Οι «υπηρέτες» ενός υποτακτικού

του Νίκου Καραβέλου

Η κοινοπραξία «Τσίπρα, Φλαμπουράρη, Δραγασάκη και Συντροφία», είχε, επιτέλους, την πρώτη της διπλωματική επιτυχία. Το τραπέζωμα του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ.

Η πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση του προτεκτοράτου μετά από τόσους μήνες διπλωματικής αφλογιστίας, αξιώθηκε, επιτέλους, να υποδεχθεί τον κύριο Francois Gerard Georges Nicolas Hollande. Τι μέγεθος! Αντιστρόφως ανάλογο του μήκους του ονοματεπωνύμου του. Τι να κάνουμε; Αυτόν είχαμε, αυτόν υποδεχθήκαμε.

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, σαν κάθε μαγαζάτορας που ξεχνάει τα κεσάτια του, άφησε πίσω την κακοτυχιά, την πολιτική και οικονομική απραξία και αναδουλειά και όρμησε να εξυπηρετήσει τον πρώτο πελάτη. Και τι πελάτη! Τον υψηλό κοντόθωρο διοπτροφόρο «εραστή με την κάσκα», τον αποκατινό των Αμερικανών, τον κυρ Φραγκίσκο Γεράρδο Γιωργάκη Νικολάκη Ολλάντ, τον πρόεδρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Γαλλίας, τον νέο Βοναπάρτη, τον νέο Νταβού, τον νέο Μυρά.

Δεν πρόκειται περί διπλωματικής αβροφροσύνης. Ούτε αποτελεί συνηθισμένη και αναγκαία περιποίηση τιμής σε κάποιον υψηλό γεωπολιτικό παίκτη. Ούτε, βεβαίως, πρόκειται περί του....
στοιχειώδους αντίδωρου προς κάποιο πρόσωπο με μεγάλη προσφορά έναντι της χώρας μας. Εδώ πρόκειται για συμβολισμό δουλοπρέπειας, την οποία έκπαλαι συνηθίζουν να εκδηλώνουν Έλληνες πολιτικοί ηγέτες προς ξένους, που παριστάνουν τους σπουδαίους. Οι νέοι ηγέτες μας απέδωσαν τα δέοντα προς τον κ. Ολλάντ, ως υποτελείς προς τον υψηλό υποτελή της Αμερικής. Τι χάλι! πάνω σε κόκκινο χαλί.

Ο άνδρας που υποδεχθήκαμε αυτοπροσδιορίζεται ως μεγάλος γεωπολιτικός παίκτης. Δύο μόλις χρόνια μετά την ανάληψη της προεδρίας, πραγματοποίησε τέσσερις αιματηρές εκστρατείες κατά της Αφρικής, πιστός στο δόγμα της υπόγειας ανάμιξης, γνωστό ως «Francafrique», όπως κυνικά το εξέφρασε ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Ουμπέρτος Μπεντρίν (Humbert Bedrine): «Η Γαλλία είναι η μόνη χώρα που δεν εγκατέλειψε την Αφρική μετά την ανεξαρτησία των αποικιών. Παραμείναμε ως εγγυητές της ασφάλειας». Εννοείται της ασφάλειας της Γαλλίας και μέσω αυτής της Δύσης, όπως διευθύνεται και χειραγωγείται από τις Η.Π.Α.

Πιστή στα δόγματά της η Γαλλία δεν εγκατέλειψε ούτε την Ελλάδα. Ούτε τότε στη Σύνοδο Κορυφής, όταν οι εταίροι κλωτσούσαν τον κ. Τσίπρα σαν άδειο μπουκάλι, ούτε και τώρα. Γι’ αυτό ήρθε, πάτησε το κόκκινο χαλί και απήλθε, αφού έταξε στους ιθαγενείς κολοκύθια με τη ρίγανη. Και τούτοι, γοητευμένοι, χωρίς γραβάτες, τον άκουγαν να φλυαρεί ανοήτως εντός του Κοινοβουλίου, εντός του οποίου συνυπάρχουν από παλιά εν αρμονία η ρητορεία με την αμορφωσιά.

Και τι δεν είπε ο μουστερής! Έταξε χάντρες για την οικονομία, χαϊμαλιά για την παιδεία και άλλα πολλά, ακολουθούμενος από πιστούς μανδαρίνους παπατζήδες των Παρισίων. Με πόθο να βοηθήσει κι αυτός το προτεκτοράτο, αρπάζοντας ό,τι περίσσεψε απ’ τις τίγρεις και τα λιοντάρια.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας. Της χώρας του φωτός, της μεγάλης δημοκρατίας, του πολιτικού καιροσκοπισμού, της στυγνής αποικιοκρατίας. Της άγριας εκμετάλλευσης της δυστυχίας των ανθρώπων και των χωρών.

Ο Γάλλος πολιτικός Delcasse σε λόγο του στη Βουλή ζητώντας πιστώσεις για την κατασκευή δρόμων, σιδηροδρόμων κλπ, έλεγε τούτα τα αποκαλυπτικά: «Τη μέρα που ένας δρόμος, είτε σιδηροδρομικός, είτε ανάμικτα σιδηροδρομικός και ποτάμιος, θα συναντήσει ένα σημείο της ακτής της Σενεγάλης ή τη γαλλική Γουινέα σ’ ένα σημείο του Νίγηρα, εκείνη ακριβώς τη μέρα θα έχετε καταστήσει αδύνατη κάθε εξέγερση».

Ο κ. Ολλάντ μίλησε για συνεργασία και στον τομέα της παιδείας. Ας ακούσουμε, όμως, πώς αντιλαμβανόταν την έννοια της παιδείας στις αποικίες ένας πολιτικός του πρόγονος, ο Α. Σαρρώ (A. Sarrault). Σε μία υπουργική του εγκύκλιο του 1920 έγραφε : «Η παιδεία έχει ως προορισμό καταρχήν να βελτιώνει πλατιά την αξία της αποικιακής παραγωγής. Οφείλει έπειτα να ξεχωρίσει και να προβάλει τους εκλεκτούς συνεργάτες, τους επιστάτες και υπαλλήλους της διεύθυνσης… Η παιδεία που θα απλώνεται μεθοδικά πρέπει να προετοιμάζει τα ντόπια από ιθαγενείς στελέχη για τις δημόσιες υπηρεσίες που βαραίνουν πολύ λιγότερο στον αποικιακό μας πολιτισμό. Πρέπει, επίσης, να προετοιμάζει για τον ρόλο τους τους αρχηγούς των ιθαγενών, τους οποίους θα χρησιμοποιούμε σαν ενδιάμεσους ανάμεσα σε μας και τον πληθυσμό..». Κι ακόμα: «Πρέπει να ξαναθέσουμε το ερώτημα: για τι και για ποιον οι δρόμοι, οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια, οι υπηρεσίες υγιεινής, τα σχολεία; Φωτισμένη καλύτερα από δω και μπρος η Γαλλία, θα ζητήσει από τις αποικίες και τα προτεκτοράτα της ανθρώπους για τον στρατό της, χρήμα για να ελαφρώσει τα βάρη του προϋπολογισμού της, ύλες και προϊόντα για τη βιομηχανία της, για το εμπόριό της, για την εκβιομηχάνισή της, για τις ανταλλαγές της».(1)

Να για ποιον οι δρόμοι, τα λιμάνια, η υγιεινή και τα σχολεία !

Αυτήν την αντίληψη είχαν και θα έχουν πάντα οι αποικιοκράτες.

Την ίδια ακριβώς αντίληψη εκφράζει με τις «χάντρες» και τα «γυαλάκια» του και σήμερα ο κ. Ολλάντ.

Σ’ αυτή τη νέα στυγνή αποικιοκρατική αντίληψη ενός υποτακτικού κάποιου ισχυρότερου αποικιοκράτη, οι δικοί μας, ως κοινοί υπηρέτες, έστρωσαν το κόκκινο χαλί της πατρίδας μας.

(1) Ζακ Αρνώ, Η αποικιοκρατία στο εδώλιο (PROCES DU COLONIALISME) με χαιρετισμό Νίκου Καζαντζάκη

Ο Νίκος Καραβέλος είναι δικηγόρος και συγγραφέας