Απελθέτω το ποτήριον….

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι το αύριο, μετά τη συμφωνία, εξαρτάται από την αριστερή πτέρυγα, από το τι θα κάνει ο Λαφαζάνης και οι συν αυτώ. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός και ως πολιτικός άνδρας.

Ο πρωθυπουργός είναι σε παράδοξη και άβολη θέση, με δική του επιλογή. Θεώρησε αντίπαλο τον Σόιμπλε που έσπρωχνε την Ελλάδα εκτός ευρώ. Η εναλλακτική ήταν η Μέρκελ που πρόσφερε τη συγκεκριμένη συμφωνία, τη χειρότερη που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Με πρώτο αποτέλεσμα να διαιρεθεί και να διασπαστεί το κόμμα του, αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί το μικρότερο κακό. Διότι τώρα ο κόσμος υποψιάζεται μόνο τι τον περιμένει και ένα μέρος τουλάχιστον πιστεύει ότι «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».

Όταν όμως εφαρμοστούν τα μέτρα, όταν αρχίσουν να «φλυαρούν» οι πρωταγωνιστές για το παρασκήνιο (ο Βαρουφάκης ήδη είπε μερικά), όταν οι τσέπες αδειάσουν, είναι άραγε βέβαιο ότι ο κόσμος θα παραμείνει ανεκτικός; Με την Τρόικα να αλωνίζει στην Αθήνα, όπως παλιά; Ο...
πρωθυπουργός μπορεί να είναι βέβαιος ότι η συμφωνία θα ψηφιστεί. Αλλά από τους αντιπάλους του. Θα ψηφίσουν, θα απομακρυνθούν από τη φωτιά/συμφωνία και τις συνέπειές της και θα περιμένουν ο χρόνος να κάνει τα υπόλοιπα, να πέσει και ο Τσίπρας στην ανυποληψία των Σαμαροβενιζέλων.

Ο Θεοδωράκης ήδη πήρε τις αποστάσεις του. Ως χθες καίγονταν να μπει στην κυβέρνηση. Τώρα δηλώνει ότι στηρίζει αλλά δεν θα μετάσχει στην κυβέρνηση. Ο Τσίπρας θα καεί μόνος του, ψιθυρίζει στον καθρέφτη του ο Θεοδωράκης, με το αυτί στους υποβολείς. Με απλά λόγια ο πρωθυπουργός μπορεί να στηρίζεται στους αντιπάλους του έως ότου κριθεί ότι ωρίμασε για να τον φάνε.

Ο πρωθυπουργός παραβίασε τον στοιχειώδη κανόνα στην πολιτική και στον πόλεμο: να ξεχωρίζεις τους φίλους από τους εχθρούς. Το δίδαξε ο Μάο όπως και ο Καρλ Σμιτ, κορυφαίος Γερμανός καθηγητής, κατηγορηθείς για φιλοναζισμό αλλά απαλλαγείς. Η Αλήθεια δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά. Απλώς η Αριστερά ισχυρίζεται ότι κατέχει τα καλύτερα εργαλεία για να ξεχωρίζει την αλήθεια. Με τη λογική επιφύλαξη του γνωστού ρητού ότι και τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξια σκέλια.

Το κακό, λοιπόν, με τη συμφωνία δεν είναι τα απίστευτα μέτρα που περιλαμβάνει. Είναι πως κανείς δεν βλέπει ότι η εφαρμογή τους θα μας βγάλει από το τούνελ. Όταν θα έχουμε πουλήσει τα πάντα με τι εργαλεία θα επιχειρήσουμε την ανάπτυξη; Συμφέρον του ξένου επόπτη είναι όχι η πώληση αλλά το ξεπούλημα για να συγκεντρωθούν τα 50 δις. Θα προσθέτει όλο και περισσότερη ακίνητη περιουσία για να φτάσει τα 50 δις, όση μπορεί περισσότερη.

Πολλοί έλεγαν, πριν από τη συμφωνία, ότι ο πρωθυπουργός θα υπογράψει μια κακή συμφωνία αλλά γυρίζοντας πρέπει να πει την αλήθεια στο λαό. Ε! λοιπόν η φύση της συμφωνίας που υπογράφηκε απαγορεύει να πεις την αλήθεια. Γι' αυτό άρχισαν τα παραμύθια, ότι τώρα θα καταπολεμήσουμε τη διαφθορά και λοιπά ηχηρά παρόμοια. Απλώς η συμφωνία δεν παρέχει αυτή τη δυνατότητα. Να θιγούν, δηλαδή, εκείνοι που υπάρχουν επειδή στηρίζονται από αυτούς που επέβαλλαν τη συμφωνία. Αντίθετα θα θιγούν όσοι είναι αντίπαλοι της Γερμανίας πχ η ελληνική ναυτιλία. Με επιχείρημα το δίκαιο αίτημα να φορολογηθούν οι εφοπλιστές, η Γερμανία επιδιώκει να πλήξει τη ναυτιλία μας, ανταγωνιστική της δικής της. Το επιχείρησε για πρώτη φορά με τον Σημίτη αλλά οι Γερμανοί έσπασαν τα μούτρα τους. Θα το πετύχουν τώρα; Άλλο παράδειγμα είναι τα περί Κατοχικού Δανείου κλπ. Θα μπει στο ράφι, ο Γλέζος θα μείνει με το αίτημα στο χέρι και οι Γερμανοί θα μας πάρουν στο ψιλό, δεν είναι κρίμα;

Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ (και πριν ο ΣΥΝ) απόφευγαν συστηματικά να συζητήσουν επί της ουσίας, πχ τα εθνικά θέματα. Έτσι πήγαν απροετοίμαστοι στη διαπραγμάτευση με το γνωστό αποτέλεσμα. Τώρα θα λυθούν όλα τα ζητήματα στην πράξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει καθαρός αλλά όχι αμόλυντος από την κρίση και προ παντός δεν θα βγει ολόκληρος. Έχω ξαναγράψει ότι η ιστορική ανανεωτική αριστερά φθάνοντας στην κορυφή θα επιβεβαιώσει ότι ήταν παράδοξη επιβίωση του παρελθόντος με μοιραίο το τέλος της. Για τους φιλόσοφους σημειώνω ότι υπάρχουν χαμένες μάχες, όπως του 1897, προάγγελος του ένδοξου 1912. Υπάρχουν όμως και άλλες, όπως του Ματζικιέρτ που έφεραν την Άλωση.