Ο λαός ψήφισε

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι χαρούμενοι μετά τις εκλογές. Ελπίζουν βάσιμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα θα εφαρμόσουν πιστά το Μνημόνιο που έχουν υπογράψει, είναι η άμεση προτεραιότητα. Αλλά ελπίζουν κυρίως ότι η ηγεσία θα εκπληρώσει και τις βαθύτερες επιθυμίες του ευρωιερατείου, να βάλει, δηλαδή, τις βάσεις για μια κεντροαριστερά, απομίμηση του Μπλερ και του Ρέντσι. Το λάθος είναι ότι πολιτισμένη, ευπρεπής κεντροαριστερά με πεινασμένους δεν γίνεται. Βρυξέλλες και Βερολίνο εμφανίζονται μάλλον αδιάφοροι για την τύχη των κοινωνικών στρωμάτων που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν τη λαϊκή βάση της «κεντροαριστεράς των μικρομεσαίων». Τα λόγια, όσο ωραία και αν τα λέει ο Τσίπρας, δεν φτάνουν. Χωρίς άρτο, το θέαμα συναρπάζει όσο κρατάει η παράσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον ταλαντούχο Τσίπρα νίκησε αλλά όταν η κοινωνία βράζει οι θρόνοι τρίζουν.  

Με τις εκλογές έγινε τομή. Αποδείχθηκε ότι το 62% δεν έχει φυσικούς κληρονόμους και ότι ο αντιμνημονιακός αγώνας δεν αποτελεί ευθεία συνέχεια του δημοψηφίσματος, όπως φάνηκε να νομίζουν οι αντιφρονούντες την προεκλογική περίοδο. Τα δεδομένα άλλαξαν όχι επειδή ο Τσίπρας είπε πως έκανε ότι μπορούσε. Αλλά επειδή ο κόσμος εμπέδωσε κατά την επτάμηνη διαπραγμάτευση ότι τα Μνημόνια δεν σκίζονται σε μια βραδιά. Ο κόσμος δεν έβλεπε άμεσα βιώσιμη εναλλακτική λύση και προτίμησε να κολυμπήσει στα γνώριμα νερά.

Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία την....
αντιμνημονιακή εικόνα, μεταποιημένη. Εξ ου και αποκλείουν συμμαχίες που θα τους εξέθεταν, όπως το Ποτάμι. Όταν φανεί ότι η υπόσχεση στήριξης των πιο αδύναμων, εντός του Μνημονίου, είναι ένα ακόμα άδειο πουκάμισο, τότε θα αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα, όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά για τη χώρα.

Η στιγμή που ο κόσμος θα καταλήξει ότι ούτε με αυτούς υπάρχει προκοπή δεν συμπίπτει αναγκαστικά με την έναρξη της αντίδρασής του. Μπορεί να μεσολαβήσει κενό ανάμεσα στα δυο αλλά αυτό το κενό δεν μπορεί ούτε να επιταχυνθεί ούτε να καλυφθεί απλώς με «αγωνιστικές κινητοποιήσεις», με τη γνωστή αλλά άχρηστη «επαναστατική γυμναστική», ούτε με το «να οργανωθούμε παιδιά» στις γειτονιές και στις φάμπρικες, την παλιά μέθοδο «οργάνωση κι αγώνας». Είναι η καθαρότητα των στόχων και η σαφήνεια των θέσεων που μπορεί να συνομαδώσει τον κόσμο. Όταν ξέρουμε που πάμε και πως θα βαδίσουμε μπορεί να μαζευτούμε πολλοί μαζί. Η οργάνωση του κόσμου ίσως ξεπηδήσει πηγαία, αρκεί να μην την πνίξουν αυτοί που πάντα «ξέρουν».

Είναι μοναδική ευκαιρία για την Αριστερά, τους αντιφρονούντες, να μιλήσουν ανοιχτά και χωρίς να τα μασάνε για όλα τα ζητήματα. Να μην κρύβουν αυτό που το ξέρει πια και η κουτσή Μαρία όπως πχ ότι το πρόβλημα του ευρώ/ΕΕ δεν είναι ένας γόρδιος δεσμός που περιμένει το σπαθί του Μεγαλέξανδρου. Να δουν και να σκεφθούν σοβαρά τι σημαίνει η συμμετοχή της χώρας μας στους Θεσμούς της Δύσης, αν, πως και σε ποιες συνθήκες μπορεί να υπάρξει απαλλαγή. Φυσικά μπορούμε να φύγουμε με μια απόφαση από όλους τους Θεσμούς. Αλλά να μην παριστάνουμε τους αφελείς ότι οι άλλοι δεν θα αντιδράσουν, βιαιότατα.

Είναι λάθος, νομίζω, η θεώρηση ότι ο Τσίπρας λέγοντας «υπόγραψα το Μνημόνιο αλλά δεν το πιστεύω και όπου με παίρνει θα το αλλάξω» επιχειρεί μια τεράστια παραπλάνηση του κόσμου. Αντίθετα επιχειρεί να προσαρμοστεί στην αμφίσημη διάθεση όσων των ψήφισαν, όσων αφέθηκαν να πειστούν τόσο εύκολα για να τον ψηφίσουν. Αυτός ο κόσμος και δεν θέλει το Μνημόνιο, διότι τον βλάπτει, και δεν θέλει περιπέτειες αφού δεν βλέπει άμεσα άλλη λύση βιώσιμη. Τα περί φοροδιαφυγής κλπ τα ακούνε όλοι βερεσέ επειδή ακούνε χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Η απαίτηση τιμωρίας διαπλεκόμενων ίσως ικανοποιηθεί εν μέρει υπό τον όρο ότι δεν θα ζημιωθούν εκείνα τα παιδιά που ανέκαθεν είχαν την «έξωθεν» καλή μαρτυρία. Μερικές υιοθεσίες, τα δικά μας παιδιά, αναμένεται να εμπλουτίσουν το σύνολο.

Το επιχείρημα ότι τη νέα Βουλή και την κυβέρνηση εξέλεξε ο μισός πληθυσμός έχει δόση προπαγάνδας. Θυμίζω ότι περίπου το 20% των εγγεγραμμένων «απείχε» ανέκαθεν και θα απέχει ενόσω οι κατάλογοι δεν εκκαθαριστούν από νεκρούς κλπ. Επίσης χιλιάδες (πόσοι;), ιδίως νέοι, έφυγαν στο εξωτερικό, ενώ άλλοι δεν άντεχαν τα έξοδα μετακίνησης κλπ. Το σημαντικό στην αποχή είναι ότι δεν εκφράζει αδιαφορία αλλά αηδία. Στο ίδιο κλίμα (αηδίας) κινούνται και όσοι μεταπηδούν, χωρίς καμία απολύτως τύψη και ενοχή, από το ένα άκρο στο άλλο, καταργώντας κάθε όριο και κάθε ταμπού, ιδεολογικό και πολιτικό, και ας φρικιούν οι περισπούδαστοι ιεροκήρυκες της ιδεολογικής αγνότητας. Άλλοι κάνουν απλώς πλάκα, μπήκε στη Βουλή ένα τρολ, είπε ο στοχαστικός Ξυδάκης. Η σύγχυση είναι προφανής αλλά «τις πταίει»;

Δεύτερη ευκαιρία θα έχουν και οι αντιφρονούντες. Αρκεί να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, τι να κάνουν, πώς να τη χειριστούν. Παράδειγμα: το 62% δεν ήταν άλμα αυτοκτονίας ενός ολόκληρου λαού, ούτε αστόχαστη έξαρση, ούτε έκρυβε διάθεση εξέγερσης. Ο κόσμος κινήθηκε σε νόμιμα πλαίσια, είχε πρωθυπουργό, τον εμπιστεύθηκε και τον στήριξε. Οι δικαιολογίες, εκ των υστέρων, του Τσίπρα έπιασαν τόπο επειδή όλες οι άλλες λύσεις οδηγούσαν σε υπέρβαση των ορίων με άγνωστη έκβαση.

Το επίμαχο είναι αν η επιχείρηση «κεντροαριστερά» όπως την αντιλαμβάνονται στην ΕΕ είναι βιώσιμη. Η απάντηση έχει ήδη δοθεί, εν μέρει, με όλα τα προηγούμενα και είναι αρνητική. Αλλά αυτό πόρω απέχει από το ότι η αποτυχία θα οφείλεται σε διάθεση εξέγερσης του κόσμου. Άλλο η αντίδραση στα Μνημόνια (δεν αντέχω άλλη φτώχεια) κι άλλο η έξοδος από την ΕΕ κλπ. Χρειάζεται γέφυρα, συνείδησης και συνθηκών, ανάμεσα στην αντίσταση στα Μνημόνια και στην έξοδο. Αν κάποιος βρει τρόπο να περάσει το γεφύρι, θα νικήσει.