Δούρειος Ίππος (Αν ψήφιζες, τι θα ψήφιζες και γιατί δεν το κάνεις; Γιατί επιλέγεις να απέχεις;)

της Ελισάβετ Μαύρη

Με την αποχή διαμαρτύρεσαι ενάντια σε ποιον;

Πιστεύεις ότι θα το πάρει το μήνυμα;

Και αν θα το πάρει το μήνυμα, θα το λάβει υπ' όψιν του;

Και αν το πάρει το μήνυμα, και το λάβει υπ΄όψιν του, αυτό θα το κάνει για να γίνει "καλύτερος" ή για να μας εξαπατήσει πάλι; Θα σταματήσουν την καταστροφή μας; Θα αλλάξει κάτι;

Επιμένω, ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Πόλεμο συμφερόντων, βέβαια, χωρίς όπλα, με αληθινά θύματα, όμως, και νεκρούς, από την πλευρά μας.

Από τη μια είναι όλοι αυτοί, (εντός και εκτός χώρας) που έχουν συμφέρον να συνεχιστεί "αυτή η κατάσταση", των μνημονίων, του δανεισμού, της υποδούλωσης και φτωχοποίησής μας. Από την άλλη είμαστε εμείς και οι συμπολίτες μας. Εμείς που καλούμαστε να πληρώσουμε. Έχουμε δεν έχουμε.

Τι κερδίζουμε, όμως, πληρώνοντας;

Τι κερδίζουμε φτωχοποιώντας τους πάντες, από τους συνταξιούχους, τους υπαλλήλους, τους...
εργάτες, τους αγρότες, ως τους ελεύθερους επαγγελματίες;

Τι κερδίζουμε υποστελεχώνοντας, υποεξοπλίζοντας, υποβαθμίζοντας και γενικά τινάζοντας στον αέρα το δημόσιο σύστημα υγείας;

Τι κερδίζουμε καταστρέφοντας με τον ίδιο τρόπο και την δημόσια παιδεία;

Τι κερδίζουμε περιορίζοντας την άμυνα της χώρας, φτάνοντας σε σημείο να ξεπουλάμε μέχρι και τα οπλικά μας συστήματα και να δεχόμαστε τη δημιουργία μόνιμων στρατιωτικών βάσεων του Ισραήλ στην Ελλάδα;

Τι κερδίζουμε κάνοντας τη δικαιοσύνη ακόμη λιγότερο προσβάσιμη στον απλό πολίτη;

Τι κερδίζουμε ξεπουλώντας έναντι πινακίου φακής τις υποδομές μας;

Τι κερδίζουμε πληρώνοντας ολοένα και περισσότερους φόρους ακόμη και για το "κεραμίδι", που ορισμένοι φρόντισαν με κόπο και στερήσεις να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και για τα παιδιά τους;

Τι κερδίζουμε καταργώντας τη δημοκρατία με υπηρεσιακές κυβερνήσεις, ψηφοφορίες με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και δεκάδες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;

Τι κερδίζουμε καταργώντας με μιας όλα τα εργασιακά δικαιώματα που προστάτευαν τους εργαζόμενους από την εκμετάλλευση και τον εξανδραποδισμό, μόλις από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα; Μήπως σκλάβους;

Και, κυρίως, ποιοι κερδίζουν;

Τι κερδίζουμε εμείς και τα παιδιά μας και οι γενιές που θα 'ρθούν;

TI-ΠO-TA. Καμένη γη.

Χάνουμε. Παραιτούμαστε από όλο και περισσότερα θεμελιώδη και βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μας. Μας καλούν να παραιτηθούμε από όλα αυτά που έως τώρα μας εξασφάλιζαν ποιότητα ζωής. Υγεία, παιδεία, ασφάλεια, εργασία, εργασιακά δικαιώματα, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Παραιτούμαστε....

Γινόμαστε όλο και φτωχότεροι, όλο και πιο αδύναμοι.

Ώσπου να μας τα πάρουν όλα.

Γιατί;

Όταν το Προκαταρκτικό Πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι "το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο, αθέμιτο, απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο",και όταν ακόμη και ο ΟΗΕ υπερασπίζεται με ψηφίσματα το δικαίωμα των κρατών μελών του να αναδιαρθρώνουν μονομερώς τα χρέη τους ακόμη και όταν αυτό σημαίνει μονομερής διαγραφή τους, κι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να εμποδίζεται με κανέναν τρόπο, ούτε από άλλα κράτη-μέλη του ΟΗΕ, ούτε από κανέναν ιδιώτη πιστωτή, ή ομολογιούχο,

Εμείς, γιατί ακόμη πληρώνουμε;

Γιατί δεν το διαγράφουμε το χρέος; Μήπως γιατί περιμένουμε να το κάνουν άλλοι για εμάς; Ποιοι; Οι πιστωτές μας στο εξωτερικό και οι εντεταλμένοι τους εδώ που φυσικά δεν έχουν κανένα συμφέρον να κάνουν κάτι τέτοιο; Ας γελάσω!

Ας το κάνουμε εμείς! Ας το ζητήσουμε τουλάχιστον, ψηφίζοντας κάποιον που το προτάσσει ξεκάθαρα και που έχει ολοκληρωμένο σχέδιο. Για παράδειγμα, το ΕΠΑΜ.

Γιατί δεν ψάχνουμε, γιατί δεν ψηφίζουμε κάτι καινούριο;

Επειδή δεν είναι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΈ, Λεβέντης, ξακουστά ονόματα με το κύρος της επωνυμίας-δημοσιότητας;

Αν πρότειναν ξεκάθαρα οι παραπάνω (χωρίς αν και προϋποθέσεις) τη διαγραφή του χρέους, που ποτέ δεν θα το κάνουν, επειδή δεν τους συμφέρει, θα τους ψηφίζαμε, έτσι δεν είναι; Όπως ψηφίσαμε το ΣΥΡΙΖΑ,  όταν μας είπε αυτά που θέλαμε να ακούσουμε.

Γιατί επιμένουμε να μας σώσουν ντε και καλά κάποιοι που δεν έχουν συμφέρον να το κάνουν; Αφού από αλλού πληρώνονται και σε άλλους λογοδοτούν. Τα παιδιά τους δεν πάνε στα δικά μας σχολεία, όταν αρρωστήσουν δεν θα πάνε στα δικά μας νοσοκομεία. Το χρήμα τούς εξασφαλίζει και δικαιοσύνη στα μέτρα τους, και ασφάλεια, και τα δικαιώματά τους όλα και με το παραπάνω. Για εμάς ποιος θα παλέψει, ποιος θα διεκδικήσει, αν δεν παλέψουμε, αν δεν διεκδικήσουμε εμείς;

Με το μόνο πράγμα με το οποίο συμφωνώ με το ΣΥΡΙΖΑ είναι το σύνθημά του.

Σ' αυτές τις εκλογές "ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ!"

Πώς θα τελειώσουμε με το παλιό;

Απέχοντας;

Λέγοντάς τους κάντε ό,τι θέλετε, εγώ νίπτω τας χείρας μου;

Κάνοντάς τους δυνατούς;

Τι θα τους τρομάξει περισσότερο, τι θα ενοχλήσει περισσότερο το σύστημα των συμφερόντων που είναι τόσο ενάντια στα δικά μας;

Η αποχή; Ή η συνειδητή επιλογή από μέρους μας κάποιου άλλου κόμματος, κάποιου κόμματος το οποίο είναι εντελώς εκτός συστήματος και φυσικά εκτός βουλής; Κάποιου κόμματος που ζητά ξεκάθαρα να ασκήσουμε, επιτέλους, ως χώρα  τα κυριαρχικά δικαιώματά μας και να διαγράψουμε μονομερώς αυτό το χρέος που καταστρέφει τις ζωές μας.

Χρειαζόμαστε έναν δούρειο ίππο. Ας είναι το ΕΠΑΜ!

Το χρέος θα μας πνίξει όλους.

Το χρέος κρίθηκε παράνομο, απεχθές και επονείδιστο και ως τέτοιο έχουμε δικαίωμα  και υποχρέωση με βάση το διεθνές δίκαιο ως χώρα και ως πολίτες να μην το αναγνωρίσουμε μονομερώς, να το καταγγείλουμε και να σταματήσουμε να το πληρώνουμε.

Το χρέος είναι εργαλείο στα χέρια του συστήματος των αγορών, των τραπεζών, των κερδοσκόπων και των εκμεταλλευτών για να υποδουλώνουν χώρες και να κλέβουν τους πόρους τους, έμψυχους και άψυχους. Για να κλέβουν εμάς.

Θα τους αφήσουμε; Μπορούμε; Αντέχουμε;

Δεν απέχουμε, γιατί δεν έχει νόημα.

Ποιος θα μας ακούσει; Στον πόλεμο πολεμάς.