Βίοι παράλληλοι

του Στάθη

Η εκλογική επιτυχία των Podemos δεν «αλλάζει την Ευρώπη», ούτε έχει καμία σχέση με τέτοιες ή ανάλογες μεγαλοστομίες (εξιλεωτικές μάλιστα για τις ενοχές του παρ’ ημίν ΣΥΡΙΖΑ), έχει όμως καταλυτική σχέση με όσα εναντιώνονται από τα αριστερά την ολιγαρχική ολοκλήρωση της Ευρώπης.

Όταν οι κομμουνιστικές και αριστερές ιδέες κυριαρχούσαν στις ιδεολογικές διαμάχες στη Γηραιά Ηπειρο, το ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» έδινε το στίγμα της πολιτικής πάλης. Σήμερα, με την Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές να έχει υποχωρήσει και σε ιδεολογικό και σε πολιτικό επίπεδο, το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι «καπιταλισμός ή δημοκρατία».

Ένα ερώτημα «ιστορικώς» υποδεέστερο, που όμως αποτυπώνει την αντιδραστική....
παλινόρθωση· και ταυτοχρόνως υποδηλώνει ότι η διάσωση της δημοκρατίας αποτελεί προϋπόθεση για να φθάσουμε ξανά στην ανάγκη να τεθεί το ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Τα υπόλοιπα

κινούνται στο κενό του βολονταρισμού και του σεχταρισμού. Υπ’ αυτήν την έννοια, οι εξελίξεις στην Ισπανία (μετά τις εξελίξεις στην Πορτογαλία και τον τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα) έχουν μεγάλη αξία. Μένει να δούμε τι θα συμβεί στη χώρα των Ισπανών, ποιες πολιτικές συνθέσεις και προς ποιαν κατεύθυνση. Ο καταλύτης

είναι οι Podemos -το πολιτικό αποκρυστάλλωμα των Ισπανών «Αγανακτισμένων»- και σε δεύτερη μοίρα, αλλά σημαντική (και για την πορεία των Podemos) είναι η παρουσία της «ιστορικής» Ενωμένης Αριστεράς. Συρρικνωμένης κατά την εκλογική της επιρροή, αλλά όχι αμελητέας για τις ιδεολογικές και πολιτικές εξελίξεις. Σύντομα θα ξέρουμε αν οι Podemos θα παραμείνουν στην αντιπολίτευση

ή αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν από κυβερνητικές θέσεις στα προτάγματα που έθεσαν στον λαό κι εκείνος ενέκρινε. Εκτός κι αν, κάποια στιγμή, θα μας δηλώσουν κι αυτοί ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς».

Στα καθ’ ημάς τώρα, η κατρακύλα συνεχίζεται. Ενώ η κυρίαΑναγνωστοπούλου εθνοαριστερομετρά το φύλο της άτακτης ιστορίας, ο κ.Φίλης ετοιμάζεται να αφήσει τα ΑΕΙ βορά στην ιδιωτική χρηματοδότηση και συνεπώς στην εξάρτηση. Αυτά που η Αριστερά αντιμάχεται ως νεοφιλελεύθερα και καταστροφικά πάει να τα εφαρμόσει

η ίδια ως αναπόδραστα και ως «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Το ότι ακριβώς «για να κάνετε αλλιώς» σας ψήφισε ο κόσμος φαίνεται να έχει ξεχασθεί από καιρό. Και μόνον με τερτίπια και μαλαγανιές προσπαθεί πλέον η Αριστερά που γονάτισε να ξεγελάσει τον κοσμάκη. Πάρε

πάρκο (αν γίνει) και δώσε τον ΟΛΠ, δώσε το Ελληνικό, δώσε κείνο, δώσε τ’ άλλο και μη σώσει να μείνει τίποτα όρθιο, λες και βρήκε και η Αριστερά, όπως η Δεξιά, την περιουσία του λαού απ’ τον πατέρα της και την κάνει ό,τι θέλει. Κάθε μέρα μια απογοήτευση,

κάθε μέρα κι ένα φιάσκο. Και καπάκι ένα ψέμα. Όπως με το περιώνυμο«παράλληλο πρόγραμμα». Κάτι ψίχουλα προσπάθησε η κυβέρνηση, της τάξεως του ενός εκατομμυρίου, να χαρχαλέψει, πάμε τώρα να φάμε ένα νέο«παράλληλο μνημόνιο» της τάξεως των τριών δισεκατομμυρίων κατακέφαλα, να έρθουμε στα ίσα μας. «Διότι η Ευρώπη αλλάζει» που λέει και ο κ. Τσίπρας. Αλλάζει και μας αλαλιάζει. Καθ’ ότι βρίσκει και τα κάνει. Επειδή «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Τώρα του ΣΥΡΙΖΑ του φταίει και ο κ. Κορωνάκης. Δεν πονάει, φαίνεται, με τον πόνο μας, όσον πονάει ο κ. Σπίρτζης. Θα ήταν κωμικό, αν σ’ αυτές τις πρακτικές αποδόμησης συντρόφων δεν υφήρπε ένας υποδόριος σταλινισμός. Η επίθεση της «Αυγής» εναντίον του πρώην γραμματέα του κόμματος θυμίζει άλλες εποχές, σκοτεινές για την Αριστερά. Διότι δεν έχει να κάνει με ιδεολογική διαμάχη ή πολιτική σύγκρουση, αλλά με ηθική αποτίμηση.

Με τον τρόπο που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, αρχίζει να συσπειρώνει μια δεξιά αντίδραση, όπως φάνηκε στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. Η διαρκής επιστράτευση του παράλογου, για να δικαιολογηθούν οι κυβερνητικές επιλογές, ενοχλεί τους πολίτες. Δεξιούς και αριστερούς. Τους μεν δεξιούς τούς επανασυσπειρώνει, τους δε αριστερούς τούς αποδιοργανώνει. Όταν, λόγου χάριν, ο κ. Τσίπρας «εκφράζει προβληματισμό για τη μη εποικοδομητική σκέψη του ΔΝΤ», διδάσκει τι εστί λεκτική κωλοτούμπα με «αριστερόμετρο» και τι εστί πολιτική υποτέλεια με «εθνόμετρο»...

...για να εκφρασθώ κι εγώ όπως η κυρία Αναγνωστοπούλου. Εγώ ο«ψυχάκιας» ή η «νοικοκυρά» (μεταξύ μας, προτιμώ το «νοικοκυρά»). Επ’ αυτών μου έλεγε το λατινικό προγονικό: «να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου». Και να φοβάσθε περισσότερο τον άνθρωπο των δυόμισι βιβλίων, προσθέτει η ταπεινότης μου...

από το "enikos.gr"