Σοβαρά κύριε Βάλς; Σας φαίνονται "πολλοί";

"Ανατομία" μιας δήλωσης του πρωθυπουργού της Γαλλίας, για τους πρόσφυγες

του Διονύση Ελευθεράτου

Πολλούς μετανάστες και πρό­σφυγες μαζέψαμε στις χώ­ρες της Ευρωπαϊκής Ένω­σης, είπε -δεκτό και το «απεί­λησε»- προ ολίγων ημερών ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς. Προς επίρρωση της διαπίστωσης, φυσικά, ότι η εχθρότητα για τους πρόσφυγες εκλαμβάνε­ται πλέον ως «νόμιμη άμυνα» (και εξόχως προσοδοφόρα, για εμπόρους «ασφάλειας» …) απέναντι στον ISIS, σε με­γάλη κλίμακα, στις τάξεις των ευρωπαϊκών ελίτ. Έστω κι αν κανένας λογικός συνειρμός δεν θα συνηγορούσε εύκολα σε τέτοιες αφοριστικές, απάν­θρωπες εξομοιώσεις. 

Η ατάκα του «σοσιαλιστή» Βαλς δεν αποτελεί ασφαλώς κεραυνό εν αιθρία κι αυτό ακριβώς είναι που την καθι­στά ενδιαφέρουσα: Μια απλή «ανατομία» της, φωτίζει κα­θαρότατα τους ευρωπαϊκούς και εν γένει δυτικούς ηθι­κούς-πολιτικούς κώδικες, κι όχι κατ’ ανάγκη μόνον όσους ισχύουν αυτήν την πυρακτω­μένη περίοδο. 

«Προκαταρκτικά», ας ξεκαθαρίσουμε κά­τι: Όσοι τυχόν σκέφτονται πως έπειτα από τη 13η ...
Νοεμβρίου κάθε Γάλλος αξιωματούχος δικαιούται «να λέει και μια κουβέντα παραπά­νω», ας θυμηθούν μεταξύ (πολλών…) άλλων και τούτο: Ότι ο Φρανσουά Ολάντ, εβδομάδες νωρίτερα, έλαμψε δια της απουσίας του από την έκτακτη σύνοδο, την οποία είχε συγκαλέ­σει για το προσφυγικό ο πρόεδρος της Κομι­σιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. 

Για την ακρίβεια, ο Ολάντ και άλλοι …17 ηγέτες εκ των «28» της ΕΕ δεν καταδέχθη­καν να πάνε -ούτε για το θεαθήναι, που λένε… Εξυπακούεται όμως πως ήταν πιο «χτυπητή» η απουσία ηγετών κρατών, όπως της Βρετανί­ας και της Γαλλίας, οι οποίες πρωτοστάτησαν στη διάλυση ολόκληρων κρατών (π.χ. Ιράκ η πρώτη, Λιβύη η δεύτερη), με τόση «απλότη­τα» και «άνεση», όση χαρακτηρίζει τώρα και την έκφραση της δυσφορίας τους, για τις ρο­ές των ξεριζωμένων. 

Όχι, στο παρόν σημείωμα δεν θα υπενθυ­μίσουμε πόσοι, πώς και σε ποιες περιόδους «περιέθαλψαν» τον ISIS. Ούτε από πότε χρο­νολογείται το «δόγμα» της «θεσμικής Δύσης», σύμφωνα με το οποίο ο ισλαμισμός θα έπρεπε να ενισχυθεί στη Μ. Ανατολή και την Τουρ­κία, για να διαδραματίσει ρόλο αποτελεσμα­τικού αντίβαρου στην «κοσμική», μαρξιστική ή μαρξίζουσα Αριστερά. Εδώ θα περιοριστού­με στο τερέν που επιλέγει ο αξιότιμος κ. Βαλς, όστις αποφαίνεται: «Πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες μαζέψαμε στην ΕΕ…». 

Πολλούς; Με ποιον γνώμονα; Μήπως τις «γαλλικές διαδικασίες» παραγωγής προσφύ­γων; Όχι δα… Όταν ο Νικολά Σαρκοζί ντυ­νόταν πολέμαρχος και προκαλούσε την απο­σύνθεση της Λιβύης, μπας και πετύχαινε την «ανασύνθεση» των δικών του συνδετικών κρί­κων με το γαλλικό κατεστημένο (στη βάση της λογικής «μπορεί στην Ευρώπη να είμαστε ιπ­ποκόμοι του Βερολίνου, αλλά υπάρχουν και τα …εξωστρεφή κλέη, σε άλλους τόπους»), τι ακριβώς ανέμενε ο πολιτικός κόσμος της χώ­ρας; Ότι το εγχείρημα θα έμοιαζε με παιχνί­δι στο πλέυ – στέησον; Αιμοσταγές μεν, εικο­νικό δε; Χωρίς ανθρώπους που θα έφευγαν, τρέχοντας και πλέοντας; 

Κρίνει άραγε ο Βαλς ότι είναι πολλοί οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, που έφθασαν μέχρι τη Γαλλία; Πολλοί, βάσει ποιου μέτρου; Όχι πάντως βάσει όσων δραματικών δεδομέ­νων διαμόρφωσε ένας «μονιμοποιημένος» πό­λεμος, με πολυετή γαλλική συμμετοχή και με ήθη που συμπεριλαμβάνουν άφθονες «παρά­πλευρες απώλειες», κόσμο που «θερίζεται» σε γαμήλια πανηγύρια και βομβαρδισμούς νο­σοκομείων. 

Εκτός εάν αντίβαρο σε όλα αυτά θεωρεί­ται η … ποιότητα της δημοκρατίας που «εξα­σφαλίστηκε» στην εν λόγω χώρα, όπως και στο Ιράκ. «Ποιότητα» ασορτί με την «ειλικρί­νεια» των εκάστοτε επιδρομέων, όταν «θυμού­νται» τα ανθρώπινα δικαιώματα: Ίδρωσε μή­πως κανένα αφτί «επισήμου» στη Δύση, όταν το τυραννικό καθεστώς του Μπαχρέιν «γάζω­νε» αδίστακτα άοπλους, συγκεντρωμένους σε μία πλατεία διαδηλωτές της «αραβικής άνοι­ξης» (όχι ένοπλους αντικαθεστωτικούς αντάρ­τες), με την αρωγή στρατού και τανκς (!) που κατέφθασαν για αυτόν το λόγο από τη Σαου­δική Αραβία; Κανένα απολύτως. Άκρως βο­λικά από πολιτικής πλευράς για τη Δύση, τα δυο αυτά καθεστώτα μπορούσαν να κατακρε­ουργούν όσους υπηκόους τους ήθελαν, χω­ρίς να αμφισβητείται αυτό τους το «δικαίω­μα» στηνΟυάσινγκτον, ούτε στο Λονδίνο, ού­τε στο Παρίσι. 

Θα μπορούσαμε φυσικά να επεκταθούμε σε ειδικότερα «εδάφια» του «κεφαλαίου» Γαλ­λία – Συρία – ISIS, αλλά για αυτά ούτως ή άλ­λως συζητάμε- και θα συνεχίσουμε να συζη­τάμε- ενδελεχώς. Και δικαίως. 

Η ουσία βεβαίως παραμένει αναλλοίωτη: Ο Βαλς μας λέει πως ο αριθμός των προσφύγων ή και μεταναστών που κρίνονται «πολλοί» κα­θορίζεται μόνο στο ζύγι των μετέπειτα δυσκο­λιών, οι οποίες ανακύπτουν στη Δύση. Όχι στο ζύγι των -συχνά υπαρ­ξιακών ή και θανατηφόρων αδιεξόδων που η Δύση έχει ήδη διαμορφώσει στις χώ­ρες των «πλεοναζόντων». 

Ανάλογο «μονά-ζυγά δι­κά μας» χαρακτηρίζει, εδώ και πολλά χρόνια, τη σχέση του τρόπου οικονομικής δι­είσδυσης δυτικών συμφερό­ντων στην Αφρική και την Ασία με τον όγκο των μετα­ναστευτικών ροών. 

Η Δύση είχε και έχει το «ελεύθερο» για όλα: Να κα­ταργεί κάθε δομή προστατευτισμού των οικονομιών του Τρίτου Κόσμου. Να λεηλατεί πλουτοπαραγωγικές πηγές και ανθρώπινο δυναμικό. Να μην αφήνει λέ­πι για τους αλιείς της Σομα­λίας. Να χρηματοδοτεί εγκληματίες «αντάρ­τες»-ανδρείκελα, ώστε να αποσταθεροποιεί «ζώνες» χωρών, όπως την πετρελαιοπαραγωγό Καμπίντα της Αγκόλας, της οποίας η κυβέρνηση έπρεπε να «τιμωρηθεί» για την επιλογή της να κάνει «κάνει δουλειές» με κινεζικές εταιρείες και όχι με δυτικές. Εγκληματίες που τον Ιανουάριο του 2010 δεν δίστασαν να σκοτώσουν μέλη της αποστολής της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας του Τόνγκο, για να εκπέμψουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση της Αγκόλας δεν ήλεγχε την Καμπίντα. Ειρήσθω εν παρόδω, σύμφωνα με τη Le Monde η γαλλική «El» ήταν μια από της πετρελαϊκές εταιρείες που «δεν έβλεπαν την ώρα» να «μπουν» στην Καμπίντ… 

Το «ελεύθερο» της Δύσης είναι απόλυτο στο οικονομικό πεδίο, στο πολεμικό και σε κάθε «μεικτό». Και είναι «ελεύθερο» απολύτως… μονομερές. Αίρεται, ενίοτε αγρίως, όταν οι άνθρωποι των πληγεισών περιοχών σπεύδουν να αναζητήσουν προς δυσμάς καλύτερη τύχη ή απλώς ευκαιρίες επιβίωσης. Γίνεται; Ε, δεν γίνεται… 

Ο αξιότιμος κ. Βαλς ξέρει καλά ότι δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στην εποχή του… Μποκάσα για να γεμίσουμε ένα ολόκληρο βιβλίο με το μερίδιο των γαλλικών «αμαρτιών». Κι αν βρίσκει «πολλούς» τους πρόσφυγες-μετανάστες που ζουν στη χώρα του, εμείς θα λέγαμε ότι είναι πολλαπλάσια η ντροπή που θα όφειλε να νιώθει η γαλλική πολιτική και οικονομική ελίτ για τα διαχρονικά της πεπραγμένα. 

(Ξέρουμε, ξέρουμε, «ντροπή» και «ελίτ» είναι έννοιες τόσο συμβατές, όσο η ελευθερι­ότητα και ο ISIS…)

από το «prin.gr»