμπεριφέρθηκε το «μιντιακό σύστημα», από την μία πλευρά στον Σπίρτζη και από την άλλη στον Ευκλείδη Τσακαλώτο που κόντεψε να «βγάλει» μεθυσμένο από πρότυπα νεοπλουτισμού κάθε χρεωμένο δανειολήπτη. Για να μην επεκταθούμε και σε άλλα παραδείγματα…

Ας είμαστε όμως δίκαιοι. Εσχάτως ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να κάνει μια μεγάλη ανατροπή: Μετασχημάτισε τη χαβαλετζίδικη «ψήφο διαμαρτυρίας» σε συνιστώσα …«εθνικής πορείας». Διάβολε, οι μισοί τουλάχιστον από τους 186.457 ψηφοφόρους της Ένωσης Κεντρώων επέλεξαν τον Β. Λεβέντη με την ιδέα ότι έτσι «ξεφτιλίζουν» ή και «ταρακουνούν» το πολιτικό σύστημα και τώρα η … μισή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βάλθηκε να τον φέρει στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής! Και να οι έπαινοι και να οι κολακείες…

Κάπου εδώ το μυαλό αποφασίζει να «ξεφύγει» (αυτό είναι άραγε που «ξέφυγε»;). Στον απόηχο των καλάντων φαντάζεται μια καντάδα προς τον άγνωστο αποσβολωμένο ψηφοφόρο της Ένωσης Κεντρώων, στο ρυθμό του γνωστού τραγουδιού του Bobby McFerrin, του διασκευασμένου και από τον Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα:

«Λεβέντη αν ψήφισες για χαβαλέ

στον χαβαλέ σου λέμε «αλέ», don’t worry, be happy.

Πλάκες δεν γίνονται, μάθε το πια

ψάχνουμε κόσμο να τραβήξει κουπιά, don’t worry, be happy.

Λεβέντη αν ψήφισες για πίκα εφήμερη

αυτόν που ακούγεται σαν τέσσερις Τζήμεροι, don’t worry, be happy.

Εδώ το εφήμερο, σου λέω, βαραίνει

κι αν ακόμη απορία σου μένει, don’t worry, be happy.

Αυτό σημαίνει Αριστερά

να κάνεις πλάκα και αυτή να μετρά, don’t worry, be happy

To μαγαζί έχει μπόλικο στοκ

από ελαφράδα έως μπαρόκ, don’t worry, be happy.

Αν θαύμασες κάποτε Καραμανλή

γέφυρα ρίχνουμε -να ξέρεις- καλή, don’t worry, be happy.

Κι αν δεν «τον πήγαινες» ασ’ τα παλιά

μεγάλη θέλουμε μνημονίου φωλιά, don’t worry, be happy.

Η εξουσία γλυκό είν’ αψέντι

ενώνει τον Πάκη, εμάς, το Λεβέντη, don’t worry, be happy».

από το «Πριν»