Η διαδρομή από τα "ρόλεξ" στις "κατσαρόλες"

του Διονύση Ελευθεράτου

Το… μεθυσμένο ΔΝΤ και μια συγκέντρωση ανήμερα της επετείου του Βατερλό

Είναι τραγικό το ΔΝΤ, όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα, να επιβάλ­λει δραστική περικοπή των συ­ντάξεων και δουλειά ως τα βαθιά γεράματα, όταν τα στελέχη του συνταξιοδοτούνται στα 51 τους χρόνια, με μη­νιαίες απολαβές 100.000 δολαρίων!

Εάν το παραπάνω είχε ειπωθεί η γραφτεί στην Ελλάδα, οι εγχώριοι «νεοφιλελέδες» θα έκλιναν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «λαϊκι­σμός», 20 ώρες το 24ωρο. Μόνο που η πα­τρότητα του προαναφερθέντος σχολίου ανή­κει στον Ντιν Μπέκερ, δι­ευθυντή του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου Οι­κονομίας και Πολιτικής και συγγραφέα του διάση­μου βιβλίου «Άνοδος και Πτώση της Οικονομίας της Φούσκας».

Αυτά τα ανέφερε ο Μπέ­κερ πριν από πέντε χρόνια περίπου. Ήταν φυσιολογι­κό – αν όχι αναπόφευκτο- να τα θυμηθούμε τούτες τις ημέρες, καθώς το θέμα των συντάξεων στην....
Ελλά­δα κατέστη και πάλι «φλέ­γον». Δεν έχει καμία ση­μασία εάν τους σχετικούς ισχυρισμούς του ΔΝΤ τους κονιορτοποιούν ακόμη και οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ που συντάχθηκαν προ μνημο­νίων (γνωστό τι ακολούθη­σε στο ελληνικό ασφαλιστι­κό σύστημα). Διότι, τελικά, αυτή είναι η «δουλειά» του ΔΝΤ: Να «παράγει δίκαιο», να παράγει μια δική του, ξεχωριστή πραγματικότητα, να πα­ράγει δικούς του, καταρτισμένους «δημοσι­ογράφους». Να παράγει, βρε αδελφέ, συνε­χώς και γενικώς…

Συνέχιζε, τότε, ο Μπέκερ: «Πενήντα χρόνια του ΔΝΤ πείθουν πως θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύονται οι κυβερνήσεις τους… με­θυσμένους στο δρόμο. Αυτοί είναι τουλάχι­στον έντιμοι».

«Μεθυσμένοι»; Χμ …Ενδιαφέρουσα ημερο­λογιακή σύμπτωση: Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τζέρι Ράις αμόλησε την ασύλληπτη αρλού­μπα, ότι οι Έλληνες συνταξιοδοτούνται κατά μέσο όρο έξι χρόνια νωρίτερα από τους Γερ­μανούς, προσφάτως, ανήμερα των γενεθλίων της «Άμστελ» (11 Ιουνίου)…

«Μισός αιώνας αποτυχημένων συνταγών λιτότητας του ΔΝΤ σε δεκάδες χώρες του Τρί­του Κόσμου θα έπρεπε να έχει διδάξει την Ευ­ρώπη πόσο ολέθρια είναι η αντίληψη ότι η λι­τότητα οδηγεί στην ευημερία» τόνιζε, την ίδια περίπου εποχή, ο Μάικλ Χάτσον, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, παλιότερα οι­κονομολόγος της Wall Street.

Δεν παρασύρονται από λανθασμένες εκτι­μήσεις οι χώρες που ακολουθούν τις συνταγές του ΔΝΤ, έγραφε -με αρκετή διεισδυτικότητα- το αμερικανικό περιοδικό Counter Punch. Και πρόσθετε: «Είναι πολιτική επιλογή, με στό­χο την εξασθένιση του κρατικού τομέα, προς όφελος του ιδιωτικού και των κερδοσκόπων που ελπίζουν να αρπάξουν φθηνά τη δημό­σια περιουσία».

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά με αφορμή την επιβεβαίωση – άλλη μια φορά- της φύσης του ΔΝΤ: Βλέπει μισθούς και συντάξεις και μοιάζει με λευκό καρχαρία που συναντά φώ­κια. Ας θυμηθούμε κάτι ακόμη: Πως τίποτε απ’ όσα συνέβησαν τα τελευταία πέντε χρό­νια στην ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν ήταν εκτροπή από τα προδιαγεγραμμένα.

Δεν επωμίζονται λοιπόν την ευθύνη οι… απατηλοί «πολλαπλασιαστές», ασχέτως εάν το μέγεθος του ολέθρου και της βαρβα­ρότητας καθιστούν, ενίοτε, αναγκαία την επί­κληση κάποιου «σφάλματος». Συμβαίνουν στους οικονομικούς και κοινωνικούς πολέ­μους, όπως περίπου και στους «κανονικούς»: Όταν καταρρέουν -ομού- ΑΕΠ, ζήτηση, εργα­σία, παραγωγή, κοινωνικές δομές, τότε το «ε, καλά, κάναμε ένα λάθος» αποδεικνύεται τό­σο αναγκαίο για το ΔΝΤ, όσο και για την κυ­βέρνηση του Ισραήλ, αφ’ ης στιγμής δεν κρύ­βονται πτώματα παιδιών που «γαζώθηκαν» στην παραλία της Γάζας. Εκτός εάν πιστεύ­ει κανείς ότι ο Μπέκερ και ο Χάτσον το 2010 ήταν …μέντιουμ και μάντευαν ότι οι «πολλα­πλασιαστές» θα ξέφευγαν…

Να όμως που το ΔΝΤ, ο (κατά Χά­τσον) καταστροφέας των οικονομιών και κοι­νωνιών του Τρίτου Κόσμου, είναι απαραίτη­τος στην …εκλαμπρότατη «άσπονδη φίλη του», την Ευρώπη…

Ναι, είναι απαραίτητο το ΔΝΤ, για να μην φαίνεται ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας ένα δικό τους πόλεμο, εναντίον της Αθήνας. Είναι, διότι έτσι η πολυθρύλητη διαπραγμάτευση καταλή­γει σε ένα «μπετόν αρμέ»: Πάνω στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης, ο συρφετός των τοκογλύφων «κολλάει» ένα άθροισμα από τις χειρότερες, ανατριχιαστικότερες αξιώσεις των «συνιστωσών» του. Κατόπιν άρχεται η βυζα­ντινολογία για το ποιος ήθελε το «άλφα» ή το «βήτα» στοιχείο τούτου του …«best of».

Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι απαραίτητο το ΔΝΤ για να μπορεί ο (κάθε) Μπάμπης Πα­παδημητρίου να φωνάζει «ευτυχώς!» που κά­ποιος από το πεφωτισμένο μπλοκ των δανει­στών δεν κάνει ρούπι πίσω στα εργασιακά, προτού το σώμα ή το πνεύμα του βρεθεί σε κάποια συγκέντρωση μνημονιακών – ευρω­παϊστών.

Τέλος πάντων, αν ο Ράις επέλεξε την ημέ­ρα των γενεθλίων της «Άμστελ» για να επιβε­βαιώσει τη ρήση του Μπέκερ περί ΔΝΤ και μέθης, οι μνημονιακοί – ευρωπαϊστές διάλε­ξαν την επέτειο του Βατερλό (18 Ιουνίου) για να κατηφορίσουν πάλι προς το Σύνταγμα. Αυ­τή τη φορά, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν ισάριθμοι των γκρουπ των Γιαπωνέζων του­ριστών. Εν προκειμένω, λοιπόν, δεν βίωσαν κάποιο Βατερλό. Μόνο που ένα σλόγκαν τους ηχεί κάπως …τρελό. Αν, φυσικά, ληφθεί υπό­ψη ποιοι το σκαρφίστηκαν.

Έγραψαν οι άνθρωποι στο Διαδίκτυο: «Στόχος μας είναι να διατρανώσουμε την προσήλωσή μας στην ευρω­παϊκή πορεία της χώρας και την προστασία των κατακτή­σεων δύο γενεών».

Τι λέτε, ωρέ «νεοφιλε­λέδες»;; Εσείς θέλετε «προ­στασία κεκτημένων»; Από πότε πάψατε να μισείτε αυ­τόν τον όρο; ΟΚ, καταλάβα­με, αναφέρεστε μόνο στα κε­κτημένα των δυο τελευταί­ων γενεών… Τα κάπως πα­λιότερα, όπως πχ να λαμβά­νεις μισθό και όχι χαρτζιλί­κι και στο τέλος του εργάσι­μου βίου σου να σου χορη­γείται σύνταξη κι όχι επίδο­μα κηδείας, ή το να δουλεύ­εις όπως ορίζουν τα ωρα­ριά σου κι όχι όσο κάθε φο­ρά αποφασίζουν τα αφεντι­κά σου, όλα τούτα έχουν πα­ραγραφεί.

Πείτε μου και μένα, 

τί έχουν και στο Σύ­νταγμα τραβάνε τα καημένα; 

Του Μπάμπη και του Άδωνι φυλάν τα κεκτημένα…

Ας μας επι­τραπεί, πάντως, να εκφράσουμε διαφωνία με το χαρακτηρισμό της συγκέντρωσης ως «δι­αδήλωσης κατσαρόλας». Δεν ήταν κυρίως αυτό. Η συγκέντρωση των «νεοφιλελέδων» ήταν κατά βάση η «διαδήλωση των Ρόλεξ» και δευτερευόντως το …άλλο. Μόνο που το δευτε­ρεύον αφορά τους ποσοτικούς υπολογισμούς, όχι την αποτίμηση της απειλής: Εάν αυτή η κοινωνία υποστεί και τρίτο μνημόνιο, τότε οι ενδεχόμενες «αντι- αριστερές» κινητοποιή­σεις του μέλλοντος δεν θα χρωματίζονται τό­σο από τους ενσυνείδητους «ταγμένους» της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, αλλά από τον θυμό όσων δεν θα αντέχουν άλλον ΕΝΦΙΑ, άλλες περικοπές, άλλη ανεργία.

Και τότε; Τότε, πόση διεισδυτικότητα θα έχουν άραγε οι αμήχανες ενστάσεις της κυ­βερνώσας Αριστεράς πως «αυτά ήταν τα απο­τελέσματα των μνημονιακών πολιτικών που προηγήθηκαν» και τις οποίες δεν κατόρθω­σε η ίδια να ανακόψει, συν τοις άλλοις επει­δή οι «κατσαρολάδηκες» κατέβαιναν παρέα με τα εγχώρια πεκινουά των δανειστών; Πό­ση διεισδυτικότητα θα έχει άραγε και η προ­σπάθεια της «εκτός των τειχών» Αριστεράς να δείξει και να πείσει ότι η γραμμή που απέτυχε ήταν η πολιτική του συμβιβασμού;

Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κι αν δεν τον μετρήσουν καίρια ραντεβού για δράση σήμε­ρα, θα τον μετρούν τα «Ρόλεξ» των χαρούμε­νων «νεοφιλελέδων» αύριο. Υπό μία έννοια, με τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα έβαλαν το χρονόμετρο να «γράφει»…

από το «prin.gr»