Ούτε Τσίπρας, ούτε Μητσοτάκης

του Θέμη Τζήμα

Σε στιγμές μεγάλης και παρατεινόμενης κρίσης, οι καθαρές κουβέντες, δηλαδή αυτές που έχουν στη βάση τους διαυγές βλέμμα είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Ο Αλέξης Τσίπρας, που από την επαύριο των εκλογών του 2012 είχε δείξει ότι εξελισσόταν σε Τσιπρανδρέου, οδεύει στο δρόμο του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του, χωρίς τίποτα να του εγγυάται μια εξίσου ομαλή κατάληξη. Θα έπρεπε να είναι πιο διαβασμένος και πιο σοφός αλλά δεν υπήρξε τίποτα από τα δύο. Πρόδωσε το κοινωνικό συμβόλαιο πάνω στο οποίο βάσισε τη σχέση του με το λαό, πέρασε στην πλευρά της νεοφιλελεύθερης ΤΙΝΑ, συγκρούστηκε με την αριστερή του πτέρυγα παίρνοντας το μέρος της δεξιάς πλευράς του κόμματός του, έγινε η δεξιά της δεξιάς σε ό,τι αφορά τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στη χώρα, ρίχτηκε στην αγκαλιά των πραξικοπηματιών εις βάρος του λαού και τώρα, οι ξένοι κηδεμόνες αφού τον χρησιμοποίησαν, του συμπεριφέρονται σα σε άθυρμά τους, προσβάλλοντάς τον και δια αυτού όλη τη χώρα με κάθε ευκαιρία, χωρίς να του δίνουν ούτε μια ανάσα.

Σκηνοθετεί δήθεν μάχες

Όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας σκηνοθετεί δήθεν μάχες- τύπου....
ΔΝΤ- την ώρα που δεν έχει κουράγιο να ψελλίσει ούτε το παραμικρό όχι. Σπαταλά το χρόνο της χώρας και σπαταλιέται ο ίδιος σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, σε δημόσιες σχέσεις. Αποκομμένος από την πραγματικότητα, μέσα σε ένα περιβάλλον ιδιοτελών συμβούλων και γελωτοποιών της εξουσίας αδυνατεί να καταλάβει ότι η πραγματικότητα στρέφεται εναντίον του. Εξ ου και αντιγράφει ό,τι έλεγαν για τις πλατείες οι σύμβουλοι του Γιώργου Παπανδρέου, προκειμένου να δυσφημήσει τη λαϊκή αντίδραση εναντίον του ασφαλιστικού που φέρνει.

Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου δεν αναβάπτισε τα μνημόνια στη λαϊκή βούληση αλλά ότι απλά σπατάλησε ένα ακόμα βέλος- ίσως το τελευταίο- από τη φαρέτρα τακτικισμών στους οποίους επιδίδεται. Το σύστημα εξουσίας, που από την αποστασία του εναντίον του λαϊκού όχι και έπειτα τον στήριζε αναφανδόν, τώρα τον εγκαταλείπει για τους δικούς του λόγους, προς όφελος του νέου του εκλεκτού, του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως Παπαδήμος

Ο τελευταίος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κοινοβουλευτική εκδοχή Παπαδήμου, ως προς την υπαλληλική του σχέση με την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία αλλά με πολύ λιγότερες έστω τεχνικές ικανότητες: γέννημα- θρέμμα της οικογενειοκρατίας, που όπως όλες οι ελίτ του κόσμου κάνουν, φτιάχνει βιογραφικά για τους γόνους της, προκειμένου να εντυπωσιάζει τους “υπηκόους”, εκλεκτός διαφόρων εξουσιών που φρόντισαν να τον τοποθετήσουν σε θέσεις υψηλού πρεστίζ με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, προστατευόμενος της συστημικής δημοσιογραφίας, αποτυχημένος υπουργός και οπαδός του νεοφιλελευθερισμού των μνημονίων, δηλαδή του πρωτοφανούς κρατισμού υπέρ των ελίτ όπως και ο νυν πρωθυπουργός, χωρίς καν να μιλήσει, ήδη έδειξε ότι ουδεμία σχέση με φιλελευθερισμό και με το νέο έχει παρά μόνο με νέο- φιλελευθερισμό που συνδυάζεται με ακροδεξιές πολιτικές. Εξ ου και επιφύλαξε βασικότατο ρόλο για ένα φαιδρό, ακροδεξιό πολιτικό όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Και το σύστημα εξουσίας βεβαίως τρίβει τα χέρια του. Πέτυχε το καλύτερο για το ίδιο, το πλέον κίβδηλο ως προς τις υποτιθέμενες διαφωνίες του, δίπολο που θα μπορούσε να εύχεται: Τσίπρας ή Μητσοτάκης; Δηλαδή αυτός που από τυχοδιωκτισμό και καριερισμό προσχώρησε στο νεοφιλελευθερισμό ή αυτός που από οικογενειακή παράδοση προσχώρησε στο νεοφιλελευθερισμό, διανθίζοντας τη δήθεν ιδεολογική του προσέγγιση με αφελή τσιτάτα; Κι από κοντά βέβαια αποτυχημένες κοινωνικές εκπροσωπήσεις, που αφού έδωσαν το καλοκαίρι τη μάχη του ναι, δηλαδή τη μάχη και για το ασφαλιστικό που σήμερα φέρνει ο Κατρούγκαλος, νομίζουν ότι θα αναβαπτιστούν και ότι θα παρασύρουν ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα που κρατά το νήμα του όχι, σε μικροκομματικούς τακτικισμούς και σε ψεύτικα δίπολα.

Ξεχνούν ότι διπολισμός, δικομματισμός κλπ δε στήνονται χωρίς υλική βάση. Και αυτή τη στιγμή οι δυο αντίπαλοι σε προσωπικό, καριερίστικο επίπεδο και συνένοχοι στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής δεν έχουν τίποτα διαφορετικό ούτε στο υλικό, ούτε στο συναισθηματικό, δηλαδή στο ουσία πολιτικό επίπεδο να προτείνουν. Άλλωστε μετά το ασφαλιστικό έπεται το μεσοπρόθεσμο και το τέταρτο μνημόνιο που θα τα περάσουν από κοινού, ίσως με άλλο συσχετισμό στη Βουλή.

Η έξοδος, η κάθε έξοδος, κάθε λαού από μια υπαρξιακή κρίση εδράζεται πρώτα και κύρια σε θεμελιακές αρνήσεις. Και μία εξ αυτών είναι η άρνηση και προς τον Τσίπρα και προς το Μητσοτάκη, όπως και προς τα παρελκόμενά τους που αναζητούν μερίδιο στη νομή της εξουσίας. Η άρνηση προς όλους τους μνημονιακούς συνενόχους.

από το «tvxs.gr»