Με ποιο δικαίωμα ο Τσίπρας ζητά επέκταση του προγράμματος μνημονίων της χώρας;

του Δημήτρη Καζάκη

Σύμφωνα με τον Γερμανικό τύπο η χθεσινοβραδινή συζήτηση τετ-α-τετ Τσίπρα, Ολάντ και Μέρκελ αφορούσε το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για επέκταση του υφιστάμενου "προγράμματος διάσωσης" πέραν της 30ης Ιουνίου. Κι όποιος ζήσει, ας ζήσει.

Η ελληνική πλευρά δήλωσε ότι η Αθήνα ζήτησε την επέκταση του υφιστάμενου "προγράμματος διάσωσης" μέχρι τον Μάρτιο του 2016. Αλήθεια, με ποιο δικαίωμα; Από πού αντλεί η σημερινή κυβέρνηση το δικαίωμα να ζητά παράταση των μνημονίων; Αυτή τη λαϊκή εντολή έλαβε;

Αυτή δεν ήταν που μας έλεγε για "πρόγραμμα-γέφυρα" μέχρι τα τέλη Ιουνίου προκειμένου να προετοιμαστεί η διαπραγμάτευση για την απομείωση του χρέους; Τώρα, γιατί ζητά παράταση του προγράμματος, που σημαίνει όχι απλά παράταση των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και της...
αποικιακής δανειακής σύμβασης; Τι σημαίνει αυτό; Στην ουσία σημαίνει παράταση της κυβέρνησης Σαμαρά με άλλα πρόσωπα.

Η εφημερίδα Bild της Γερμανίας, έγραψε σήμερα Πέμπτη ότι η γερμανική κυβέρνηση αντιτίθεται σε ένα τρίτο πακέτο διάσωσης και είναι έτοιμη για την επέκταση του τρέχοντος προγράμματος. Καταλάβατε τώρα ποιανού είναι η ιδέα;

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η επέκταση αυτή θα επιτρέψει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), να δανείσει χρήματα στην Ελλάδα για να αποπληρώσει τα διακρατούμενα ελληνικά ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Υποτίθεται ότι αυτή ήταν μέρος της πρότασης "ρύθμισης" του χρέους από την Αθήνα. Υποβολέας το Βερολίνο.

Αυτό που κάνει επίσης εντύπωση είναι η πρεμούρα του Τσίπρα να συναντιέται με το δίδυμο Ολάντ-Μέρκελ, εκτός διαδικασιών της ευρωζώνης και των θεσμών. Η συνάντηση τη φορά αυτή διάρκεσε δύο ώρες, η οποία ολοκληρώθηκε μετά τα μεσάνυχτα και πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της συνόδου κορυφής ΕΕ-Λατινικής Αμερικής στις Βρυξέλλες.

Ήταν η τέταρτη τριμερής συνάντηση από το Μάρτιο. Με αυτόν τον τρόπο ο Τσίπρας αναγνωρίζει τον ηγεμονικό ρόλο του Γερμανογαλλικού άξονα στην ΕΕ, που ευθύνεται πρωτίστως για την αγριότητα των απαιτήσεων εκ μέρους των δανειστών, αλλά και για τους εκβιασμούς σε βάρος της χώρας. Αναγνωρίζει δηλαδή με τη στάση του ότι πίσω από τη βιτρίνα των θεσμικών οργάνων της ευρωζώνης, υπάρχει και κυριαρχεί ένα σύγχρονο Ράιχ στα πρότυπα εκείνων που ίδρυσε ο Καρλομάγνος. Και η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο εκτός από μια προσαρτημένη χώρα αυτού του Ράιχ. Ούτε καν αποικία.

Η στάση αυτή του Τσίπρα δεν είναι άσχετη με το γεγονός ότι ο Γερμανογαλλικός άξονας έχει αναλάβει την πρωτοβουλία (βλέπε την ανοιχτή επιστολή των υπουργών οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας στην Guardian, 3/6) να επιβάλλει ένα δικό του υπερυπουργείο οικονομικών της ευρωζώνης. Το συγκεκριμένο όργανο θα θεσμοθετεί ερήμην των λαών της ευρωένωσης (δηλαδή χωρίς προσφυγή σ' αυτούς) και θα είναι υπεύθυνο να συντάσσει τον κοινό προϋπολογισμό για όλες τις χώρες (όπως συνέβαινε πάντα επί Ράιχ) και να αποφασίζει για κατώτατους μισθούς και εργασιακές σχέσεις σε όλα τα κράτη-μέλη.

Ο Γερμανογαλλικός άξονας προσπαθεί να ξεμπερδέψει μια κι έξω με τα συγκροτημένα κράτη-μέλη, προκειμένου να αντιμετωπιστεί -όπως λένε ευθαρσώς οι ίδιοι οι υπουργοί οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας- το "ευρωσκεπτικιστικό" ρεύμα στους λαούς της ΕΕ. Αν καταλυθούν τα κράτη και μεταβληθούν επίσημα σε υποκαταστήματα των Βρυξελλών, πώς θα μπορούν οι λαοί να διεκδικούν την έξοδό τους;

Έτσι σκέφτονται οι εκπρόσωποι του σύγχρονου Ευρωπαϊκού Ράιχ κι ο Τσίπρας είναι διατεθειμένος να παραδώσει την Ελλάδα στις ορέξεις τους. Θέλει να είναι η Ελλάδα το πρώτο κράτος-μέλος που θα παραιτηθεί -και μάλιστα οικειοθελώς αν περάσει των σύγχρονων δωσίλογων- από την κρατική της υπόσταση προς όφελος του Γερμανογαλλικού άξονα.

Να γιατί η ομάδα Τσίπρα εξαρχής αρνήθηκε να διεθνοποιήσει το πρόβλημα της Ελλάδας, ως πρόβλημα καταπάτησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατάλυσης του πολιτεύματος ενός τυπικά ανεξάρτητου κράτους από τους δανειστές του. Όπως άλλωστε έχει προτείνει η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ήδη από τον Απρίλη του 2014. Να γιατί επέμεινε από την αρχή να εγκλωβίσει την όλη διαπραγμάτευση εντός "ευρωπαϊκού πλαισίου", αρνούμενη να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του διεθνούς δικαίου, ακόμη και τη δυνατότητα για αναστολή πληρωμών προς το ΔΝΤ για περισσότερο από 3 μήνες. Να γιατί εξαρχής αντιλήφθηκε τις διαπραγματεύσεις σαν ένα παιχνίδι πόκερ για το θεαθήναι, όπου η Αθήνα έπαιζε με την υπόσχεση ότι δεν θα κερδίσει ποτέ.

Το ζητούμενο ήταν εξαρχής να στραγγαλιστεί δημοσιονομικά όσο δεν παίρνει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, προκειμένου να εμφανιστεί η παράταση των μνημονίων, αλλά και η πληρωμή των ληστρικών δανείων, ως μονόδρομος. Μόνο που έτσι η κυβέρνηση Τσίπρα αποδεικνύει περίτρανα ότι στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δεν είχαμε κυβερνητική αλλαγή, αλλά κυβερνητικό ανασχηματισμό. Είχαμε δηλαδή απλά νέα πρόσωπα στη διαχείριση του ίδιου καθεστώτος εθνοπροδοσίας και κατοχής.

Κι ενάντια σ' όλους αυτούς τους δεξιούς κι αριστερούς, που επιβουλεύονται όχι μόνο το πολίτευμα, αλλά την ίδια την κρατική υπόσταση της χώρας, δεν υπάρχει καμιά άλλη απάντηση εκτός απ' αυτή που επιτάσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (120.4): H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Η "κατάλυση με τη βία" δεν εννοεί μόνο τη χρήση των τανκς, αλλά και τον σφετερισμό της εξουσίας από μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς του κράτους ενάντια στα θεμελιώδη δικαιώματα του λαού, προκειμένου να εξυπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Γερμανογαλλικού άξονα. Από την στιγμή που ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του ζητούν παράταση του προγράμματος κατοχής της χώρας, διαπράττουν με προκλητικό τρόπο σφετερισμό εξουσίας κι επομένως ο λαός οφείλει να αντισταθεί εναντίον της με κάθε μέσο, με κάθε δυνατό μέσο.

Ακόμη και με τη βία, τη βία ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ενός αγώνα για το πιο θεμελιώδες απ' όλα τα δικαιώματα ενός λαού, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του. Ας το θυμούνται αυτό καλά οι κυβερνώντες.