Τι δείχνει η μάζωξη της "αριστερής πλατφόρμας" στον Πανελλήνιο.

του Δημήτρη Καζάκη

Χθες είχαμε την πρώτη επίσημη ανοιχτή συγκέντρωση της λεγόμενης "αριστερής πλατφόρμας" στο γήπεδο του Πανελληνίου. Ειλικρινά μια σκέτη απογοήτευση. Ως συνήθως είχαμε στημένες από τα πριν ομιλίες και φυσικά στημένες παρεμβάσεις. Ο πολιτικός διάλογος ανύπαρκτος.

Μόνο όσοι συμφωνούν με τις κεντρικές επιλογές της "αριστερής πλατφόρμας" είχαν τον λόγο. Κανένας άλλος. Ο τρόμος μην τυχόν κι ο κόσμος που βρέθηκε εκεί "ξεστρατίσει" την εκδήλωση ήταν έκδηλος.

Και το γνωστό καταπραϋντικό που θέλει την Αριστερά (με κεφαλαίο "Α" πάντα για να υποδηλώνει τη θεϊκή της καταγωγή) ως θεραπεύουσα "πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ," όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, σε δόσεις που θα αποκοίμιζαν ελέφαντα. Πόσο μάλλον το φιλοθεάμων κοινό.

Έτσι ακούσαμε κάθε λογής λογίδρια περί του τι πρέπει να είναι, ή τι δεν πρέπει να κάνει η Αριστερά, αλλά για την ταμπακέρα ουδέν. Κανείς δεν είχε την αξιοπρέπεια να απαιτήσει απαντήσεις στα εξής βασικά:

Νοείται αριστερά χωρίς κοινωνική ευαισθησία κατ' ελάχιστο; Ή μήπως η κομματική σκοπιμότητα είναι ανώτερη της κοινωνικής ευαισθησίας;

Αν ισχύει το αυτονόητο, που οφείλει να ισχύει όχι μόνο για κάποιον αριστερό, αλλά για....
οποιονδήποτε τίμιο και αξιοπρεπή άνθρωπο, τότε γιατί κανένας από τους ομιλητές δεν απολογήθηκε για την πορεία του μέχρι σήμερα. Γιατί δεν απολογήθηκε για το γεγονός ότι όλοι τους με τη στάση τους επέτρεψαν στην κυβέρνηση να οδηγήσει τα πράγματα στη συμφωνία θανάτου;

Αυτοί δεν ήταν που μας έλεγαν "περιμένετε" όλο αυτό το διάστημα; Αυτοί δεν έβγαζαν στους δρόμους τον κόσμο σαν απλούς χειροκροτητές και κομματικά πιόνια;

Αυτοί δεν ήταν άφαντοι από το "πεζοδρόμιο" και την οργάνωση της λαϊκής αντίστασης; Αυτοί δεν ήταν που είχαν κατεβάσει το ακουστικό για να μην τους ενοχλούν όσοι επέμεναν ότι τα πράγματα πάνε στραβά;

Αυτοί δεν ήταν που χειροκρότησαν την αρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων, σαν δήθεν προσωρινό μέτρο; Αυτοί δεν ήταν που χειροκρότησαν τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, που ήταν ο προάγγελος της συμφωνίας θανάτου της 13ης Ιούλη;

Δεν υπηρετούσαν ως υπουργοί όταν η εργοδοσία δολοφόνησε 4 εργάτες στα ΕΛΠΕ; Εκτός κι αν η ζωή 20άρηδων εργατών, που δουλεύοντας στα κάτεργα έχασαν άδικα τη ζωή τους, δεν σημαίνει τίποτε προκειμένου να κρατηθούν θώκοι και οφίτσια.

Δεν υπηρετούσαν ως υπουργοί όταν η ασυδοσία της Ελληνικός Χρυσός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και έφτασε μέχρις του σημείου να επιβάλλει καθεστώς εμφυλίου στη Χαλκιδική; Ή μήπως κι αυτό είναι ανούσια λεπτομέρεια;

Δεν υπηρετούσαν στην κυβέρνηση όταν ψηφιζόταν ΠΝΠ για να δοθούν 30 εκατ. ευρώ στον Σάλα, δήθεν για να ανοίξει το εργοστάσιο ζάχαρης; Ή έγινε κατά λάθος, όπως και η λεηλασία των καταθέσεων που συνέβη από τις τράπεζες όλο αυτό διάστημα;

Ούτε βέβαια απείχαν από την παράδοση της περιοχής Λιπάσματα Δραπετσώνας στον Μελισανίδη. Κι άλλα πολλά τέτοια.

Εμείς δεν πρόκειται να τα ξεχάσουμε αυτά. Όχι για λόγους αντεκδίκησης, αλλά για λόγους αξιοπιστίας. Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε κάποιον που δεν επέδειξε ούτε καν τη στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία; Και μάλιστα κατέχοντας κυβερνητικές θέσεις;

Πού ήταν άλλωστε όλο αυτό το διάστημα; Γιατί δεν πρωτοστατούσαν, ή έστω δεν συμμετείχαν στο άνοιγμα ενός δημόσιου πολιτικού διαλόγου για εναλλακτική πρόταση έναντι του μονοδρόμου του ευρώ; Για να μας λένε σήμερα ότι δεν έχουν προετοιμάσει άλλη πρόταση κι έτσι να προσφέρουν άλλοθι στον Τσίπρα;

Και ποιός φταίει; Ή μήπως θα πρέπει να περιμένει ολόκληρη η κοινωνία πότε η "αριστερή πλατφόρμα", η "αριστερή εξέδρα", η "αριστερή παντόφλα", η "αριστερή καλτσοδέτα", το "αριστερό πανέθυρο", ο "αριστερός παπαφίγκος" κι ότι άλλο υπάρχει στην αποκαλούμενη ριζοσπαστική αριστερά, διανοηθεί ότι χρειάζεται χειροπιαστή άμεση εναλλακτική πρόταση;

Και με ποιούς θα βρεθεί η εναλλακτική πρόταση; Με τον κ. Παπακωνσταντίνου, που αγωνίζεται να κατανοήσει πώς μια κυβέρνηση της αριστεράς είναι χειρότερη ακόμη κι από τους προηγούμενους; Με τον κ. Κουβελάκη που αναλύει το αυτονόητο με όρους κομματικού ινστρούκτορα του μεσοπολέμου; Με τους Λαπαβίτσα και Μηλιό, που όποτε δεν φωνάζουν ευρώ και πάνω τούρλα, μπερδεύουν συστηματικά και σκόπιμα το εθνικό νόμισμα με το διπλό; Ή με απάτριδες αριστερούς τύπου Νταβανέλου, που ακόμη και σήμερα ρίχνουν το ανάθεμα στην πατριωτική παράδοση του ΕΑΜ, όπως οι Τυριμοκόμοι της Κομαντατούρ;

Πού είναι οι περγαμηνές σας; Πού είναι οι προτάσεις σας; Ή μήπως το μοναδικό σας πρόβλημα δεν είναι άλλο από το κόμμα;

Αυτό φαίνεται πώς σας καίει. Πώς θα πάρετε στα χέρια σας το κόμμα. Και τι ενδιαφέρει αυτό τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο, τον νέο που σφαγιάζεται από την κυβέρνηση του δικού σας κόμματος; Από πότε το κόμμα σας είναι πάνω από την πατρίδα και τον λαό;

Εσείς μπορείτε να περιμένετε. Άλλωστε απ' αυτούς που είδαμε στον Πανελλήνιο, πολλοί έχουν τον τρόπο τους. Είτε άμεσα δια μέσου του κόμματος αμέσως, είτε έμμεσα. Μπορούν λοιπόν να περιμένουν και να έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται με τα τετριμμένα και τα μηδαμινά, δηλαδή με τα κομματικά της αριστεράς.

Οι υπόλοιποι; Εκείνοι που αγωνίζονται για το μεροκάματο; Τους ρώτησε κανείς αν και πόσο μπορούν να περιμένουν;

Σας απασχόλησε ποτέ πόσο μπορούν να περιμένουν μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελευθεροεπαγγελματίες, αγρότες, μικρομεσαίοι και κυρίως νέοι, που αν είναι τυχεροί και έχουν δουλειά, δουλεύουν χωρίς να έχουν αύριο. Ναι βέβαια. Όσο σας απασχόλησε όλο τον προηγούμενο καιρό. Όταν κάνατε πολιτική ερήμην των προβλημάτων της κοινωνίας, ερήμην της κτηνώδους βίας που αντιμετωπίζει λαός και πατρίδα.

Σε τι διαφέρετε λοιπόν από όλους τους άλλους; Σε τι διαφέρετε από την αριστερά των συντρόφων σας στο ΣΥΡΙΖΑ; Σε τι διαφέρετε από τα υπόλοιπα καθεστωτικά κόμματα; Μόνο στα λόγια. Κι από λόγια, άλλο τίποτε. Να κτίζουμε ανώγεια και κατώγεια χωρίς κανένα αντίκρισμα στη ζωή.