Μια σύντομη απάντηση στον κ. Λαπαβίτσα

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Με το υπό τον τίτλο «Τι είναι και τι δεν είναι το Εναλλακτικό σχέδιο» άρθρο αναρτημένο στο προσωπικό του ιστολόγιο, ο Κώστας Λαπαβίτσας επιχειρεί να απαντήσει στους θιασώτες των μονοδρόμων και των μνημονίων εντός ευρωζώνης.

Γράφει συγκεκριμένα: «Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω του καλούς οπαδούς του μονόδρομου, αλλά αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου υπάρχει από καιρό. Η δημόσια κατάθεσή του είναι θέμα πολιτικό και θα γίνει όταν θα το επιλέξει η πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου. Περιττό να ειπωθεί ότι η πλευρά αυτή -που βρίσκεται κυρίως μέσα στο Σύριζα -……».

Συμφωνούμε με τον κ. Λαπαβίτσα ως προς το πρώτο σκέλος. Αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου από το ευρώ υπάρχει όντως από καιρό. Έχει κατατεθεί δημόσια ήδη από το Γενάρη του 2014 από το Δημήτρη Καζάκη και το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο με τίτλο «Το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης Παλλαϊκού Μετώπου». Έκτοτε πληθώρα άρθρων περιγράφουν αναλυτικά και βήμα το βήμα τον τρόπο μετάβασης. Επάνω σε αυτό το σχέδιο δεν υπήρξε ουδεμία αρνητική τοποθέτηση, ούτε κάποιος επιχείρησε να το αμφισβητήσει, έτσι ώστε να ανοίξει μια γόνιμη και εποικοδομητική συζήτηση γι’ αυτό το κατ’ εξοχή φλέγον ζήτημα, που απασχολεί την ελληνική κοινωνία και έχει μετατραπεί μετά και τα τελευταία πραξικοπηματικά γεγονότα σε ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και τον ελληνικό λαό.

Δεν μας αφορά το κατά πόσο ο κ. Λαπαβίτσας γνωρίζει το παραπάνω σχέδιο του ΕΠΑΜ, ούτε αν...
το γνωρίζει γιατί δεν τοποθετείται επί αυτού του απολύτως συγκεκριμένου σχεδίου, αλλά μας γεννάται η απορία: Πότε άραγε περιμένει ο κ. Λαπαβίτσας και η πλευρά που υπονοεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ, να επιλέξουν να μας ενημερώσουν για τη δική τους πρόταση; Πότε το θέμα της εναλλακτικής λύσης θα το θέσουν ως κυρίαρχο ζήτημα του δημόσιου διαλόγου; Γιατί μας το κρατάνε ως τώρα εφτασφράγιστο μυστικό; Γιατί επιτρέπουν το θέμα «της συντεταγμένης εξόδου από την καταστροφική και αποτυχημένη ΟΝΕ» να έχει γίνει «έρμαιο πολιτικών και επικοινωνιακών παιχνιδιών και βορά των συστημικών ΜΜΕ», όπως ο ίδιος παραδέχεται; Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που έριξε την οποιαδήποτε διαφορετική προοπτική για τη χώρα στο «λάκκο των λεόντων» μέσω της υποτιθέμενης «σκληρής» διαπραγμάτευσης; Μήπως δεν είναι οι σύντροφοι του κ. Λαπαβίτσα που πρωτοστατούν στην κατασυκοφάντηση της οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής εκτός του μνημονιακού μονόδρομου; Ή μήπως ο κ. Λαπαβίτσας θεωρεί ότι αποκρύβοντας ένα τέτοιο σχέδιο από το λαό, το προστατεύει από τους εχθρούς του; Μα ένα σχέδιο με λογική συνάφεια των βημάτων που οφείλουν να ακολουθηθούν, επιστημονικά τεκμηριωμένο και πολιτικά υποστηριζόμενο δεν έχει ανάγκη τέτοιας προστασίας. Εφ΄ όσον υπάρχει, κατατίθεται και υπόκειται στη δημόσια κριτική.

Οι πολίτες που αισθάνονται στο πετσί τους τις επιπτώσεις των μνημονίων και του δόγματος «πάσει θυσία στο ευρώ» μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα από κάθε άλλον το δίκαιο και το ορθό, από το άδικο και το λανθασμένο. Αρκεί να τους παρουσιαστεί και να μπορούν να επιλέξουν. Το 62% του ΟΧΙ κάτω από την απέραντη τρομοκρατία των ΜΜΕ που φοβάται ο κ. Λαπαβίτσας και με έμπρακτη απόπειρα παραχάραξης της βούλησής του, με το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls, από την κυβέρνηση που διαφωνεί μεν, αλλά στηρίζει δε -παρά το πραξικόπημα-, αποδεικνύει του λόγου το αληθές!

Γιατί μας κρύβουν το σχέδιό τους λοιπόν; Μα αν σήμερα ένα τέτοιο σχέδιο αντιμετωπίζει τη λύσσα των ευρωλάγνων, τι είναι εκείνο που τον πείθει ότι αύριο θα είναι καλύτερα;

Μα αν δεν είναι σήμερα ο καταλληλότερος χρόνος, πότε θα είναι; Όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο σε αυτήν την έρμη χώρα; Διότι τίποτα δεν θα έχει απομείνει, όταν διαπιστωθεί ότι το πρόγραμμα που ακολουθείται θα έχει αποτύχει.

Πείτε την αλήθεια κ. Λαπαβίτσα, είτε δεν διαθέτετε σχέδιο και δεν θέλετε από εγωισμό, ή άλλη αιτία να δεχθείτε το σχέδιο του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, είτε κάνετε επί της ουσίας πλάτες στους ευρωλάγνους, δυσφημώντας με τον τρόπο σας την εναλλακτική λύση.

Λέτε συνεχίζοντας: «Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να γίνει, μέσα στον ορυμαγδό υπερβολής, της διαστρέβλωσης και του καθαρού ψεύδους των τελευταίων ημερών, είναι μια σοβαρή συζήτηση για το τι ακριβώς μπορεί και πρέπει να είναι ένα «Σχέδιο Εξόδου»».

Τι εννοείτε εδώ; Αντί να μπούμε στην καρδιά του ζητήματος και να πείσουμε για την αναγκαιότητα του εγχειρήματος, να απεραντολογούμε απλά για το τι και πως; Βαρέθηκε ο κόσμος να ακούει θεωρίες και τίποτα επί του συγκεκριμένου.

Στη συνέχεια ο κ. Λαπαβίτσας προχωρεί στο τι είναι ένα «σχέδιο εξόδου» κατά την προσωπική του εκτίμηση.

Όμως ένα τέτοιο σχέδιο δεν είναι ένα τεχνοκρατικό σχέδιο που εξελίσσεται βάσει διαγραμμάτων και ποσοτικών υπολογισμών. Αυτό αφορά σε ένα δεύτερο επίπεδο υποστήριξης. Συνεπώς η δυσκολία στην εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου δεν βρίσκεται εκεί.

Το σχέδιο μετάβασης είναι κατ’ εξοχήν ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ Σχέδιο. Ένα πολιτικό σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους, άμεσα υλοποιήσιμους, με σαφώς περιγραφόμενα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή και με επίσης σαφή καθορισμό των μέσων και των εργαλείων επίτευξης κάθε ενδιάμεσου στόχου. Εάν δεν υπάρχει το πολιτικό σχέδιο που θα καθιστά σαφές το που θέλουμε να πάμε και θα περιγράφει τον τρόπο και ταυτόχρονα -ως απόλυτο προαπαιτούμενο- η αποφασιστικότητα για την υλοποίησή του, κάθε τεχνοκρατικός σχεδιασμός θα γίνεται εν κενώ και θα είναι καταδικασμένος να μείνει στα χαρτιά.

Η αντίληψη που εγκλωβίζει ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο σε ένα καθαρά τεχνοκρατικό επίπεδο ουσιαστικά το ακυρώνει, αφού το μεταφέρει από τη σφαίρα της κοινωνικής διεργασίας στο πειραματικό εργαστήρι κάποιων υποτίθεται ειδικών, που προσπαθούν ακριβώς να μετατρέψουν μια δυναμική πολιτική ανατροπής συσχετισμών σε συνταγή μαγειρικής, όπως σωστά επισημαίνει ο κ. Λαπαβίτσας (από διαφορετική οπτική). Μα η κοινωνία σήμερα δεν έχει ανάγκη από τέτοιες συνταγές, αλλά από ένα απόλυτα συγκεκριμένο και πειστικό πολιτικό σχέδιο και τον φορέα υλοποίησής του. Τα υπόλοιπα βρίσκονται, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση.

Το ΕΠΑΜ τοποθετείται και απαντά με απόλυτη σαφήνεια και ως προς το Σχέδιο και ως προς το φορέα υλοποίησής του, εσείς κ. Λαπαβίτσα, κρύβετε το σχέδιο μη και σας το ματιάσουν και περιμένετε να αποτύχει το 3^ο μνημόνιο μπας και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιληφθεί το φόνο -που ο ίδιος σήμερα διαπράττει- και προσπαθήσει τότε να αναστήσει το νεκρό!